ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳು

ವಿಕಿಪೀಡಿಯದಿಂದ, ಇದು ಮುಕ್ತ ಹಾಗೂ ಸ್ವತಂತ್ರ ವಿಶ್ವಕೋಶ
(ಭಾರತದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳು ಇಂದ ಪುನರ್ನಿರ್ದೇಶಿತ)
ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾದ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬಗಳು

ಭಾರತ ಗಣರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವ ಭಾಷೆಗಳು ಹಲವಾರು ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದು, ಪ್ರಮುಖವಾದವುಗಳು 78.05% ಭಾರತೀಯರು ಮಾತನಾಡುವ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತು 19.64% ಭಾರತೀಯರು ಮಾತನಾಡುವ ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳು,[೧] [೨] ಇವೆರಡೂ ಕುಟುಂಬಗಳು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಇರುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.[೩] [೪] [೫] ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಉಳಿದ 2.31% ಜನರು ಮಾತನಾಡುವ ಭಾಷೆಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೋಯಾಸಿಯಾಟಿಕ್, ಸಿನೋ-ಟಿಬೆಟಿಯನ್, ತೈ-ಕಡೈ ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಇತರ ಸಣ್ಣ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಗಳಿಗೆ ಸೇರಿವೆ.[೬] : 283  ಪೀಪಲ್ಸ್ ಲಿಂಗ್ವಿಸ್ಟಿಕ್ ಸರ್ವೆ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾದ ಪ್ರಕಾರ, ಭಾರತವು ಪಪುವಾ ನ್ಯೂಗಿನಿಯಾ (840) ನಂತರ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಭಾಷೆಗಳನ್ನು (780) ಹೊಂದಿದೆ.[೭] ಎಥ್ನೋಲಾಗ್ 456 ರ ಕಡಿಮೆ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಪಟ್ಟಿಮಾಡುತ್ತದೆ.[೮]

ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದ 343 ನೇ ವಿಧಿಯು ಯೂನಿಯನ್‌ನ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆ ದೇವನಾಗರಿ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ, 1947 ರಿಂದ 15 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ನ ಅಧಿಕೃತ ಬಳಕೆ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ. ನಂತರ, ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ತಿದ್ದುಪಡಿ, ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳ ಕಾಯಿದೆ, 1963 ರಲ್ಲಿ ಶಾಸನವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸುವವರೆಗೆ ಅನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿಯೊಂದಿಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತು.[೯] ಒಕ್ಕೂಟದ ಅಧಿಕೃತ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಬಳಸಬೇಕಾದ ಅಂಕಿಗಳ ರೂಪವೆಂದರೆ "ಭಾರತೀಯ ಅಂಕಿಗಳ ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ರೂಪ", [೧೦] [೧೧] ಇವುಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿನ ಇಂಗ್ಲಿಷ್-ಮಾತನಾಡುವ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅರೇಬಿಕ್ ಅಂಕಿಗಳೆಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೨] ತಪ್ಪು ಕಲ್ಪನೆಗಳ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಹಿಂದಿ ಭಾರತದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲ; ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನವು ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆಗೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭಾಷೆಯ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ನೀಡಿರುವುದಿಲ್ಲ.[೧೩] [೧೪]

ಭಾರತೀಯ ಸಂವಿಧಾನದ ಎಂಟನೇ ಶೆಡ್ಯೂಲ್ 22 ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ, ಇವುಗಳನ್ನು ಅನುಸೂಚಿತ ಭಾಷೆಗಳು ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಮಾನ್ಯತೆ, ಸ್ಥಾನಮಾನ ಮತ್ತು ಅಧಿಕೃತ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹವನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ, ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರವು ಕನ್ನಡ, ಮಲಯಾಳಂ, ಒಡಿಯಾ, ಸಂಸ್ಕೃತ, ತಮಿಳು ಮತ್ತು ತೆಲುಗು ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಭಾಷೆಯ ವಿಶಿಷ್ಟತೆಯನ್ನು ನೀಡಿದೆ. ಶ್ರೀಮಂತ ಪರಂಪರೆ ಮತ್ತು ಸ್ವತಂತ್ರ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಭಾಷಾ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ.

2001 ರ ಭಾರತದ ಜನಗಣತಿಯ ಪ್ರಕಾರ, ಭಾರತವು 122 ಪ್ರಮುಖ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು 1599 ಇತರ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು. ಆದರೂ, ಇತರ ಮೂಲಗಳಿಂದ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳು ಬದಲಾದರೂ, ಪ್ರಾಥಮಿಕವಾಗಿ "ಭಾಷೆ" ಮತ್ತು "ಉಪಭಾಷೆ" ಪದಗಳ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನದಲ್ಲಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳಿಂದಾಗಿ 2001 ರ ಜನಗಣತಿಯು ಒಂದು ಮಿಲಿಯನ್‌ಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷಿಕರು ಮಾತನಾಡುವ 30 ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು 10,000 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ಮಾತನಾಡುವ 122 ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿದೆ.[೧೫] ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಸಂಪರ್ಕ ಭಾಷೆಗಳು ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಿವೆ: ಒಂದು ಪರ್ಷಿಯನ್ [೧೬] ಮತ್ತು ಇನ್ನೊಂದು ಇಂಗ್ಲಿಷ್.[೧೭] ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮೊಘಲರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪರ್ಷಿಯನ್ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಭಾಷೆಯಾಗಿತ್ತು. ಇದು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಯುಗದವರೆಗೆ ಹಲವಾರು ಶತಮಾನಗಳವರೆಗೆ ಆಡಳಿತ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಆಳ್ವಿಕೆ ನಡೆಸಿತು.[೧೮] ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪ್ರಮುಖ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಮುಂದುವರಿದಿದೆ. ಇದನ್ನು ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರದ ಕೆಲವು ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇಂದು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಪ್ರಥಮ-ಭಾಷೆ ಮಾತನಾಡುವವರನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಹಿಂದಿ,[೧೯] ಉತ್ತರ ಮತ್ತು ಮಧ್ಯ ಭಾರತದ ಬಹುಭಾಗದಾದ್ಯಂತ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಹೇರುವ ಬಗ್ಗೆ ಕಳವಳ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿದೆ, ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ತಮಿಳುನಾಡು ಮತ್ತು ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ [೨೦] [೨೧] ಹಾಗೆಯೇ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ, ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ, ಅಸ್ಸಾಂ, ಪಂಜಾಬ್ ಮತ್ತು ಇತರ ಹಿಂದಿಯೇತರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಕಳವಳ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಾರೆ.[೨೨] ಬೆಂಗಾಲಿಯು ಪೂರ್ವ ಮತ್ತು ಈಶಾನ್ಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಗಣನೀಯ ಪ್ರಮಾಣದ ಭಾಷಿಕರನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ದೇಶದ ಎರಡನೇ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುವ ಮತ್ತು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ದಕ್ಷಿಣ-ಪಶ್ಚಿಮ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಗಣನೀಯ ಪ್ರಮಾಣದ ಭಾಷಿಗರನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಮರಾಠಿಯು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮೂರನೇ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುವ ಮತ್ತು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ.[೨೩]

ಇತಿಹಾಸ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಭಾಷೆಗಳು ದ್ರಾವಿಡ ಕುಟುಂಬದಿಂದ ಬಂದವು. ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳು ಭಾರತೀಯ ಉಪಖಂಡಕ್ಕೆ ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿವೆ. [೨೪] 4 ನೇ ಸಹಸ್ರಮಾನದ ಬಿಸಿಇ ನಲ್ಲಿ ಪ್ರೊಟೊ-ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲಾಯಿತು ಮತ್ತು 3 ನೇ ಸಹಸ್ರಮಾನ ಬಿಸಿಇ ಯಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಶಾಖೆಗಳಾಗಿ ವಿಭಜನೆಯಾಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು.[೨೫] ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ನಾಲ್ಕು ಗುಂಪುಗಳಾಗಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ: ಉತ್ತರ, ಮಧ್ಯ (ಕೊಲಾಮಿ-ಪರ್ಜಿ), ದಕ್ಷಿಣ-ಮಧ್ಯ (ತೆಲುಗು-ಕುಯಿ), ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ದ್ರಾವಿಡ (ತಮಿಳು-ಕನ್ನಡ). [೨೬]

ಇಂಡೋ- ಯುರೋಪಿಯನ್ ಕುಟುಂಬದ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಶಾಖೆಯಿಂದ ಉತ್ತರ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳು ಹಳೆಯ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್‌ನಿಂದ ಮಧ್ಯ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಪ್ರಾಕೃತ ಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತು ಮಧ್ಯಯುಗದ ಅಪಭ್ರಂಶದ ಮೂಲಕ ವಿಕಸನಗೊಂಡಿವೆ. ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗಳು ಮೂರು ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದವು ಮತ್ತು ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದವು - ಹಳೆಯ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ (1500 ಬಿಸಿಇನಿಂದ 600 ಬಿಸಿಇ), ಮಧ್ಯ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಹಂತ (600 ಬಿಸಿಇಮತ್ತು 1000 ಬಿಸಿಇ), ಮತ್ತು ಹೊಸ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ (1000 ಬಿಸಿಇಮತ್ತು 1300 ಬಿಸಿಇ ನಡುವೆ). ಆಧುನಿಕ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗಳು ಹೊಸ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಯುಗದಲ್ಲಿ ವಿಭಿನ್ನ, ಗುರುತಿಸಬಹುದಾದ ಭಾಷೆಗಳಾಗಿ ವಿಕಸನಗೊಂಡವು. [೨೭]

ಈಶಾನ್ಯ ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಸಿನೋ-ಟಿಬೆಟಿಯನ್ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ, ಮೈಟಿ ಭಾಷೆ (ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಮಣಿಪುರಿ ಭಾಷೆ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ) ಮಣಿಪುರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಆಸ್ಥಾನ ಭಾಷೆಯಾಗಿ (ಮೈಟಿ) ಮಣಿಪುರವನ್ನು ಭಾರತೀಯ ಗಣರಾಜ್ಯದ ಆಡಳಿತಕ್ಕೆ ವಿಲೀನಗೊಳಿಸುವ ಮೊದಲು ದರ್ಬಾರ್ ಅಧಿವೇಶನಗಳ ಮೊದಲು ಮತ್ತು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಗೌರವಿಸಲಾಯಿತು. ಪದ್ಮವಿಭೂಷಣ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪುರಸ್ಕೃತ ಸುನೀತಿ ಕುಮಾರ್ ಚಟರ್ಜಿ ಸೇರಿದಂತೆ ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರೇಷ್ಠ ವಿದ್ವಾಂಸರ ಪ್ರಕಾರ ಇದರ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಇತಿಹಾಸವು 1500 ರಿಂದ 2000 ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ.[೨೮] [೨೯] ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿದ್ದ ಮಣಿಪುರದ "ಮಣಿಪುರ ರಾಜ್ಯ ಸಂವಿಧಾನದ ಕಾಯಿದೆ, 1947" ಪ್ರಕಾರ, ಮಣಿಪುರಿ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅನ್ನು ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಆಸ್ಥಾನ ಭಾಷೆಗಳಾಗಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು (ಭಾರತೀಯ ಗಣರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ವಿಲೀನಗೊಳ್ಳುವ ಮೊದಲು).[೩೦] [೩೧]

ಪರ್ಷಿಯನ್, ಅಥವಾ ಫಾರ್ಸಿ, ಘಜ್ನಾವಿಡ್ಸ್ ಮತ್ತು ಇತರ ತುರ್ಕೊ-ಆಫ್ಘಾನ್ ರಾಜವಂಶಗಳಿಂದ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ತರಲಾಯಿತು. ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕವಾಗಿ ಪರ್ಷಿಯೀಕರಣಗೊಂಡ ಅವರು, ನಂತರದ ಮೊಘಲ್ ರಾಜವಂಶದ ( ಟರ್ಕೊ-ಮಂಗೋಲ್ ಮೂಲದ) ಸಂಯೋಜನೆಯೊಂದಿಗೆ, 500 ವರ್ಷಗಳಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಈ ಪ್ರದೇಶದ ಕಲೆ, ಇತಿಹಾಸ ಮತ್ತು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಮೇಲೆ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರಿದರು, ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಅನೇಕ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಶಾಬ್ದಿಕವಾಗಿ ಪರ್ಷಿಯೀಕರಣಗೊಂಡವು. 1837 ರಲ್ಲಿ, ಬ್ರಿಟಿಷರು ಆಡಳಿತದ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಪರ್ಸೋ-ಅರೇಬಿಕ್ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಪರ್ಶಿಯನ್ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿಯನ್ನು ಪರ್ಸೋ-ಅರೇಬಿಕ್ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಬದಲಾಯಿಸಿದರು ಮತ್ತು 19 ನೇ ಶತಮಾನದ ಹಿಂದಿ ಚಳುವಳಿಯು ಪರ್ಷಿಯನ್ ಶಬ್ದಕೋಶವನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತದ ವ್ಯುತ್ಪನ್ನಗಳೊಂದಿಗೆ ಬದಲಾಯಿಸಿತು ಮತ್ತು ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಪರ್ಸೋ-ಅರೇಬಿಕ್ ಲಿಪಿಯ ಬಳಕೆಯನ್ನು ದೇವನಾಗರಿಯೊಂದಿಗೆ ಬದಲಾಯಿಸಿತು ಅಥವಾ ಪೂರಕವಾಗಿಸಿತು.[೧೬] [೩೨]

ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭಾಷೆಗಳು ವಿಭಿನ್ನ ಪ್ರಭಾವಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿಯು ಸಂಸ್ಕೃತ, ಅರೇಬಿಕ್ ಮತ್ತು ಪರ್ಷಿಯನ್ ಭಾಷೆಗಳಿಂದ ಬಲವಾಗಿ ಪ್ರಭಾವಿತವಾಗಿತ್ತು. ಇದು ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿ ಭಾಷೆಯ ರೆಜಿಸ್ಟರ್‌ಗಳಾಗಿ ಆಧುನಿಕ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡರ್ಡ್ ಹಿಂದಿ ಮತ್ತು ಮಾಡರ್ನ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡರ್ಡ್ ಉರ್ದು ಹೊರಹೊಮ್ಮಲು ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಬಾಂಗ್ಲಾ ತನ್ನ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ ಮತ್ತು ಪರ್ಷಿಯನ್, ಇಂಗ್ಲಿಷ್, ಫ್ರೆಂಚ್ ಮತ್ತು ಇತರ ವಿದೇಶಿ ಭಾಷೆಗಳ ಪದಗಳೊಂದಿಗೆ ತನ್ನ ಶಬ್ದಕೋಶವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ವಿಸ್ತರಿಸಿದೆ.[೩೩] [೩೪]

ವಿವರಣಾ ಪಟ್ಟಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಭಾರತೀಯ ಉಪಖಂಡದಲ್ಲಿ ಭಾಷಾ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ಮೊದಲ ಅಧಿಕೃತ ಸಮೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಸರ್ ಜಾರ್ಜ್ ಅಬ್ರಹಾಂ ಗ್ರಿಯರ್ಸನ್ 1898 ರಿಂದ 1928 ರವರೆಗೆ ನಡೆಸಿದರು. ಲಿಂಗ್ವಿಸ್ಟಿಕ್ ಸರ್ವೆ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಡಿ, ಇದು ಒಟ್ಟು 179 ಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತು 544 ಉಪಭಾಷೆಗಳನ್ನು ವರದಿ ಮಾಡಿದೆ.[೩೫] ಆದರೂ "ಉಪಭಾಷೆ" ಮತ್ತು "ಭಾಷೆ",[೩೫] ತರಬೇತಿ ಪಡೆಯದ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳ ಬಳಕೆ ಮತ್ತು ಬರ್ಮಾ ಮತ್ತು ಮದ್ರಾಸ್‌ನ ಹಿಂದಿನ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳಂತೆ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ದತ್ತಾಂಶವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ವರದಿ ಮಾಡುವಲ್ಲಿನ ಅಸ್ಪಷ್ಟತೆಯಿಂದಾಗಿ ಫಲಿತಾಂಶಗಳು ತಿರುಚಿದವು. ಕೊಚ್ಚಿನ್, ಹೈದರಾಬಾದ್, ಮೈಸೂರು ಮತ್ತು ತಿರುವಾಂಕೂರ್ ರಾಜಪ್ರಭುತ್ವದ ರಾಜ್ಯಗಳನ್ನು ಸಮೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲಾಗಿಲ್ಲ.[೩೬]

ವಿಭಿನ್ನ ಮೂಲಗಳು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ವಿಭಿನ್ನ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತವೆ, ಪ್ರಾಥಮಿಕವಾಗಿ "ಭಾಷೆ" ಮತ್ತು "ಉಪಭಾಷೆ" ಪದಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಗುಂಪು ಮಾಡಲಾಗಿದೆ ಎಂಬುದರ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ. ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಸುವಾರ್ತಾಬೋಧಕ ಸಂಸ್ಥೆ ಎಸ್‍ಐಎಲ್ ಇಂಟರ್ನ್ಯಾಷನಲ್ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಎಥ್ನೋಲಾಗ್, ಭಾರತಕ್ಕೆ 461 ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಪಟ್ಟಿಮಾಡಿದೆ (ವಿಶ್ವದಾದ್ಯಂತ 6,912 ರಲ್ಲಿ), ಅವುಗಳಲ್ಲಿ 447 ಜೀವಂತವಾಗಿವೆ, ಆದರೆ 14 ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿವೆ. 447 ಜೀವಂತ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಎಥ್ನೋಲಾಗ್‌ನಲ್ಲಿ ಈ ಕೆಳಗಿನಂತೆ ಉಪವರ್ಗೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ:[೩೭] [೩೮]

  • ಸಾಂಸ್ಥಿಕ - 63
  • ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದುತ್ತಿರುವ - 130
  • ಹುರುಪಿನ – 187
  • ತೊಂದರೆಯ – 54
  • ಸಾಯುತ್ತಿರುವ - 13

ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಖಾಸಗಿ ಸ್ವಾಮ್ಯದ ಸಂಶೋಧನಾ ಸಂಸ್ಥೆಯಾದ ಪೀಪಲ್ಸ್ ಲಿಂಗ್ವಿಸ್ಟಿಕ್ ಸರ್ವೆ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ತನ್ನ ರಾಷ್ಟ್ರವ್ಯಾಪಿ ಸಮೀಕ್ಷೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ 66 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ವಿಭಿನ್ನ ಲಿಪಿಗಳನ್ನು ಮತ್ತು 780 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿದೆ, ಇದು ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಭಾಷಾ ಸಮೀಕ್ಷೆ ಎಂದು ಸಂಸ್ಥೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದೆ.[೩೯]

ಭಾರತೀಯ ಮಾನವಶಾಸ್ತ್ರದ ಸಮೀಕ್ಷೆಯ ಪೀಪಲ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ (ಪಿಒಐ) ಯೋಜನೆಯು 5,633 ಭಾರತೀಯ ಸಮುದಾಯಗಳಿಂದ ಗುಂಪು ಸಂವಹನಕ್ಕಾಗಿ 325 ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ವರದಿ ಮಾಡಿದೆ.[೪೦]

ಭಾರತದ ಜನಗಣತಿ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಭಾರತದ ಜನಗಣತಿಯು ಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತು ಉಪಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಮಾತನಾಡುವವರ ಸಂಖ್ಯೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಡೇಟಾವನ್ನು ದಾಖಲಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ತನ್ನದೇ ಆದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಪರಿಭಾಷೆಯನ್ನು ಬಳಸುತ್ತದೆ, ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಮಾತೃಭಾಷೆಯ ನಡುವೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭಾಷೆಯೊಳಗೆ ಮಾತೃಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಗುಂಪು ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲಾದ ಹಲವು ಮಾತೃಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಭಾಷಾ ಮಾನದಂಡಗಳ ಮೂಲಕ ಉಪಭಾಷೆಯ ಬದಲಿಗೆ ಭಾಷೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದು. ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಹಿಂದಿ ಭಾಷೆಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಗುಂಪು ಮಾಡಲಾದ ಹತ್ತಾರು ಮಿಲಿಯನ್ ಭಾಷಿಕರನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಅನೇಕ ಮಾತೃಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಇದು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಸತ್ಯವಾಗಿದೆ.

1951 ಜನಗಣತಿ

ಪೂರ್ವ ಪಂಜಾಬ್, ಹಿಮಾಚಲ ಪ್ರದೇಶ, ದೆಹಲಿ, ಪೆಪ್ಸು ಮತ್ತು ಬಿಲಾಸ್‌ಪುರದಂತಹ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಸಲ್ಲಿಕೆಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಾಗಿ ದಾಖಲಿಸಲಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಹಿಂದಿ, ಉರ್ದು ಮತ್ತು ಪಂಜಾಬಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿಲ್ಲ.[೪೧]

1961 ಜನಗಣತಿ

1961 ರ ಜನಗಣತಿಯು 438,936,918 ಜನರು ಮಾತನಾಡುವ 1,652 ಮಾತೃಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದೆ, ಜನಗಣತಿಯನ್ನು ನಡೆಸಿದಾಗ ಯಾವುದೇ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮಾಡಿದ ಎಲ್ಲಾ ಘೋಷಣೆಗಳನ್ನು ಎಣಿಕೆ ಮಾಡಿದೆ.[೪೨] ಆದರೂ ಘೋಷಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅವರ ಉಪಭಾಷೆಗಳು, ಮತ್ತು ಉಪಭಾಷೆಗಳ ಸಮೂಹಗಳೊಂದಿಗೆ ಅಥವಾ ಜಾತಿಗಳು, ವೃತ್ತಿಗಳು, ಧರ್ಮಗಳು, ಪ್ರದೇಶಗಳು, ದೇಶಗಳು ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಭಾಷೆಗಳ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಮಿಶ್ರಣ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.[೪೨] ಆದ್ದರಿಂದ ಪಟ್ಟಿಯು ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಮಾತನಾಡುವ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು 530 ವರ್ಗೀಕರಿಸದ ಮಾತೃಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು 100 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಭಾಷಾವೈಶಿಷ್ಟ್ಯಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ, ಇವುಗಳಲ್ಲಿ "ಆಫ್ರಿಕನ್", "ಕೆನಡಿಯನ್" ಅಥವಾ "ಬೆಲ್ಜಿಯನ್" ನಂತಹ ಭಾಷಿಕವಾಗಿ ಅನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಡೆಮೊನಿಮ್‌ಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ಥಳೀಯವಲ್ಲ.[೪೨]

1991 ಜನಗಣತಿ

1991 ರ ಜನಗಣತಿಯು 1,576 ವರ್ಗೀಕೃತ ಮಾತೃಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದೆ. [೪೩] 1991 ರ ಜನಗಣತಿಯ ಪ್ರಕಾರ, 22 ಭಾಷೆಗಳು ಮಿಲಿಯನ್‌ಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷಿಕರು, 50 ಭಾಷೆಗಳು 100,000 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮತ್ತು 114 ಭಾಷೆಗಳು 10,000 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷಿಕರನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು. ಉಳಿದವರು ಒಟ್ಟು 566,000 ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷಿಕರು (1991 ರಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು 838 ಮಿಲಿಯನ್ ಭಾರತೀಯರಲ್ಲಿ). [೪೩] [೪೪]

2001 ಜನಗಣತಿ

2001 ರ ಜನಗಣತಿಯ ಪ್ರಕಾರ, 1635 ತರ್ಕಬದ್ಧ ಮಾತೃಭಾಷೆಗಳು, 234 ಗುರುತಿಸಬಹುದಾದ ಮಾತೃಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತು 22 ಪ್ರಮುಖ ಭಾಷೆಗಳಿವೆ. [೧೫] ಇವುಗಳಲ್ಲಿ, 29 ಭಾಷೆಗಳು ಮಿಲಿಯನ್‌ಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತೃಭಾಷೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ, 60 ಭಾಷೆಗಳು 100,000 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮತ್ತು 122 ಭಾಷೆಗಳು 10,000 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷಿಕರು ಹೊಂದಿವೆ.[೪೫] ಕೊಡವದಂತಹ ಕೆಲವು ಭಾಷೆಗಳು ಲಿಪಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಆದರೆ ಕೂರ್ಗ್‌ನಲ್ಲಿ (ಕೊಡಗು) ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷಿಕರ ಗುಂಪನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. [೪೬]

2011 ರ ಜನಗಣತಿ

2011 ರ ಇತ್ತೀಚಿನ ಜನಗಣತಿಯ ಪ್ರಕಾರ, 19,569 ಕಚ್ಚಾ ಭಾಷಾ ಸಂಬಂಧಗಳ ಮೇಲೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಭಾಷಾಶಾಸ್ತ್ರದ ಪರಿಶೀಲನೆ, ಸಂಪಾದನೆ ಮತ್ತು ತರ್ಕಬದ್ಧಗೊಳಿಸುವಿಕೆಯ ನಂತರ, ಜನಗಣತಿಯು 1369 ತರ್ಕಬದ್ಧ ಮಾತೃಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು 1474 ಹೆಸರುಗಳನ್ನು 'ವರ್ಗೀಕರಿಸದ ಮಾತೃಭಾಷೆ' ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ.[೪೭] ಆ ಪೈಕಿ, 10,000 ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುವವರಿಂದ ಮಾತನಾಡುವ 1369 ತರ್ಕಬದ್ಧ ಮಾತೃಭಾಷೆಗಳು, ಒಟ್ಟು 121 ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾದ ಸೂಕ್ತ ಗುಂಪಿಗೆ ವರ್ಗೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಈ 121 ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ, 22 ಈಗಾಗಲೇ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದ ಎಂಟನೇ ಶೆಡ್ಯೂಲ್‌ನ ಭಾಗವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇತರ 99 ಅನ್ನು "ಒಟ್ಟು ಇತರ ಭಾಷೆಗಳು" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ಇದು 2001 ರ ಜನಗಣತಿಯಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಲಾದ ಇತರ ಭಾಷೆಗಳಿಗಿಂತ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದೆ. [೪೮]

ಬಹುಭಾಷಿಕತೆ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಭಾರತದ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುಭಾಷಿಕತೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇಂಫಾಲ್ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿನ ಸೈನ್ ಬೋರ್ಡ್ ಅನ್ನು ಮೈಟೆಯಿ (ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಮಣಿಪುರಿ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ), ಹಿಂದಿ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಭಾರತದ 2011 ರ ಜನಗಣತಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವವರ ಸಂಖ್ಯೆಯಿಂದ ಮೊದಲ, ಎರಡನೇ ಮತ್ತು ಮೂರನೇ ಭಾಷೆಗಳು (2011 ಜನಗಣತಿ)
ಭಾಷೆ ಪ್ರಥಮ ಭಾಷೆ



</br> ಮಾತನಾಡುವವರು [೪೯] 		ಪ್ರಥಮ ಭಾಷೆ



</br> ಶೇಕಡಾವಾರು ಭಾಷಿಕರು



</br> ಒಟ್ಟು ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ 		ದ್ವಿತೀಯ ಭಾಷೆ



</br> ಮಾತನಾಡುವವರು (ಮಿಲಿಯನ್) 		ಮೂರನೇ ಭಾಷೆ



</br> ಮಾತನಾಡುವವರು (ಮಿಲಿಯನ್) 		ಒಟ್ಟು ಮಾತನಾಡುವವರು (ಮಿಲಿಯನ್) [೫೦] ಒಟ್ಟು ಸ್ಪೀಕರ್‌ಗಳು



</br> ಒಟ್ಟು ಶೇಕಡಾವಾರು



</br> ಜನಸಂಖ್ಯೆ [೫೧]
ಹಿಂದಿ 528,347,193 43.63 139 24 692 57.1
ಬೆಂಗಾಲಿ 97,237,669 8.30 9 1 107 8.9
ಮರಾಠಿ 83,026,680 6.86 13 3 99 8.2
ತೆಲುಗು 81,127,740 6.70 12 1 95 7.8
ತಮಿಳು 69,026,881 5.70 7 1 77 6.3
ಗುಜರಾತಿ 55,492,554 4.58 4 1 60 5.0
ಉರ್ದು 50,772,631 4.19 11 1 63 5.2
ಕನ್ನಡ 43,706,512 3.61 14 1 59 4.9
ಒಡಿಯಾ 37,521,324 3.10 5 0.03 43 3.5
ಮಲಯಾಳಂ 34,838,819 2.88 0.05 0.02 36 2.9
ಪಂಜಾಬಿ 33,124,726 2.74 0.03 0.003 36 3.0
ಅಸ್ಸಾಮಿ 15,311,351 1.26 7.48 0.74 24 2.0
ಮೈಥಿಲಿ 13,583,464 1.12 0.03 0.003 14 1.2
ಮೈತೇಯಿ ( ಮಣಿಪುರಿ ) 1,761,079 0.15 0.4 0.04 2.25 0.2
ಆಂಗ್ಲ 259,678 0.02 83 46 129 10.6
ಸಂಸ್ಕೃತ 24,821 0.00185 0.01 0.003 0.025 0.002

ವಿಶ್ವಾದ್ಯಂತದ ಎಥ್ನೋಲಾಗ್ (2019, 22 ನೇ ಆವೃತ್ತಿ)[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಕೆಳಗಿನ ಕೋಷ್ಟಕವು 2019 ರ ಎಥ್ನೋಲಾಗ್ ಆವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಭಾರತೀಯ ಉಪಖಂಡದ ಭಾಷೆಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದು, ಇದು ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ನೆಲೆಗೊಂಡಿರುವ ಎಸ್‌ಐಎಲ್ ಇಂಟರ್ನ್ಯಾಷನಲ್ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಭಾಷಾ ಉಲ್ಲೇಖವಾಗಿದೆ.[೫೨]

ಭಾಷೆ ಒಟ್ಟು ಮಾತನಾಡುವವರು (ಮಿಲಿಯನ್)
ಹಿಂದಿ 615
ಬೆಂಗಾಲಿ 265
ಉರ್ದು 170
ಪಂಜಾಬಿ 126
ಮರಾಠಿ 95
ತೆಲುಗು 93
ತಮಿಳು 81
ಗುಜರಾತಿ 61
ಕನ್ನಡ 56
ಒಡಿಯಾ 38
ಮಲಯಾಳಂ 38
ಅಸ್ಸಾಮಿ 15
ಸಂತಾಲಿ 7
ಮೈತೇಯಿ ( ಮಣಿಪುರಿ ) 1.7
ಸಂಸ್ಕೃತ 0.025

ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಜನಾಂಗೀಯವಾಗಿ, ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾದ ಭಾಷೆಗಳು, ಪ್ರದೇಶದ ಸಂಕೀರ್ಣ ಇತಿಹಾಸ ಮತ್ತು ಭೌಗೋಳಿಕತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತವೆ, ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬಗಳು, ಭಾಷಾ ಫೈಲಾ ಮತ್ತು ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಗಳ ಸಂಕೀರ್ಣ ತೇಪೆಕೆಲಸವನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತವೆ.[೬] ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವ ಭಾಷೆಗಳು ಹಲವಾರು ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ಸೇರಿವೆ, ಪ್ರಮುಖವಾದವುಗಳು 78.05% ಭಾರತೀಯರು ಮಾತನಾಡುವ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತು 19.64% ಭಾರತೀಯರು ಮಾತನಾಡುವ ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳು. ಮಾತನಾಡುವವರ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬಗಳು: [೫೩] [೧] [೨] [೬] [೫೪]

ಶ್ರೇಣಿ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ ಜನಸಂಖ್ಯೆ (2018)
1 ಇಂಡೋ-ಯುರೋಪಿಯನ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ 1,045,000,000 (78.05%)
2 ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ 265,000,000 (19.64%)
3 ಆಸ್ಟ್ರೋಯಾಸಿಯಾಟಿಕ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ ಅಜ್ಞಾತ
4 ಸಿನೋ-ಟಿಬೆಟಿಯನ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ ಅಜ್ಞಾತ
5 ತೈ-ಕಡೈ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ ಅಜ್ಞಾತ
6 ಶ್ರೇಷ್ಠ ಅಂಡಮಾನೀಸ್ ಭಾಷೆಗಳು ಅಜ್ಞಾತ
ಒಟ್ಟು ಭಾರತದ ಭಾಷೆಗಳು 1,340,000,000

ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಯ ಉಪಗುಂಪುಗಳು (ಉರ್ದು ಹಿಂದಿ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ)

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಯುರೋಪಿಯನ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬದ ಅತಿ ದೊಡ್ಡದು, ಮಾತನಾಡುವವರ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ, ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ, ಇಂಡೋ-ಇರಾನಿಯನ್ ಕುಟುಂಬದ ಒಂದು ಶಾಖೆ, ಸ್ವತಃ ಇಂಡೋ- ಪೂರ್ವದ, ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಉಪಕುಟುಂಬವಾಗಿದೆ. ಈ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬವು ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಹೊಂದಿದ್ದು, ಸುಮಾರು 1035 ರಷ್ಟಿದೆ.  2018 ರ ಅಂದಾಜಿನ ಪ್ರಕಾರ ಮಿಲಿಯನ್ ಮಾತನಾಡುವವರು ಅಥವಾ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ 76.5 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು. ಈ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವ ಭಾಷೆಗಳು ಹಿಂದಿ,[n ೧] ಬೆಂಗಾಲಿ, ಮರಾಠಿ, ಉರ್ದು, ಗುಜರಾತಿ, ಪಂಜಾಬಿ, ಕಾಶ್ಮೀರಿ, ರಾಜಸ್ಥಾನಿ, ಸಿಂಧಿ, ಅಸ್ಸಾಮಿ (ಅಸಾಮಿಯಾ), ಮೈಥಿಲಿ ಮತ್ತು ಒಡಿಯಾ.[೫೫] [೫೬] ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗಳ ಹೊರತಾಗಿ, ಇತರ ಇಂಡೋ-ಯುರೋಪಿಯನ್ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಸಹ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ, ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪ್ರಮುಖ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ.

ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಎರಡನೇ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬವೆಂದರೆ ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ, ಇದು ಸುಮಾರು 277 ಮಿಲಿಯನ್ ಮಾತನಾಡುವವರನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಅಥವಾ 2018 ರ ಅಂದಾಜಿನ ಪ್ರಕಾರ ಸರಿಸುಮಾರು 20.5%. ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವ ಮತ್ತು ಮಧ್ಯ ಭಾರತದ ಕೆಲವು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಈಶಾನ್ಯ ಶ್ರೀಲಂಕಾ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ನೇಪಾಳ ಮತ್ತು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುವ ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳು ತೆಲುಗು, ತಮಿಳು, ಕನ್ನಡ ಮತ್ತು ಮಲಯಾಳಂ.[೨] ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಜೊತೆಗೆ, ಓರಾನ್ ಮತ್ತು ಗೊಂಡ ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳಂತಹ ಸಣ್ಣ ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಬುಡಕಟ್ಟು ಸಮುದಾಯಗಳಿಂದ ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ.[೫೭] ಕೇವಲ ಎರಡು ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಭಾರತದ ಹೊರಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ, ಬಲೂಚಿಸ್ತಾನ್, ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹುಯಿ ಮತ್ತು ನೇಪಾಳದಲ್ಲಿ ಕುರುಖ್ ಉಪಭಾಷೆಯಾದ ಧಂಗರ್.[೫೮]

ಆಸ್ಟ್ರೋಯಾಸಿಯಾಟಿಕ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಕಡಿಮೆ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಭಾಷಿಕರನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಆಸ್ಟ್ರೋಯಾಸಿಯಾಟಿಕ್ ಮತ್ತು ಸಿನೋ-ಟಿಬೆಟಿಯನ್ ಭಾಷೆಗಳಾಗಿವೆ, ಒಟ್ಟು ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ 3%. ಈ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಅನುಕ್ರಮವಾಗಿ ಸುಮಾರು 10 ಮತ್ತು 6 ಮಿಲಿಯನ್ ಜನರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ.[೫೯]

ಆಸ್ಟ್ರೋಯಾಸಿಯಾಟಿಕ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ ( ಆಸ್ಟ್ರೋ ಅರ್ಥ ದಕ್ಷಿಣ) ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಸ್ವ ನಿಯಂತ್ರಿ ಭಾಷೆಯಾಗಿದ್ದು, ಇದು ವಲಸೆಯ ಮೂಲಕ ಬಂತು. ಭೂಮಿಜ್ ಮತ್ತು ಸಂತಾಲಿ ಸೇರಿದಂತೆ ಖಾಸಿ ಮತ್ತು ಮುಂಡಾ ಭಾಷೆಗಳು ಭಾರತದ ಮುಖ್ಯ ಭೂಭಾಗದ ಆಸ್ಟ್ರೋಯಾಸಿಯಾಟಿಕ್ ಭಾಷೆಗಳಾಗಿವೆ. ನಿಕೋಬಾರ್ ದ್ವೀಪಗಳ ಭಾಷೆಗಳು ಸಹ ಈ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬದ ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ಖಾಸಿ ಮತ್ತು ಸಂತಾಲಿ ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಭಾರತೀಯ ಭೂಪ್ರದೇಶದ ಎಲ್ಲಾ ಆಸ್ಟ್ರೋಯಾಸಿಯಾಟಿಕ್ ಭಾಷೆಗಳು ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿವೆ.[೬] : 456–457 

ಟಿಬೆಟೋ-ಬರ್ಮನ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಟಿಬೆಟೋ-ಬರ್ಮನ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬವು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಆದರೂ ಅವರ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಕುಟುಂಬವನ್ನು ವಂಶವೃಕ್ಷದ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ರೂಪಕಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಾಡಿನ ನೆಲದ ಮೇಲಿನ ಎಲೆಗಳ ತೇಪೆ ಎಂದು ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ.[೬] : 283–5 

ಪದ್ಮವಿಭೂಷಣ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪುರಸ್ಕೃತ ಭಾರತೀಯ ಬಂಗಾಳಿ ವಿದ್ವಾಂಸ ಸುನೀತಿ ಕುಮಾರ್ ಚಟರ್ಜಿ ಅವರು, "ವಿವಿಧ ಟಿಬೆಟೋ-ಬರ್ಮನ್ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ, ನೇವಾರಿಗಿಂತಲೂ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖ ಮತ್ತು ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಇದೆ, ಇದು ಮೈತೆಯಿ ಅಥವಾ ಮಣಿಪುರಿ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ ". [೬೦] [೬೧] [೬೨]

ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಟಿಬೆಟೊ-ಬರ್ಮನ್ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಅರುಣಾಚಲ ಪ್ರದೇಶ, ಅಸ್ಸಾಂ (ಬೆಟ್ಟಗಳು ಮತ್ತು ಸ್ವಾಯತ್ತ ಮಂಡಳಿಗಳು), ಹಿಮಾಚಲ ಪ್ರದೇಶ, ಲಡಾಖ್, ಮಣಿಪುರ, ಮೇಘಾಲಯ, ಮಿಜೋರಾಂ, ನಾಗಾಲ್ಯಾಂಡ್, ಸಿಕ್ಕಿಂ, ತ್ರಿಪುರಾ ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಹಿಮಾಲಯದಾದ್ಯಂತ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ.[೬೩] [೬೪] [೬೫]

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವ ಸೈನೋ-ಟಿಬೆಟಿಯನ್ ಭಾಷೆಗಳು ಎರಡು ಸಾಂವಿಧಾನಿಕವಾಗಿ ಮಾನ್ಯತೆ ಪಡೆದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿವೆ, ಮೈತೆಯ್ (ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಮಣಿಪುರಿ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ) ಮತ್ತು ಬೋಡೋ ಮತ್ತು ಕರ್ಬಿ, ಲೆಪ್ಚಾ, ಮತ್ತು ಹಲವಾರು ಸಂಬಂಧಿತ ಟಿಬೆಟಿಕ್, ಪಶ್ಚಿಮ ಹಿಮಾಲಯ್, ತಾನಿ, ಬ್ರಹ್ಮಪುತ್ರನಂತಹ ಅನುಸೂಚಿತವಲ್ಲದ ಭಾಷೆಗಳು., ಅಂಗಾಮಿ-ಪೋಚುರಿ, ತಂಗ್ಖುಲ್, ಝೆಮ್, ಕುಕಿಶ್ ಉಪ ಭಾಷಾ ಶಾಖೆಗಳು, ಇರತ ಅನೇಕ ಭಾಷೆಗಳಿವೆ.

ತೈ-ಕಡೈ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಅಹೋಮ್ ಭಾಷೆ, ನೈಋತ್ಯ ತೈ ಭಾಷೆ, ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಆಧುನಿಕ ಅಸ್ಸಾಂನಲ್ಲಿ ಅಹೋಮ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಪ್ರಬಲ ಭಾಷೆಯಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ನಂತರ ಅಸ್ಸಾಮಿ ಭಾಷೆಯಿಂದ ಬದಲಾಯಿಸಲಾಯಿತು. (ಪ್ರಾಚೀನ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಕಾಮ್ರೂಪಿ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಇದು ಇಂದಿನ ಕಾಮರೂಪಿ ಉಪಭಾಷೆಯ ಪೂರ್ವ ರೂಪವಾಗಿದೆ) ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ಸಣ್ಣ ತೈ ಸಮುದಾಯಗಳು ಮತ್ತು ಅವರ ಭಾಷೆಗಳು ಅಸ್ಸಾಂ ಮತ್ತು ಅರುಣಾಚಲ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಚೀನಾ-ಟಿಬೆಟಿಯನ್ನರೊಂದಿಗೆ ಉಳಿದಿವೆ. ಉದಾ: ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್‌ನ ಶಾನ್ ರಾಜ್ಯದ ಶಾನ್ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಹೋಲುವ ತೈ ಫಾಕೆ, ತೈ ಐಟನ್ ಮತ್ತು ತೈ ಖಮ್ತಿ ; ಚೀನಾದ ಯುನ್ನಾನ್‌ನ ಡೈ ಭಾಷೆ ; ಲಾವೋಸ್‌ನ ಲಾವೋ ಭಾಷೆ ; ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್‌ನ ಥಾಯ್ ಭಾಷೆ ; ಮತ್ತು ಚೀನಾದ ಗುವಾಂಗ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ಝುವಾಂಗ್ ಭಾಷೆ .

ಅಂಡಮಾನೀಸ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಅಂಡಮಾನ್ ದ್ವೀಪಗಳ ಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತೊಂದು ಗುಂಪನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತವೆ:[೬೬]

  • ಗ್ರೇಟ್ ಅಂಡಮಾನೀಸ್ ಭಾಷೆಗಳು, ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಹಲವಾರು ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಭಾಷೆ ಅಕಾ-ಜೆರುವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿವೆ.
  • ದಕ್ಷಿಣ ಅಂಡಮಾನ್ ದ್ವೀಪಗಳ ಒಂಗನ್ ಕುಟುಂಬವು ಎರಡು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ, ಒಂಗೆ ಮತ್ತು ಜರಾವಾ ಮತ್ತು ಒಂದು ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಭಾಷೆ, ಜಂಗಿಲ್ .

ಇದರ ಜೊತೆಗೆ, ಸೆಂಟಿನೆಲೀಸ್ ಮೇಲಿನ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಲಾಗಿದೆ.[೬೬]

ಪರಿಗಣಿಸದ ಭಾಷೆ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಭಾರತೀಯ ಮುಖ್ಯಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಏಕೈಕ ಭಾಷೆ ನಿಹಾಲಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ.[೬] : 337 ನಿಹಾಲಿಯ ಸ್ಥಿತಿಯು ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ, ಇದು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಆಸ್ಟ್ರೋಯಾಸಿಯಾಟಿಕ್ ಭಾಷೆಯಾಗಿ, ಕೊರ್ಕು ಉಪಭಾಷೆಯಾಗಿ ಮತ್ತು ಕಾನೂನುಬದ್ಧ ಭಾಷೆಗಿಂತ "ಕಳ್ಳರ ಆರ್ಗೋಟ್" ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ.[೬೭] [೬೮]

ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾದ ಉಳಿದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಇತರ ಭಾಷಾ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ಬುರುಶಾಸ್ಕಿ, ಗಿಲ್ಗಿಟ್-ಬಾಲ್ಟಿಸ್ತಾನ್ (ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಆಡಳಿತ), ಕುಸುಂದ (ಪಶ್ಚಿಮ ನೇಪಾಳದಲ್ಲಿ) ಮತ್ತು ವೆಡ್ಡಾ (ಶ್ರೀಲಂಕಾದಲ್ಲಿ) ಸೇರಿವೆ.[೬] : 283  ಒಂದು ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬವಾಗಿ ಗ್ರೇಟ್ ಅಂಡಮಾನೀಸ್ ಭಾಷಾ ಗುಂಪಿನ ಸಿಂಧುತ್ವವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಅದನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಭಾಷೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿದ್ದಾರೆ.[೬] : 283 [೬೯] [೭೦]

ಇದರ ಜೊತೆಗೆ, ಬಂಟು ಭಾಷೆ, ಸಿಡಿ, 20 ನೇ ಶತಮಾನದ ಮಧ್ಯಭಾಗದವರೆಗೆ ಗುಜರಾತ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿದ್ದಿಯರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.[೬] : 528 

ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಭಾರತದ ರಾಜ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವ (L1) ಮೊದಲ ಭಾಷೆಗಳು.[೭೧]
ರಾಜ್ಯ ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶದ ಭಾರತದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳು. ಈ ನಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿ ಹಿಂದಿ ಮತ್ತು ಉರ್ದು ಎರಡನ್ನೂ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗಿದೆ.

ಸಂಯುಕ್ತ ಮಟ್ಟ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

Language proficiency in India (2001, 2011)[೭೨][೭೩]
Language Year percent
Hindi 2001
  
 53.61% +3.50%
2011
  
 57.11%
English 2001
  
 12.19% -1.57%
2011
  
 10.62%

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಮೊದಲು, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಮತ್ತು ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅನ್ನು ಏಕೈಕ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.[೭೪]

1946 ರಲ್ಲಿ, ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆಯ ಕಲಾಪದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭಾಷೆಯ ವಿಚಾರವು ವಿವಾದಿತ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು, ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಬರೆಯಲಾದ ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಸಂಸತ್ತಿನ ಕಲಾಪಗಳ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಅರ್ಹವಾದ "ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ" ಎಂಬ ವಿಶೇಷಣದ ಭಾಷೆ ಯಾವುದು? ಭಾರತದ ಉತ್ತರ ಭಾಗಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದ ಸದಸ್ಯರು ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ನಲ್ಲಿ ಅನಧಿಕೃತ ಅನುವಾದದೊಂದಿಗೆ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ ರಚಿಸಬೇಕೆಂದು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು. ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ವಿಷಯಗಳ ಮೇಲೆ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ ಗದ್ಯವನ್ನು ರೂಪಿಸಲು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಹೆಚ್ಚು ಉತ್ತಮವಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಕರಡು ಸಮಿತಿಯು ಇದನ್ನು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಅಗ್ರಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿ ಮಾತನಾಡದ ಭಾಗಗಳ ಸದಸ್ಯರು ಕಟುವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿದರು.

ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭಾಷೆಯ ಯಾವುದೇ ಉಲ್ಲೇಖವನ್ನು ಸೇರಿಸದಿರುವಂತೆ ರಾಜಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ದೇವನಾಗರಿ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಒಕ್ಕೂಟದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆ ಎಂದು ಘೋಷಿಸಲಾಯಿತು. ಆದರೆ "ಸಂವಿಧಾನದ ಪ್ರಾರಂಭದ ಹದಿನೈದು ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ, ಒಕ್ಕೂಟದ ಎಲ್ಲಾ ಅಧಿಕೃತ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆ ಬಳಸುವುದನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಲಾಯಿತು."[೭೫]

ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದ 343 (1) ವಿಧಿಯಲ್ಲಿ "ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯು ದೇವನಾಗರಿ ಲಿಪಿಯ ಹಿಂದಿಯಾಗಿರಬೇಕು" ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.</ref>"Constitution of India as of 29 July 2008" (PDF). The Constitution Of India. Ministry of Law & Justice. Archived from the original (PDF) on 21 June 2014. Retrieved 13 April 2011.[೭೬] ಸಂಸತ್ತು ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಿರ್ಧರಿಸದ ಹೊರತು, ಸಂವಿಧಾನವು ಜಾರಿಗೆ ಬಂದ 15 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಎಲ್ಲಾ ಒಕ್ಕಟದ ಅಧಿಕೃತ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಬಳಸಲಾದ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಯನ್ನು ನ26 ಜನವರಿ 1965 ರಂದು ತಡೆ ಹಿಡಿಯಲಾಯಿತು.[೭೭]

ಭಾಷೆಯ ಬದಲಾವಣೆಯ ದಿನಾಂಕವು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಭಾರತದ ಹಿಂದಿ ಮಾತನಾಡದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಕೇರಳ, ಗುಜರಾತ್, ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ, ತಮಿಳುನಾಡು, ಪಂಜಾಬ್, ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ, ಕರ್ನಾಟಕ, ಪುದುಚೇರಿ ಮತ್ತು ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು. ಅದರಂತೆ, ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರು ಅವರು ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳ ಕಾಯಿದೆ, 1963, [೭೮] [೭೯] ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವುದನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿದರು. ಇದರಿಂದಾಗಿ 1965 ರ ನಂತರವೂ ಅಧಿಕೃತ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಹಿಂದಿಯೊಂದಿಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅನ್ನು ಇನ್ನೂ ಬಳಸಬಹುದೆಂಬ ಖಚಿತತೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸಿತು.[೮೦]

ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, 1965 ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಭಾರತದ ಹೊಸ ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿ ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಅವರು 26 ಜನವರಿ 1965 ರಿಂದ ಜಾರಿಗೆ ಬರುವಂತೆ ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿಸಲು ಸಿದ್ಧರಾದರು. ಇದು ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾದ ಆಂದೋಲನ, ಗಲಭೆಗಳು, ಸ್ವಯಂ ಅಗ್ನಿಸ್ಪರ್ಶ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷದ ನಿಲುವಿನಿಂದ ದಕ್ಷಿಣದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ವಿಭಜನೆ, ದಕ್ಷಿಣದ ಇಬ್ಬರು ಕೇಂದ್ರ ಮಂತ್ರಿಗಳ ರಾಜೀನಾಮೆ ಮತ್ತು ದೇಶದ ಏಕತೆಗೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಬೆದರಿಕೆ ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಅವರನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡಿತು.[೮೧] [೮೨]

ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಪ್ರಸ್ತಾವನೆಯನ್ನು ಕೈಬಿಡಲಾಯಿತು. [೮೩] 1967 ರಲ್ಲಿ ಕಾಯಿದೆಗೆ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಮಾಡಿ, ಆ ಪರಿಣಾಮದ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಪ್ರತಿ ರಾಜ್ಯದ ಶಾಸಕಾಂಗವು ಅಂಗೀಕರಿಸುವವರೆಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬಳಕೆಯನ್ನು ಕೊನೆಗೊಳಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿತು. ಹಿಂದಿಯನ್ನು ತನ್ನ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಸಂಸತ್ತಿನ ಪ್ರತಿ ಸದನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ.[೮೪] ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನವು ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆಗೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭಾಷೆಯ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ನೀಡಿಲ್ಲ.[೮೫] [೮೬]

ಹಿಂದಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಹಿಂದಿ-ಸಂಬಂಧಿತ ಭಾಷೆಗಳಾದ ರಾಜಸ್ಥಾನಿ ಮತ್ತು ಭೋಜ್‌ಪುರಿ ಸೇರಿದಂತೆ ಹಿಂದಿ-ಬೆಲ್ಟ್.

2001 ರ ಜನಗಣತಿಯಲ್ಲಿ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ 422 ಮಿಲಿಯನ್ (422,048,642) ಜನರು ಹಿಂದಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷೆ ಎಂದು ವರದಿ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.[೮೭] ಈ ಅಂಕಿ ಅಂಶವು ಕೇವಲ ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿ ಹಿಂದಿ ಮಾತನಾಡುವವರನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ತಮ್ಮ ಭಾಷಣವನ್ನು ಹಿಂದಿ ಬೆಲ್ಟ್‌ನ ಉಪಭಾಷೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುವ ಸಂಬಂಧಿತ ಭಾಷೆಗಳ ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷಿಕರು ಎಂದು ಗುರುತಿಸುವ ಜನರನ್ನು ಸಹ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಹಿಂದಿ (ಅಥವಾ ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿ) ದೆಹಲಿ, ಪಶ್ಚಿಮ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ, ಉತ್ತರಾಖಂಡ, ಛತ್ತೀಸ್‌ಗಢ, ಹಿಮಾಚಲ ಪ್ರದೇಶ, ಚಂಡೀಗಢ, ಬಿಹಾರ, ಜಾರ್ಖಂಡ್, ಮಧ್ಯಪ್ರದೇಶ, ಹರಿಯಾಣ ಮತ್ತು ರಾಜಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಹೆಚ್ಚಿನ ಜನರ ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ.

"ಮಾಡರ್ನ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡರ್ಡ್ ಹಿಂದಿ", ಪ್ರಮಾಣೀಕೃತ ಭಾಷೆಯು ಭಾರತದ ಒಕ್ಕೂಟದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ, ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬಳಸುವ ಎರಡು ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಒಂದಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ರಾಜ್ಯಸಭೆಯು ಈಗ ಎಂಟನೇ ಶೆಡ್ಯೂಲ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲಾ 22 ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಮಾತನಾಡಲು ಅನುಮತಿಸುತ್ತದೆ.[೮೮]

ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿ, ಮೊಘಲ್ ಕಾಲದ ಪ್ರಮುಖ ಭಾಷೆಯಾದ ಖಾರಿ ಬೋಲಿ (खड़ी बोली) ಯಿಂದ ವಿಕಸನಗೊಂಡಿತು. ಇದು ಸ್ವತಃ ಅಪಭ್ರಂಶದಿಂದ ವಿಕಸನಗೊಂಡು ಪ್ರಾಕೃತದಿಂದ ಮಧ್ಯವರ್ತಿ ಪರಿವರ್ತನೆಯ ಹಂತವಾಗಿ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗಳೆಂದು ವಿಕಸನಗೊಂಡಿವೆ.[ಸಾಕ್ಷ್ಯಾಧಾರ ಬೇಕಾಗಿದೆ]

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವ ಹಿಂದಿಯ ವೈವಿಧ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ರಾಜಸ್ಥಾನಿ, ಬ್ರಜ್ ಭಾಷಾ, ಹರ್ಯಾನ್ವಿ, ಬುಂದೇಲಿ, ಕನೌಜಿ, ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿ, ಅವಧಿ, ಬಾಘೇಲಿ ಮತ್ತು ಛತ್ತೀಸ್‌ಗಢಿ ಸೇರಿವೆ.[೮೯] [೯೦] ಆದರೆ ಸಂಪರ್ಕ ಭಾಷೆಯ ಕಾರಣದಿಂದ, ಹಿಂದಿ ಮುಂಬೈನಲ್ಲಿ ಬಂಬಯ್ಯ ಹಿಂದಿಯಂತಹ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಉಪಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಸಹ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದೆ. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ, ಅಂಡಮಾನ್ ಕ್ರಿಯೋಲ್ ಹಿಂದಿ ಕೂಡ ಅಂಡಮಾನ್ ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೊಂಡಿದೆ.[೯೧]

ಹಾಡುಗಳು ಮತ್ತು ಚಲನಚಿತ್ರಗಳಂತಹ ಜನಪ್ರಿಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಸುವುದರಿಂದ, ಹಿಂದಿ ಉತ್ತರ ಮತ್ತು ಮಧ್ಯ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಸಂಪರ್ಕ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ.[ಸಾಕ್ಷ್ಯಾಧಾರ ಬೇಕಾಗಿದೆ]

ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಭಾಷೆ, ಬೋಧನಾ ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಎರಡನೇ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಕಲಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಆಂಗ್ಲ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

  ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಆಡಳಿತ, ವ್ಯವಹಾರ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿತು. ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಅನುಮತಿಸಲಾದ ಎರಡು ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿ ಜೊತೆಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಕೂಡ ಒಂದು. ಹಿಂದಿಯು ಅಧಿಕೃತ ಸರ್ಕಾರಿ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಮತ್ತು ಭಾರತದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಪರ್ಕ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ವಾಸ್ತವದ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಭಾರತದ ದಕ್ಷಿಣ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿಯ ಬಳಕೆಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ವಿರೋಧವಿತ್ತು ಮತ್ತು ಭಾರತದ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬಹುಪಾಲು ವಾಸ್ತವಿಕ ಸಂಪರ್ಕ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದೆ.[೯೨] [೯೩]ಪತ್ರಕರ್ತ ಮನು ಜೋಸೆಫ್, ದಿ ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್ ಟೈಮ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ 2011 ರ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ, ಭಾಷೆಯ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಬಳಕೆ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್-ಭಾಷೆಯ ಶಿಕ್ಷಣದ ಬಯಕೆಯಿಂದಾಗಿ, "ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾರತದ ವಾಸ್ತವಿಕ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ಇದು ಕಹಿ ಸತ್ಯ."[೯೪] ನಗರವಾಸಿಗಳು, ಶ್ರೀಮಂತ ಭಾರತೀಯರು, ಉನ್ನತ ಮಟ್ಟದ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸಾಧನೆ ಹೊಂದಿರುವ ಭಾರತೀಯರು, ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರು, ಪುರುಷರು ಮತ್ತು ಕಿರಿಯ ಭಾರತೀಯರಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷಾ ಪ್ರಾವೀಣ್ಯತೆಯು ಅತ್ಯಧಿಕವಾಗಿದೆ.[೯೫] 2017 ರಲ್ಲಿ, ಗ್ರಾಮೀಣ ಹದಿಹರೆಯದವರಲ್ಲಿ ಶೇಕಡಾ 58 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅನ್ನು ಓದಬಲ್ಲರು ಮತ್ತು ಹದಿನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನವರಲ್ಲಿ 53 ಪ್ರತಿಶತ ಮತ್ತು 18 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ ಅರುವತ್ತು ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಜನರು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನು ಓದಬಲ್ಲರು.[೯೬]

ಪರಿಚ್ಛೇದ ಭಾಷೆಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಭಾರತದ ಮುಖ್ಯ ಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ಎಷ್ಟು ಭಾಷಿಕರನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಎಂಬುದರ ಪ್ರಕಾರ ಅವುಗಳ ಸಾಪೇಕ್ಷ ಗಾತ್ರ [೯೭]

1967 ರಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದ ಇಪ್ಪತ್ತೊಂದನೇ ತಿದ್ದುಪಡಿಯ ತನಕ, ದೇಶವು 14 ಅಧಿಕೃತ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿತು. ಎಂಟನೇ ಪರಿಚ್ಛೇದ ಮತ್ತು ಎಪ್ಪತ್ತೊಂದನೇ ತಿದ್ದುಪಡಿಯು ಸಿಂಧಿ, ಕೊಂಕಣಿ, ಮೈತೆಯ್ ಮತ್ತು ನೇಪಾಳಿಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಲು ಅನುಮತಿಸಿತು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಭಾರತದ ಅಧಿಕೃತ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು 18 ಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿಸಲಾಯಿತು. 1 ಡಿಸೆಂಬರ್ 2007 ರಂತೆ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದ ಎಂಟನೇ ಪರಿಚ್ಛೇದವು 22 ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡಿದೆ.[೯೮] : 330  ಅವುಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದ ಪ್ರದೇಶಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೆಳಗಿನ ಕೋಷ್ಟಕದಲ್ಲಿ ನೀಡಲಾಗಿದೆ.[೯೯]

ಭಾಷೆ ಕುಟುಂಬ ISO 639 ಕೋಡ್
ಅಸ್ಸಾಮಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ as
ಬೆಂಗಾಲಿ (ಬಾಂಗ್ಲಾ) ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ bn
ಬೋಡೋ ಸೈನೋ-ಟಿಬೆಟಿಯನ್ brx
ಡೋಗ್ರಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ doi
ಗುಜರಾತಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ gu
ಹಿಂದಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ hi
ಕನ್ನಡ ದ್ರಾವಿಡ kn
ಕಾಶ್ಮೀರಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ks
ಕೊಂಕಣಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ gom
ಮೈಥಿಲಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ mai
ಮಲಯಾಳಂ ದ್ರಾವಿಡ ml
ಮೈತೆಯಿ (ಮಣಿಪುರಿ) ಸೈನೋ-ಟಿಬೆಟಿಯನ್ mni
ಮರಾಠಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ mr
ನೇಪಾಳಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ne
ಒಡಿಯಾ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ or
ಪಂಜಾಬಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ pa
ಸಂಸ್ಕೃತ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ sa
ಸಂತಾಲಿ ಆಸ್ಟ್ರೋಯಾಸಿಯಾಟಿಕ್ sat
ಸಿಂಧಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ sd
ತಮಿಳು ದ್ರಾವಿಡ ta
ತೆಲುಗು ದ್ರಾವಿಡ te
ಉರ್ದು ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ur

ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯಗಳು, ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವುಗಳ ಗಡಿಗಳು ಸಾಮಾಜಿಕ-ಭಾಷಾ ರೇಖೆಗಳ ಮೇಲೆ ಚಿತ್ರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ, ಅವುಗಳ ಭಾಷಾ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಮಾಡಬಹುದಾಗಿದೆ. ಆಯ್ಕೆಮಾಡಿದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳು ಆ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವ ಪ್ರಧಾನ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಮಹತ್ವದ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತವೆ. ಭಾಷಿಕವಾಗಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲಾದ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕೆಲವು ರಾಜ್ಯಗಳು ಆ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ತನ್ನ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಹೊಂದಿರಬಹುದು, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಕರ್ನಾಟಕ ಮತ್ತು ಗುಜರಾತ್, ಇವು ಅನುಕ್ರಮವಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಮತ್ತು ಗುಜರಾತಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಏಕೈಕ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಹೊಂದಿವೆ. ತೆಲಂಗಾಣ, ಗಣನೀಯ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಉರ್ದು ಮಾತನಾಡುವ ಮುಸ್ಲಿಂ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಮತ್ತು ಆಂಧ್ರ ಪ್ರದೇಶ[೧೦೦] ಎರಡು ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ತೆಲುಗು ಮತ್ತು ಉರ್ದು, ಅದರ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳು.

ಕೆಲವು ರಾಜ್ಯಗಳು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಬಳಸುವ ಮೂಲಕ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ತಡೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರವು ಉರ್ದುವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಅಲ್ಲಿನ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ 1% ಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಜನರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದು, ಇದು 2020 ರವರೆಗೆ ಏಕೈಕ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ಮೇಘಾಲಯ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ 0.01% ಮಾತನಾಡುವ ಜನರು ಇಂಗ್ಲಿಷನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ವಿದ್ಯಮಾನವು ಬಹುಪಾಲು ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ "ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಭಾಷೆಗಳಾಗಿ" ಪರಿವರ್ತಿಸಿದೆ. [೧೦೧]

ರಾಜ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಜೊತೆಗೆ, ಭಾರತವು ಸ್ವಾಯತ್ತ ಆಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಅದು ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲು ಅನುಮತಿಸಬಹುದು - ಅಸ್ಸಾಂನಲ್ಲಿ ಬೋಡೋಲ್ಯಾಂಡ್ ಟೆರಿಟೋರಿಯಲ್ ಕೌನ್ಸಿಲ್ ಆಗಿರುವ ಒಂದು ನಿದರ್ಶನ, ಇದು ಈಗಾಗಲೇ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿರುವ ಅಸ್ಸಾಮಿ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಜೊತೆಗೆ ಬೋಡೋ ಭಾಷಾ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಅಧಿಕೃತವೆಂದು ಘೋಷಿಸಿದೆ. [೧೦೨] ಮತ್ತು ಬರಾಕ್ ಕಣಿವೆಯಲ್ಲಿ ಬಂಗಾಳಿ[೧೦೩] ಅದರ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆ.

ಭಾರತದ ಪ್ರಮುಖ ಭಾಷೆಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಹಿಂದಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪ್ರವಾಸಿ ತಾಣದಲ್ಲಿ – ಮೇಲಿನಿಂದ ಕೆಳಕ್ಕೆ, ಭಾಷೆಗಳು ಹಿಂದಿ, ಕನ್ನಡ, ತಮಿಳು, ತೆಲುಗು ಮತ್ತು ಮಲಯಾಳಂ . ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮತ್ತು ಇತರ ಹಲವು ಯುರೋಪಿಯನ್ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಸಹ ಇಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ.

ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಮತ್ತು ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣದ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಏಕೈಕ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. 1947 ರಲ್ಲಿ ಭಾರತವು ಸ್ವತಂತ್ರವಾದಾಗ, ಭಾರತೀಯ ಶಾಸಕರು ಅಧಿಕೃತ ಸಂವಹನಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತು ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ವಿವಿಧ ಭಾಷಾ ಪ್ರದೇಶಗಳ ನಡುವಿನ ಸಂವಹನಕ್ಕಾಗಿ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡುವ ಸವಾಲನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಲಭ್ಯವಿರುವ ಆಯ್ಕೆಗಳೆಂದರೆ:

  • ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಜನರ (41%) ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆ[೧೦೪] ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲಾದ "ಹಿಂದಿ"ಯು ಅವರ ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷೆ.
  • ಹಿಂದಿಯೇತರ ಭಾಷಿಗರು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಕನ್ನಡಿಗರು ಮತ್ತು ತಮಿಳರು ಮತ್ತು ಮಿಜೋರಾಂ ಮತ್ತು ನಾಗಾಲ್ಯಾಂಡ್‌ನವರು ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ನ್ನು ಬಳಸಿರುವುದು. ನೋಡಿ:ಹಿಂದಿ ವಿರೋಧಿ ಆಂದೋಲನಗಳು.
  • ಹಿಂದಿ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಎರಡನ್ನೂ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೂ ರಾಜ್ಯದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿದೆ.

1950 ರಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಸಂವಿಧಾನವು ದೇವನಾಗರಿ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಒಕ್ಕೂಟದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯೆಂದು ಘೋಷಿಸಿತು.[೯೮] ಸಂಸತ್ತು ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಿರ್ಧರಿಸದಿದ್ದರೆ, ಅಧಿಕೃತ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬಳಕೆಯನ್ನು ಸಂವಿಧಾನವು ಜಾರಿಗೆ ಬಂದ 15 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ, ಅಂದರೆ 26 ಜನವರಿ 1965 ರಂದು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು. [೯೮] ಆದರೆ ಬದಲಾವಣೆಯ ನಿರೀಕ್ಷೆಯು ಭಾರತದ ಹಿಂದಿ-ಮಾತನಾಡುವ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅವರ ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷೆಗಳು ಹಿಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿಲ್ಲದಿರುವಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಎಚ್ಚರಿಕೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಸಂಸತ್ತು 1963 ರಲ್ಲಿ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳ ಕಾಯಿದೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಿತು.[೧೦೫] [೧೦೬] [೧೦೭] [೧೦೮] [೧೦೯] [೧೧೦] ಇದು 1965 ರ ನಂತರವೂ ಹಿಂದಿಯೊಂದಿಗೆ ಅಧಿಕೃತ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷಅನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಲು ಅವಕಾಶ ಒದಗಿಸಿತು.

ಬೆಂಗಾಲಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ, ತ್ರಿಪುರಾ ಮತ್ತು ಅಸ್ಸಾಂನ ಬರಾಕ್ ಕಣಿವೆ ಪ್ರದೇಶ [೧೧೧] [೧೧೨] ರಾಜ್ಯಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಬಂಗಾಳ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿದೆ. ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಬೆಂಗಾಲಿ ( ಬಾಂಗ್ಲಾ : বাংলা ಎಂದು ಸಹ ಉಚ್ಚರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ) ಅತಿಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುವ ಆರನೇ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ.[೧೧೧] [೧೧೨] ಭಾರತದ ವಿಭಜನೆಯ ನಂತರ (1947), ಪೂರ್ವ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ನಿರಾಶ್ರಿತರು ತ್ರಿಪುರಾ, ಮತ್ತು ಜಾರ್ಖಂಡ್ ಮತ್ತು ಅಂಡಮಾನ್ ಮತ್ತು ನಿಕೋಬಾರ್ ದ್ವೀಪಗಳ ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದರು. ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ ಮತ್ತು ಗುಜರಾತ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಬಂಗಾಳಿ ಮಾತನಾಡುವ ಜನರಿದ್ದು, ಅಲ್ಲಿ ಅವರು ಆಭರಣ ಉದ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಕುಶಲಕರ್ಮಿಗಳಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಬಂಗಾಳಿ ಮಾಗಧಿ ಪ್ರಾಕೃತದಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡು, ಅಪಭ್ರಂಶ ವ್ಯುತ್ಪನ್ನವಾದ ಅಬಹತ್ತದಿಂದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೊಂಡಿತು. ಆಧುನಿಕ ಬಂಗಾಳಿ ಶಬ್ದಕೋಶವು ಮಾಗಧಿ ಪ್ರಾಕೃತ ಮತ್ತು ಪಾಲಿ ಶಬ್ದಕೋಶದ ಮೂಲವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಸಂಸ್ಕೃತದಿಂದ ಎರವಲು ಮತ್ತು ಇತರ ಪ್ರಮುಖ ಎರವಲುಗಳು ಪರ್ಷಿಯನ್, ಅರೇಬಿಕ್, ಆಸ್ಟ್ರೋಸಿಯಾಟಿಕ್ ಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತು ಇತರ ಭಾಷೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿದೆ.

ಹೆಚ್ಚಿನ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳಂತೆ, ಬೆಂಗಾಲಿಯು ಹಲವಾರು ಉಪಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಇದು ದ್ವಿಭಾಷಿಕತೆಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತದೆ, ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಮತ್ತು ಪ್ರಮಾಣಿತ ರೂಪವು ಭಾಷೆಯೊಂದಿಗೆ ಗುರುತಿಸುವ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಆಡುಮಾತುಗಳಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ.[೧೧೩] ಬೆಂಗಾಲಿ ಭಾಷೆ ಕಲೆ, ಸಂಗೀತ, ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ಧರ್ಮವನ್ನು ವ್ಯಾಪಿಸಿರುವ ಶ್ರೀಮಂತ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ನೆಲೆಯನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದೆ. ಬೆಂಗಾಲಿಯು ಎಲ್ಲಾ ಆಧುನಿಕ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗಳ ಕೆಲವು ಹಳೆಯ ಸುಮಾರು 10 ರಿಂದ 12 ನೇ ಶತಮಾನದವರೆಗೆ (' ಚಾರ್ಗಪದ ' ಬೌದ್ಧ ಹಾಡುಗಳು) ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಈ ಭಾಷೆಯ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಅನೇಕ ಚಳುವಳಿಗಳು ನಡೆದಿವೆ ಮತ್ತು 1999 ರಲ್ಲಿ ಯುನೆಸ್ಕೋ 1952 ರಲ್ಲಿ ಬಂಗಾಳಿ ಭಾಷಾ ಚಳುವಳಿಯ ಸ್ಮರಣಾರ್ಥವಾಗಿ ಫೆಬ್ರವರಿ 21 ಅನ್ನು ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾತೃಭಾಷಾ ದಿನವೆಂದು ಘೋಷಿಸಿತು.[೧೧೪]

ಅಸ್ಸಾಮಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ದಖಿನ್ಪತ್ ಸತ್ರದಿಂದ ಆರಂಭಿಕ ಅಸ್ಸಾಮಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲಾದ ಭಾಗವತ ಹಸ್ತಪ್ರತಿ.

ಅಸ್ಸಾಮಿಯಾ ಅಥವಾ ಅಸ್ಸಾಮಿ ಭಾಷೆಯು ಅಸ್ಸಾಂ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿದೆ.[೧೧೫] ಇದು ಪೂರ್ವ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಯಾಗಿದ್ದು, ಮಿಲಿಯನ್  2011 ರ ಭಾರತದ ಜನಗಣತಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಎರಡು ಭಾಷೆ ಮಾತನಾಡುವವರು 15 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಥಳೀರು ಮತ್ತು 7 ಮಿಲಿಯನ್‌ಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಭಾಷಿಕರು ಸೇರಿದಂತೆ ಒಟ್ಟು 23 ಮಿಲಿಯನ್‌ಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ.[೧೧೬] ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಅಸ್ಸಾಮಿಯು ಕನಿಷ್ಟ 7 ನೇ ಶತಮಾನದ CE [೧೧೭] ಗಿಂತ ಮೊದಲು ಪೂರ್ವ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗಳು, ಮಧ್ಯ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಮಾಗಧಿ ಪ್ರಾಕೃತದಿಂದ ವಿಕಸನಗೊಂಡಿತು. ಪೂರ್ವ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಸ್ಸಾಮಿಯು ಅಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದೆ /x/ (ಇದು, ಧ್ವನಿಮಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಕಂಠ್ಯಧ‍ವನಿ ( [ x ] ) ಮತ್ತು ಉರೂಟಾದ ( [ χ ] ) ಉಚ್ಚಾರಣೆಗಳ ನಡುವೆ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ). ಎಂಟನೇ ಮತ್ತು ಹನ್ನೆರಡನೆಯ ಶತಮಾನದ ನಡುವೆ ರಚಿತವಾದ ಚಾರ್ಯಪದಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಭಾಷೆಯ ಮೊದಲ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಹದಿನಾಲ್ಕನೆಯ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಆಸ್ಥಾನ ಕವಿಗಳ ಬರಹಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದವು, ಇದಕ್ಕೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆಯೆಂದರೆ ಮಾಧವ್ ಕಂದಲಿಯ ಸಪ್ತಕಾಂಡ ರಾಮಾಯಣ, ಇದು 14 ನೇ ಶತಮಾನದ CE ಸಮಯದಲ್ಲಿ ರಾಮಾಯಣವನ್ನು ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗೆ ಅನುವಾದಿಸಿದ ಮೊದಲ ರಚನೆಯಾಗಿದೆ.

ಮರಾಠಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಮರಾಠಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆ. ಇದು ಕ್ರಮವಾಗಿ ಪಶ್ಚಿಮ ಭಾರತದ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ ಮತ್ತು ಗೋವಾ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಸಹ-ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇದು ಭಾರತದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. 2011 ರಲ್ಲಿ 83 ಮಿಲಿಯನ್ ಜನರು ಈ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.[೧೧೮] ಮರಾಠಿಯು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮೂರನೇ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷಿಕರನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಮತ್ತು ವಿಶ್ವದ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುವ ಭಾಷೆಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ 10 ನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ. ಮರಾಠಿಯು ಎಲ್ಲಾ ಆಧುನಿಕ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗಳ ಕೆಲವು ಹಳೆಯ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ; 8 ನೇ ಶತಮಾನದ ಅತ್ಯಂತ ಹಳೆಯ ಶಿಲಾ ಶಾಸನಗಳು ಮತ್ತು ಸುಮಾರು 1100 AD ಯ ಸಾಹಿತ್ಯ (ಮುಕುಂದರಾಜ್ ಅವರ ವಿವೇಕ ಸಿಂಧು 12 ನೇ ಶತಮಾನಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ). ಮರಾಠಿಯ ಪ್ರಮುಖ ಉಪಭಾಷೆಗಳೆಂದರೆ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡರ್ಡ್ ಮರಾಠಿ ಮತ್ತು ವರ್ಹಾಡಿ ಉಪಭಾಷೆ. ಖಂಡೇಶಿ, ಡಾಂಗಿ, ವಡ್ವಾಲಿ, ಸಾಮವೇದಿ ಮುಂತಾದ ಇತರ ಸಂಬಂಧಿತ ಭಾಷೆಗಳಿವೆ. ಮಾಲ್ವಾಣಿ ಕೊಂಕಣಿಯು ಮರಾಠಿ ಪ್ರಭೇದಗಳಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಭಾವಿತವಾಗಿದೆ. ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರಿ ಪ್ರಾಕೃತದಿಂದ ಬಂದ ಹಲವಾರು ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಮರಾಠಿಯೂ ಒಂದು. ಮುಂದೆ ಈ ಬದಲಾವಣೆಯು ಹಳೆಯ ಮರಾಠಿಯಂತಹ ಅಪಭ್ರಂಶ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು.

ಮರಾಠಿ ಭಾಷಾ ದಿನವನ್ನು (ಮರಾಠಿ ದಿನ/ಮರಾಠಿ ದಿವಸ್ (ಅನುವಾದ. ಮರಾಠಿ ದಿನ/ಮರಾಠಿ ದಿವಾಸ) ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಫೆಬ್ರವರಿ 27 ರಂದು ಭಾರತದ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ ಮತ್ತು ಗೋವಾದಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ದಿನವನ್ನು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರವು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಪ್ರಖ್ಯಾತ ಮರಾಠಿ ಕವಿ ಕುಸುಮಾಗ್ರಜ ಎಂದೇ ಖ್ಯಾತರಾದ ವಿ.ವಾ.ಶಿರವಾಡಕರ್ ಅವರ ಜನ್ಮದಿನದಂದು ಆಚರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಮರಾಠಿ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ದಾದ್ರಾ, ನಾಗರ ಹವೇಲಿ, ದಮನ್ ಮತ್ತು ದಿಯು ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸಹ-ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ಗೋವಾದಲ್ಲಿ, ಕೊಂಕಣಿ ಏಕೈಕ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ; ಆದರೂ ಮರಾಠಿಯನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ಅಧಿಕೃತ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿಯೂ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.[೧೧೯]

ಹಲವು ಶತಮಾನಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮರಾಠಿ ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಜನರು ಅನೇಕ ಇತರ ಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತು ಉಪಭಾಷೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಬಂದರು. ಪ್ರಾಕೃತ, ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ, ಅಪಭ್ರಂಶ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತದ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಪ್ರಭಾವವು ಅರ್ಥವಾಗುವಂತಹದ್ದಾಗಿದೆ. ಮರಾಠಿಯು ಆಸ್ಟ್ರೋಯಾಸಿಯಾಟಿಕ್, ದ್ರಾವಿಡ ಮತ್ತು ವಿದೇಶಿ ಭಾಷೆಗಳಾದ ಪರ್ಷಿಯನ್ ಮತ್ತು ಅರೇಬಿಕ್ ಭಾಷೆಗಳಿಂದ ಕೂಡ ಪ್ರಭಾವಿತವಾಗಿದೆ . ಮರಾಠಿಯು ಪರ್ಷಿಯನ್, ಅರೇಬಿಕ್, ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮತ್ತು ಸ್ವಲ್ಪ ಫ್ರೆಂಚ್ ಮತ್ತು ಪೋರ್ಚುಗೀಸ್‌ನಿಂದ ಎರವಲು ಪದಗಳನ್ನು ಪಡಕೊಂಡಿದೆ.

ಮೈತೇಯಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಮೈತೇಯಿ ಭಾಷೆ (ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಮಣಿಪುರಿ ಭಾಷೆ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ) ಅತ್ಯಂತ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವ ಟಿಬೆಟೊ-ಬರ್ಮನ್ ಭಾಷಾ ಉಪ ಶಾಖೆಯ ಭಾರತೀಯ ಸೈನೋ-ಟಿಬೆಟಿಯನ್ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ . ಇದು ಮಣಿಪುರದ ಏಕೈಕ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇದು ಭಾರತದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. ಇದು ಬೋಡೋ ಜೊತೆಗೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕೃತ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಎರಡು ಸೈನೋ-ಟಿಬೆಟಿಯನ್ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಶ್ರೀಮಂತ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿಯಿಂದ ಭಾರತದ ಮುಂದುವರಿದ ಆಧುನಿಕ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೆಂದು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧೨೦] ಇದು ಬರವಣಿಗೆಗಾಗಿ ಮೈತೇಯಿ ಲಿಪಿ ಮತ್ತು ಬಂಗಾಳಿ ಲಿಪಿ ಎರಡನ್ನೂ ಬಳಸುತ್ತದೆ.[೧೨೧] [೧೨೨]

ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿ ಮೈತೇಯಿ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಭಾರತದ " ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಭಾಷೆಗಳ " ಗಣ್ಯ ವರ್ಗದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧೨೩] [೧೨೪] [೧೨೫] ಇದಲ್ಲದೆ, ಇದನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತ ಅಸ್ಸಾಂ ಸರ್ಕಾರದ ಸಹವರ್ತಿ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಲು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಮಣಿಪುರದ ಪ್ರಸ್ತುತ ಪಟ್ಟದ ರಾಜ ಮತ್ತು ಮಣಿಪುರ ರಾಜ್ಯದ ರಾಜ್ಯಸಭಾ ಸದಸ್ಯರಾಗಿರುವ ಲೀಶೆಂಬಾ ಸನಜಯೋಬಾ ಅವರ ಪ್ರಕಾರ, ಮೈತೇಯಿಯನ್ನು ಅಸ್ಸಾಂನ ಸಹವರ್ತಿ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಗುರುತಿಸುವ ಮೂಲಕ, ಅಸ್ಸಾಂನಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿರುವ ಮಣಿಪುರಿಯರ ಗುರುತು, ಇತಿಹಾಸ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಬಹುದು ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯವಿದೆ.[೧೨೬] [೧೨೭] [೧೨೮]

ಮಣಿಪುರ, ಅಸ್ಸಾಂ ಮತ್ತು ತ್ರಿಪುರಾ ರಾಜ್ಯಗಳಾದ್ಯಂತ ಮಣಿಪುರಿಗಳು ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಆಗಸ್ಟ್ 20 ರಂದು ಮೈತೇಯಿ ಭಾಷಾ ದಿನ ( ಮಣಿಪುರಿ ಭಾಷಾ ದಿನ ) ಆಚರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ದಿನವನ್ನು ಮಣಿಪುರ ಸರ್ಕಾರವು ಆಚರಿಸುತ್ತದೆ. 20 ಆಗಸ್ಟ್ 1992 ರಂದು ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದ ಎಂಟನೇ ಪರಿಚ್ಛೇದದಲ್ಲಿ ಮೈತೀಯನ್ನು ಸೇರಿಸಿದ ದಿನದ ಸ್ಮರಣಾರ್ಥವಾಗಿದೆ. [೧೨೯] [೧೩೦] [೧೩೧] [೧೩೨] [೧೩೩]

ತೆಲುಗು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ತೆಲುಗು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಹೆಚ್ಚು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವ ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ತೆಲುಗು ಆಂಧ್ರ ಪ್ರದೇಶ, ತೆಲಂಗಾಣ ಮತ್ತು ಯಾನಂನಲ್ಲಿ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ, ಇದು ಒಂದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಅಧಿಕೃತ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕೆಲವೇ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ (ಹಿಂದಿ, ಬಂಗಾಳಿ ಮತ್ತು ಉರ್ದು ಜೊತೆಗೆ) ಒಂದಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಅಂಡಮಾನ್ ಮತ್ತು ನಿಕೋಬಾರ್ ದ್ವೀಪಗಳು, ಛತ್ತೀಸ್‌ಗಢ, ಕರ್ನಾಟಕ, ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ, ಒಡಿಶಾ, ತಮಿಳುನಾಡು, ಗುಜರಾತ್ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ಜಿಪ್ಸಿ ಜನರು ಗಮನಾರ್ಹ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಜನರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸ್ಥಾನಮಾನ ಹೊಂದಿರುವ ಆರು ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯ ಮಾತನಾಡುವವರ ಸಂಖ್ಯೆಯಿಂದ ತೆಲುಗು ನಾಲ್ಕನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ (2011 ರ ಜನಗಣತಿಯಲ್ಲಿ 81 ಮಿಲಿಯನ್), ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುವ ಭಾಷೆಗಳ ಎಥ್ನೋಲಾಗ್ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಹದಿನೈದನೆಯದು ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವ ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ.

ತಮಿಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

15ನೇ ಶತಮಾನದ ತಮಿಳು ಧಾರ್ಮಿಕ ಕವನ ಸಂಕಲನವನ್ನು ಗಣೇಶನಿಗೆ ಸಮರ್ಪಿಸಲಾಗಿದೆ

ತಮಿಳುನಾಡು, ಪುದುಚೇರಿ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ಹಲವು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವ ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆ ತಮಿಳು. ಇದನ್ನು ಅಂಡಮಾನ್ ಮತ್ತು ನಿಕೋಬಾರ್ ದ್ವೀಪಗಳು, ಕೇರಳ, ಕರ್ನಾಟಕ, ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶ, ಮಲೇಷ್ಯಾ, ಸಿಂಗಾಪುರ್, ಮಾರಿಷಸ್ ಮತ್ತು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯ ಮಾತನಾಡುವವರ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ತಮಿಳು ಐದನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ (2001 ರ ಜನಗಣತಿಯಲ್ಲಿ 61 ಮಿಲಿಯನ್) ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುವ ಭಾಷೆಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ 20 ನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ.[ಸಾಕ್ಷ್ಯಾಧಾರ ಬೇಕಾಗಿದೆ] ಸಾಕ್ಷ್ಯಾಧಾರ ಬೇಕಾಗಿದೆ] ಇದು ಭಾರತದ 22 ಅನುಸೂಚಿತ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು 2004 ರಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರವು ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿದ ಮೊದಲ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಬಹುಕಾಲ ಉಳಿದಿರುವ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ತಮಿಳು ಕೂಡ ಒಂದು. ಇದನ್ನು "ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಭೂತಕಾಲದೊಂದಿಗೆ ಗುರುತಿಸಬಹುದಾದ ನಿರಂತರವಾದ ಸಮಕಾಲೀನ ಭಾರತದ ಏಕೈಕ ಭಾಷೆ" ಎಂದು ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ. 1997 ಮತ್ತು 2005 ರಲ್ಲಿ ಯುನೆಸ್ಕೋ ಮೆಮೊರಿ ಆಫ್ ದಿ ವರ್ಲ್ಡ್ ರಿಜಿಸ್ಟರ್‌ನಿಂದ ಅಂಗೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮತ್ತು ನೋಂದಾಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಭಾರತದ ಎರಡು ಆರಂಭಿಕ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಗಳು, ತಮಿಳು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿವೆ. ತಮಿಳುನಾಡು, ಪುದುಚೇರಿ, ಅಂಡಮಾನ್ ಮತ್ತು ನಿಕೋಬಾರ್ ದ್ವೀಪಗಳು, ಶ್ರೀಲಂಕಾ ಮತ್ತು ಸಿಂಗಾಪುರದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆ ತಮಿಳು. ಇದು ಕೆನಡಾ, ಮಲೇಷಿಯಾ, ಮಾರಿಷಸ್ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ.

ಉರ್ದು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರ, ಮಾಡರ್ನ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡರ್ಡ್ ಉರ್ದು, ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿಯ ಪರ್ಷಿಯನ್ ರಿಜಿಸ್ಟರ್ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭಾಷೆಯಾಯಿತು. ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿ ಅಥವಾ ಉರ್ದು ಜ್ಞಾನವು ಅತ್ಯಗತ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನಂತರ ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿಯನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಭಾರತೀಯ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಎರಡನೇ ಭಾಷೆಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಆಡಳಿತದ ಭಾಷೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಯಿತು. ಸಾಕ್ಷ್ಯಾಧಾರ ಬೇಕಾಗಿದೆ] ಬ್ರಿಟಿಷರು ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿ ಮತ್ತು ಇತರ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ರೋಮನ್ ಲಿಪಿಯ ಬಳಕೆಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದರು. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಉರ್ದು 70 ಮಿಲಿಯನ್ ಭಾಷಿಗರನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು (2001 ರ ಜನಗಣತಿಯ ಪ್ರಕಾರ), ಮತ್ತು ಹಿಂದಿಯೊಂದಿಗೆ, ಭಾರತದ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟ 22 ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದ[೧೩೪], ಜಮ್ಮುವಿನ ಭಾರತೀಯ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಗಮನಾರ್ಹ ಮುಸ್ಲಿಂ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕಾಶ್ಮೀರ, ದೆಹಲಿ, ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ, ಬಿಹಾರ ಮತ್ತು ತೆಲಂಗಾಣ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ.

ಗುಜರಾತಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಗುಜರಾತಿ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆ . ಇದು ಗುಜರಾತ್‌ನ ಪಶ್ಚಿಮ ಭಾರತದ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿದೆ. ಗುಜರಾತಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಇಂಡೋ-ಯುರೋಪಿಯನ್ ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬದ ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ಗುಜರಾತಿಯು ಹಳೆಯ ಗುಜರಾತಿಯಿಂದ ವಂಶಸ್ಥರು (ಸುಮಾರು 1100 - 1500 CE), ರಾಜಸ್ಥಾನಿ ಮೂಲದ ಅದೇ ಮೂಲ. ಗುಜರಾತಿ ಭಾರತದ ಗುಜರಾತ್ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯ ಮತ್ತು ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ಇದು ದಮನ್ ಮತ್ತು ದಿಯು ಮತ್ತು ದಾದ್ರಾ ಮತ್ತು ನಗರ ಹವೇಲಿ ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ಕೇಂದ್ರೀಯ ಗುಪ್ತಚರ ಸಂಸ್ಥೆ (CIA) ಪ್ರಕಾರ, ಭಾರತದ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ 4.5% (1.21) 2011 ರ ಜನಗಣತಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಬಿಲಿಯನ್) ಗುಜರಾತಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ. ಇದು 54.6 ರಷ್ಟಿದೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಿಲಿಯನ್ ಜನರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ. [೧೩೫]

ಕನ್ನಡ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ದ್ರಾವಿಡ ವಿದ್ವಾಂಸ ಜ್ವೆಲೆಬಿಲ್ ಪ್ರಕಾರ ಕನ್ನಡವು ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಯಾಗಿದ್ದು, ಇದು ಸುಮಾರು ಕ್ರಿ.ಪೂ.500ರಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ-ತಮಿಳು ಉಪ ಗುಂಪಿನಿಂದ ಕವಲೊಡೆಯಿತು.[೧೩೬] ಇದು ಕರ್ನಾಟಕದ ಅಧಿಕೃತ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ದ್ರಾವಿಡ ವಿದ್ವಾಂಸರಾದ ಸ್ಟೀವರ್ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿಯವರ ಪ್ರಕಾರ, ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮೂರು ಭಾಷಾ ಹಂತಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ: ಹಳೆಯ (450ರಿಂದ-1200ರ ವರೆಗೆ), ಮಧ್ಯ (1200ರಿಂದ-1700ರ ವರೆಗೆ) ಮತ್ತು ಆಧುನಿಕ (1700ರಿಂದ-ಇಂದಿನವರೆಗೆ)[೧೩೭] [೧೩೮]. ಆರಂಭಿಕ ಲಿಖಿತ ದಾಖಲೆಗಳು 5 ನೇ ಶತಮಾನದಿಂದ ಬಂದವು[೧೩೯], ಮತ್ತು ಶ್ರೀಮಂತ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಯಲ್ಲಿ ( ಕವಿರಾಜಮಾರ್ಗ ) ಲಭ್ಯವಿರುವ ಆರಂಭಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವು ಕ್ರಿ,ಶ.850[೧೪೦] [೧೪೧]. ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯು ಭಾರತದ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಎರಡನೆಯ ಹಳೆಯ ಲಿಖಿತ ಪ್ರಾಚೀನತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ[೧೪೨] [೧೪೩]. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತ ಇರುವ ಒಟ್ಟು ಶಿಲಾಶಾಸನಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯು 25,000 ರಿಂದ 30,000 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿಯಿಂದ 30,000 ವರೆಗೆ ಇರುತ್ತದೆ ಎಂದು ವಿದ್ವಾಂಸ ಶೆಲ್ಡನ್ ಪೊಲಾಕ್ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಪಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.[೧೪೪] ಗಾರ್ಗ್ ಮತ್ತು ಶಿಪೆಲಿ ಅವರ ಪ್ರಕಾರ, ಇದು ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯವನ್ನು "ವಿಶ್ವದ ರಿಯಲ್ ಎಸ್ಟೇಟ್‌ನ ಅತ್ಯಂತ ದಟ್ಟವಾಗಿ ಕೆತ್ತಲಾದ ತುಣುಕುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ"[೧೪೫] ಸಾವಿರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಬರಹಗಾರರು ಭಾಷೆಯ ಸಂಪತ್ತಿಗೆ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ.[೧೪೬] [೧೪೭]

ಮಲಯಾಳಂ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಒಡಿಯಾ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಸಂತಾಲಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಪಂಜಾಬಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಮೈಥಿಲಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಮೈಥಿಲಿ / / ˈmaɪtɪli / ; [ 1 ಮೈಥಿಲಿ ) ಭಾರತ ಮತ್ತು ನೇಪಾಳದ ಸ್ಥಳೀಯ ಇಂಡೋ-ಆರ್ಯನ್ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಬಿಹಾರ ಮತ್ತು ಜಾರ್ಖಂಡ್ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ.[೧೪೮] [೧೪೯] ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷಿಕರು ಭಾರತದ ಇತರ ರಾಜ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ ಮತ್ತು ದೆಹಲಿಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ರಾಜಧಾನಿ ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತಾರೆ.[೧೫೦] ಭಾರತದ 2011 ರ ಜನಗಣತಿಯಲ್ಲಿ, 13,583,464 ಜನರು ತಮ್ಮ ಮಾತೃಭಾಷೆ ಎಂದು ವರದಿ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಇದು ಭಾರತದ ಒಟ್ಟು ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ 1.12% ರಷ್ಟಿದೆ.[೧೫೧] ನೇಪಾಳದಲ್ಲಿ, ಇದನ್ನು ಪೂರ್ವ ಟೆರೈನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ನೇಪಾಳದ ಎರಡನೇ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಚಲಿತ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ.[೧೫೨] ತಿರ್ಹುತವು ಹಿಂದೆ ಲಿಖಿತ ಮೈಥಿಲಿಯ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಲಿಪಿಯಾಗಿತ್ತು.[೧೫೩] ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಇದನ್ನು ಕೈಥಿಯ ಸ್ಥಳೀಯ ರೂಪಾಂತರದಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲಾಗಿದೆ. ಇಂದು ಇದನ್ನು ದೇವನಾಗರಿ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲಾಗಿದೆ.[೧೫೪]

2003 ರಲ್ಲಿ, ಮೈಥಿಲಿಯನ್ನು ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದ ಎಂಟನೇ ಪರಿಚ್ಛೇದದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಮಾನ್ಯತೆ ಪಡೆದ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಸೇರಿಸಲಾಯಿತು, ಇದರಿಂದಾಗಿ ಶಿಕ್ಷಣ, ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಇತರ ಅಧಿಕೃತ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲು ಅನುಮತಿಯಿದೆ.[೧೫೫]

ಸಹ ನೋಡಿ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

  • ಕೆರಿಬಿಯನ್ ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿ
  • ಫಿಜಿ ಹಿಂದಿ
  • ಇಂಡೋ-ಪೋರ್ಚುಗೀಸ್ ಕ್ರಿಯೋಲ್ಗಳು
  • ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಭೂತಾನ್ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಚೀನಾದ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಫಿಜಿ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಗಯಾನಾ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಮಲೇಷಿಯಾದ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಮಾಲ್ಡೀವ್ಸ್ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಮಾರಿಷಸ್ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್ ಭಾಷೆಗಳು
  • ನೇಪಾಳದ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಭಾಷೆಗಳು
  • ರಿಯೂನಿಯನ್ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಸಿಂಗಾಪುರದ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಟ್ರಿನಿಡಾಡ್ ಮತ್ತು ಟೊಬಾಗೊದ ಭಾಷೆಗಳು
  • ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಭಾಷೆಗಳ ಪಟ್ಟಿ
  • ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯ ಮಾತನಾಡುವವರ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಭಾಷೆಗಳ ಪಟ್ಟಿ
  • ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಅನುವಾದ ಮಿಷನ್
  • ಸಿಂಧಿಯ ರೋಮನೀಕರಣ
  • ತಮಿಳು ಡಯಾಸ್ಪೊರಾ
  • ತೆಲುಗು ಡಯಾಸ್ಪೊರಾ

ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

  1. ↑ Although linguistically Hindi and Urdu are the same language called Hindustani, the government classifies them as separate languages instead of different standard registers of same language.

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

  1. ↑ ೧.೦ ೧.೧ "Indo-Aryan languages". Encyclopædia Britannica Online. Retrieved 10 December 2014.
  2. ↑ ೨.೦ ೨.೧ ೨.೨ "Hindi languages". Encyclopædia Britannica Online. Retrieved 10 December 2014.
  3. ↑ Kak, Subhash (January 1996). "Indic Language Families and Indo-European". Yavanika. The Indic family has the sub-families of North Indian and Dravidian
  4. ↑ Reynolds, Mike; Verma, Mahendra (2007), Britain, David (ed.), "Indic languages", Language in the British Isles, Cambridge: Cambridge University Press: 293–307, ISBN 978-0-521-79488-6, retrieved 2021-10-04
  5. ↑ Kak, Subhash. "On The Classification Of Indic Languages" (PDF). Louisiana State University.
  6. ↑ ೬.೦ ೬.೧ ೬.೨ ೬.೩ ೬.೪ ೬.೫ ೬.೬ ೬.೭ ೬.೮ Moseley, Christopher (10 March 2008). Encyclopedia of the World's Endangered Languages. Routledge. ISBN 978-1-135-79640-2.
  7. ↑ Seetharaman, G. (13 August 2017). "Seven decades after Independence, many small languages in India face extinction threat". The Economic Times.
  8. ↑ "What countries have the most languages?". Ethnologue. 22 May 2019.
  9. ↑ "Official Language Act | Government of India, Ministry of Electronics and Information Technology". meity.gov.in (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Retrieved 2017-01-24.
  10. ↑ Aadithiyan, Kavin (10 November 2016). "Notes and Numbers: How the New Currency May Resurrect an Old Language Debate". Retrieved 5 March 2020.
  11. ↑ "Article 343 in The Constitution Of India 1949". Retrieved 5 March 2020.
  12. ↑ "Constitution of India". Archived from the original on 2 April 2012. Retrieved 21 March 2012.
  13. ↑ Khan, Saeed (25 January 2010). "There's no national language in India: Gujarat High Court". The Times of India. Retrieved 5 May 2014.
  14. ↑ Press Trust of India (25 January 2010). "Hindi, not a national language: Court". The Hindu. Ahmedabad. Retrieved 23 December 2014.
  15. ↑ ೧೫.೦ ೧೫.೧ "Census Data 2001 : General Note". Census of India. Retrieved 11 December 2014.
  16. ↑ ೧೬.೦ ೧೬.೧ Abidi, S.A.H.; Gargesh, Ravinder (2008). "4. Persian in South Asia". In Kachru, Braj B. (ed.). Language in South Asia. Kachru, Yamuna & Sridhar, S.N. Cambridge University Press. pp. 103–120. ISBN 978-0-521-78141-1.
  17. ↑ Bhatia, Tej K and William C. Ritchie. (2006) Bilingualism in South Asia. In: Handbook of Bilingualism, pp. 780-807. Oxford: Blackwell Publishing
  18. ↑ "Decline of Farsi language – The Times of India". The Times of India. 7 January 2012. Retrieved 2015-10-26.
  19. ↑ "Hindi mother tongue of 44% in India, Bangla second most spoken – The Times of India". The Times of India. 28 June 2018. Retrieved 2021-11-06.
  20. ↑ Nehru, Jawaharlal; Gandhi, Mohandas (1937). The question of language: Issue 6 of Congress political and economic studies. K. M. Ashraf.
  21. ↑ Hardgrave, Robert L. (August 1965). The Riots in Tamilnad: Problems and Prospects of India's Language Crisis. Asian Survey. University of California Press.
  22. ↑ "Maharashtra to join 'anti – Hindi' stir at Bengaluru". www.nagpurtoday.in.
  23. ↑ "The World Factbook". www.cia.gov. Retrieved 2015-10-25.
  24. ↑ Avari, Burjor (2007-06-11). India: The Ancient Past: A History of the Indian Sub-Continent from C. 7000 BC to AD 1200 (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Routledge. ISBN 9781134251629.
  25. ↑ Andronov, Mikhail Sergeevich (2003-01-01). A Comparative Grammar of the Dravidian Languages (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Otto Harrassowitz Verlag. p. 299. ISBN 9783447044554.
  26. ↑ Krishnamurti, Bhadriraju (2003). The Dravidian Languages. Cambridge University Press. pp. 19–20. ISBN 0521771110.
  27. ↑ Kachru, Yamuna (1 January 2006). Hindi. London Oriental and African language library. John Benjamins Publishing. p. 1. ISBN 90-272-3812-X.
  28. ↑ Sanajaoba, Naorem (1988). Manipur, Past and Present: The Heritage and Ordeals of a Civilization (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Mittal Publications. p. 290. ISBN 978-81-7099-853-2.
  29. ↑ Mohanty, P. K. (2006). Encyclopaedia of Scheduled Tribes in India: In Five Volume (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). p. 149. ISBN 978-81-8205-052-5.
  30. ↑ Sanajaoba, Naorem (1993). Manipur: Treatise & Documents (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Mittal Publications. p. 369. ISBN 978-81-7099-399-5.
  31. ↑ Sanajaoba, Naorem (1993). Manipur: Treatise & Documents (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Mittal Publications. p. 255. ISBN 978-81-7099-399-5.
  32. ↑ Brass, Paul R. (2005). Language, Religion and Politics in North India. iUniverse. p. 129. ISBN 978-0-595-34394-2.
  33. ↑ Kulshreshtha, Manisha; Mathur, Ramkumar (24 March 2012). Dialect Accent Features for Establishing Speaker Identity: A Case Study. Springer Science & Business Media. p. 16. ISBN 978-1-4614-1137-6.
  34. ↑ Robert E. Nunley; Severin M. Roberts; George W. Wubrick; Daniel L. Roy (1999), The Cultural Landscape an Introduction to Human Geography, Prentice Hall, ISBN 0-13-080180-1, ... Hindustani is the basis for both languages ...
  35. ↑ ೩೫.೦ ೩೫.೧ Aijazuddin Ahmad (2009). Geography of the South Asian Subcontinent: A Critical Approach. Concept Publishing Company. pp. 123–124. ISBN 978-81-8069-568-1. Retrieved 17 December 2014.
  36. ↑ Naheed Saba (18 Sep 2013). "2. Multilingualism". Linguistic heterogeneity and multilinguality in India: a linguistic assessment of Indian language policies (PDF). Aligarh: Aligarh Muslim University. pp. 61–68. Retrieved 17 December 2014.[ಮಡಿದ ಕೊಂಡಿ]
  37. ↑ Lewis, M. Paul; Simons, Gary F.; Fennig, Charles D., eds. (2014). "Ethnologue: Languages of the World (Seventeenth edition) : India". Dallas, Texas: SIL International. Retrieved 15 December 2014.
  38. ↑ Ethnologue : Languages of the World (Seventeenth edition) : Statistical Summaries Retrieved 17 December 2014.
  39. ↑ Singh, Shiv Sahay (22 July 2013). "Language survey reveals diversity". The Hindu. Retrieved 15 December 2014.
  40. ↑ Banerjee, Paula; Chaudhury, Sabyasachi Basu Ray; Das, Samir Kumar; Bishnu Adhikari (2005). Internal Displacement in South Asia: The Relevance of the UN's Guiding Principles. SAGE Publications. p. 145. ISBN 978-0-7619-3329-8. Retrieved 17 December 2014.
  41. ↑ Dasgupta, Jyotirindra (1970). Language Conflict and National Development: Group Politics and National Language Policy in India. Berkeley: University of California, Berkeley. Center for South and Southeast Asia Studies. p. 47. ISBN 9780520015906.
  42. ↑ ೪೨.೦ ೪೨.೧ ೪೨.೨ Mallikarjun, B. (5 August 2002). "Mother Tongues of India According to the 1961 Census". Languages in India. M. S. Thirumalai. 2. ISSN 1930-2940. Retrieved 11 December 2014.
  43. ↑ ೪೩.೦ ೪೩.೧ Vijayanunni, M. (26–29 August 1998). "Planning for the 2001 Census of India based on the 1991 Census" (PDF). 18th Population Census Conference. Honolulu, Hawaii, USA: Association of National Census and Statistics Directors of America, Asia, and the Pacific. Archived from the original (PDF) on 19 November 2008. Retrieved 17 December 2014.
  44. ↑ Mallikarjun, B. (7 November 2001). "Languages of India according to 2001 Census". Languages in India. Retrieved 17 December 2014.
  45. ↑ Wischenbart, Ruediger (11 February 2013). The Global EBook Market: Current Conditions & Future Projections. "O'Reilly Media, Inc.". p. 62. ISBN 978-1-4493-1999-1. Retrieved 18 December 2014.
  46. ↑ Schiffrin, Deborah; Fina, Anna De; Nylund, Anastasia (2010). Telling Stories: Language, Narrative, and Social Life. Georgetown University Press. p. 95. ISBN 978-1-58901-674-3. Retrieved 18 December 2014.
  47. ↑ "Census of India 2011, Paper 1 of 2018, Language – India, States and Union Territories" (PDF). Census of India Website. Retrieved 29 August 2019.
  48. ↑ Census Data 2001 General Notes|access-date = 29 August 2019
  49. ↑ Census of India: Comparative speaker's strength of Scheduled Languages-1951, 1961, 1971, 1981, 1991, 2001 and 2011 (Report). Archived on 27 June 2018.
  50. ↑ "How many Indians can you talk to?". www.hindustantimes.com.
  51. ↑ "How languages intersect in India". Hindustan Times. 22 November 2018.
  52. ↑ "Summary by language size". Ethnologue (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Retrieved 2019-03-12. For items below No. 26, see individual Ethnologue entry for each language.
  53. ↑ "India : Languages". Encyclopædia Britannica Online. Retrieved 2 December 2014.
  54. ↑ INDIA STATISTICS REPORT
  55. ↑ "Indo-Aryan languages". Encyclopædia Britannica.
  56. ↑ Mandryk, Jason (2010-10-15). Operation World: The Definitive Prayer Guide to Every Nation (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). InterVarsity Press. ISBN 978-0-8308-9599-1.
  57. ↑ West, Barbara A. (1 January 2009). Encyclopedia of the Peoples of Asia and Oceania. Infobase Publishing. p. 713. ISBN 978-1-4381-1913-7.
  58. ↑ Levinson, David; Christensen, Karen (2002). Encyclopedia of Modern Asia: China-India relations to Hyogo. Charles Scribner's Sons. p. 299. ISBN 978-0-684-31243-9.
  59. ↑ Ishtiaq, M. (1999). Language Shifts Among the Scheduled Tribes in India: A Geographical Study. Delhi: Motilal Banarsidass Publishers. pp. 26–27. ISBN 9788120816176. Retrieved 7 September 2012.
  60. ↑ Devi, Nunglekpam Premi (2018-04-14). A Glimpse of Manipuri Literary Works (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). p. 5.
  61. ↑ Singh, Ch Manihar (1996). A History of Manipuri Literature (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Sahitya Akademi. p. 8. ISBN 978-81-260-0086-9.
  62. ↑ Anthology of articles, Indian and Soviet scholars (1975). Problems of Modern Indian Literature (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). the University of Michigan: Statistical Pub. Society : distributor, K. P. Bagchi. p. 23.
  63. ↑ "Memorandum of Settlement on Bodoland Territorial Council (BTC)". www.satp.org.
  64. ↑ Kachru, Braj B.; Kachru, Yamuna; Sridhar, S. N. (27 March 2008). Language in South Asia. ISBN 9780521781411. Retrieved 28 December 2017.
  65. ↑ Robbins Burling. "On "Kamarupan"" (PDF). Sealang.net. Retrieved 28 December 2017.
  66. ↑ ೬೬.೦ ೬೬.೧ Niclas Burenhult. "Deep linguistic prehistory with particular reference to Andamanese" (PDF). Working Papers. Lund University, Dept. of Linguistics (45): 5–24. Retrieved 2 December 2014.
  67. ↑ Anderson, Gregory D. S. (2007). The Munda Verb: Typological Perspectives. Walter de Gruyter. p. 6. ISBN 978-3-11-018965-0.
  68. ↑ Anderson, G. D. S. (6 April 2010). "Austro-asiatic languages". In Brown, Keith; Ogilvie, Sarah (eds.). Concise Encyclopedia of Languages of the World. Elsevier. p. 94. ISBN 978-0-08-087775-4.
  69. ↑ Greenberg, Joseph (1971). "The Indo-Pacific hypothesis." Current trends in linguistics vol. 8, ed. by Thomas A. Sebeok, 807.71. The Hague: Mouton.
  70. ↑ Abbi, Anvita (2006). Endangered Languages of the Andaman Islands. Germany: Lincom GmbH.
  71. ↑ "50th Report of the Commissioner for Linguistic Minorities in India (July 2012 to June 2013)" (PDF). Commissioner for Linguistic Minorities, Ministry of Minority Affairs, Government of India. Archived from the original (PDF) on 26 December 2014. Retrieved 17 September 2016.
  72. ↑ "C-17 : Population by Bilingualism and Trilingualism". Census of India Website.
  73. ↑ "Census of India Website : Office of the Registrar General & Census Commissioner, India". censusindia.gov.in.
  74. ↑ Guha, Ramachandra (10 February 2011). "6. Ideas of India (section IX)". India After Gandhi: The History of the World's Largest Democracy. Pan Macmillan. pp. 117–120. ISBN 978-0-330-54020-9. Retrieved 3 January 2015.
  75. ↑ Guha, Ramachandra (10 February 2011). "6. Ideas of India (section IX)". India After Gandhi: The History of the World's Largest Democracy. Pan Macmillan. pp. 117–120. ISBN 978-0-330-54020-9. Retrieved 3 January 2015.
  76. ↑ Thomas Benedikter (2009). Language Policy and Linguistic Minorities in India: An Appraisal of the Linguistic Rights of Minorities in India. LIT Verlag Münster. pp. 32–35. ISBN 978-3-643-10231-7. Retrieved 19 December 2014.
  77. ↑ "Constitution of India as of 29 July 2008" (PDF). The Constitution Of India. Ministry of Law & Justice. Archived from the original (PDF) on 21 June 2014. Retrieved 13 April 2011.
  78. ↑ "Official Languages Act, 1963 (with amendments)" (PDF). Indian Railways. 10 May 1963. Retrieved 3 January 2015.
  79. ↑ "Chapter 7 – Compliance of Section 3(3) of the Official Languages Act, 1963" (PDF). Committee of Parliament on Official Language report. Archived from the original (PDF) on 20 February 2012.
  80. ↑ Guha, Ramachandra (10 February 2011). "6. Ideas of India (section IX)". India After Gandhi: The History of the World's Largest Democracy. Pan Macmillan. pp. 117–120. ISBN 978-0-330-54020-9. Retrieved 3 January 2015.
  81. ↑ Guha, Ramachandra (10 February 2011). "6. Ideas of India (section IX)". India After Gandhi: The History of the World's Largest Democracy. Pan Macmillan. pp. 117–120. ISBN 978-0-330-54020-9. Retrieved 3 January 2015.
  82. ↑ Hardgrave, Robert L. (August 1965). The Riots in Tamilnad: Problems and Prospects of India's Language Crisis. Asian Survey. University of California Press.
  83. ↑ Forrester, Duncan B. (Spring–Summer 1966), "The Madras Anti-Hindi Agitation, 1965: Political Protest and its Effects on Language Policy in India", Pacific Affairs, 39 (1/2): 19–36, doi:10.2307/2755179, JSTOR 2755179
  84. ↑ "Official Languages Act, 1963 (with amendments)" (PDF). Indian Railways. 10 May 1963. Retrieved 3 January 2015.
  85. ↑ Khan, Saeed (25 January 2010). "There's no national language in India: Gujarat High Court". The Times of India. Retrieved 5 May 2014.
  86. ↑ Press Trust of India (25 January 2010). "Hindi, not a national language: Court". The Hindu. Ahmedabad. Retrieved 23 December 2014.
  87. ↑ "Statement 1 – Abstract of Speakers' Strength of Languages and Mother Tongues – 2001". Government of India. Archived from the original on 14 October 2013. Retrieved 11 December 2014.
  88. ↑ "Rajya Sabha MPs can now speak in any of 22 scheduled languages in the house". Retrieved 24 July 2018.
  89. ↑ Commissioner, India Census (1902). Census of India, 1901 (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Printed at the Government central Press.
  90. ↑ Experts, EduGorilla Prep (2022-08-03). UP Police Head Operator / Head Operator (Mechanic) Exam 2022 (Hindi Edition) | 1800+ Solved Objective Questions (8 Full-length Mock Tests + 4 Sectional Tests) (in ಹಿಂದಿ). EduGorilla Community Pvt. Ltd. ISBN 978-93-5556-434-4.
  91. ↑ Ács, Judit; Pajkossy, Katalin; Kornai, András (2017). "Digital vitality of Uralic languages" (PDF). Acta Linguistica Academica. 64 (3): 327–345. doi:10.1556/2062.2017.64.3.1.
  92. ↑ Guha, Ramachandra (10 February 2011). "6. Ideas of India (section IX)". India After Gandhi: The History of the World's Largest Democracy. Pan Macmillan. pp. 117–120. ISBN 978-0-330-54020-9. Retrieved 3 January 2015.
  93. ↑ Hardgrave, Robert L. (August 1965). The Riots in Tamilnad: Problems and Prospects of India's Language Crisis. Asian Survey. University of California Press.
  94. ↑ Joseph, Manu (2011-02-17). "India Faces a Linguistic Truth: English Spoken Here".
  95. ↑ S, Rukmini (2019-05-14). "In India, who speaks in English, and where?". mint (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Retrieved 2022-10-11.
  96. ↑ Pratim Gohain, Manash (22 January 2018). "58% of rural teens can read basic English: Survey". The Times of India (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Retrieved 2022-10-11.
  97. ↑ Snoj, Jure. "20 maps of India that explain the country". Call Of Travel (in ಅಮೆರಿಕನ್ ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Archived from the original on 17 August 2017. Retrieved 2016-04-17.
  98. ↑ ೯೮.೦ ೯೮.೧ ೯೮.೨ "Constitution of India as of 29 July 2008" (PDF). The Constitution Of India. Ministry of Law & Justice. Archived from the original (PDF) on 27 ಜನವರಿ 2018. Retrieved 13 April 2011. (PDF). The Constitution Of India. Ministry of Law & Justice. Archived from the original (PDF) on 21 June 2014. Retrieved 13 April 2011.
  99. ↑ "Statement 1 – Abstract of Speakers' Strength of Languages and Mother Tongues – 2001". Government of India. Archived from the original on 14 October 2013. Retrieved 11 December 2014.
  100. ↑ "Urdu second official language in Andhra Pradesh". Deccan Chronicle (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). 2022-03-24. Retrieved 2022-03-26.
  101. ↑ Pandharipande, Rajeshwari (2002), "Minority Matters: Issues in Minority Languages in India" (PDF), International Journal on Multicultural Societies, 4 (2): 3–4
  102. ↑ "Memorandum of Settlement on Bodoland Territorial Council (BTC)". South Asia Terrorism Portal. 10 February 2003. Retrieved 25 December 2014.
  103. ↑ ANI (10 September 2014). "Assam government withdraws Assamese as official language in Barak Valley, restores Bengali". DNA India. Retrieved 25 December 2014.
  104. ↑ "Statement 1 – Abstract of Speakers' Strength of Languages and Mother Tongues – 2001". Government of India. Archived from the original on 14 October 2013. Retrieved 11 December 2014.
  105. ↑ "DOL". Archived from the original on 20 June 2010. Retrieved 21 January 2019.
  106. ↑ "Commissioner Linguistic Minorities". Archived from the original on 8 October 2007. Retrieved 21 January 2019.
  107. ↑ "Language in India". www.languageinindia.com.
  108. ↑ "THE OFFICIAL LANGUAGES ACT, 1963". Archived from the original on 1 June 2009. Retrieved 21 January 2019.
  109. ↑ "National Portal of India : Know India : Profile". Archived from the original on 17 April 2007. Retrieved 21 January 2019.
  110. ↑ "Committee of Parliament on Official Language report" (PDF). Archived from the original (PDF) on 20 February 2012. Retrieved 21 January 2019.
  111. ↑ ೧೧೧.೦ ೧೧೧.೧ "The World Factbook". www.cia.gov (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Central Intelligence Agency. Retrieved 2018-02-21.
  112. ↑ ೧೧೨.೦ ೧೧೨.೧ "Summary by language size". Ethnologue (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Retrieved 2019-02-21.
  113. ↑ "The Bengali Language at Cornell – Department of Asian Studies". Lrc.cornell.edu. Retrieved 28 December 2017.
  114. ↑ Chu, Emily. "UNESCO Dhaka Newsletter" (PDF). UNESCO. Retrieved 24 January 2015.
  115. ↑ "Common Languages of India – Popular Indian Language – Languages Spoken in India – Major Indian Languages". India-travel-agents.com. Retrieved 28 December 2017.
  116. ↑ Government of India, Ministry of Home Affairs. "C-17 POPULATION BY BILINGUALISM AND TRILINGUALISM". Retrieved 2021-08-22.
  117. ↑ Sen, Sukumar (1975), Grammatical sketches of Indian languages with comparative vocabulary and texts, Volume 1, P 31
  118. ↑ "Language and Mother Tongue". MHA, Gov. of India.
  119. ↑ The Goa, Daman, and Diu Official Language Act, 1987 makes Konkani the official language, but provides that Marathi may also be used "for all or any of the official purposes". The Government also has a policy of replying in Marathi to correspondence received in Marathi. Commissioner Linguistic Minorities,, pp. para 11.3
  120. ↑ Bareh, Hamlet (2001). Encyclopaedia of North-East India (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Mittal Publications. p. 80. ISBN 978-81-7099-790-0.
  121. ↑ "Manipuri language and alphabets". omniglot.com. Retrieved 2022-07-29.
  122. ↑ "Manipuri language | Britannica". www.britannica.com (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್).
  123. ↑ "Government must take concrete step for recognition of Manipuri as classical language". Imphal Free Press (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Retrieved 2022-07-29.
  124. ↑ IANS (2016-08-20). "Classic language status for Manipuri demanded". Business Standard India. Retrieved 2022-07-29.
  125. ↑ "Manipur Govt Begins Efforts for Inclusion of Manipuri Among 'Classical' Languages". India Today NE (in ಹಿಂದಿ). 2019-08-21. Retrieved 2022-07-29.
  126. ↑ "Manipuri as associate official language in Assam Sanajaoba approaches Sonowal". www.thesangaiexpress.com (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Retrieved 2022-07-29.
  127. ↑ "Manipuri language should be one of Assam's associate official languages: AAMSU". Imphal Free Press (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Retrieved 2022-07-29.
  128. ↑ Laithangbam, Iboyaima (2020-09-27). "Assam to look into demand to include Manipuri in list of associate languages". The Hindu (in Indian English). ISSN 0971-751X. Retrieved 2022-07-29.
  129. ↑ Singh, Dr Th Suresh (2014-06-02). The Endless Kabaw Valley: British Created Visious Cycle of Manipur, Burma and India (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Quills Ink Publishing. p. 24. ISBN 978-93-84318-00-0.
  130. ↑ Singh, Dr Th Suresh (2014-06-02). The Endless Kabaw Valley: British Created Visious Cycle of Manipur, Burma and India (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Quills Ink Publishing. p. 25. ISBN 978-93-84318-00-0.
  131. ↑ Coleman, Daniel; Glanville, Erin Goheen; Hasan, Wafaa; Kramer-Hamstra, Agnes (2012-04-26). Countering Displacements: The Creativity and Resilience of Indigenous and Refugee-ed Peoples (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). University of Alberta. p. 131. ISBN 978-0-88864-592-0.
  132. ↑ "30th Manipuri Language Day observed : 21st aug21 ~ E-Pao! Headlines". e-pao.net.
  133. ↑ "Manipuri Language Day observed in Manipur – Eastern Mirror". easternmirrornagaland.com (in ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಇಂಗ್ಲಿಷ್). 2017-08-20.
  134. ↑ "Urdu second official language in Andhra Pradesh". Deccan Chronicle (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). 2022-03-24. Retrieved 2022-03-26.
  135. ↑ Sandra Küng (6 June 2013). "Translation from Gujarati to English and from English to Gujarati – Translation Services". Archived from the original on 17 October 2014.
  136. ↑ Zvelebil in H. Kloss & G.D. McConnell; Constitutional languages, p.240, Presses Université Laval, 1 Jan 1989,
  137. ↑ Steever, S. B., The Dravidian Languages (Routledge Language Family Descriptions), 1998, p.129, London, Routledge,
  138. ↑ Krishnamurti, Bhadriraju, The Dravidian Languages (Cambridge Language Surveys), 2003, p.23, Cambridge and London: Cambridge University Press,
  139. ↑ H. Kloss & G.D. McConnell, Constitutional languages, p.239, Presses Université Laval, 1 Jan 1989,
  140. ↑ Narasimhacharya R; History of Kannada Literature, p.2, 1988, Asian Educational Services, New Delhi,
  141. ↑ Sastri, Nilakanta K.A.; A history of South India from prehistoric times to the fall of Vijayanagar, 1955, 2002, India Branch of Oxford University Press, New Delhi,
  142. ↑ as, Sisir Kumar; A History of Indian Literature, 500–1399: From Courtly to the Popular, pp.140–141, Sahitya Akademi, 2005, New Delhi,
  143. ↑ R Zydenbos in Cushman S, Cavanagh C, Ramazani J, Rouzer P, The Princeton Encyclopedia of Poetry and Poetics: Fourth Edition, p.767, Princeton University Press, 2012,
  144. ↑ Datta, Amaresh; Encyclopaedia of Indian literature – vol 2, p.1717, 1988, Sahitya Akademi,
  145. ↑ Sheldon Pollock in Dehejia, Vidya; The Body Adorned: Sacred and Profane in Indian Art, p.5, chapter:The body as Leitmotif, 2013, Columbia University Press,
  146. ↑ Garg, Gaṅgā Rām; Encyclopaedia of the Hindu World, Volume 1, p.68, Concept Publishing Company, 1992, New Delhi,
  147. ↑ Shipley, Joseph T.; Encyclopedia of Literature – Vol I, p.528, 2007, READ BOOKS,
  148. ↑ "मैथिली लिपि को बढ़ावा देने के लिए विशेषज्ञों की जल्द ही बैठक बुला सकते हैं प्रकाश जावड़ेकर". NDTVIndia.
  149. ↑ "मैथिली को भी मिलेगा दूसरी राजभाषा का दर्जा". Hindustan.
  150. ↑ "BJP trying to influence Maithil voters in delhi | मैथिल मतदाताओं को मोहने की कोशिश में है बीजेपी, दिल्ली में हैं कुल 40 लाख वोटर्स| Hindi News, बिहार एवं झारखंड". zeenews.india.com.
  151. ↑ Rise in Hindi language speakers, Statement-4 Retrieved on 22 February 2020
  152. ↑ Sah, K. K. (2013). "Some perspectives on Maithili". Nepalese Linguistics (28): 179–188.
  153. ↑ Brass, P. R. (2005). Language, Religion and Politics in North India. Lincoln: iUniverse. ISBN 0-595-34394-5. Retrieved 1 April 2017.
  154. ↑ Yadava, Y. P. (2013). Linguistic context and language endangerment in Nepal. Nepalese Linguistics 28: 262–274.
  155. ↑ Singh, P., & Singh, A. N. (2011). Finding Mithila between India's Centre and Periphery. Journal of Indian Law & Society 2: 147–181.

ಬಾಹ್ಯ ಕೊಂಡಿಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

"https://kn.wikipedia.org/w/index.php?title=ಭಾರತೀಯ_ಭಾಷೆಗಳು&oldid=1184611" ಇಂದ ಪಡೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ