ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಹೋಗು

ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯ

ವಿಕಿಪೀಡಿಯದಿಂದ, ಇದು ಮುಕ್ತ ಹಾಗೂ ಸ್ವತಂತ್ರ ವಿಶ್ವಕೋಶ
Sri Vaishnavism
Srirangam Temple
Regions with significant populations
ಭಾರತ, Nepal
Religions
Vaishnavism (Hinduism)
Scriptures
Vedas, Upanishads, Bhagavat Gita, Brahma Sutra, Pancharatra, Prabhandham[೧][೨]
Languages
Tamil, Sanskrit [೩]

  

ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಅಥವಾ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಒಂದು ಪಂಥ. [೪] ಈ ಹೆಸರು ಲಕ್ಷ್ಮಿ ದೇವಿಯನ್ನು (ಶ್ರೀ ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ) ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ, ಜೊತೆಗೆ "ಪವಿತ್ರ, ಪೂಜ್ಯ" ಎಂಬ ಅರ್ಥವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಪೂಜಿಸಲ್ಪಡುವ ವಿಷ್ಣು ದೇವರು. [೪] [೫]

ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ಅದರ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಪ್ರಾಚೀನ ವೇದಗಳು ಮತ್ತು ಪಂಚರಾತ್ರ ಗ್ರಂಥಗಳಿಗೆ ಗುರುತಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅಳ್ವಾರರು ತಮ್ಮ ದಿವ್ಯಾ ಪ್ರಬಂಧಗಳೊಂದಿಗೆ ಜನಪ್ರಿಯಗೊಳಿಸಿದರು. [೬] [೭] [೫] ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ಸ್ಥಾಪನೆಗೆ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ ಕ್ರಿ.ಶ 10ನೇ ಶತಮಾನದ ನಾಥಮುನಿ [೮] ; ಇದರ ಕೇಂದ್ರ ದಾರ್ಶನಿಕ 11 ನೇ ಶತಮಾನದ ರಾಮಾನುಜ , ಹಿಂದೂ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದ ವಿಶಿಷ್ಟಾದ್ವೈತ ("ಅರ್ಹ ದ್ವಿ-ಅಲ್ಲದ") ವೇದಾಂತ ಉಪ-ಶಾಲೆಯನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದ. [೯] [೫] ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯವು 16 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಉಪ-ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಾಗಿ ವಿಭಜಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು, ಇದನ್ನು ವಡಕಲೈ (ವೇದಗಳು, ದಿವ್ಯ ಪ್ರಬಂಧ, ಭಕ್ತಿ, ಮತ್ತು ಪುಣ್ಯ - ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಮೊದಲ ಆದ್ಯತೆಯಾಗಿ ನೀಡುವ ಪಂಥ ) ಮತ್ತು ತೆಂಕಲೈ (ದಿವ್ಯ ಪ್ರಬಂಧವನ್ನು , ವೇದಗಳು ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿ ಮೊದಲ ಆದ್ಯತೆಯಾಗಿ ನೀಡುವ ಪಂಥ). [೧೦] [೧೧] ತೇಂಕಲೈ ಅವರು ಶ್ರೀ ಮಾನವಾಲಾ ಮಾಮುನಿಗಳ ಅವರ ತತ್ವಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ವಡಕಲೈ ಅವರು ಶ್ರೀ ವೇದಾಂತ ದೇಸಿಕ ತತ್ವಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವರು ಮತ್ತು ಇತರ ವೈಷ್ಣವ ಗುಂಪುಗಳ ನಡುವಿನ ಅತ್ಯಂತ ಗಮನಾರ್ಹ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಅವರ ವೇದಗಳ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ. ಇತರ ವೈಷ್ಣವ ಗುಂಪುಗಳು ಇಂದ್ರ, ಸವಿತರ್, ಭಾಗಾ, ರುದ್ರ ಮುಂತಾದ ವೈದಿಕ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಪುರಾಣ ಪ್ರತಿರೂಪಗಳಂತೆಯೇ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಿದರೆ, ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವರು ಇವುಗಳನ್ನು ನಾರಾಯಣನ ವಿಭಿನ್ನ ಹೆಸರುಗಳು / ಪಾತ್ರಗಳು / ರೂಪಗಳು ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ, ಹೀಗಾಗಿ ಇಡೀ ವೇದಗಳನ್ನು ವಿಷ್ಣು ಪೂಜೆಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಮರ್ಪಿಸಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ . ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವರು ರುದ್ರಮ್ ನಂತಹ ವೈದಿಕ ಸುಕ್ತಗಳನ್ನು (ಸ್ತುತಿಗೀತೆಗಳನ್ನು) ಸೇರಿಸಲು ಪಂಚರಾತ್ರ ಹೋಮಗಳನ್ನು (ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು) ಪುನರ್ರಚಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಇದರಿಂದಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ವೈದಿಕ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ.

ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಶ್ರೀವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ (IAST : Śrīvaiṣṇavism) ಎಂಬ ಹೆಸರು ಶ್ರೀ ಮತ್ತು ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಎಂಬ ಎರಡು ಪದಗಳಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀ ಎಂಬ ಪದವು ಲಕ್ಷ್ಮಿ ದೇವಿಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು "ಪವಿತ್ರ, ಪೂಜ್ಯ" ಎಂಬ ಅರ್ಥವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಪೂಜಿಸಲ್ಪಡುವ ವಿಷ್ಣು ದೇವರು. [೪] [೫] ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಎಂಬ ಪದವು ವಿಷ್ಣು ದೇವರನ್ನು ಸರ್ವೋಚ್ಚ ದೇವರು ಎಂದು ಗೌರವಿಸುವ ಒಂದು ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.[೧೨] ಶ್ರೀವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ಅನುಯಾಯಿಗಳನ್ನು ಶ್ರೀವೈಷ್ಣವ (IAST: Śrīvaiṣṇava, श्रीवैष्णव) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೩]

ಇತಿಹಾಸ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಪೌರಾಣಿಕ ಮೂಲಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ವಿಷ್ಣುವಿನ ಮೂಲಕ ಪ್ರಪಂಚದ ಆದಿಸ್ವರೂಪದ ಆರಂಭಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಕ್ರಿ.ಪೂ 1 ನೇ ಸಹಸ್ರಮಾನದ ಪ್ರಾಚೀನ ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಶ್ರೀ ಮತ್ತು ವಿಷ್ಣು ಇಬ್ಬರೊಂದಿಗಿನ ವೈದಿಕ ಯುಗದ ಪಠ್ಯಗಳಿಗೆ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಪುರಾಣಗಳು, ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳು ಮತ್ತು ಭಗವದ್ಗೀತೆಗಳಿಗೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ . [೭] [೧೧]

ಐತಿಹಾಸಿಕ ಮೂಲಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಆಧಾರವು ಎರಡು ಬೆಳವಣಿಗೆಗಳ ಸಿಂಕ್ರೆಟಿಸಂನಲ್ಲಿದೆ. ಮೊದಲನೆಯದು ಪ್ರಾಚೀನ ಗ್ರಂಥಗಳಾದ ವೇದಗಳು ಮತ್ತು ಅಗಮ (ಪಂಚರಾತ್ರ) ದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು, ಮತ್ತು ಎರಡನೆಯದು ಆರಂಭಿಕ ಮಧ್ಯಕಾಲೀನ ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ( ತಮಿಳು ಪ್ರಬಂಧಂ ) [೧೪] ಕಂಡುಬರುವ ತಮಿಳು ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಮತ್ತು ಅಳ್ವಾರರ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಹಾಡುಗಳು ಮತ್ತು ಸಂಗೀತದಂತಹ ಅಭ್ಯಾಸಗಳು ಅದು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ವಿಚಾರಗಳು, ನೀತಿಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ವಿಷ್ಣು ದೇವರ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿಯ ಭಕ್ತಿಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿತು. [೮] [೭] [೫] ] ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಉಪಖಂಡದ ಗಂಗಾ ನದಿ ಬಯಲು ಪ್ರದೇಶಗಳಿಂದ ಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಕೊಂಡ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ತಮಿಳು ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಕಾವೇರಿ ನದಿ ಬಯಲು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರಬಹುದು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಏನು ಆಧುನಿಕ ಕಾಲಗಳು ಕರಾವಳಿ ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶ, ಕರ್ನಾಟಕ ಮತ್ತು ತಮಿಳುನಾಡು ಪ್ರದೇಶ. [೫]

ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ನಾಥಮುನಿ (10 ನೇ ಶತಮಾನ) ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು, ಅವರು ಎರಡು ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ಸಂಯೋಜಿಸಿದರು, ಸಂಸ್ಕೃತ ತಾತ್ವಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಅಳ್ವಾರರು ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಭಕ್ತಿ ಚಳವಳಿಯ ಪ್ರವರ್ತಕರ ಸೌಂದರ್ಯ ಮತ್ತು ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಆಕರ್ಷಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಸಂಯೋಜಿಸಿದರು. [೮] Nat] ನಾಥಮುನಿ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ವೃಂದಾವನದ (ಆಧುನಿಕ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ ) ತೀರ್ಥಯಾತ್ರೆಯಿಂದ ಮರಳಿದ ನಂತರ, 10 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಬೆಳೆಯಿತು. [೮]

ನಾಥಮುನಿಯ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು ಯಮುನಾಚಾರ್ಯರು ಮುಂದುವರೆಸಿದರು, ಅವರು ವೇದಗಳು ಮತ್ತು ಪಂಚರಾತ್ರಗಳು ಸಮಾನರು, ಭಕ್ತಿ ವಿಧಿಗಳು ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿಗಳು ಪ್ರಮುಖ ಆಚರಣೆಗಳಾಗಿವೆ. [೮] ಯಮುನಾಚಾರ್ಯರ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ರಾಮಾನುಜ (1017-1137) [೧೫] ಆದರೆ ಅವರು ಎಂದಿಗೂ ಭೇಟಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ.[೧೬] ಅದ್ವೈತ ವೇದಾಂತ ಮಠವೊಂದರಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದ ಮತ್ತು ಅದ್ವೈತದ ಕೆಲವು ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪದ ವಿದ್ವಾಂಸ ರಾಮಾನುಜರು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿ ನಾಯಕರಾದರು.[೧೭][೧೮] ಅವರು ವಿಶಿಷ್ಟಾದ್ವೈತ ("ಅರ್ಹ ದ್ವಿ-ಅಲ್ಲದ") ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದರು. [೮]

ಸುಮಾರು 14 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ, ರಾಮಾನಂದ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ಅದರಿಂದ ವಿಭಜನೆಯಾಯಿತು.[೧೯] ಸುಮಾರು 18 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ, ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ವಡಕಲೈ ("ಉತ್ತರ ಸಂಸ್ಕೃತಿ", ವೈದಿಕ) ಮತ್ತು ತೆಂಕಲೈ ("ದಕ್ಷಿಣ ಸಂಸ್ಕೃತಿ", ಭಕ್ತಿ) ಎಂದು ವಿಭಜನೆಯಾಯಿತು. [೧೦] [೧೧] ವಡಕಲೈ ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಒತ್ತು ನೀಡಿದರೆ, ತೆಂಕಲೈ ತಮಿಳು ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚು ಅವಲಂಬಿತರಾಗಿದ್ದರು. [೮] ವೈದಿಕ ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ನಡುವಿನ ಈ ದೇವತಾಶಾಸ್ತ್ರದ ವಿವಾದವು 13 ಮತ್ತು 15 ನೇ ಶತಮಾನದ ನಡುವಿನ ಶ್ರೀರಂಗಂ ಮತ್ತು ಕಾಂಚಿಪುರಂ ಮಠಗಳ ನಡುವಿನ ಚರ್ಚೆಗೆ ಮೂಲವಾಗಿದೆ. [೧೦] ಆಗ ಚರ್ಚೆಯು ಮೋಕ್ಷದ ಸ್ವರೂಪ ಮತ್ತು ಅನುಗ್ರಹದ ಪಾತ್ರದ ಕುರಿತಾಗಿತ್ತು. ಪೆಟ್ರಿಸಿಯಾ ಮುಮ್ಮೆ ಹೇಳುವಂತೆ, ಭಕ್ತಿ-ಪರವಾದ ತೆಂಕಲೈ ಸಂಪ್ರದಾಯವು, ವಿಷ್ಣುವು ಆತ್ಮವನ್ನು "ತಾಯಿ ಬೆಕ್ಕು ತನ್ನ ಮರಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದೆತ್ತಿ ಒಯ್ಯುವಂತೆ" ಎಂಬಂತೆ ಉಳಿಸುತ್ತಾನೆ, ಅಲ್ಲಿ ಮರಿಯು ಕೇವಲ ತಾಯಿಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು  ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿತು. ಇದಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ, ವೇದ-ಪರವಾದ ವಡಕಲೈ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ವಿಷ್ಣುವು ಆತ್ಮವನ್ನು "ತಾಯಿ ಕೋತಿ ತನ್ನ ಮಗುವನ್ನು ಒಯ್ಯುವಂತೆ" ಎಂಬಂತೆ ಉಳಿಸುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿತು, ಅಲ್ಲಿ ಮಗು ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಬೇಕು ಮತ್ತು ತಾಯಿ ಹೊತ್ತೊಯ್ಯುವಾಗ ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. [೧೦] ಎರಡು ಉಪ-ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ನಡುವಿನ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯದ ಈ ರೂಪಕ ವಿವರಣೆಯು ಮೊದಲು 18 ನೇ ಶತಮಾನದ ತಮಿಳು ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಐತಿಹಾಸಿಕವಾಗಿ ಕರ್ಮ -ಮಾರ್ಗ ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿ -ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ಹಿಂದಿನ ಅಡಿಪಾಯದ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತದೆ. [೧೦]

ದೇವತೆ ಮತ್ತು ದೇವರಿಗೆ ಗೌರವ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ವಿಷ್ಣುವಿನೊಂದಿಗೆ, ಮತ್ತು ಶೈವ ಧರ್ಮದಂತೆಯೇ, ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಅಂತಿಮ ವಾಸ್ತವ ಮತ್ತು ಸತ್ಯವನ್ನು ಸ್ತ್ರೀಲಿಂಗ ಮತ್ತು ಪುಲ್ಲಿಂಗ, ದೇವತೆ ಮತ್ತು ದೇವರ ದೈವಿಕ ಹಂಚಿಕೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. [೨೦] ಶ್ರೀ ( ಲಕ್ಷ್ಮಿ ) ಯನ್ನು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಉಪದೇಶಕ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಶ್ರೀ ದೇವಿಯನ್ನು ವಿಷ್ಣುವಿನಿಂದ ಬೇರ್ಪಡಿಸಲಾಗದ ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರ ಅಗತ್ಯ ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರ ಪ್ರೀತಿಯ ಭಕ್ತಿಯ ಕಾರ್ಯವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಶ್ರೀ ಮತ್ತು ವಿಷ್ಣು ಇರುವ ಎಲ್ಲದರ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಮತ್ತು ವಿಮೋಚನೆಗೆ ಸಹಕರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ದೇವತಾಶಾಸ್ತ್ರದ ಕೆಲವು ಮಧ್ಯಕಾಲೀನ ವಿದ್ವಾಂಸರ ಪ್ರಕಾರ, ಜಾನ್ ಕಾರ್ಮನ್, ಶ್ರೀ ಮತ್ತು ವಿಷ್ಣು ಹೀಗೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ "ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮೀರಿದ ದೈವಿಕ ಜ್ಞಾನ" ಮತ್ತು "ಪ್ರೀತಿಯ ಒಕ್ಕೂಟ" ದ ಮೂಲಕ. ಆದರೆ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮವು ಶೈವ ಧರ್ಮದಿಂದ ಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ವಿಷ್ಣು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದ ಏಕೈಕ ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತ, ರಕ್ಷಕ ಮತ್ತು ವಿನಾಶಕನಾಗಿದ್ದರೆ, ಶ್ರೀ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಮೋಕ್ಷದ ಮಾಧ್ಯಮ, ವಿಷ್ಣುವಿಗೆ ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡುವ ಕರುಣಾಳು ತಾಯಿ ಮತ್ತು ಆ ಮೂಲಕ ಜೀವಿಗಳು ವಿಮೋಚನೆ ಮತ್ತು ಮೋಕ್ಷಕ್ಕಾಗಿ ಬಯಸುತ್ತಾರೆ . [೨೦] ಇದಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ, ಶೈವ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ, ದೇವತೆ (ಶಕ್ತಿ) ಶಿವನ ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಅವಳು ವಿಭಿನ್ನ ಪಾತ್ರಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಮಾನಳು, ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತ ಮತ್ತು ವಿನಾಶಕನ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಸರ್ವೋಚ್ಚ. [೨೦]

ವಿಷ್ಣುವಿನ ಪತ್ನಿ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ದೇವಿಯ ಆರಾಧನೆಗೆ ಅವರು ವಿಶೇಷ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ನೀಡಿದ್ದರಿಂದ ಶ್ರೀ ಪೂರ್ವಪ್ರತ್ಯಯವನ್ನು ಈ ಪಂಥಕ್ಕೆ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ಅವರು ವಿಷ್ಣು ಮತ್ತು ಮನುಷ್ಯನ ನಡುವೆ ಮಧ್ಯವರ್ತಿಯಾಗಿ ವರ್ತಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ನಂಬುತ್ತಾರೆ. [೨೦] [೨೧]

ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ವಿಶಿಷ್ಠಾದ್ವೈತ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ತಾತ್ವಿಕ ಅಡಿಪಾಯವನ್ನು ರಾಮಾನುಜರು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು, ಅವರು ಅದ್ವೈತ ವೇದಾಂತ ಮಠದಲ್ಲಿ ಯಾದವ ಪ್ರಕಾಶದೊಂದಿಗೆ ತಮ್ಮ ವೈದಿಕ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು.[೧೭] ಅವರು ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ಉಪನಿಷದಿ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ತಂದರು ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ ವಿಶಿಷ್ಠಾದ್ವೈತ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಅರ್ಹವಾದ ಏಕತಾವಾದದ ಕುರಿತು ಪಠ್ಯಗಳನ್ನು ಬರೆದರು. [೨೨][೨೩] ಅವರ ಆಲೋಚನೆಗಳು ವೇದಾಂತದಲ್ಲಿನ ಮೂರು ಉಪ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ, ಉಳಿದ ಎರಡು ಆದಿಶಂಕರ ಅದ್ವೈತ (ಸಂಪೂರ್ಣ ಏಕತ್ವ) ಮತ್ತು ಮಾಧ್ವಾಚಾರ್ಯರ ದ್ವೈತ (ದ್ವಂದ್ವತೆ) ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತವೆ..

ರಾಮಾನುಜರ ವಿಶಿಷ್ಠಾದ್ವೈತವು ಆತ್ಮ (ಆತ್ಮಗಳು) ಮತ್ತು ಬ್ರಹ್ಮನ್ [ಟಿಪ್ಪಣಿ 1] ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ, ಅದು ಎಂದಿಗೂ ಮೀರದ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ.[೨೪] ದೇವರು ವಿಷ್ಣು ಮಾತ್ರ ಸ್ವತಂತ್ರ, ಇತರ ಎಲ್ಲ ದೇವರುಗಳು ಮತ್ತು ಜೀವಿಗಳು ಆತನ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. [೨೫] ಆದಾಗ್ಯೂ, ಮಧ್ವಾಚಾರ್ಯರ ದ್ವೈತ ವೇದಾಂತ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ, ರಾಮಾನುಜ "ಅರ್ಹ ದ್ವಿರೂಪತೆಯ ಅಲ್ಲದ", ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತದೆ [೨೬] ಆತ್ಮಗಳು ಬ್ರಹ್ಮನ ಅದೇ ಸ್ವರೂಪ ಹಂಚಿಕೊಂಡಿರುವ [೨೬] ಮತ್ತು ಗುಣಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಏಕರೂಪತೆ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಮತ್ತು ಮಾನವನ ಆತ್ಮಗಳಿಗೆ ಆನಂದದ ಮಟ್ಟವು ಸಾಧ್ಯ, ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಆತ್ಮವು ದೇವರ ಆನಂದ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತಲುಪಬಹುದು. [೨೫] 14 ನೇ ಶತಮಾನದ ಮಧ್ವಾಚಾರ್ಯರ ಗೆ 13th- ಎರಡೂ "ಆತ್ಮಗಳ ಗುಣಾತ್ಮಕ ಮತ್ತು ಪರಿಮಾಣಾತ್ಮಕ ಬಹುಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕತೆಯ" ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು ಮಾಡುವಾಗ, ರಾಮಾನುಜ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು "ಗುಣಾತ್ಮಕ ಏಕತತ್ವವಾದದ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಗಳ ಪರಿಮಾಣಾತ್ಮಕ ಬಹುಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕತೆಯ", ಶರ್ಮಾ ಹೇಳುತ್ತದೆ. [೨೫] ಮಾಧ್ವಾಚಾರ್ಯರ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಸಂಪದ ಮತ್ತು ರಾಮಾನುಜರ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಸಂಪದ, [ಟಿಪ್ಪಣಿ 2] ನಡುವಿನ ಇತರ ತಾತ್ವಿಕ ವ್ಯತ್ಯಾಸವು ಶಾಶ್ವತ ಖಂಡನೆ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿದೆ; ಕೆಲವು ಆತ್ಮಗಳು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಅವನತಿ ಹೊಂದುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಹಾನಿಗೊಳಗಾಗುತ್ತವೆ ಎಂದು ಮಾಧ್ವಾಚಾರ್ಯರು ನಂಬಿದ್ದರು, ಆದರೆ ರಾಮಾನುಜರು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಪ್ರಯತ್ನದಿಂದ ಆಂತರಿಕ ವಿಮೋಚನೆ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ( ಮೋಕ್ಷ ) ಸಾಧಿಸಬಹುದು ಎಂಬ ಅದ್ವೈತ ವೇದಾಂತ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. [೨೫] [೧೧]

Theology

Śrīvaiṣṇava theologians state that the poems of
the Alvars contain the essential meaning of
the Sanskrit Vedas.

— John Carman and Vasudha Narayanan[೨೭]

ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರದ ಪ್ರಕಾರ, ಭಗವಂತನಿಗೆ ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಸೇವೆಯಿಂದ ಮತ್ತು ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ ಬೇರ್ಪಡಿಸುವಿಕೆಯಿಂದ ಮೋಕ್ಷವನ್ನು ತಲುಪಬಹುದು. ಮೋಕ್ಷವನ್ನು ತಲುಪಿದಾಗ, ಪುನರ್ಜನ್ಮದ ಚಕ್ರವು ಮುರಿದುಹೋಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಆತ್ಮವು ವಿಷ್ಣುವಿನೊಂದಿಗೆ ಒಂದಾಗುತ್ತದೆ, ಅವುಗಳ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡರೂ, ವಿಷ್ಣುವಿನ ಸ್ವರ್ಗವಾದ ವೈಕುಂಠದಲ್ಲಿ. [೮] ಭಗವಂತನ ಕೃಪೆಯ ಕಾರ್ಯವಾದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಶರಣಾಗತಿ ಮತ್ತು ಸರನಗತಿಯಿಂದಲೂ ಮೋಕ್ಷವನ್ನು ತಲುಪಬಹುದು. [೮]

ದೇವರು, ರಾಮಾನುಜರ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದ ಪ್ರಕಾರ, ಆತ್ಮ ಮತ್ತು ದೇಹ ಎರಡನ್ನೂ ಹೊಂದಿದೆ; ಎಲ್ಲಾ ಜೀವನ ಮತ್ತು ವಸ್ತುವಿನ ಪ್ರಪಂಚವು ದೇವರ ದೇಹದ ಮಹಿಮೆ.[೧೮] ರಾಮಾನುಜನನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ ಬ್ರಹ್ಮನ (ವಿಷ್ಣು) ದ ಮಾರ್ಗವು ದೈವಭಕ್ತಿಗೆ ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ವೈಯಕ್ತಿಕ ದೇವರ ( ಸಗುನಾ ಬ್ರಹ್ಮನ್, ವಿಷ್ಣು) ಸೌಂದರ್ಯ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯ ನಿರಂತರ ಸ್ಮರಣೆಯಾಗಿದೆ, ಇದು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ನಿರ್ಗುಣ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನೊಂದಿಗಿನ ಏಕತೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ.[೨೩][೨೮]

ಅದ್ವೈತ ವೇದಾಂತದೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಕೆಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ವೇದಗಳು ವಿಶ್ವಾಸಾರ್ಹ ಜ್ಞಾನದ ಮೂಲವೆಂದು ರಾಮಾನುಜರು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು, ನಂತರ ಅದ್ವೈತ ವೇದಾಂತ ಸೇರಿದಂತೆ ಹಿಂದೂ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದ ಇತರ ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ವೇದ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಅರ್ಥೈಸುವಲ್ಲಿ ವಿಫಲರಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಟೀಕಿಸಿದರು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಶ್ರೀ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, ಪೂರ್ವಾಪಕ್ಸಿನ್ (ಹಿಂದಿನ ಶಾಲೆಗಳು) ತಮ್ಮ ಏಕಸ್ವಾಮ್ಯದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಉಪನಿಷದಿ ಹಾದಿಗಳನ್ನು ಆಯ್ದವಾಗಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಬಹುತ್ವ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಹಾದಿಗಳನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಅವರು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು. ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಗಳಿಲ್ಲ, ರಾಮಾನುಜರು, ಒಂದು ಗ್ರಂಥದ ಒಂದು ಭಾಗವನ್ನು ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಲು ಮತ್ತು ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲ, ಇಡೀ ಧರ್ಮಗ್ರಂಥವನ್ನು ಸಮಾನವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು. [೨೦] ರಾಮಾನುಜರ ಪ್ರಕಾರ, ಯಾವುದೇ ಗ್ರಂಥದ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಭಾಗಗಳ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಗಳನ್ನು ನೀಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ, ಸ್ಥಿರವಾದ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವ ಗ್ರಂಥವನ್ನು ಒಂದು ಸಂಯೋಜಿತ ಕಾರ್ಪಸ್ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು.[೨೯] ರಾಮಾನುಜರು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವು ಬಹುತ್ವ ಮತ್ತು ಏಕತೆ ಎರಡನ್ನೂ ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಸತ್ಯವು ಬಹುತ್ವ ಮತ್ತು ಏಕತ್ವ ಅಥವಾ ಅರ್ಹವಾದ ಏಕತ್ವವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರಬೇಕು.

ಧರ್ಮಗ್ರಂಥದ ಈ ವಿಧಾನವು ರಾಮಾನುಜನನ್ನು ಆದಿ ಶಂಕರರಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸುತ್ತದೆ. [೨೦] ಶಂಕರರು ನ ಎಕ್ಸೆಜೆಟಿಕಲ್ ವಿಧಾನ ಸಮನ್ವಯತ್ ತಾತ್ಪರ್ಯ ಲಿಂಗ ಜೊತೆ ಅನ್ವಯ -ವ್ಯತಿರೇಕ , [೩೦] ಎಲ್ಲಾ ಪಠ್ಯಗಳು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಸರಿಯಾದ ತಮ್ಮ ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಪರೀಕ್ಷೆ ವಿಧಿಸುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ನಂತರ ರಾಜ್ಯಗಳು ತಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ ಎಂದು ಲೇಖಕರು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ ಏನು ಅಧ್ಯಯನ ಆರು ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ ಅವನ ಗುರಿ, ಅವನು ತನ್ನ ವಿವರಣೆಯಲ್ಲಿ ಏನು ಪುನರಾವರ್ತಿಸುತ್ತಾನೆ, ನಂತರ ಅವನು ತೀರ್ಮಾನವಾಗಿ ಏನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಜ್ಞಾನಶಾಸ್ತ್ರೀಯವಾಗಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಬಹುದೇ ಎಂದು.[೩೧][೩೨] ಯಾವುದೇ ಪಠ್ಯದಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲವೂ ಸಮಾನ ತೂಕವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಕೆಲವು ತಜ್ಞರು ಯಾವುದೇ ತಜ್ಞರ ಪಠ್ಯ ಸಾಕ್ಷ್ಯದ ಸಾರವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಶಂಕರ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. [೨೦] ಧರ್ಮಗ್ರಂಥದ ಅಧ್ಯಯನಗಳಲ್ಲಿನ ಈ ತಾತ್ವಿಕ ವ್ಯತ್ಯಾಸವು ಪ್ರಧಾನ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳು ಪ್ರಾಥಮಿಕವಾಗಿ ಟಾಟ್ ತ್ವಾಮ್ ಆಸಿ ಯಂತಹ ಬೋಧನೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಏಕತ್ವವನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಶಂಕರರು ತೀರ್ಮಾನಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು, ಆದರೆ ರಾಮಾನುಜರಿಗೆ ಅರ್ಹವಾದ ಏಕತ್ವವು ಹಿಂದೂ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕತೆಯ ಅಡಿಪಾಯದಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿತು.[೨೯] [೨೦]

ಪಠ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಶಾಸ್ತ್ರಅಧ್ಯಯನ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರವು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ವೇದಾಂತವನ್ನು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳು, ಭಗವದ್ಗೀತೆ, ಬ್ರಹ್ಮ ಸೂತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಮಹಾಭಾರತದ ನಾರಾಯಣ ವಿಭಾಗವನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವುದರ ಮೇಲೆ ಆಧಾರಿತವಾಗಿದೆ. [೭] [೬] ಪಂಚರಾತ್ರ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ವೈಷ್ಣವ ಅಗಮ ಗ್ರಂಥಗಳು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಪ್ರಮುಖ ಭಾಗವಾಗಿದೆ. [೮] [೩೩] ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಮತ್ತೊಂದು ದೇವತಾಶಾಸ್ತ್ರದ ಪಠ್ಯ ಅಡಿಪಾಯವೆಂದರೆ ಅಲ್ವಾರ್ಗಳ ತಮಿಳು ಭಕ್ತಿ ಹಾಡುಗಳು (7 ರಿಂದ 10 ನೇ ಶತಮಾನ). [೫] ಎರಡು ಪಠ್ಯ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ಸಿಂಕ್ರೆಟಿಕ್ ಸಮ್ಮಿಳನವನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಉಭಯ ವೇದಾಂತ ಅಥವಾ ಉಭಯ ವೇದಾಂತ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. [೫] ಇವೆರಡರ ನಡುವಿನ ಸಾಪೇಕ್ಷ ಒತ್ತು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ಸಂಪ್ರದಾಯದೊಳಗಿನ ಒಂದು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಚರ್ಚೆಯಾಗಿದೆ, [೩೪] ಇದು ಅಂತಿಮವಾಗಿ 18 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ವಟಕಲೈ ಮತ್ತು ತೆಂಕಲೈ ಉಪ-ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಿಗೆ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. [೧೦] [೧೧]

ನಾಥಮುನಿ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ನಾಥಮುನಿಯು ನಮ್ಮಲ್ವರ್ ಅವರ ಕವನಗಳನ್ನು ದಿವ್ಯ ಪ್ರಬಂಧಂ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದರು, ಬಹುಶಃ ಸಿಇ 9 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ,[೩೫] ಅಥವಾ 10 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ. [೮] ಅವರ ಶಾಶ್ವತ ಕೊಡುಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಂಸ್ಕೃತ ಪ್ರೋಸೋಡಿ ಬಳಸಿ ಎಲ್ಲಾ ಅಲ್ವಾರ್ ಹಾಡುಗಳ ಮೇಲೆ ಸಂಗೀತದ ವೈದಿಕ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಅನ್ವಯಿಸುವುದು, ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ನೃತ್ಯ ಸಂಯೋಜನೆಯನ್ನು ದೈವಿಕ ಸಂಗೀತ ಎಂದು ಕರೆಯುವುದು ಮತ್ತು ಅವರ ಸೋದರಳಿಯರಿಗೆ ಅಲ್ವಾರ್ ಹಾಡುಗಳ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುವ ಭಕ್ತಿ ಹಾಡುವ ಕಲೆಯನ್ನು ಕಲಿಸುವುದು. ಈ ಆದ್ಯತೆಯು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಗುರು -ಶಿಷ್ಯ-ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿತು (ಶಿಕ್ಷಕ-ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ-ಸಂಪ್ರದಾಯ). ಒಂದು ತಲೆಮಾರಿನಿಂದ ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಶಿಕ್ಷಣದ ಈ ಶೈಲಿಯು ಅರಾಯರ್ಸ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಒಂದು ಸಂಪ್ರದಾಯವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಗೈ ಬೆಕ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, ಇದು ವೇದ ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಿದ ಪವಿತ್ರ ಮಧುರ ಮತ್ತು ಲಯಗಳಲ್ಲಿ "ದಿವ್ಯ ಪ್ರಬಂಧಂನ ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಹಾಡುವ ಮತ್ತು ನೃತ್ಯ ಮಾಡುವ ಕಲೆಯನ್ನು" ಸಂರಕ್ಷಿಸಿದೆ.[೩೬]

ವೈದಿಕ ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಅಲ್ವಾರ್ ಸಂಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಸಿಂಕ್ರೆಟಿಕ್ ಆಗಿ ಸಂಯೋಜಿಸುವ ನಾಥಮುನಿಯ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ವೇದಗಳು ಮತ್ತು ಅಲ್ವಾರ್ ಭಕ್ತಿ ವಿಚಾರಗಳೆರಡಕ್ಕೂ ಗೌರವದ ಆದ್ಯತೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತವೆ. ಅಲ್ವಾರ್ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ವೈದಿಕ ಮೀಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೊಂದಿಸಿದ ನಾಥಮುನಿಯವರ ಪಾಂಡಿತ್ಯವು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಆವೇಗವನ್ನು ಹೊಂದಿಸಿತು, ಮತ್ತು ಪ್ರಾರ್ಥನಾ ಮತ್ತು ಧ್ಯಾನ ಗೀತೆಗಳನ್ನು ಆಧುನಿಕ ಯುಗದ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಡುತ್ತಲೇ ಇದೆ, ಇದು ಸೇವೈ (ಸಂಸ್ಕೃತ: ಸೇವಾ ) ಎಂಬ ಸೇವೆಯ ಭಾಗವಾಗಿದೆ.[೩೫][೩೭]

ನಾಥಮುನಿಗೆ ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಮೂರು ಪಠ್ಯಗಳಿಗೆ ಕಾರಣೀಕರ್ತರು .[೩೫] ಅವುಗಳೆಂದರೆ ನ್ಯಾಯ ತತ್ವ, ಪುರುಷ ನಿರ್ನಯ ಮತ್ತು ಯೋಗರಾಹಸ್ಯ .[೩೮] ಯೋಗರಾಹಸ್ಯ ಪಠ್ಯವು ಗೋವಿಂದಾಚಾರ್ಯರು ಧ್ಯಾನಸ್ಥ ಪಠ್ಯವಾಗಿದ್ದು, ಪತಂಜಲಿಯಂತೆಯೇ ಎಂಟು ಅಂಗ ಯೋಗವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ, ಆದರೆ ಯೋಗವನ್ನು "ದೇವರೊಂದಿಗಿನ ಸಂಪರ್ಕದ ಕಲೆ" ಎಂದು ಒತ್ತಿಹೇಳುತ್ತದೆ. ನ್ಯಾಯಾ ತತ್ವ ಪಠ್ಯವು ಇತರ ಪಠ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾದ ಉಲ್ಲೇಖಗಳು ಮತ್ತು ಉಲ್ಲೇಖಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದೆ, ಮತ್ತು ಇದು ಭಾರತೀಯ ತತ್ತ್ವಚಿಂತನೆಗಳಿಗೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ "ಆತ್ಮ" (ಆತ್ಮ ) ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಹಿಂದೂ ನಂಬಿಕೆಗೆ ತಾತ್ವಿಕ ಆಧಾರವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಜ್ಞಾನಶಾಸ್ತ್ರದ ಅಡಿಪಾಯಗಳನ್ನು (ನ್ಯಾಯ) ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಿದೆ ಎಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಆತ್ಮದ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದ ಬೌದ್ಧಧರ್ಮ.[೩೯][೪೦] ನಾಥಮುನಿ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾರೆ,

"ನಾನು" ನಿಜವಾದ ಆತ್ಮವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸದಿದ್ದರೆ, ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಯಾವುದೇ ಆಂತರಿಕತೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಒಳಾಂಗಣವನ್ನು ಹೊರಗಿನಿಂದ "ನಾನು" ಎಂಬ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಲಾಗಿದೆ. "ಮೇ, ನಾನು ಎಲ್ಲಾ ದುಃಖಗಳನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿ, ಅನಂತ ಆನಂದದಲ್ಲಿ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತೇನೆ" ಎಂಬ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆಯು, ಧರ್ಮಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ವಿಮೋಚನೆಯ ಗುರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ವಿಮೋಚನೆಯು ವ್ಯಕ್ತಿಯ ವಿನಾಶವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದ್ದರೆ, ವಿಮೋಚನೆಯ ವಿಷಯವನ್ನು ಸೂಚಿಸಿದ ತಕ್ಷಣ ಅವನು ಓಡಿಹೋಗುತ್ತಾನೆ. . . "ನಾನು", ತಿಳಿವಳಿಕೆ ವಿಷಯ, ಆಂತರಿಕ ಆತ್ಮ.</br> - ನ್ಯಾಯತತ್ವ, ನಾಥಮುನಿ, ~ 9 ನೇ -10 ನೇ ಶತಮಾನ, ಅನುವಾದಕ: ಕ್ರಿಸ್ಟೋಫರ್ ಬಾರ್ಟ್ಲೆ [೪೦]

ಯಮುನಾಚಾರ್ಯ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಯಮುನಾಚಾರ್ಯರು ನಾಥಮುನಿಯ ಮೊಮ್ಮಗರಾಗಿದ್ದರು, ಇವರನ್ನು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ ಅಲವಂದರ್ ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ, ಅವರ ಶಾಸ್ತ್ರಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಅಲ್ವಾರ್ ಭಕ್ತಿ ದೇವತಾಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಪಂಚರಾತ್ರ ಅಗಮ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ವೈದಿಕ ವಿಚಾರಗಳಿಗೆ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಸ್ಮರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.. [೪೧] ಅವರು ಶ್ರೀರಂಗಂನಲ್ಲಿರುವ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಮಠದ ಆಚಾರ್ಯರು (ಮುಖ್ಯ ಶಿಕ್ಷಕರು) ಆಗಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಅವರು ಎಂದಿಗೂ ಭೇಟಿಯಾಗದಿದ್ದರೂ ರಾಮಾನುಜರು ಅವರನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದರು. [೧೬] ಯಮುನಾಚಾರ್ಯರು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖವಾದ ಹಲವಾರು ಕೃತಿಗಳನ್ನು ರಚಿಸಿದ್ದಾರೆ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಸಿದ್ಧಾತ್ರಯಂ (ಆತ್ಮ, ದೇವರು, ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದ ಸ್ವರೂಪದ ಬಗ್ಗೆ), ಗೀತಾರ್ಥಸಂಗ್ರಹ ( ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ), ಅಗಮಪ್ರಮಣ್ಯ (ಅಗಾಮಗಳ ಜ್ಞಾನಶಾಸ್ತ್ರದ ಆಧಾರ, ಅವುಗಳನ್ನು ವೇದಗಳಿಗೆ ಮ್ಯಾಪಿಂಗ್ ಮಾಡುವುದು), ಮಹಾ ಪುರುಷನಿರ್ಣಾಯಂ (ನಾಥಮುನಿಯ ಗ್ರಂಥದ ವಿಸ್ತರಣೆ), ಸ್ತೋತ್ರರತ್ನಂ ಮತ್ತು ಚತುಸ್ಲೋಕಿ (ಭಕ್ತಿ ಸ್ಟ್ರೋಟಾ ಗ್ರಂಥಗಳು). [೪೧]

ಯಮುನಾಚಾರ್ಯರಿಗೆ ನಿತ್ಯಾ ಗ್ರಂಥ ಮತ್ತು ಮಾಯಾವಾಡಾ ಖಂಡನಾ ಕೂಡ ಸಲ್ಲುತ್ತದೆ. ನಿತ್ಯಾ ಗ್ರಂಥವು ಒಂದು ಧಾರ್ಮಿಕ ಪಠ್ಯವಾಗಿದ್ದು, ನಾರಾಯಣ (ವಿಷ್ಣು) ದ ದೈನಂದಿನ ಆರಾಧನೆಯ ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.[೪೨] 10 ನೇ ಶತಮಾನದ ಮಾಯಾವಾಡಾ ಖಂಡನಾ ಪಠ್ಯವು ಮತ್ತು ಯಮುನಾಚಾರ್ಯರ ಸಿದ್ಧಿತ್ರಯಂ ಹಿಂದೂ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ ಪ್ರಬಲವಾದ ಅದ್ವೈತ ವೇದಾಂತ ಶಾಲೆಯ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಟೀಕಿಸುತ್ತದೆ, ಆದರ ಜೊತೆ ವೈದಿಕೇತರ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ಸಹ ಟೀಕಿಸುತ್ತದೆ.

ರಾಮಾನುಜ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ಒಂಬತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ರಾಮಾನುಜರಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದೆಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ ಅವುಗಳೆಂದರೆ - ವೇದಾರ್ಥಸಂಗ್ರಹ (ಅಕ್ಷರಶಃ "ವೇದಗಳ ಸಾರಾಂಶ"), ಶ್ರೀ ಭಾಷ್ಯ (ಬ್ರಹ್ಮ ಸೂತ್ರಗಳ ವಿಮರ್ಶೆ ಮತ್ತು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ), ಭಗವದ್ಗೀತೆ ಭಾಷ್ಯ (ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ವಿಮರ್ಶೆ ಮತ್ತು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ), ಮತ್ತು ಇತರ  ಸಣ್ಣ ಕೃತಿಗಳಾದ ವೇದಾಂತದೀಪ, ವೇದಾಂತಸಾರ, ಗದ್ಯ  ತ್ರಯ (ಇದು ಸರನಗತಿ ಗದ್ಯಂ, ಶ್ರೀರಂಗ ಗದ್ಯಂ ಮತ್ತು ವೈಕುಂಠ ಗದ್ಯಂ ಎಂಬ ಮೂರು ಗ್ರಂಥಗಳ ಸಂಕಲನವಾಗಿದೆ), ಮತ್ತು ನಿತ್ಯ ಗ್ರಂಥಂ.

ಕೆಲವು ಆಧುನಿಕ ವಿದ್ವಾಂಸರು ರಾಮಾನುಜರಿಗೆ ಸಲ್ಲುತ್ತಿರುವ ಮೂರು ದೊಡ್ಡ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಎಲ್ಲರ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯತೆಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ; ಶ್ರೀ - ಕೆಳಗಿನ ಗ್ರಂಥಗಳು ರಾಮಾನುಜ ಗೆ ರೀತಿ ಪತ್ತೆಹಚ್ಚಬಹುದಾದ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ ಶ್ರೀ ಭಾಷ್ಯ, ವೇದಾರ್ಥಸಂಗ್ರಹ ಮತ್ತು ಭಗವದ್ಗೀತೆ ಭಾಷ್ಯ. [೪೩][೪೪]

ರಾಮಾನುಜರ ಶಾಸ್ತ್ರಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ವೇದಾಂತ, ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಗಿದೆ.[೪೫] ಅವರ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಮೂಲವೆಂದು ಅವರು ಎಂದಿಗೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ವೈದಿಕ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಜನಪ್ರಿಯ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕತೆಯೊಂದಿಗೆ ಸಂಯೋಜಿಸಿದ ಅವರ ಸಂಶ್ಲೇಷಣೆಯ ವಿಧಾನವು ಮೂಲವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಆನ್ ಓವರ್‌ಜೀ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ರಾಮಾನುಜ, ತಮ್ಮ ಜೀವನಚರಿತ್ರೆಕಾರ ರಾಮಕೃಷ್ಣಾನಂದ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ, "ವೇದದಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಚಳುವಳಿಯ ಪರಾಕಾಷ್ಠೆ, ಇದನ್ನು ಅಳ್ವಾರರು, ನಾಥಮುನಿ ಮತ್ತು ಯಮುನಾಚಾರ್ಯರು ಪೋಷಿಸಿದ್ದಾರೆ".

ಪ್ರಾಚೀನ ಹಿಂದೂ ವಿದ್ವಾಂಸರಾದ "ಬೋಧ್ಯಾನ, ಟ್ಯಾಂಕಾ (ಬ್ರಹ್ಮಾನಂದಿನ್), ದ್ರಾಮಿದಾ (ದ್ರಾವಿಡಚಾರ್ಯ), ಗುಹಾದೇವ, ಕಪರ್ಡಿನ್ ಮತ್ತು ಭರೂಸಿ" ಅವರ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಗೆ ರಾಮುನಜ ಅವರು ವೇದಾರ್ಥಸಂಗ್ರಹದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲುತ್ತಾರೆ.[೪೫][೪೬] [ಟಿಪ್ಪಣಿ 4] ರಾಮಾನುಜರ 11 ನೇ ಶತಮಾನದ ಬರವಣಿಗೆಯು ಸರಿರಾ-ಸರಿರಿನ್ ಎಂಬ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಒತ್ತಿಹೇಳಿತು, ಅದು ವಸ್ತುವಿನ ಜಗತ್ತು ಮತ್ತು ಜೀವಿಗಳ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ವಾಸ್ತವಿಕತೆಯು " ಬ್ರಹ್ಮನ ದೇಹ", [ಟಿಪ್ಪಣಿ 5] ಗಮನಿಸಿದ ಎಲ್ಲವೂ ದೇವರು, ಒಬ್ಬನು ಈ ದೇವರ ದೇಹದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಾನೆ, ಮತ್ತು ಈ ದೇಹದ ಉದ್ದೇಶ ಮತ್ತು ಸೃಷ್ಟಿಯೆಲ್ಲವೂ ಮೋಕ್ಷವನ್ನು ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮವನ್ನು ಸಶಕ್ತಗೊಳಿಸುವುದು.[೪೭][೪೮]

ರಾಮಾನುಜ ಕಾಲದ ನಂತರದ ಲೇಖಕರು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ರಾಮಾನುಜರ ನಂತರ ಹಲವಾರು ಲೇಖಕರು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ಕುರಿತು ಪ್ರಮುಖ ದೇವತಾಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಉತ್ಕೃಷ್ಟ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ರಚಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅಂತಹ ಲೇಖಕರಲ್ಲಿ ಪಾರ್ಸರಾ ಭಟ್ಟರ್, ನಡದೂರ್ ಅಮ್ಮಲ್, ಎಂಗಲ್ ಅಜ್ವಾನ್, ಸುದರ್ಶನ್ ಸೂರಿ, ಪಿಳ್ಳೈ ಲೋಕಾಚಾರ್ಯ, ವೇದಾಂತ ದೇಸಿಕ, ಮನವಲಾ ಮಾಮುನಿಗಲ್, ವಡಕ್ಕು ತಿರುವೀಧಿ ಪಿಳ್ಳೈ (ಕೃಷ್ಣಪದ ಸ್ವಾಮಿ ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ) 

ಸಂಸ್ಥೆ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ಅದರ ಆರಂಭಿಕ ದಿನಗಳಿಂದ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ರಾಮಾನುಜರ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಮಠ- ಮಗಳ (ಮಠಗಳ) ಸಾಂಸ್ಥಿಕ ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ಪೋಷಿಸಿದೆ. ಯಮುನಾಚಾರ್ಯರ ಮರಣದ ನಂತರ, ರಾಮಾನುಜರನ್ನು ಶ್ರೀರಂಗ ಮಠದ ನಾಯಕರಾಗಿ ನಾಮನಿರ್ದೇಶನ ಮಾಡಲಾಯಿತು, ಆದರೂ ಯಮುನಾಚಾರ್ಯ ಮತ್ತು ರಾಮಾನುಜರು ಭೇಟಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ.[೧೬] ಇತರ ವಿಷಯಗಳ ಪೈಕಿ, ರಾಮಾನುಜ ತನ್ನ ಸಂಘಟನಾ ನೈಪುಣ್ಯಗಳನ್ನು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಮತ್ತು ಶಾಶ್ವತವಾದ ಸಾಂಸ್ಥಿಕ ಸುಧಾರಣೆಗಳು ಅವರು ಶ್ರೀರಂಗಂ, ತನ್ನ ಕಾಲದ ಅದ್ವೈತ ಮಠಗಳು ಆ ಸಮಾನಾಂತರ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು ನೆನೆಯುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಅವರು ಶ್ರೀರಂಗಂ ಮಾತಾ ಸೇರುವ ಮೊದಲು ಅಧ್ಯಯನ. ರಾಮಾನುಜರು ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿ ಮೆಲುಕೋಟೆಯಂತಹ ಅನೇಕ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಮಠಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು.[೪೯][೫೦] ರಾಮಾನುಜ 700 ಮಠಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು ಎಂದು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ನಂಬುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಪುರಾವೆಗಳು ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವು ನಂತರ ಪ್ರಾರಂಭವಾದವು ಎಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. [೪೧] ಕರ್ನಾಟಕದ ಪರಕಾಲ ಮಠವು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮಠವಾಗಿದೆ. ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದ ಅಹೋಬಿಲ ಮಠ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮಠವಾಗಿದೆ.

ಮಠ, ಅಥವಾ ಒಂದು ಮಠವು ಹಲವಾರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು, ಅನೇಕ ಶಿಕ್ಷಕರು ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಥಿಕ ರಚನೆಯನ್ನು ತನ್ನ ದೈನಂದಿನ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ನಿರ್ವಹಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಇತರ ಹಿಂದೂ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಲ್ಲಿನ ಒಂದು ಮಠ, ಕಾಲೇಜಿನಂತೆ, ಬೋಧನೆ, ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯ ಸಂವಹನ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು, ಹೆಸರುಗಳಿಗೆ ಪೂರ್ವಪ್ರತ್ಯಯ ಅಥವಾ ಪ್ರತ್ಯಯದೊಂದಿಗೆ, ಗುರು, ಆಚಾರ್ಯ, ಸ್ವಾಮಿ ಮತ್ತು ಜಿಯಾರ್ ಮುಂತಾದ ಶೀರ್ಷಿಕೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಗೊತ್ತುಪಡಿಸುತ್ತದೆ.[೫೧]

ಒಬ್ಬ ಗುರು ಎಂದರೆ ಕೆಲವು ಜ್ಞಾನದ "ಶಿಕ್ಷಕ, ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ ಅಥವಾ ಮಾಸ್ಟರ್". ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗೆ ಗೌರವಯುತ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಗುರು "ಸಲಹೆಗಾರನಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಾನೆ, ಅವರು ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ, ಅಕ್ಷರಶಃ ಜ್ಞಾನದಷ್ಟೇ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ, ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ, ಸ್ಪೂರ್ತಿದಾಯಕ ಮೂಲ ಮತ್ತು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ವಿಕಾಸಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವವರು . " [೫೨]

ಆಚಾರ್ಯರು ಉನ್ನತ ಹುದ್ದೆಯ ಗುರುಗಳನ್ನು ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಮಠದ ನಾಯಕನನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.[೫೩][೫೪] ಈ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹಿಂದಿನ ನಾಯಕ ಆಚಾರ್ಯ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ anoints ಅಲ್ಲಿ ಸನ್ಯಾಸಿಗಳ, ಮೂಲಕ ದೀಕ್ಷೆ ಎಂಬ ವಿಧ್ಯುಕ್ತ ದೀಕ್ಷಾ ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ.[೫೫] ಸ್ವಾಮಿ ಎಂದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಠದ ಪರವಾಗಿ ಸಮುದಾಯದೊಂದಿಗೆ ಸಂವಹನ ನಡೆಸುವವರು. ಎಲ್ಲಾ ವೈಷ್ಣವ ಮಠಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯ ಮತ್ತು ಅತ್ಯಂತ ಪೂಜ್ಯವಾದವರನ್ನು ಜೀರ್, ಜಿಯಾರ್, ಜೀಯಾರ್ ಅಥವಾ ಸಿಯಾರ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗಿದೆ.

ಕಾಲಾನಂತರದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಮಠಗಳು ಎರಡು ಭಾಗಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಣೆಯಾದವು , ತೆಂಕಲೈ (ದಕ್ಷಿಣ) ಸಂಪ್ರದಾಯ ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ವಡಕಲೈ (ಉತ್ತರ) ಸಂಪ್ರದಾಯ.[೫೬] ತೆಂಕಲೈ-ಸಂಬಂಧಿತ ಮಠಗಳು ಶ್ರೀರಂಗಂನಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನ ಕಚೇರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ವಡಕಲೈ ಮಠಗಳು ಕಾಂಚೀಪುರಂನೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿವೆ. ಈ ಎರಡೂ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು 10 ನೇ ಶತಮಾನದಿಂದಲೂ ಭೇಟಿ ನೀಡುವ ಬಡವರಿಗೆ ಮತ್ತು ಭಕ್ತರಿಗೆ ಆಹಾರ ನೀಡುವುದು, ಮದುವೆ ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯ ಉತ್ಸವಗಳನ್ನು ಆಯೋಜಿಸುವುದು, ಕೃಷಿ ದೇವಾಲಯದ ಜಮೀನುಗಳು ಮತ್ತು ಹೂವಿನ ತೋಟಗಳನ್ನು ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಪೂಜಾ ಪದಾರ್ಥಗಳ ಮೂಲವಾಗಿ, ಯಾತ್ರಿಕರಿಗೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿರುವುದನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಮಠಗಳ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿವೆ. ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಗೃಹಗಳು, ಮತ್ತು ಈ ಹಿಂದೂ ಮಠಗಳ ಈ ಲೋಕೋಪಕಾರಿ ಪಾತ್ರವು ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ.[೫೭] 15 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ, ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಪ್ರಮುಖ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ರಾಮಾನುಜ-ಕುಟವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಮೂಲಕ ಈ ಮಠಗಳು ವಿಸ್ತರಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು. ಸಾಂಸ್ಥಿಕವಾಗಿ ಪ್ರಮುಖವಾದ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಮಠ ಗಳು:

ತೆಂಕಲೈ ಮತ್ತು ವಡಕಲೈ ಉಪ-ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ತಮಿಳು ಪದದಲ್ಲಿ ವಡಕಲೈ ("ಉತ್ತರ") ಮತ್ತು ತೆಂಕಲೈ ("ದಕ್ಷಿಣ") ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಎರಡು ಪ್ರಮುಖ ಉಪ-ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. [೮] [೫೮] ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ಉತ್ತರ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಉಪ-ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಕ್ರಮವಾಗಿ ಕಾಂಚಿಪುರಂ (ತಮಿಳು ದೇಶದ ಉತ್ತರ ಭಾಗ) ಮತ್ತು ಶ್ರೀರಂಗಂ (ತಮಿಳು ದೇಶದ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗ ಮತ್ತು ರಾಮನುಜರು ತಮ್ಮ ವೇದಾಂತ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಬರೆದ ಕಾವೇರಿ ನದಿ ಡೆಲ್ಟಾ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ). [೧೦] [೧೧] [೫೯]

ರಾಮಾನುಜರ ನಂತರದ ತಾತ್ವಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಭಿನ್ನತೆಗಳ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಈ ಉಪ-ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡವು. ವಟಕಲೈ ಸಂಸ್ಕೃತ ಗ್ರಂಥಗಳಾದ ವೇದಗಳು ಮತ್ತು ಪಂಚರಾತ್ರಗಳು (ತಾಂತ್ರಿಕ) ಗಳಿಗೆ ಒತ್ತು ನೀಡಿದರೆ, ತೆಂಕಲೈ ಅವರು ಅಲ್ವರ್‌ಗಳ ಪ್ರಬಂಧಗಳಂತಹ ಭಕ್ತಿ ಗ್ರಂಥಗಳಿಗೆ ಒತ್ತು ನೀಡಿದರು. [೮] [೧೦]

ಆರಂಭಿಕ ದಿನಗಳಿಂದ, ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮ ಚಳುವಳಿ ತನ್ನ ಸಾಮಾಜಿಕ ಒಳಗೊಳ್ಳುವಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಬೆಳೆಯಿತು, ಅಲ್ಲಿ ವೈಯಕ್ತಿಕ ದೇವರಿಗೆ (ವಿಷ್ಣು) ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಭಕ್ತಿ ಲಿಂಗ ಅಥವಾ ಜಾತಿಗೆ ಮಿತಿಯಿಲ್ಲದೆ ತೆರೆದಿತ್ತು, ಇದು 7 ರಿಂದ 8 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಅಳ್ವಾರರ ನೇತೃತ್ವದ ಸಂಪ್ರದಾಯವಾಗಿದೆ. [೬೦][೬೧] ರಾಮಾನುಜ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರವು ಜಾತಿಯನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದೆ ಎಂದು ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಶ್ರೀರಂಗಂ ದೇವಸ್ಥಾನದಿಂದ ಮುನ್ನಡೆಸಿದ ರಾಮಾನುಜರು ಹಿಂದುಳಿದ ಜನಾಂಗದವರನ್ನು ದೇವಾಲಯಗಳಿಗೆ ಸ್ವಾಗತಿಸಿದರು ಮತ್ತು ದೇವಾಲಯದ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನು ನೀಡಿದರು, ಮಧ್ಯಕಾಲೀನ ದೇವಾಲಯದ ದಾಖಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಶಾಸನಗಳು ಜಾತಿ ಭೇದಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ದೇವಾಲಯವು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ ಪಾವತಿ ಮತ್ತು ಅರ್ಪಣೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.

ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಲಿಂಗಗಳ ಕುರಿತಾದ ಎರಡು ಉಪ-ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ಸಾಪೇಕ್ಷ ವಿಧಾನದ ಬಗ್ಗೆ ವಿದ್ವಾಂಸರು ವಿಭಿನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ತೆಂಕಲೈ ಅವರು ಜಾತಿ ಅಡೆತಡೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ಜಾತಿಗಳ ಜನರನ್ನು ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸುವಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಉದಾರವಾದಿಗಳಾಗಿದ್ದರು ಎಂದು ರಾಮನ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, ಬಹುಶಃ ಇದು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ಆರಂಭಿಕ ದಿನಗಳಿಂದಲೂ ಶ್ರೀರಂಗದಲ್ಲಿ ಸಂಪ್ರದಾಯವಾಗಿತ್ತು. ಇದಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ, ಸದರಂಗಣಿ ಹೇಳುವಂತೆ ವಟಕಲೈ ಅವರು ಹೆಚ್ಚು ಉದಾರವಾದಿಗಳು ಮತ್ತು ಜಾತಿ ಅಡೆತಡೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಿಲ್ಲ, ಬಹುಶಃ ಅವರು ಕರ್ನಾಟಕದ ಸಮತಾವಾದಿ ವಿರಾ-ಶೈವ ಹಿಂದೂಗಳೊಂದಿಗೆ (ಲಿಂಗಾಯತವಾದ) ಸ್ಪರ್ಧಿಸುತ್ತಿರಬಹುದು.[೬೨] ಎರಡೂ ಪಂಥಗಳು ಪಂಚ ಸಂಸ್ಕಾರದ ಮೂಲಕ ದೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ನಂಬುತ್ತವೆ.[೬೩] ಒಬ್ಬರು ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವರಾಗಲು ಈ ಸಮಾರಂಭ ಅಥವಾ ಅಂಗೀಕಾರದ ವಿಧಿ ಅಗತ್ಯ. ವೈಷ್ಣವರಾಗಲು ಇದನ್ನು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ.[೬೪]

ತೆಂಕಲೈ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ತಮ್ಮ ಸಮುದಾಯ ಆಧಾರಿತ ಭಕ್ತಿ ಚಳುವಳಿಗಳಿಗೆ ಕುಶಲಕರ್ಮಿ ಜಾತಿಗಳನ್ನು (ಶೂದ್ರರನ್ನು) ಕರೆತಂದಿತು ಮತ್ತು ರಾಮನ್ ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ, "ತೆಂಕಲೈ ಜಾತಿ-ವಿರೋಧಿ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು, ಆದರೆ ವಡಕಲೈ ಶಾಲೆಯು ವೈದಿಕತೆಯ ಶುದ್ಧತೆಗೆ ಬದ್ದ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತದೆ. " ಜಾತಿಯ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ಯಾರಾದರೂ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಕರಾಗಬಹುದು ಎಂದು ತೆಂಕಲೈ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತದೆ, ಎಂದು ರಾಮನ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.

ರಾಮನ್ ಅವರ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿಗೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ ಸದರಂಗಣಿ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ,ವಡಕಲೈ ಸಂಪ್ರದಾಯ, ತೆಂಕಲೈನ ಉದಾರ ಸೋದರಸಂಬಂಧಿ ಮತ್ತು ಆದ್ದರಿಂದ ಭಕ್ತರನ್ನು ಗಳಿಸುವಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಯಶಸ್ವಿಯಾಯಿತು, ಆದರೆ ದಕ್ಷಿಣ ತಮಿಳು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಶೈವ ಧರ್ಮವು ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದ ಕಾರಣ "ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ತೆಂಕಲೈ ಶಾಲೆ ಕಿರಿದಾದ ಮತ್ತು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾದದ್ದು".[೬೨] ವಡಕಲೈ ಶಾಲೆಯು ಉತ್ತರ ತಮಿಳು ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಉತ್ತರ, ಪಶ್ಚಿಮ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಮತಾವಾದಿ ಭಕ್ತಿ ಚಳವಳಿಗೆ ಪ್ರೇರಣೆ ನೀಡಿದ್ದರಿಂದ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಹರಡಿತು, ಭಕ್ತಿ ಕವಿ ಸಂತರನ್ನು "ವರ್ಗ, ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಸಮಾಜದ ವಿಭಿನ್ನ ಸಮೂಹಗಳ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯ" ದಿಂದ ಕರೆತಂದಿತು.

ತೆಂಕಲೈ / ತೆನ್ನಾಚಾರ್ಯ ಪಂಥ ("ದಕ್ಷಿಣ") - ಮಾನವಾಲಾ ಮಾಮುನಿಗಲ್

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಶ್ರೀರಂಗಂನ ರಂಗನಾಥಸ್ವಾಮಿ ದೇವಾಲಯವು ತೆಂಕಲೈ / ತೆನ್ನಾಚಾರ್ಯ ಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದು, ಇದನ್ನು ಶ್ರೀವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಪ್ರಮುಖ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಸ್ಥತಾರ್ಥರು ಮತ್ತು ಆಚಾರ್ಯ ಪುರುಷರು ರಾಮಾನುಜರಿಂದ ನೇಮಿಸಲ್ಪಟ್ಟ 74 ಶಿಷ್ಯರ ವಂಶಸ್ಥರು ಮತ್ತು ಯಾವುದೇ ವಿನಾಯಿತಿ ಇಲ್ಲದೆ ತೆಂಕಲೈ ಸಂಪದಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವರು.[೬೫]

ತೆಂಕಲೈ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಉರ್ಧ್ವ ಪಂಡ್ರಮ್

ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ತೆಂಕಲೈಗಳು ಸಂಸ್ಕೃತಕ್ಕಿಂತ ತಮಿಳು ಶ್ಲೋಕಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ನೀಡುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ವಿಷ್ಣುವಿನ ಆರಾಧನೆಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಒತ್ತು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಮೋಕ್ಷವನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಏಕೈಕ ಸಾಧನವಾಗಿ ತೆಂಕಲೈ ಪ್ರಪತ್ತಿಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾರೆ. [೬೬] ಅವರು ಪ್ರಪತ್ತಿಯನ್ನು ಬೇಷರತ್ತಾದ ಶರಣಾಗತಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ.[೬೭] ತೆಂಕಲೈಗಳು ತಮಿಳು ಪ್ರಬಂಧವನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ತಮಿಳು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಆಚರಣೆಗಳಿಗೆ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ಕೈವಲ್ಯ (ಬೇರ್ಪಡುವಿಕೆ, ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆ) ಯನ್ನು ವೈಕುಂಠ (ವಿಷ್ಣುವಿನ 'ಶಾಶ್ವತ ವಾಸಸ್ಥಾನ' ಅಥವಾ ಸ್ವರ್ಗ) ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತ ಸ್ಥಾನವೆಂದು ಅವರು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ, ಆದರೂ ಇದು ವೈಕುಂಠದ ಹೊರಗಿನ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದೆ . ಅವರು ಹೇಳುವ ಪ್ರಕಾರ ದೇವರ ವಿರೋಧಾಭಾಸದ ಸ್ವಭಾವವು ಮೈನಸ್ಕುಲ್ ಮತ್ತು ಅಪಾರ ಎರಡೂ ದೇವರ ವಿಶೇಷ ಶಕ್ತಿಗಳ ಉದಾಹರಣೆಗಳಾಗಿದ್ದು ಅದು ಅಸಾಧ್ಯವನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಶಕ್ತಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.

ತೆಂಕಲೈಗಳ ಪ್ರಕಾರ, ಉದಾತ್ತ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಸಂಧ್ಯಾವಂದನಂನಂತಹ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ; ಅವರು ಉತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆ ನೀಡಲು ಮಾತ್ರ ಹಾಗೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಪೂಜೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರು ಗಂಟೆ ಬಾರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಪರಶಾರ ಸ್ಮೃತಿಯನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿ, ತೆಂಕಲೈಗಳುವಿಧವೆಯರು ತಲೆ ಬೋಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿದ್ದಾರೆ.[೬೮] ವಡಕಲೈಗಳು ಮನುಸ್ಮೃತಿಯನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿ ಗಲಗ್ರಂಥಿಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಾರೆ,[೬೯]

ಜನಸಂಖ್ಯಾಶಾಸ್ತ್ರ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]
ಶ್ರೀ ಕಾಂಚಿ ಪ್ರತಿಭಾಭಿಭಯಂಕರ್ ಜಗದ್ಗುರು ಅನಂತಾಚಾರ್ಯ ಗಡ್ಡಿ ಸ್ವಾಮೀಜಿ, ತ್ರಿದಾನಿ ಸ್ವಾಮಿ ವಿಶ್ವಸೇನಾಚಾರ್ಯಜಿಯ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಉಪದೇಶ

ತೆಂಕಲೈ ತಮ್ಮ ವಂಶಾವಳಿಯ ಜಾಡನ್ನು ರಾಮಾನುಜರ ಸೋದರಳಿಯ ಮೂಡಲಿಯಂಡನ್ಗೆ ನಿರೂಪಿಸುತ್ತಾರೆ ,[೭೦] ತೆಂಕಲೈಗಳು ಪಿಳ್ಳೈ ಲೋಕಾಚಾರ್ಯ ಮತ್ತು ಮಾನವಾಲಾ ಮಮುನಿ &nbsp; ಅವರ, ಅನುಯಾಯಿಗಳು [೭೧][೭೨]

ಕುರಥಾಜ್ವಾರ್ ವಂಶಸ್ಥರು ತೆಂಕಲೈ ಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವರು

ಪೆರಿಯನಂಬಿಗಲ್ ತಿರುವಂಸಂ ತೆಂಕಲೈ ಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವರು, ರಾಮನುಜನನ್ನು ಶ್ರೀವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ದೀಕ್ಷೆ ನೀಡಿದವನು ಪೆರಿಯಾ ನಂಬಿಗಲ್ https://guruparamparai.wordpress.com/2012/09/01/periya-nambi/

ರಾಮಾನುಜ ಮೊದಲು ಮತ್ತು ನಂತರ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ಎಲ್ಲಾ ಮುಖ್ಯ ಉಪದೇಶಕರು ಮತ್ತು ಅವರ ವಂಶಸ್ಥರು ತೆಂಕಲೈ ಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವರು.

ಗಮನಾರ್ಹ ತೆಂಕಲೈ ಜನರು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ವಡಕಲೈಸ್ ("ಉತ್ತರ") - ವೇದಾಂತ ದೇಸಿಕ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]
ವಡಗಲೈ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಉರ್ಧ್ವಾ ಪಂಡ್ರಮ್
ಬ್ರಹ್ಮಂತ್ರ ಸ್ವತಂತ್ರ ಜೀಯರ್ ಅವರೊಂದಿಗೆ ವೇದಾಂತ ದೇಸಿಕನ್ ಅವರ ಪರಾಕಲ ಮಠ ಚಿತ್ರಕಲೆ

ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ವಡಕಲೈಗಳು ರಾಮಾನುಜ ಮತ್ತು ವೇದಾಂತ ದೇಸಿಕ ಅವರ ಅನುಯಾಯಿಗಳು,[೮೪][೮೫][೮೬] ಅವರು ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ವಡಕಲೈ ಸಂಪದ [೮೭][೮೮] ಅವರು ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಪಾತ್ರಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಒತ್ತು ನೀಡುತ್ತಾರೆ ಶ್ರೀ, ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತ ವೇದಗಳನ್ನು ಅಂತಿಮ "ಪ್ರಮಾನಾಮ್" ಅಥವಾ ಅಧಿಕಾರವೆಂದು ಎತ್ತಿಹಿಡಿಯಿರಿ, ಆದರೂ ಉಭಯ ವೇದಾಂತ [ಟಿಪ್ಪಣಿ 7] ಅನ್ನು ವಿಶಿಷ್ಠಾದ್ವೈತದ ಸಿದ್ಧಾಂತದಿಂದ er ಹಿಸಲು ಮತ್ತು ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಅಲ್ವಾರ್ ಸಂಯೋಜನೆಗಳು ವೇದಗಳಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿವೆ ಎಂದು ವಡಕಲೈಸ್ er ಹಿಸುತ್ತಾರೆ, ಮತ್ತು ಒಬ್ಬರು ಯಾವಾಗಲೂ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲು ಮತ್ತು ಸಮರ್ಥಿಸಲು ಅಂತಿಮ ಮೂಲಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. V ಷಿಗಳು ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ಉಪದೇಶಕರು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದಂತೆ ವಡಕಲೈಸ್ ವೈದಿಕ ಮಾನದಂಡಗಳಿಗೆ [ಟಿಪ್ಪಣಿ 8] ಒತ್ತು ನೀಡುತ್ತಾರೆ.

ವಡಕಲೈ ಸಂಸ್ಕೃತ ವೇದಗಳನ್ನು [೮೯] ಮತ್ತು ಮನುಸ್ಮೃತಿ ಮತ್ತು ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಸೂಚಿಸಿದ ನಿಯಮಗಳ ಗುಂಪನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಅನುಸರಿಸುತ್ತದೆ.[೯೦][೯೧] ಈ ಪಂಥವು ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಂಪ್ರದಾಯ,[೯೨] ಮತ್ತು ಮನುಸ್ಮೃತಿ ಮತ್ತು ಇತರ ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಸೂಚಿಸಿದ ನಿಯಮಗಳ ಗುಂಪನ್ನು ಆಧರಿಸಿದೆ. ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ವಡಕಲೈಗಳನ್ನು ಉತ್ತರ ಕಲ್ಯಾರ್ಯ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.[೯೩]

ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ, ವಡಕಲೈಗಳು ಮೋಕ್ಷವನ್ನು ಸಾಧಿಸುವ ಸಾಧನವಾಗಿ ಪ್ರಪತ್ತಿಯೊಂದಿಗೆ ಕರ್ಮ ಯೋಗ, ಜ್ಞಾನ ಯೋಗ ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿ ಯೋಗವನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.[೯೪][೯೫] ಅಲ್ಲದೆ, ಅವರು ಶರಣಾಗತಿಯನ್ನು ಅನುಗ್ರಹ ಗೆಲ್ಲಲು ಮುಖ್ಯವೆಂದು  ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ.[೬೭]

ವಡಕಲೈ ಪುರುಷರ ತಿಲಕ್ (ಉರ್ಧ್ವಾ ಪಂಡ್ರಾ) ಗುರುತು ವಿಷ್ಣುವಿನ ಬಲ ಪಾದದ ಸಾಂಕೇತಿಕ ನಿರೂಪಣೆಯಾಗಿದೆ. ವಿಷ್ಣುವಿನ ಬಲ ಕಾಲು ಗಂಗಾ ನದಿಯ ಉಗಮವೆಂದು ನಂಬಲಾಗಿರುವುದರಿಂದ, ವಡಕಲೈಗಳು ಅವನ ಬಲ ಪಾದವನ್ನು ವಿಶೇಷ ಪೂಜೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಸಬೇಕೆಂದು ವಾದಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಅದರ ಚಿಹ್ನೆಯು ಹಣೆಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುತ್ತದೆ. ತಿರುಮನ್ (ಉರ್ಧ್ವ ಪಂದ್ರ) ಜೊತೆಗೆ ಲಕ್ಷ್ಮಿ (ವಿಷ್ಣುವಿನ ಹೆಂಡತಿ) ದೇವಿಯನ್ನು ಸಂಕೇತಿಸಲು ಅವರು ಕೇಂದ್ರ ಗುರುತು (ಶ್ರೀಚುರ್ನಂ) ಅನ್ನು ಸಹ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತಾರೆ.[೯೬] ಲಂಬವಾದ ಮತ್ತು ಮೇಲಕ್ಕೆ ಮುಖ ಮಾಡುವ ಉರ್ಧ್ವಾ ಪಂಡ್ರವು ವೈಕುಂಠವನ್ನು (ಭಗವಾನ್ ವಿಷ್ಣುವಿನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ವಾಸಸ್ಥಾನ) ತಲುಪಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ದುಷ್ಟರಿಂದ ರಕ್ಷಣೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ವಡಕಲೈ ಮಹಿಳೆಯರು ತಮ್ಮ ಹಣೆಯ ಮೇಲೆ ಲಕ್ಷ್ಮಿಯನ್ನು ಸಂಕೇತಿಸುವ ಕೆಂಪು ಕೇಂದ್ರ ಗುರುತು ಮಾತ್ರ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಗುರು ಪರಂಪರ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]
ರಾಜಸ್ಥಾನದ ಡಿಡ್ವಾನಾದ hala ಲರಿಯಾ ಮಠದ ಶ್ರೀ ಬಲ್ಮುಕುಂದಾಚಾರ್ಯಜಿ ಮಹಾರಾಜ್

ವಡಕಲೈ ಪಂಥವು ತನ್ನ ವಂಶವನ್ನು ತಿರುಕುರಹಿ ಪಿರಾನ್ ಪಿಲ್ಲನ್, ಕಿಡಂಬಿ ಅಚಾನ್ ಮತ್ತು ರಾಮಾನುಜರ ಇತರ ನೇರ ಶಿಷ್ಯರಿಗೆ ಗುರುತಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ವೇದಾಂತ ದೇಸಿಕವನ್ನು ರಾಮಾನುಜರ ನಂತರದ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಆಚಾರ್ಯ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತದೆ.[೮೪][೯೭][೯೮]

ವಡಕಲೈ ಸಮುದಾಯವು ಈ ಕೆಳಗಿನ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ, ಇದನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿದ ಸಂಪದವನ್ನು ಆಧರಿಸಿ:

  • ಪಂಚರಾತ್ರ - ಅಹೋಬಿಲಾ ಮಠದ ಶ್ರೀಮದ್ ಅ ha ಾಗಿಯಾ ಸಿಂಗಾರ್ (ಶ್ರೀನಿವಾಸಾಚಾರ್ಯ) ಅವರ ಅನುಯಾಯಿಗಳು.[೯೯][೧೦೦][೧೦೧][೧೦೨] ವಡಕಲೈಸ್ ಬಹುಪಾಲು ಈ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದೆ.[೧೦೩] ಅವರ ಶಿಷ್ಯರು ವಾರಣಾಸಿ, ಚಿತ್ರಕೂತ್ ಮತ್ತು ಪುಷ್ಕರ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ವಿವಿಧ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಮಠಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು. ವಂಶಸ್ಥರು:
  • ಆಚಾರ್ಯ ಸ್ವಾಮಿ ಮಾಧವಾಚಾರ್ಯಜಿ
  • ಹರಿರಾಮಾಚಾರ್ಯರು ರಾಜಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ hala ಲರಿಯಾ ಮಠವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು
  • Hala ಲಾರಿಯಾದ ಸ್ವಾಮಿ ಬಾಲ್ಮುಕುಂದಾಚಾರ್ಯರ ಶಿಷ್ಯ ರಾಮದಾಸ್ ರಾಮಾನುಜ್ದಾಸ್ ಆಚಾರಿ ಅವರು ಕೋಲ್ಕತ್ತಾದ ಸ್ಟ್ರಾಂಡ್ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಜಗನ್ನಾಥ ಮಂದಿರವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು
  • ಮುನಿತ್ರಯ - ಅಂಡವಾನ್ ಆಶ್ರಮದ ಶ್ರೀಮದ್ ಅಂಡವಾನ್ ಅವರ ಅನುಯಾಯಿಗಳು,[೧೦೪][೧೦೫] ಮತ್ತು ಸ್ವಯಂಮಾಚಾರ್ಯರು.[೧೦೬] ಶ್ರೀರಂಗಂ ಶ್ರೀಮದ್ ಅಂಡವನ್ ಆಶ್ರಮ, ಪೌಂಡರಿಕಪುರಂ ಆಂಡವನ್ ಆಶ್ರಮ, ಮತ್ತು ಇಂದಿನ ವಡಗಲೈನ 'ಸ್ವಯಂ-ಆಚಾರ್ಯ ಪುರುಷ' ಕುಟುಂಬಗಳು ಈ ಆಚಾರ್ಯ ಪರಂಪರಕ್ಕೆ ನೇರವಾಗಿ ಸಂಪರ್ಕ ಹೊಂದಿವೆ, ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ಗೋಪಾಲರ್ಯ ಮಹಾದೇಶಿಕನ್ ಅವರು ವಿವರಿಸಿರುವ ಪೂಜೆ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತಾರೆ.
  • ಪೆರಿಯಾ ಅಂಡವಾನ್ ಶ್ರೀ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಮಹಾದೇಶಿಕನ್;
  • ಪರಾಕಲಾ - ಅವರು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅನುಯಾಯಿಗಳು ಮೈಸೂರಿನ ಪರಕಲಾ ಮಠದ ಬ್ರಹ್ಮಂತ್ರ ಸ್ವತಂತ್ರ ಜಯಾರ್ . 1399 ರಲ್ಲಿ ಬ್ರಹ್ಮಂತ್ರ ಪರಕಾಳ ಜೀಯರ್ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ ಈ ಮಠದ ಪೀಠಾಧಿಪತಿಗಳು ಮೈಸೂರು ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ರಾಜಮನೆತನದ ವಾಡಿಯಾರ್‌ಗಳ ಉಪದೇಶಕರು. ಅಂದಿನಿಂದ ಇದು ರಾಜರ ರಾಯಲ್ ಮಠವಾಗಿ ಉಳಿದಿದೆ ಮತ್ತು ಈ ವರ್ಗದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಅಯ್ಯಂಗಾರ್‌ಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಮಠವಾಗಿದೆ.[೧೦೭]

ಇತರ ವಂಶಾವಳಿಗಳು ಸೇರಿವೆ: 

  • ಶ್ರೀಮದ್ ಸಾಕ್ಷಾತ್ ಸ್ವಾಮಿ (ಶ್ರೀಮದ್ ವೇದಾಂತ ರಾಮಾನುಜ ಮಹಾದೇಶಿಕಾ ಸ್ವಾಮಿ); 24,000 ಪಾಡಿ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ (ತಿರು-ಅರೈರಪ್ಪಾಡಿ ಕುರಿತು ವಿಸ್ತಾರವಾದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ).
  • ಶ್ರೀಮದ್ ತಿರುಕ್ಕಂಡೈ ಗೋಪಾಲರ್ಯ ಮಹಾದಿಕಿಕನ್
  • ಉತ್ತರ ಸರಸ್ವಾಧನಿ, ಸ್ವಾಮಿ ದೇಸಿಕ ಸಹಸ್ರ ನಮ
  • ಶ್ರೀಮದ್ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಮಹಾದೇಶಿಕನ್ ಸಯಾನಂ, ಶ್ರೀಮದ್ ಶ್ರೀ ರಂಗನಾಥ ಮಹಾದಿಕಿಕನ್ ವತಿರೈರುಪ್ಪು ಮತ್ತು ಶ್ರೀಮದ್ ವೇದಾಂತ ರಾಮಾನುಜ ಮಹಾದಿಕಿಕನ್ ವಾ az ುತೂರ್
  • ಕಿಡಂಬಿ ಅಚನ್ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಪ್ರಣಥಾರ್ಥಿಹರನ್‌ನ ರಹಸ್ಯಾತ್ರಾಯ ಪರಂಪರರಿಗೆ ಸೇರಿದ ವಡಕಲೈ ಪಂಥದ ಮುನಿತ್ರಾಯ ಸಂಪ್ರಾಯ. ಅವರ ಶ್ರೀ ಭಾಷ್ಯ ಮತ್ತು ಭಗವತ್ವಿಶಯ ಪರಂಪರಾ ಉಳಿದ ವಡಕಲೈಗಳಂತೆಯೇ ಇರುತ್ತದೆ.
  • ಸ್ವಾಮಿ ಗೋಪಾಲಾಚಾರ್ಯರ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯಾದ ಸ್ವಾಮಿ ಜನಾರ್ದನಾಚಾರ್ಯರು ದೇವರಾಹಾ ಬಾಬಾರ ಗುರುಗಳಾಗಿದ್ದರು. ಅಯೋಧ್ಯೆಯಲ್ಲಿರುವ ಸುಗ್ರೀವ್ ಕಿಲಾ ದೇವಾಲಯವು ಈ ಗುರು ಪರಂಪಾರಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ.

ಜನಸಂಖ್ಯಾಶಾಸ್ತ್ರ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ, ಗಮನಾರ್ಹವಾದ ವಡಕಲೈ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಂಚಿಪುರಂ, ಕುಂಬಕೋಣಂ, ತಿರುವಳ್ಳೂರು, ಮೈಸೂರು ಮತ್ತು ಕರ್ನೂಲ್ ಜಿಲ್ಲೆಗಳು ಸೇರಿವೆ .[೯೩][೧೦೮][೧೦೯][೧೧೦][೧೧೧][೧೧೨] ಆದಾಗ್ಯೂ, ಇಂದು ಹೆಚ್ಚಿನ ಜನರು ದೊಡ್ಡ ನಗರಗಳಿಗೆ ತೆರಳಿದ್ದಾರೆ.

ವೃಂದಾವನದಲ್ಲಿ, ಕೇಶಿಘಾಟ್‌ನ ಜಂಕಿವಲ್ಲಭ ಮಂದಿರವು ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ವಡಕಲೈ ಶ್ರೀ ವೈಷ್ಣವ ಸನ್ಯಾಸಿಗಳ ಸಂಸ್ಥೆಯಾಗಿದ್ದು, ಅಹೋಬಿಲಾ ಮಠದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ವಂಶಾವಳಿಯೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದೆ. ಈಗಿನ ಅ ha ಾಗಿಯಾ ಸಿಂಗಾರ್ ಈ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಸಂಸ್ಥೆಗೆ ಈ ಹಿಂದೆ ಮತ್ತು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರಸ್ತುತ ಇದರ ನೇತೃತ್ವವನ್ನು ಸ್ವಾಮಿ ಶ್ರೀ ಅನಿರುದ್ಧಾಚಾರ್ಯಜಿ ಮಹಾರಾಜ್ ವಹಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ರಾಜಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ hala ಲರಿಯಾ ಮಠವು ಪ್ರಮುಖ ಮಠಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅದರ ಶಾಖೆಗಳು ನೆರೆಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಾದ ಗುಜರಾತ್ ಮತ್ತು ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರಗಳಿಗೆ ವ್ಯಾಪಿಸಿವೆ. ಶ್ರೀ ಸ್ವಾಮಿ ಬಾಲ್ಮುಕುಂದಾಚಾರ್ಯಜಿ ಅವರು ಈ ಮಠದ ಪ್ರಖ್ಯಾತ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಮತ್ತು ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಆಚಾರ್ಯರು.

ಗಮನಾರ್ಹ ವಡಕಲೈ ಜನರು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಸಹ ನೋಡಿ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

 

ಬಾಹ್ಯ ಲಿಂಕ್‌ಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಶ್ರೀವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರಾಯವನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವ ದೇವಾಲಯಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]
  • ರಂಗನಾಥಸ್ವಾಮಿ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಶ್ರೀರಂಗಂ
  • ವೆಂಕಟೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನ, ತಿರುಮಲ
  • ಆಂಡಾಲ್ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಶ್ರೀವಿಲ್ಲಿಪುಟ್ಟೂರು
  • ಶ್ರೀವಿಲ್ಲಿಪುಥೂರ್ ಆಂಡಾಲ್ ದೇವಸ್ಥಾನ
  • ಸೀತಾ ರಾಮಚಂದ್ರಸ್ವಾಮಿ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಭದ್ರಾಚಲಂ
  • ಚೆಲುವನಾರಾಯಣ ಸ್ವಾಮಿ ದೇವಸ್ಥಾನ
  • ಚಕ್ರಪಾನಿ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಕುಂಬಕೋಣಂ
  • ಸಾರಂಗಪಾಣಿ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಕುಂಬಕೋಣಂ
  • ರಂಗನಾಥಸ್ವಾಮಿ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಶ್ರೀರಂಗಪಟ್ಟಣ
  • ಉಲಗಲಾಂಥ ಪೆರುಮಾಳ್ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಕಾಂಚೀಪುರಂ
  • ಪಾರ್ಥಸಾರಥಿ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಟ್ರಿಪ್ಲಿಕೇನ್
  • ಭು ವರಹಾ ಸ್ವಾಮಿ ದೇವಸ್ಥಾನ
  • ವರದರಾಜ ಪೆರುಮಾಳ್ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಕಾಂಚೀಪುರಂ
  • ಅಷ್ಟಬುಜಕರಂ
  • ಆದಿಕೇಶವ ಪೆರುಮಾಳ್ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಕನ್ಯಾಕುಮಾರಿ
  • ಪಾಂಡವ ತೂತರು ಪೆರುಮಾಳ್ ದೇವಸ್ಥಾನ
  • ರಾಜಗೋಪಾಲಸ್ವಾಮಿ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಮನ್ನಾರ್ಗುಡಿ
  • ಉಲಗಲಂತ ಪೆರುಮಾಳ್ ದೇವಸ್ಥಾನ, ತಿರುಕೊಯಿಲೂರ್
  • ಮುದಿಕೊಂಡನ್ ಕೋಥಂಡರಾಮರ್ ದೇವಸ್ಥಾನ
  • ತಿರುಪುಲ್ಲಭೂತಂಗುಡಿ ದೇವಸ್ಥಾನ
  • ಕೋಲಾ ವಾಲ್ವಿಲ್ ರಾಮರ್ ದೇವಸ್ಥಾನ, ತಿರುವೆಲ್ಲಿಯಂಗುಡಿ
  • https://nedungunamramar.com Archived 2019-03-31 ವೇಬ್ಯಾಕ್ ಮೆಷಿನ್ ನಲ್ಲಿ.
  • ವಿಜಯರಾಘವ ಪೆರುಮಾಳ್ ದೇವಸ್ಥಾನ
  • ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ದೇವಸ್ಥಾನ, ಕುಂಬಕೋಣಂ

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]
  1. ↑ Ranjeeta Dutta 2007, pp. 22–43.
  2. ↑ John Carman & Vasudha Narayanan 1988, pp. 3–8.
  3. ↑ Singh, Kumar Suresh; India, Anthropological Survey of (1998). India's communities. ISBN 9780195633542. Retrieved 10 December 2018.
  4. ↑ ೪.೦ ೪.೧ ೪.೨ Matchett 2000.
  5. ↑ ೫.೦ ೫.೧ ೫.೨ ೫.೩ ೫.೪ ೫.೫ ೫.೬ ೫.೭ John Carman & Vasudha Narayanan 1989.
  6. ↑ ೬.೦ ೬.೧ Lester 1966.
  7. ↑ ೭.೦ ೭.೧ ೭.೨ ೭.೩ Francis Clooney & Tony Stewart 2004.
  8. ↑ ೮.೦೦ ೮.೦೧ ೮.೦೨ ೮.೦೩ ೮.೦೪ ೮.೦೫ ೮.೦೬ ೮.೦೭ ೮.೦೮ ೮.೦೯ ೮.೧೦ ೮.೧೧ ೮.೧೨ Flood 1996.
  9. ↑ Morgan 1953.
  10. ↑ ೧೦.೦ ೧೦.೧ ೧೦.೨ ೧೦.೩ ೧೦.೪ ೧೦.೫ ೧೦.೬ ೧೦.೭ Mumme 1987.
  11. ↑ ೧೧.೦ ೧೧.೧ ೧೧.೨ ೧೧.೩ ೧೧.೪ ೧೧.೫ Bryant 2007.
  12. ↑ Stephan Schuhmacher (1994). The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion: Buddhism, Hinduism, Taoism, Zen. Shambhala. p. 397. ISBN 978-0-87773-980-7.
  13. ↑ श्रीवैष्णव, Sanskrit-English Dictionary, Koeln University, Germany (2011)
  14. ↑ Klaus K. Klostermaier (1984). Mythologies and Philosophies of Salvation in the Theistic Traditions of India. Wilfrid Laurier University Press. p. 102. ISBN 978-0-88920-158-3.
  15. ↑ John Carman 1974.
  16. ↑ ೧೬.೦ ೧೬.೧ ೧೬.೨ Jon Paul Sydnor (2012). Ramanuja and Schleiermacher: Toward a Constructive Comparative Theology. Casemate. pp. 20–22 with footnote 32. ISBN 978-0227680247.
  17. ↑ ೧೭.೦ ೧೭.೧ Patrick Olivelle (1992). The Samnyasa Upanisads : Hindu Scriptures on Asceticism and Renunciation. Oxford University Press. pp. 10–11, 17–18. ISBN 978-0-19-536137-7.
  18. ↑ ೧೮.೦ ೧೮.೧ J.A.B. van Buitenen (2008), Ramanuja - Hindu theologian and Philosopher, Encyclopædia Britannica
  19. ↑ Tattwananda, Swami (1984), Vaisnava Sects, Saiva Sects, Mother Worship (1st revised ed.
  20. ↑ ೨೦.೦ ೨೦.೧ ೨೦.೨ ೨೦.೩ ೨೦.೪ ೨೦.೫ ೨೦.೬ ೨೦.೭ John Carman 1994.
  21. ↑ Tapasyananda 2011.
  22. ↑ Bruce M. Sullivan (2001). The A to Z of Hinduism. Rowman & Littlefield. p. 239. ISBN 978-0-8108-4070-6.
  23. ↑ ೨೩.೦ ೨೩.೧ Joseph P. Schultz (1981). Judaism and the Gentile Faiths: Comparative Studies in Religion. Fairleigh Dickinson University Press. pp. 81–84. ISBN 978-0-8386-1707-6.
  24. ↑ Stafford Betty (2010), Dvaita, Advaita, and Viśiṣṭādvaita: Contrasting Views of Mokṣa, Asian Philosophy: An International Journal of the Philosophical Traditions of the East, Volume 20, Issue 2, pages 215-224
  25. ↑ ೨೫.೦ ೨೫.೧ ೨೫.೨ ೨೫.೩ Sharma 1994.
  26. ↑ ೨೬.೦ ೨೬.೧ Stoker 2011.
  27. ↑ John Carman & Vasudha Narayanan 1989, p. 6.
  28. ↑ Jon Paul Sydnor (2012). Ramanuja and Schleiermacher: Toward a Constructive Comparative Theology. Casemate. pp. 10–11. ISBN 978-0227680247.
  29. ↑ ೨೯.೦ ೨೯.೧ Shyam Ranganathan (2011), Rāmānuja (c. 1017 - c. 1137), IEP, York University
  30. ↑ Mayeda 2006.
  31. ↑ Mayeda & Tanizawa (1991), Studies on Indian Philosophy in Japan, 1963–1987, Philosophy East and West, Vol. 41, No. 4, pages 529–535
  32. ↑ Michael Comans (1996), Śankara and the Prasankhyanavada, Journal of Indian Philosophy, Vol. 24, No. 1, pages 49–71
  33. ↑ Klostermaier 2007.
  34. ↑ Ranjeeta Dutta 2007.
  35. ↑ ೩೫.೦ ೩೫.೧ ೩೫.೨ Constance Jones; James D. Ryan (2006). Encyclopedia of Hinduism. Infobase. p. 490. ISBN 978-0-8160-7564-5.
  36. ↑ Guy L. Beck (2012). Sonic Liturgy: Ritual and Music in Hindu Tradition. University of South Carolina Press. pp. 119–120. ISBN 978-1-61117-108-2.
  37. ↑ Guy L. Beck (2012). Sonic Liturgy: Ritual and Music in Hindu Tradition. University of South Carolina Press. pp. 118–127. ISBN 978-1-61117-108-2.
  38. ↑ Alkandavilli Govindacharya (1906). The Life of Râmânujâchârya: The Exponent of the Viśistâdvaita Philosophy. S. Murthy. pp. 9–10 with footnotes.
  39. ↑ John Sheveland (2013). Piety and Responsibility: Patterns of Unity in Karl Rahner, Karl Barth, and Vedanta Desika. Ashgate Publishing. pp. 113–114. ISBN 978-1-4094-8144-7.
  40. ↑ ೪೦.೦ ೪೦.೧ Christopher Bartley (2011). An Introduction to Indian Philosophy. Bloomsbury Academic. pp. 177–178. ISBN 978-1-84706-449-3.
  41. ↑ ೪೧.೦ ೪೧.೧ ೪೧.೨ ೪೧.೩ ೪೧.೪ ೪೧.೫ ೪೧.೬ Dalal 2010.
  42. ↑ C. R. Sreenivasa Ayyangar (1908). The Life and Teachings of Sri Ramanujacharya. R. Venkateshwar. pp. 130 footnote 2.
  43. ↑ Jon Paul Sydnor (2012). Ramanuja and Schleiermacher: Toward a Constructive Comparative Theology. Casemate. pp. 2–4. ISBN 978-0227680247.
  44. ↑ Robert Lester (1966), Ramanuja and Shri Vaishnavism: the Concept of Prapatti or Sharanagati, History of Religion, Volume 5, Issue 2, pages 266-282
  45. ↑ ೪೫.೦ ೪೫.೧ Anne Hunt Overzee (1992). The Body Divine: The Symbol of the Body in the Works of Teilhard de Chardin and Ramanuja. Cambridge University Press. pp. 30–31. ISBN 978-0-521-38516-9.
  46. ↑ R. Balasubramanian (2000). Advaita Vedānta. Munshiram Manoharlal. p. 9. ISBN 978-81-87586-04-3.
  47. ↑ Anne Hunt Overzee (1992). The Body Divine: The Symbol of the Body in the Works of Teilhard de Chardin and Ramanuja. Cambridge University Press. pp. 63–85. ISBN 978-0-521-38516-9.
  48. ↑ Julius Lipner (1986). The Face of Truth: A Study of Meaning and Metaphysics in the Vedantic Theology of Ramanuja. State University of New York Press. pp. 37–48. ISBN 978-0-88706-038-0.
  49. ↑ Jerry L. Walls (2010). The Oxford Handbook of Eschatology. Oxford University Press. pp. 182–183. ISBN 978-0-19-974248-6.
  50. ↑ Brian A. Hatcher (2015). Hinduism in the Modern World. Routledge. p. 27. ISBN 978-1-135-04631-6.
  51. ↑ Vasudeva Rao (2002). Living Traditions in Contemporary Contexts: The Madhva Matha of Udupi. Orient Blackswan. pp. 33–45. ISBN 978-81-250-2297-8.
  52. ↑ Joel Mlecko (1982), The Guru in Hindu Tradition Numen, Volume 29, Fasc. 1, pages 33-61
  53. ↑ Jeffery D. Long (2011). Historical Dictionary of Hinduism. Scarecrow. p. 24. ISBN 978-0-8108-7960-7.
  54. ↑ Vasudha Narayanan (2009). Hinduism. The Rosen Publishing Group. pp. 50–51. ISBN 978-1-4358-5620-2.
  55. ↑ Tamara I. Sears (2014). Worldly Gurus and Spiritual Kings: Architecture and Asceticism in Medieval India. Yale University Press. pp. 68–70, 121–122, 159–160. ISBN 978-0-300-19844-7.
  56. ↑ ೫೬.೦ ೫೬.೧ Steven Paul Hopkins (2002). Singing the Body of God. Oxford University Press. pp. 71–74. ISBN 978-0-19-802930-4.
  57. ↑ K.V. Raman (2003). Sri Varadarajaswami Temple, Kanchi: A Study of Its History, Art and Architecture. Abhinav Publications. pp. 137–138. ISBN 978-81-7017-026-6.
  58. ↑ Gough 1965.
  59. ↑ Geoffrey Oddie (2013). Hindu and Christian in South-East India. Routledge. pp. 94 footnote 7. ISBN 978-1-136-77377-8. Quote: In this context, 'north' means the northern part of the Tamil country with its capital at Kanchipuram (the seat of Sanskrit learning) and 'south' meant the Kaveri delta with its capital at Srirangam - one of the centers of Tamil culture."
  60. ↑ C. J. Bartley (2013). The Theology of Ramanuja: Realism and Religion. Routledge. pp. 1–4. ISBN 978-1-136-85306-7.
  61. ↑ P. T. Narasimhachar (2001). The Hill Temple. Sahitya Akademi. pp. xviii. ISBN 978-81-260-0814-8.
  62. ↑ ೬೨.೦ ೬೨.೧ Neeti M. Sadarangani (2004). Bhakti Poetry in Medieval India: Its Inception, Cultural Encounter and Impact. Sarup & Sons. pp. 19–20. ISBN 978-81-7625-436-6.
  63. ↑ Roshen Dalal. Hinduism: An Alphabetical Guide. Penguin Books India, 2010. p. 385.
  64. ↑ Jörg Gengnagel, Ute Hüsken, Srilata Raman (2005). Words and Deeds: Hindu and Buddhist Rituals in South Asia. Otto Harrassowitz Verlag, 2005. p. 91. ISBN 9783447051521.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  65. ↑ Madabhushini Narasimhacharya. Sri Ramanuja. Sahitya Akademi, 2004. p. 27.
  66. ↑ Coward 2008.
  67. ↑ ೬೭.೦ ೬೭.೧ Thomas Manninezhath (1993). Harmony of Religions: Vedānta Siddhānta Samarasam of Tāyumānavar. Motilal Banarsidass. pp. 35–. ISBN 978-81-208-1001-3.
  68. ↑ Pg.66 The Indian historical review, Volume 17; Indian Council of Historical Research, Vikas Pub.
  69. ↑ Pg.65 The Indian historical review, Volume 17; Indian Council of Historical Research, Vikas Pub.
  70. ↑ "Swami Mudaliandan Thirumaligai". www.mudaliandan.com. Retrieved 2016-04-14.
  71. ↑ Pandey, Vraj Kumar (2007). Pg.86 Encyclopaedia of Indian philosophy, Volume 1, by Vraj Kumar Pandey, Anmol Publications. ISBN 9788126131129. Retrieved 4 January 2012.
  72. ↑ Subrahmanian, N.; Tamil̲An̲Pan̲; Jeyapragasam, S. (1976). Pg.108 Homage to a Historian:a festschrift – by N. Subrahmanian, Tamilanpan, S.Jeyapragasam, Dr. N. Subrahmanian 60th Birthday Celebration Committee, in association with Koodal Publishers. Retrieved 4 January 2012.
  73. ↑ Srinivasa Ramanujan Aiyangar; Bruce C. Berndt; Robert Alexander Rankin (2001). Ramanujan: Essays and Surveys. American Mathematical Soc. pp. 89–. ISBN 978-0-8218-2624-9.
  74. ↑ "ಆರ್ಕೈವ್ ನಕಲು" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2017-08-08. Retrieved 2021-05-15.
  75. ↑ Jr., Frank Parlato. "People that Swami Vivekanand- Frank Parlato Jr". www.vivekananda.net. Archived from the original on 11 April 2013. Retrieved 2016-04-09.
  76. ↑ "Memoirs of European travel I". www.ramakrishnavivekananda.info. Retrieved 2016-04-09.
  77. ↑ "Complete_Works_of_Swami_Vivekananda_-_Vol_7" (PDF).
  78. ↑ ".:: Vasvik.org ::". www.vasvik.org. Archived from the original on 2016-03-04. Retrieved 2016-04-09.
  79. ↑ "Prolific Tamil writer Sujatha passes away". The Hindu (in Indian English). 2008-02-28. ISSN 0971-751X. Retrieved 2016-04-09.
  80. ↑ "Srirangam Rangarajan @ Sujatha(S.R.)... - ஸ்ரீவைஷ்ணவஸ்ரீ ஸ்ரீரங்கம் SrivaishnavaSri Srirangam | முகநூல்". ta-in.facebook.com. Retrieved 2016-04-09.
  81. ↑ "Ariyakudi" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2016-04-22. Retrieved 2021-05-15.
  82. ↑ "The first crossing". The Hindu (in Indian English). 2007-01-14. ISSN 0971-751X. Retrieved 2016-04-14.
  83. ↑ "ARIYAKUDI". www.carnatica.net. Retrieved 2016-04-14.
  84. ↑ ೮೪.೦ ೮೪.೧ T. V. Kuppuswamy (Prof.), Shripad Dattatraya Kulkarni (1966). History of Tamilakam. Darkness at horizon. Shri Bhagavan Vedavyasa Itihasa Samshodhana Mandira. p. 166.
  85. ↑ Sociology of religion, Volume 1 – by Joachim Wach, University of Chicago press, 1944. 3 November 1958. p. 129. Retrieved 20 November 2011.
  86. ↑ Kabir, the apostle of Hindu-Muslim unity: interaction of Hindu-Muslim ideas in the formation of the bhakti movement with special reference to Kabīr, the bhakta – Muhammad Hedayetullah, Motilal Banarsidass publication, 1977. p. 107. Retrieved 20 November 2011.
  87. ↑ "Britannica Online Encyclopedia". Britannica.com. Retrieved 20 November 2011.
  88. ↑ "Astadasabhedanirnaya". Adityaprakashan.com. Retrieved 20 November 2011.
  89. ↑ "Tamil Nadu, Religious Condition under Vijaya Nagar Empire". Tamilnadu.ind.in. Archived from the original on 5 ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2011. Retrieved 4 January 2012.
  90. ↑ Nisith Ranjan Ray (1993). Dimensions of National Integration: The Experiences and Lessons of Indian History. Punthi-Pustak & Institute of Historical Studies. p. 150. ISBN 978-81-85094-62-5.
  91. ↑ The Indian Historical Review. Vol. 17. Vikas Publishing House. 1990. p. 65.
  92. ↑ "Astadasabhedanirnaya". Adityaprakashan.com. Retrieved 4 January 2012.
  93. ↑ ೯೩.೦ ೯೩.೧ Students' Britannica India. p. 205. Retrieved 20 November 2011.
  94. ↑ Dharma (1 February 1996). Philosophy of Nārāyaṇīyam: Study, Text & Śloka Index. Nag Publishers. p. 199. ISBN 978-81-7081-337-8.
  95. ↑ "Srimad Rahasya Traya Sara by Shri Vedanta Desika – under the subtopic Upaya Vibhaga Adhikara". munitrayam.org. Archived from the original on 16 ಮಾರ್ಚ್ 2012. Retrieved 4 January 2012.
  96. ↑ Modern India and the Indians, by M.Monier Williams. 26 July 2001. p. 194. Retrieved 20 November 2011.
  97. ↑ Wach, Joachim (11 June 1991). Pg.129 Sociology of religion, Volume 1 – by Joachim Wach, University of Chicago press, 1944. ISBN 9780226867083. Retrieved 4 January 2012.
  98. ↑ Hedayetullah, Muhammad (1977). Pg.107 Kabir, the apostle of Hindu-Muslim unity: interaction of Hindu-Muslim ideas in the formation of the bhakti movement with special reference to Kabīr, the bhakta – Muhammad Hedayetullah, Motilal Banarsidass publication, 1977. Retrieved 4 January 2012.
  99. ↑ Tirupati Balaji was a Buddhist shrine, Sanjivan Publications, 1991. Retrieved 20 November 2011.
  100. ↑ "Vadakalai Srivaishnava Festivals' Calendar – The source mentions Pancharatra & Munitraya Krishna Jayantis celebrated by Ahobila Mutt & Andavan Ashrams respectively". Trsiyengar.com. Archived from the original on 3 ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2011. Retrieved 20 November 2011.
  101. ↑ "Ahobila Mutt's Balaji Mandir Pune, Calendar – The calendar mentions Ahobila Mutt disciples celebrating Krishna Jayanti as "Pancharatra Sri Jayanti"". Sribalajimandirpune.com. Archived from the original on 9 October 2011. Retrieved 20 November 2011.
  102. ↑ "Sri Krishna & Janmashtami – Essence of Srivaishnava Practices". Trsiyengar.com. Archived from the original on 3 ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2011. Retrieved 20 November 2011.
  103. ↑ The Cultural Heritage of India: Sri Ramakrishna centenary memorial, published by – Sri Ramakrishna centenary committee. 16 July 2009. p. 1000. Retrieved 20 November 2011.
  104. ↑ Rāmānuja sampradāya in Gujarat:a historical perspective. Somaiya Publications. p. 31. Retrieved 20 November 2011.
  105. ↑ Srivaishnavism and social change – by K.seshadri, K.P.Bagchi & co publishers. p. 82. Retrieved 20 November 2011.
  106. ↑ The Cultural Heritage of India:The Religious. Ramakrishna Mission, Institute of Culture. 1956. p. 182.
  107. ↑ "Sri Parakala Matham > Sri Matham > History".
  108. ↑ Studies in history, Volume 1, Issue 1; Jawaharlal Nehru University. Centre for Historical Studies. Sage. 1979. p. 14. Retrieved 20 November 2011.
  109. ↑ Gazetteer of South India, Volume 2 – By W. Francis, Mittal Publications. p. 561. Retrieved 20 November 2011.
  110. ↑ Indian philosophy & culture, Volumes 3–4; Vrindāvan (India) Institute of Oriental Philosophy, Vaishnava Research Institute, Vrindāban, India. 1 January 1984. p. 33. Retrieved 20 November 2011.
  111. ↑ Ontological and morphological concepts of Lord Sri Chaitanya and his mission, Volume 1; Bhakti Vilās Tīrtha Goswāmi Maharāj, Navadwīpa Dhām Prachārini Sabha; Pub' – Sree Gaudiya Math, 1994. 2 October 2009. p. 240. Retrieved 20 November 2011.
  112. ↑ Studies in social history: modern India; O. P. Bhatnagar, India. University Grants Commission, University of Allahabad. Dept. of Modern Indian History; St. Paul's Press Training School, 1964. 1 January 2006. p. 129. Retrieved 20 November 2011.
  113. ↑ "The Life of Srila Gopala Bhatta Goswami; His Vadakalai origin is mentioned in the article, where Vadakalai is spelled as "Badagalai"(Some in Northern India often substitute the alphabet V with B)". Prabhupadanugas.eu. 22 January 2011. Retrieved 20 November 2011.
  114. ↑ "TimesContent – Photo of Rajagopalachari – He wears the Vadakalai Tilak on his forehead". Retrieved 20 November 2011.
  115. ↑ Jogendra Nath Bhattacharya (1896). Hindu Castes and Sects: An Exposition on the Origins of Hindu caste system. Thacker, Spink & Co. p. 78.
  116. ↑ Jawaharlal Memorial Fund (1972). Selected Works of Jawaharlal Nehru. Orient Longman. p. 440.
  117. ↑ "A Vedic scholar enters his 100th year". ದಿ ಹಿಂದೂ. India. 30 March 2007. Archived from the original on 12 October 2007. Retrieved 20 November 2011.
  118. ↑ "ReelshowInt MAG". Mag.reelshowint.com. 15 June 2010. Archived from the original on 28 March 2012. Retrieved 20 November 2011.
"https://kn.wikipedia.org/w/index.php?title=ಶ್ರೀ_ವೈಷ್ಣವ_ಸಂಪ್ರದಾಯ&oldid=1252839" ಇಂದ ಪಡೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ