ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ (ಭಾರತ)

Justice Party
Justice Party
Leader	C. Natesa Mudaliar
President	Theagaroya Chetty ; Raja of Panagal; B. Munuswamy Naidu; Raja of Bobbili; E. V. Ramasamy ; P. T. Rajan
General Secretary	Arcot Ramasamy Mudaliar
Founder	C. Natesa Mudaliar; T. M. Nair ; Theagaroya Chetty
Founded	1917
Dissolved	27 August 1944
Preceded by	Madras Dravidian Association
Succeeded by	Dravidar Kazhagam
Headquarters	Madras
Newspaper	Justice; Dravidian; Andhra Prakasika ; P. Balasubramania Mudaliar’s Sunday Observer
Ideology	Socialism; Anti-Brahminism

ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ, ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಸೌತ್ ಇಂಡಿಯನ್ ಲಿಬರಲ್ ಫೆಡರೇಶನ್, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಇಂಡಿಯಾದ ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಲ್ಲಿನ ಒಂದು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವಾಗಿತ್ತು.ಇದನ್ನು ೨೦ ನವೆಂಬರ್ ೧೯೧೬ರಂದು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಜಾತಿಗಳ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳು ಮತ್ತು ಸಭೆಗಳ ಸರಣಿಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಮದ್ರಾಸಿನ ವಿಕ್ಟೋರಿಯಾ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಭಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಡಾ . ಸಿ. ನಟೇಶ ಮುದಲಿಯಾರ್ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು, ಮತ್ತು ಟಿ.ಎಂ ನಾಯರ್, ಪಿ. ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿ ಮತ್ತು ಅಲಮೇಲು ಮಂಗೈ ತಾಯರಮ್ಮಾಳ್ ಸಹ-ಸ್ಥಾಪಕರಾಗಿದ್ದರು. ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರ ನಡುವಿನ ಕೋಮು ವಿಭಜನೆಯು ೧೯ ನೇ ಶತಮಾನದ ಉತ್ತರಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ೨೦ನೇ ಶತಮಾನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಜಾತಿ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಗಳು ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರಿ ಉದ್ಯೋಗಗಳಲ್ಲಿ ಅಸಮಾನವಾದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಇದು ಪ್ರಾಬಲ್ಯಕ್ಕೆ ಬಂತು. ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯ ಉದಯವು ಮದ್ರಾಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಲು ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಹಲವಾರು ಪ್ರಯತ್ನಗಳ ಪರಾಕಾಷ್ಠೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ದ್ರಾವಿಡ ಚಳುವಳಿಯ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ^[೨] ^[೩] ^[೪] ^[೫]

ಅದರ ಆರಂಭಿಕ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸಿ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಶಾಹಿ ಆಡಳಿತ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಮನವಿ ಸಲ್ಲಿಸುವಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷವು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ೧೯೧೯ರ ಮೊಂಟಾಗು-ಚೆಲ್ಮ್ಸ್‌ಫೋರ್ಡ್ ಸುಧಾರಣೆಗಳ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ದ್ವಿಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದಾಗ, ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿತು.೧೯೨೦ ರಲ್ಲಿ ಇದು ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಸ್ಥಾನದ ಮೊದಲ ನೇರ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದು ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ರಚಿಸಿತು. ಮುಂದಿನ ಹದಿನೇಳು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಇದು ಐದು ಸರಕಾರಗಳಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕನ್ನು ರಚಿಸಿತು ಮತ್ತು ಹದಿಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿತ್ತು. ಇದು ಮದ್ರಾಸ್‌ನಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ಗೆ ಮುಖ್ಯ ರಾಜಕೀಯ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿತ್ತು.ಆದರೆ ೧೯೩೭ರ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ಗೆ ಸೋತ ನಂತರ ಅದು ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಇಲ್ಲ.ನಂತರ ಇದು ಪೆರಿಯಾರ್ ಇ.ವಿ. ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಮತ್ತು ಅವರ ಸ್ವಾಭಿಮಾನದ ಆಂದೋಲನದ ನೇತೃತ್ವದ ಆಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಂದಿತು. ೧೯೪೪ ರಲ್ಲಿ ಪೆರಿಯಾರ್ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂಘಟನೆಯಾದ ದ್ರಾವಿಡರ್ ಕಳಗಂ ಆಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಚುನಾವಣಾ ರಾಜಕೀಯದಿಂದ ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಂಡರು. ತನ್ನನ್ನು ಮೂಲ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಎಂದು ಕರೆದುಕೊಂಡ ಬಂಡಾಯ ಬಣವು ೧೯೫೨ ರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅಂತಿಮ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಲು ಉಳಿದುಕೊಂಡಿತು.

ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ತನ್ನ ಅನೇಕ ವಿವಾದಾತ್ಮಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಂದ ಸಮಕಾಲೀನ ಭಾರತೀಯ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಇದು ನಾಗರಿಕ ಸೇವೆ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿತು ಮತ್ತು ಈ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ವಿರೋಧಿ ಧೋರಣೆಯು ಅದರ ಅನೇಕ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಮತ್ತು ನೀತಿಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿತು. ಇದು ಅನ್ನಿ ಬೆಸೆಂಟ್ ಮತ್ತು ಅವರ ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಆಂದೋಲನವನ್ನುಕೂಡಾ ವಿರೋಧಿಸಿತು ಏಕೆಂದರೆ ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಿಗೆ ಪ್ರಯೋಜನವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅದು ನಂಬಿತ್ತು. ಅಸಹಕಾರ ಆಂದೋಲನದ ವಿರುದ್ಧ ಪಕ್ಷದ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಾರವೂ ನಡೆಯಿತು. ಇದು ಎಂ.ಕೆ.ಗಾಂಧಿಯವರೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಾಥಮಿಕವಾಗಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಅವರ ಹೊಗಳಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು . "ಬ್ರಾಹ್ಮಣ-ಪ್ರಾಬಲ್ಯದ" ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನ ಬಗ್ಗೆ ಇದ್ದ ಅಪನಂಬಿಕೆಯು ಭಾರತೀಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯ ಕಡೆಗೆ ಪ್ರತಿಕೂಲವಾದ ನಿಲುವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯ ಅಧಿಕಾರದ ಅವಧಿಯನ್ನು ಜಾತಿ ಆಧಾರಿತ ಮೀಸಲಾತಿಗಳು ಮತ್ತು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸುಧಾರಣೆಗಳ ಪರಿಚಯಕ್ಕಾಗಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ ೧೯೩೭-೪೦ರ ಹಿಂದಿ ವಿರೋಧಿ ಆಂದೋಲನಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆಂಧ್ರ ಮತ್ತು ಅಣ್ಣಾಮಲೈ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಮದ್ರಾಸ್ ನಗರದ ಇಂದಿನ ತ್ಯಾಗರಾಯನಗರದ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸುವಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷವು ನಿರ್ಣಾಯಕ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು. ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಮತ್ತು ದ್ರಾವಿಡರ್ ಕಳಗಂ ಈಗಿನ ದ್ರಾವಿಡ ಪಕ್ಷಗಳಾದ ದ್ರಾವಿಡ ಮುನ್ನೇತ್ರ ಕಳಗಂ ಮತ್ತು ಅಖಿಲ ಭಾರತ ಅಣ್ಣಾ ದ್ರಾವಿಡ ಮುನ್ನೇತ್ರ ಕಳಗಂಗಳ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಪೂರ್ವಜರು, ಇವು ತಮಿಳುನಾಡನ್ನು (ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ) ನಿರಂತರವಾಗಿ ೧೯೬೭ ರಿಂದ ಆಳಿವೆ.

ಹಿನ್ನೆಲೆ

ಬ್ರಾಹ್ಮಣ/ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ವಿಭಾಗ

ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಲ್ಲಿನ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಭಾರತದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಶ್ರೇಣಿಯಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು. ೧೮೫೦ ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಕೇವಲ ೩.೨% ಜನಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ತೆಲುಗು ಮತ್ತು ತಮಿಳು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಪುರುಷರಿಗೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿದ್ದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಉದ್ಯೋಗಗಳನ್ನು ತುಂಬುವ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಅವರು ೧೯ ನೇ ಮತ್ತು ೨೦ನೇ ಶತಮಾನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ಸೇವೆಗಳು ಮತ್ತು ಹೊಸದಾಗಿ ರಚಿಸಲಾದ ನಗರ ವೃತ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಸಾಧಿಸಿದರು. ^[೬] ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಲ್ಲಿನ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಾಕ್ಷರತೆ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷಾ ಪ್ರಾವೀಣ್ಯತೆಯು ಈ ಉನ್ನತಿಗೆ ಸಹಕಾರಿಯಾಗಿದೆ. ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರ ನಡುವಿನ ರಾಜಕೀಯ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕ ವಿಭಜನೆಯು ೨೦ನೇ ಶತಮಾನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಯಿತು. ಈ ಕಂದಕವನ್ನು ಅನ್ನಿ ಬೆಸೆಂಟ್ ಮತ್ತು ಅವರ ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಫಾರ್ ಇಂಡಿಯಾ ಚಳುವಳಿಯು ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆಗೊಳಿಸಿತು. ಕೆಳಗಿನ ಕೋಷ್ಟಕವು ೧೯೧೨ ರಲ್ಲಿ ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಜಾತಿ ಗುಂಪುಗಳ ಆಯ್ದ ಉದ್ಯೋಗಗಳ ಹಂಚಿಕೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ^[೭] ^[೮]

ಜಾತಿ ಗುಂಪು	ಉಪ ಸಂಗ್ರಾಹಕರು	ಉಪ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರು	ಜಿಲ್ಲಾ ಮುನ್ಸಿಫ್‌ಗಳು	ಒಟ್ಟು ಶೇ </br> ಪುರುಷ ಜನಸಂಖ್ಯೆ
ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು	೭೭	೧೫	93	3.2
ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಹಿಂದೂಗಳು	೩೦	೩	25	85.6
ಮುಸ್ಲಿಮರು	೧೫	ಶೂನ್ಯ	2	6.6
ಭಾರತೀಯ ಕ್ರೈಸ್ತರು	೭	ಶೂನ್ಯ	5	2.7
ಯುರೋಪಿಯನ್ನರು ಮತ್ತು ಯುರೇಷಿಯನ್ನರು	೧೧	ಶೂನ್ಯ	3	.1

ಮದ್ರಾಸ್ ಲೆಜಿಸ್ಲೇಟಿವ್ ಕೌನ್ಸಿಲ್ ಸದಸ್ಯತ್ವದಲ್ಲೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಎದ್ದುಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು . ೧೯೧೦-೨೦ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಒಂಬತ್ತು ಅಧಿಕೃತ ಸದಸ್ಯರಲ್ಲಿ ಎಂಟು ಮಂದಿ (ಮದ್ರಾಸಿನ ಗವರ್ನರ್‌ನಿಂದ ನೇಮಕಗೊಂಡವರು) ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಾಗಿದ್ದರು. ನೇಮಕಗೊಂಡ ಸದಸ್ಯರಲ್ಲದೆ, ಜಿಲ್ಲಾ ಮಂಡಳಿಗಳು ಮತ್ತು ಪುರಸಭೆಗಳಿಂದ ಪರಿಷತ್ತಿಗೆ ಚುನಾಯಿತರಾದ ಬಹುಪಾಲು ಸದಸ್ಯರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೇ ಆಗಿದ್ದರು. ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸಮಿತಿಯು ( ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಶಾಖೆ) ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಹೊಂದಿತ್ತು. ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಲ್ಲಿನ ೧೧ ಪ್ರಮುಖ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ನಿಯತಕಾಲಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಎರಡು ( ದಿ ಮದ್ರಾಸ್ ಮೇಲ್ ಮತ್ತು ಮದ್ರಾಸ್ ಟೈಮ್ಸ್ ) ಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಭುತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಸಹಾನುಭೂತಿ ಇದ್ದ ಯುರೋಪಿಯನ್ನರು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಮೂರು ಇವಾಂಜೆಲಿಕಲ್-ಅಂದರೆ ರಾಜಕೀಯವಲ್ಲದ ನಿಯತಕಾಲಿಕಗಳು, ನಾಲ್ಕು ( ದಿ ಹಿಂದೂ, ಇಂಡಿಯನ್ ರಿವ್ಯೂ, ಸ್ವದೇಶಮಿತ್ರನ್ ಮತ್ತು ಆಂಧ್ರ ಪತ್ರಿಕಾ ) ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಿಂದ ಪ್ರಕಟಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅನ್ನಿ ಬೆಸೆಂಟ್ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ನ್ಯೂ ಇಂಡಿಯಾ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಬಗ್ಗೆ ಸಹಾನುಭೂತಿ ಹೊಂದಿತ್ತು. ಈ ಪ್ರಾಬಲ್ಯವನ್ನು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ನಾಯಕರು ಕರಪತ್ರಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಮದ್ರಾಸ್ ಗವರ್ನರ್‌ಗೆ ಬರೆದ ಬಹಿರಂಗ ಪತ್ರಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಖಂಡಿಸಿದರು. ಅಂತಹ ಕರಪತ್ರಗಳ ಉದಾಹರಣೆಗಳೆಂದರೆ ೧೮೯೫ರಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು "ಫೇರ್ ಪ್ಲೇ" ಎಂದು ಕರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಗುಪ್ತನಾಮದ ಲೇಖಕರಿಂದ ರಚಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ೨೦ ನೇ ಶತಮಾನದ ಎರಡನೇ ದಶಕದ ವೇಳೆಗೆ, ಪ್ರಾಂತ್ಯದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಸ್ವತಃ ಮೂರು ಬಣಗಳಾಗಿ ವಿಭಜಿಸಲ್ಪಟ್ಟರು. ಅವುಗಳೆಂದರೆ ಚೆಟ್‌ಪೇಟ್ ಅಯ್ಯರ್‌ಗಳು ಮತ್ತು ವೆಂಬಕ್ಕಂ ಅಯ್ಯಂಗಾರ್‌ಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ಮೈಲಾಪುರ್ ಬಣ, ದಿ ಹಿಂದೂ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಸಂಪಾದಕ ಕಸ್ತೂರಿ ರಂಗ ಅಯ್ಯಂಗಾರ್ ನೇತೃತ್ವದ ಎಗ್ಮೋರ್ ಬಣ ಮತ್ತು ಸಿ. ರಾಜಗೋಪಾಲಾಚಾರಿ ನೇತೃತ್ವದ ಸೇಲಂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿಗಳು. ನಾಲ್ಕನೇ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಬಣವು ಅವರೊಂದಿಗೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಲು ಉದಯವಾಯಿತು ಮತ್ತು ಇದೇ ಮುಂದೆ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷವಾಯಿತು.

ಬ್ರಿಟಿಷ್ ನೀತಿಗಳು

ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಚಳವಳಿಯ ವಿಕಾಸದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಪ್ರಭಾವದ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ. ಬ್ರಿಟಿಷರು ಒಂದು ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಿದ್ದರೂ, ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ದ್ರಾವಿಡ ಚಳವಳಿಯು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು ಎಂದು ಕ್ಯಾಥ್ಲೀನ್ ಗಾಫ್ ವಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ^[೯] ಯುಜೀನ್ ಎಫ್. ಇರ್ಚಿಕ್ ( ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ರಾಜಕೀಯ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂಘರ್ಷದಲ್ಲಿ; ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಚಳುವಳಿ ಮತ್ತು ತಮಿಳು ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದ, ೧೯೧೬-೧೯೨೯ ) ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು, ಆದರೆ ಈ ನೀತಿಯ ಉತ್ಪನ್ನ ಎಂದು ನಿರೂಪಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ. ಡೇವಿಡ್. ಎ. ವಾಶ್‌ಬ್ರೂಕ್ ಇರ್ಚಿಕ್‌ನೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಾಂತೀಯ ರಾಜಕೀಯದ ಎಮರ್ಜೆನ್ಸ್: ದ ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿ ೧೮೭೦-೧೯೨೦ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಅಸಮ್ಮತಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು "ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರು ಒಂದು ಕಾಲಕ್ಕೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿರೋಧಿತ್ವಕ್ಕೆ ಸಮಾನಾರ್ಥಕವಾಗಿದ್ದರು-ಇದು ಸರ್ಕಾರದ ನೀತಿಯ ಉತ್ಪನ್ನವಾಗಿ ಅದರ ಮೂಲವನ್ನು ಖಚಿತವಾಗಿ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. " ^[೧೦] ವಾಶ್‌ಬ್ರೂಕ್‌ನ ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ಪಿ. ರಾಜಾರಾಮನ್ ( ದಿ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯಲ್ಲಿ: ಐತಿಹಾಸಿಕ ದೃಷ್ಟಿಕೋನ, ೧೯೧೬-೧೭ ) ವಿರೋಧಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಅವರು ಆಂದೋಲನವು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರ ನಡುವಿನ ದೀರ್ಘಕಾಲದ "ಸಾಮಾಜಿಕ ಬಿರುಕಿನ ಅನಿವಾರ್ಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿದೆ ಎಂದು ವಾದಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಚಳವಳಿಯ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಕೆಲವು ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ವಿಶಾಲವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ನಾಯಕರು ತಮ್ಮ ೧೯೧೬ ರ ಪ್ರಣಾಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಿದ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳನ್ನು ಹಿರಿಯ ಭಾರತೀಯ ನಾಗರಿಕ ಸೇವಾ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸೇವಾ ಆಯೋಗಕ್ಕೆ ಸಲ್ಲಿಸಲು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದ್ದವುಗಳಾಗಿದ್ದವು ^[೧೧] ೨೦ನೇ ಶತಮಾನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಮೈಲಾಪುರ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಬಣವು ಪ್ರವರ್ಧಮಾನಕ್ಕೆ ಬಂದಿತು. ಬ್ರಿಟಿಷರು, ಅದರ ಉಪಯುಕ್ತತೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರೂ ಜಾಗರೂಕರಾಗಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಹಲವಾರು ಸರ್ಕಾರಿ ಹುದ್ದೆಗಳಿಗೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು. ಅವರು ಹಲವಾರು ಸರ್ಕಾರಿ ಹುದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದರ ಮೂಲಕ ಮೈಲಾಪುರದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ೧೯೦೩ರಲ್ಲಿ ಸಿ. ಶಂಕರನ್ ನಾಯರ್ ಅವರನ್ನು ಲಾರ್ಡ್ ಆಂಪ್ಥಿಲ್ ಅವರು ಕೇವಲ ನಾಯರ್- ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಹೈಕೋರ್ಟ್ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರನ್ನಾಗಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ನೇಮಿಸಿದ್ದು ಒಂದು ಆರಂಭಿಕ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಬಾಷ್ಯಂ ಅಯ್ಯಂಗಾರ್ ನಿರ್ಗಮಿಸಿದ ನಂತರ ಈ ಕೆಲಸ ಖಾಲಿಯಾಯಿತು. ವಿ.ಕೃಷ್ಣಸ್ವಾಮಿ ಅಯ್ಯರ್ ಅವರು ಅವರ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯಾಗುವ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಇತ್ತು. ಅವರು ಮೈಲಾಪುರ್ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ವಿರುದ್ಧ ಧ್ವನಿಯೆತ್ತಿದರು ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಸದಸ್ಯರ ಸೇರ್ಪಡೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು. ೧೯೧೨ ರಲ್ಲಿ, ಸರ್ ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ ಕಾರ್ಡ್ಯೂ ಅವರ ಪ್ರಭಾವದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ, ಮದ್ರಾಸ್ ಸೆಕ್ರೆಟರಿಯೇಟ್, ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗ ನೇಮಕಾತಿಗಳಿಗೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಅಥವಾ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರನ್ನು ಒಂದು ಮಾನದಂಡವಾಗಿ ಬಳಸಿತು. ೧೯೧೮ ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಇದು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿತ್ತು,ಹಾಗೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರಿಗೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಿತು. ^[೧೦]

ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಆರಂಭಿಕ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಸಂಘಗಳು

ಬ್ರಿಟೀಷ್ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಭಾಷಾವಾರು ಗುಂಪುಗಳ ನಡುವೆ ಐಡೆಂಟಿಟಿ ಪಾಲಿಟಿಕ್ಸ್ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಪ್ರತಿ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ, ಕೆಲವು ಗುಂಪುಗಳು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್-ನೇತೃತ್ವದ ಸ್ವತಂತ್ರ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕಿಂತ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಡಳಿತವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಅನುಕೂಲಕರವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ^[೧೨] ೧೯೦೯ ರಲ್ಲಿ, ಪಿ. ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯಂ ಮತ್ತು ಎಂ. ಪುರುಷೋತ್ತಮ ನಾಯ್ಡು ಎಂಬ ಇಬ್ಬರು ವಕೀಲರು, "ದಿ ಮದ್ರಾಸ್ ನಾನ್-ಬ್ರಾಹ್ಮಿನ್ ಅಸೋಸಿಯೇಷನ್" ಎಂಬ ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಘೋಷಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೧೯೦೯ ರ ಮೊದಲು ಸಾವಿರ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಸದಸ್ಯರನ್ನು ನೇಮಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಬಗ್ಗೆ ಭರವಸೆ ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಜನರಿಂದ ಯಾವುದೇ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಇರಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಸಂಘಟನೆಯು ಬೆಳಕನ್ನು ನೋಡಲಿಲ್ಲ. ನಂತರ ೧೯೧೨ರಲ್ಲಿ, ಅಧಿಕಾರಶಾಹಿಯ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಸದಸ್ಯರಾದ ಶರವಣ ಪಿಳ್ಳೈ, ಜಿ. ವೀರಸಾಮಿ ನಾಯ್ಡು, ದೊರೈಸ್ವಾಮಿ ನಾಯ್ಡು ಮತ್ತು ಎಸ್. ನಾರಾಯಣಸ್ವಾಮಿ ನಾಯ್ಡು ಅವರು ಸಿ. ನಟೇಶ ಮುದಲಿಯಾರ್ ರನ್ನು ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯಾಗಿಸಿಕೊಂಡು "ಮದ್ರಾಸ್ ಯುನೈಟೆಡ್ ಲೀಗ್" ಅನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು. ಲೀಗ್ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಸಾಮಾಜಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಗೆ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡಿತು ಮತ್ತು ಸಮಕಾಲೀನ ರಾಜಕೀಯದಿಂದ ದೂರವಿತ್ತು. ೧ ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೧೯೧೨ ರಂದು, ಲೀಗ್ ಅನ್ನು ಮರುಸಂಘಟಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು "ಮದ್ರಾಸ್ ದ್ರಾವಿಡಿಯನ್ ಅಸೋಸಿಯೇಷನ್" ಎಂದು ಮರುನಾಮಕರಣ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಸಂಘವು ಮದ್ರಾಸ್ ನಗರದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಶಾಖೆಗಳನ್ನು ತೆರೆಯಿತು. ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ್ದು ಇದರ ಮುಖ್ಯ ಸಾಧನೆಯಾಗಿದೆ. ಇದು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಪದವೀಧರರಿಗಾಗಿ ವಾರ್ಷಿಕ "ಅಟ್-ಹೋಮ್" ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಿತು ಮತ್ತು ಅವರ ಬೇಡಿಕೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿತು.

ರಚನೆ

ಇಂಪೀರಿಯಲ್ ಲೆಜಿಸ್ಲೇಟಿವ್ ಕೌನ್ಸಿಲ್‌ಗೆ ೧೯೧೬ ರ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳಾದ ಟಿ.ಎಮ್. ನಾಯರ್ (ದಕ್ಷಿಣ ಜಿಲ್ಲೆಗಳ ಕ್ಷೇತ್ರದಿಂದ) ಮತ್ತು ಪಿ.ರಾಮರಾಯನಿಂಗಾರ್ (ಭೂಮಾಲೀಕರ ಕ್ಷೇತ್ರದಿಂದ) ಅವರುಗಳು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳಾದ ವಿ.ಎಸ್. ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಮತ್ತು ಕೆ.ವಿ. ರಂಗಸ್ವಾಮಿ ಅಯ್ಯಂಗಾರ್ ಅವರನ್ನು ಸೋಲಿಸಿದರು. ಅದೇ ವರ್ಷ ಪಿ. ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿ ಮತ್ತು ಕೂರ್ಮಾ ವೆಂಕಟ ರೆಡ್ಡಿ ನಾಯ್ಡು ಅವರು ಸ್ಥಳೀಯ ಕೌನ್ಸಿಲ್ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಲೀಗ್ ಬೆಂಬಲದೊಂದಿಗೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಸೋತರು. ಈ ಸೋಲುಗಳು ಹಗೆತನವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದವು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಲು ರಾಜಕೀಯ ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ರಚಿಸಿದವು.

೨೦ ನವೆಂಬರ್ ೧೯೧೬ ರಂದು, ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ನಾಯಕರು ಮತ್ತು ಗಣ್ಯರ ಸಭೆಯು ಚೆನ್ನೈನ ವೆಪೇರಿಯಲ್ಲಿರುವ ವಕೀಲ ಟಿ.ಎತಿರಾಜುಲು ಮುದಲಿಯಾರ್ ಅವರ ನಿವಾಸದಲ್ಲಿ ವ್ಯವಸ್ಠೆಯಾಯಿತು. ದಿವಾನ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಪಿಟ್ಟಿ ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್, ಡಾ.ಟಿ.ಎಂ.ನಾಯರ್, ದಿವಾನ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಪಿ.ರಾಜರತ್ನ ಮುದಲಿಯಾರ್, ಡಾ.ಸಿ.ನಟೇಶ ಮುದಲಿಯಾರ್, ದಿವಾನ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಪಿ.ಎಂ.ಶಿವಜ್ಞಾನ ಮುದಲಿಯಾರ್, ದಿವಾನ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಪಿ.ರಾಮರಾಯ ನಿಂಗಾರ್, ದಿವಾನ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಎಂ.ಜಿ.ಆರೋಕ್ಕಿಸಾಮಿ ಬಹಾದ್, ದಿವಾನ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಎಂ.ಜಿ., ರಾವ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಒ. ಥಣಿಕಸಲಂ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್, ರಾವ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಎಂ.ಸಿ .ರಾಜಾ, ಡಾ. ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಉಸ್ಮಾನ್ ಸಾಹಿಬ್, ಜೆ.ಎಂ ನಲ್ಲುಸಾಮಿಪಿಳ್ಳೈ, ರಾವ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಕೆ. ವೆಂಕಟರೆಟ್ಟಿ ನಾಯ್ಡು (ಕೆ.ವಿ. ರೆಡ್ಡಿ ನಾಯ್ಡು), ರಾವ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಎ.ಬಿ.ಪಾತ್ರೋ, ಟಿ. ಎತಿರಾಜುಲು ಮುದಲಿಯಾರ್, ಓ.ಕಂದಸಾಮಿ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್, ಜೆ.ಎನ್.ಎನ್. ರಾಮನಾಥನ್, ಖಾನ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಎ.ಕೆ.ಜಿ. ಅಹಮದ್ ತಂಬಿ ಮರಿಕಾಯರ್, ಅಲರ್ಮೇಲು ಮಂಗೈ ತಾಯರ್ಮ್ಮಾಳ್, ಎ.ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಮುದಲಿಯಾರ್, ದಿವಾನ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಕರುಣಾಕರ ಮೆನನ್, ಟಿ.ವರದರಾಜುಲು ನಾಯ್ಡು, ಎಲ್.ಕೆ.ತುಳಸಿರಾಮ್, ಕೆ.ಅಪ್ಪಾರಾವ್ ನಾಯ್ಡುಗಾರು, ಎಸ್.ಮುತ್ತಯ್ಯ ಮುದಲಿಯಾರ್ ಮತ್ತು ಮೂಪ್ಪಿಲ್ ನಾಯರ್ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಉಪಸ್ಥಿತರಿದ್ದರು. . ^[೧೩]

ಅವರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರ ಕುಂದುಕೊರತೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಲು ಇಂಗ್ಲಿಷ್, ತಮಿಳು ಮತ್ತು ತೆಲುಗು ಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಲು ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತೀಯ ಪೀಪಲ್ಸ್ ಅಸೋಸಿಯೇಷನ್ (SIPA) ಅನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು. ಚೆಟ್ಟಿ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯಾದರು. ಚೆಟ್ಟಿ ಮತ್ತು ನಾಯರ್ ಮದ್ರಾಸ್ ಕಾರ್ಪೊರೇಷನ್ ಕೌನ್ಸಿಲ್‌ನಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿಗಳಾಗಿದ್ದರು, ಆದರೆ ನಟೇಶ ಮುದಲಿಯಾರ್ ಅವರಿಗೆ ಅವರ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಸಮನ್ವಯಗೊಳಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ಸಭೆಯು "ಸೌತ್ ಇಂಡಿಯನ್ ಲಿಬರಲ್ ಫೆಡರೇಶನ್" (SILF) ಅನ್ನು ರಾಜಕೀಯ ಚಳುವಳಿಯಾಗಿ ರೂಪಿಸಿತು. ಡಾ.ಟಿ.ಎಂ.ನಾಯರ್ ಮತ್ತು ಪಿಟ್ಟಿ ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್ ಈ ಚಳವಳಿಯ ಸಹ ಸಂಸ್ಥಾಪಕರು. ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿ ರಾಜರತ್ನ ಮುದಲಿಯಾರ್ ಆಯ್ಕೆಯಾದರು. ಉಪಾಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿ ರಾಮರಾಯ ನಿಂಗಾರ್, ಪಿಟ್ಟಿ ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್, ಎ.ಕೆ.ಜಿ.ಅಹಮದ್ ತಂಬಿ ಮರಿಕಾಯರ್ ಮತ್ತು ಎಂ.ಜಿ.ಆರೋಕ್ಕಿಸಾಮಿ ಪಿಳ್ಳೈ ಅವರನ್ನೂ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಗಳಾಗಿ ಬಿ.ಎಂ.ಶಿವಜ್ಞಾನ ಮುದಲಿಯಾರ್, ಪಿ.ನಾರಾಯಣಸಾಮಿ ಮುದಲಿಯಾರ್, ಮಹಮ್ಮದ್ ಉಸ್ಮಾನ್, ಎಂ.ಗೋವಿಂದರಾಜುಲು ನಾಯ್ಡು ಅವರನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಜಿ.ನಾರಾಯಣಸಾಮಿ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್ ಕೋಶಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸಿದರು. ಕಾರ್ಯಕಾರಿ ಸಮಿತಿ ಸದಸ್ಯರಾಗಿ ಟಿ.ಎಂ.ನಾಯರ್ ಅವರನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ^[೧೩] ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಆಂದೋಲನವು "ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ" ಎಂದು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿ ಕರೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿತು, ಅದು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ದೈನಿಕ ಜಸ್ಟೀಸ್. ನಂತರ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೧೬ ರಲ್ಲಿ, ಸಂಘವು "ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಪ್ರಣಾಳಿಕೆ"ಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿತು. ಬ್ರಿಟಿಷ್ ರಾಜ್‌ನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ನಿಷ್ಠೆ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ದೃಢೀಕರಿಸಿತು, ಆದರೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಅಧಿಕಾರಶಾಹಿ ಪ್ರಾಬಲ್ಯವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿತು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರು "ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಜಾತಿಯ ವರ್ಚುವಲ್ ಪ್ರಾಬಲ್ಯದ ವಿರುದ್ಧ ತಮ್ಮ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಒತ್ತಿಹೇಳಲು" ಒತ್ತಾಯಿಸಿತು. . ಪ್ರಣಾಳಿಕೆಯನ್ನು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿ ಪತ್ರಿಕೆ ದಿ ಹಿಂದೂ (೨೦ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೧೬ ರಂದು) ಕಟುವಾಗಿ ಟೀಕಿಸಿತು:

ನಾವು ಈ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟ್ ತುಂಬಾ ನೋವು ಮತ್ತು ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಕೂಡಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಿರುತ್ತೇವೆ. ಇದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುವ ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಅನ್ಯಾಯದ ಮತ್ತು ವಿಕೃತ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಇದು ಯಾವುದೇ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಆದರೆ ಇದು ಭಾರತೀಯ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ನಡುವೆ ಕಂದಕವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತದೆ.

ನಿಯತಕಾಲಿಕ ಹಿಂದೂ ನೇಶನ್, ಹೊಸ ಸಂಘದ ಉದಯದ ಸಮಯವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ. ದಿ ನ್ಯೂ ಏಜ್ (ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಮೂವ್‌ಮೆಂಟ್‌ನ ಪತ್ರಿಕೆ) ಸಂಘದ ಉದಯವನ್ನು ತಳ್ಳಿಹಾಕಿತು ಮತ್ತು ಅದರ ಅಕಾಲಿಕ ಮರಣವನ್ನು ಊಹಿಸಿತು. ಫೆಬ್ರವರಿ ೧೯೧೭ ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ, SIPA ಜಂಟಿ ಸ್ಟಾಕ್ ಕಂಪನಿಯು ತಲಾ ನೂರು ರೂಪಾಯಿಗಳ ೬೪೦ ಷೇರುಗಳನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಹಣವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿತು. ಈ ಹಣದಿಂದ ಪ್ರಿಂಟಿಂಗ್ ಪ್ರೆಸ್ ಅನ್ನು ಖರೀದಿಸಿತು ಮತ್ತು ಗುಂಪು ಸಿ. ಕರುಣಾಕರ ಮೆನನ್ ಅವರನ್ನು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಸಂಪಾದಿಸಲು ನೇಮಿಸಿತು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಮೆನನ್ ಅವರೊಂದಿಗಿನ ಮಾತುಕತೆಗಳು ಮುರಿದುಬಿದ್ದವು ಮತ್ತು ನಾಯರ್ ಅವರೇ ಗೌರವ ಸಂಪಾದಕರಾಗಿ ಪಿ.ಎನ್. ರಾಮನ್ ಪಿಳ್ಳೈ ಮತ್ತು ಎಂ.ಎಸ್. ಪೂರ್ಣಲಿಂಗಂ ಪಿಳ್ಳೈ ಉಪಸಂಪಾದಕರಾಗಿ ಅಧಿಕಾರ ವಹಿಸಿಕೊಂಡರು. ಮೊದಲ ಸಂಚಿಕೆ ೨೬ ಫೆಬ್ರವರಿ ೧೯೧೭ ರಂದು ಹೊರಬಂದಿತು. ಭಕ್ತವತ್ಸಲಂ ಪಿಳ್ಳೈ ಅವರಿಂದ ಸಂಪಾದಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ದ್ರಾವಿಡನ್ ಎಂಬ ತಮಿಳು ಪತ್ರಿಕೆಯು ಜೂನ್ ೧೯೧೭ ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಪಕ್ಷವು ತೆಲುಗು ಪತ್ರಿಕೆ ಆಂಧ್ರಪ್ರಕಾಸಿಕವನ್ನು ಸಹ ಖರೀದಿಸಿತು (ಎ.ಸಿ. ಪಾರ್ಥಸಾರಥಿ ನಾಯ್ಡು ಅವರು ಸಂಪಾದಕರಾಗಿದ್ದರು). ನಂತರ ೧೯೧೯ ರಲ್ಲಿ, ಆರ್ಥಿಕ ಅಡೆತಡೆಗಳಿಂದಾಗಿ ಎರಡನ್ನೂ ವಾರಪತ್ರಿಕೆಗಳಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಲಾಯಿತು.

೧೯ ಆಗಸ್ಟ್ ೧೯೧೭ರಂದು, ರಾಮರಾಯನಿಂಗರ್ ಅವರ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆಯಲ್ಲಿ ಕೊಯಮತ್ತೂರಿನಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಸಮ್ಮೇಳನವನ್ನು ಕರೆಯಲಾಯಿತು. ನಂತರದ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಲಾಯಿತು. ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೧೮ ರಂದು, ಪಕ್ಷವು ತನ್ನ ಉದ್ದೇಶಗಳನ್ನು (ಟಿಎಮ್ ನಾಯರ್ ರಚಿಸಿದಂತೆ) ದಿ ಹಿಂದೂ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿತು:

೧) ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಎಲ್ಲಾ ಸಮುದಾಯಗಳ ಶಿಕ್ಷಣ, ಸಾಮಾಜಿಕ, ಆರ್ಥಿಕ, ರಾಜಕೀಯ, ಭೌತಿಕ ಮತ್ತು ನೈತಿಕ ಪ್ರಗತಿಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಸುವುದು ಮತ್ತು ಉತ್ತೇಜಿಸುವುದು
೨) ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಲು ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಜನರ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳು ಮತ್ತು ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳ ನಿಜವಾದ ಮತ್ತು ಸಮಯೋಚಿತ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ನೀಡುವುದು. ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಎಲ್ಲಾ ಸಮುದಾಯಗಳ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಕಾಪಾಡುವ ಮತ್ತು ಉತ್ತೇಜಿಸುವ ಉದ್ದೇಶ ಮತ್ತು
೩) ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಉಪನ್ಯಾಸಗಳ ಮೂಲಕ, ಸಾಹಿತ್ಯದ ವಿತರಣೆಯ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ಇತರ ವಿಧಾನಗಳ ಮೂಲಕ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ವಿಚಾರಗಳು ಮತ್ತು ಉದಾರ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳನ್ನು ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡುವುದು

ಆಗಸ್ಟ್ ಮತ್ತು ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೧೭ ರ ನಡುವೆ (ಪಕ್ಷದ ಮೊದಲ ಒಕ್ಕೂಟವು ನಡೆದಾಗ), ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಾದ್ಯಂತ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಲಾಯಿತು - ಕೊಯಮತ್ತೂರು, ಬಿಕ್ಕವೋಲೆ, ಪುಲಿವೆಂಡ್ಲಾ, ಬೆಜವಾಡ, ಸೇಲಂ ಮತ್ತು ತಿರುನಲ್ವೇಲಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯಿತು . ಈ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳು ಮತ್ತು ಇತರ ಸಭೆಗಳು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ರಾಜಕೀಯ ಸಂಘಟನೆಯಾಗಿ SILF ಆಗಮನದ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ.

ಆರಂಭಿಕ ಇತಿಹಾಸ (೧೯೧೬-1920)

೧೯೧೬-೨೦ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರಿಗೆ ಕೋಮು ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಜನಿಕರನ್ನು ಮನವೊಲಿಸಲು ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಎಗ್ಮೋರ್ ಮತ್ತು ಮೈಲಾಪುರ್ ಬಣಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಿತು. ರಾಜಗೋಪಾಲಾಚಾರಿಯವರ ಅನುಯಾಯಿಗಳು ಬ್ರಿಟಿಷರೊಂದಿಗೆ ಅಸಹಕಾರವನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು.

ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಚಳುವಳಿಯೊಂದಿಗೆ ಸಂಘರ್ಷ

೧೯೧೬ ರಲ್ಲಿ, ಥಿಯಾಸಾಫಿಕಲ್ ಸೊಸೈಟಿಯ ನಾಯಕಿ ಅನ್ನಿ ಬೆಸೆಂಟ್ ಭಾರತೀಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡರು ಮತ್ತು ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಲೀಗ್ ಅನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು. ಅವರು ಮದ್ರಾಸ್‌ನ್ನು ತನ್ನ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿಸಿದರು. ಅವರ ಅನೇಕ ರಾಜಕೀಯ ಸಹಚರರು ತಮಿಳು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರು ಭಾರತವನ್ನು ಒಂದೇ ರೀತಿಯ ಧಾರ್ಮಿಕ, ತಾತ್ವಿಕ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳು ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿಂದ ಬಂಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಏಕರೂಪದ ಘಟಕವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿದರು. ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಅವರು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ ಅನೇಕ ವಿಚಾರಗಳು ಪುರಾಣಗಳು, ಮನುಸ್ಮೃತಿ ಮತ್ತು ವೇದಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿವೆ, ಅವುಗಳ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ವಿದ್ಯಾವಂತ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಲೀಗ್‌ನ ಸ್ಥಾಪನೆಗೆ ಮುಂಚೆಯೇ, ಬೆಸೆಂಟ್ ಮತ್ತು ನಾಯರ್ ಅವರು ನಾಯರ್ ಅವರ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಜರ್ನಲ್ ಆಂಟಿಸೆಪ್ಟಿಕ್‌ನಲ್ಲಿನ ಥಿಯೊಸೊಫಿಸ್ಟ್ ಚಾರ್ಲ್ಸ್ ವೆಬ್‌ಸ್ಟರ್ ಲೀಡ್‌ಬೀಟರ್‌ನ ಲೈಂಗಿಕ ಅಭ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದ ಲೇಖನದ ಬಗ್ಗೆ ತೀವ್ರ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಸಿದ್ದರು . ೧೯೧೩ ರಲ್ಲಿ, ಬೆಸೆಂಟ್ ಅವರು ಲೇಖನದ ಮೇಲೆ ನಾಯರ್ ವಿರುದ್ಧ ಮಾನನಷ್ಟ ಮೊಕದ್ದಮೆಯನ್ನುಹೂಡಿ ಅದನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರು.

ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೊಂದಿಗಿನ ಬೆಸೆಂಟ್ ಅವರ ಒಡನಾಟ ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿದ ಏಕರೂಪದ ಭಾರತದ ದೃಷ್ಟಿ ಅವರನ್ನು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಕ್ಷದೊಂದಿಗೆ ನೇರ ಸಂಘರ್ಷಕ್ಕೆ ತಂದಿತು.ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಕ್ಷ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೧೬ ರ "ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಪ್ರಣಾಳಿಕೆ" ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಚಳುವಳಿಗೆ ತನ್ನ ವಿರೋಧವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿತು. ಪ್ರಣಾಳಿಕೆಯನ್ನು ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ನಿಯತಕಾಲಿಕ ನ್ಯೂ ಇಂಡಿಯಾ ಟೀಕಿಸಿದೆ. "ಜಸ್ಟಿಸ್" ಪಕ್ಷದವರು ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಚಳವಳಿಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಪಕ್ಷದ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಬೆಸೆಂಟ್ ಅವರನ್ನು "ಐರಿಶ್ ಬ್ರಾಹ್ಮಿಣಿ" ಎಂದು ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಗಿ ಹೆಸರಿಸಿದವು. ಪಕ್ಷದ ತಮಿಳು ಭಾಷೆಯ ಮುಖವಾಣಿಯಾದ ದ್ರಾವಿಡನ್ ,"ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಈಸ್ ಬ್ರಾಹ್ಮಿನ್ಸ್ ರೂಲ್ "ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿತು. ಪಕ್ಷದ ಎಲ್ಲಾ ಮೂರು ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಚಳುವಳಿ ಮತ್ತು ಲೀಗ್ ಅನ್ನು ಟೀಕಿಸುವ ಲೇಖನಗಳು ಮತ್ತು ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳ ತುಣುಕುಗಳನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಈ ಕೆಲವು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ನಂತರ ಪುಸ್ತಕ ರೂಪದಲ್ಲಿ ದಿ ಎವಲ್ಯೂಷನ್ ಆಫ್ ಅನ್ನಿ ಬೆಸೆಂಟ್ ಎಂದು ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಯಿತು. ನಾಯರ್ ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಆಂದೋಲನವನ್ನು "ಬಿಳಿಯ ಮಹಿಳೆಯೊಬ್ಬರು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಸರ್ಕಾರದ ಕ್ರಮದ ಅಪಾಯಗಳಿಗೆ ನಿರೋಧ ಪಡೆದವರು ನಡೆಸಿದ ಆಂದೋಲನ , ಅದರ ಪ್ರತಿಫಲವನ್ನು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ವಿವರಿಸಿದರು

ಕೋಮು ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯಕ್ಕೆ ಆಗ್ರಹ

೨೦ ಆಗಸ್ಟ್ ೧೯೧೭ ರಂದು, ಭಾರತದ ರಾಜ್ಯ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿ ಎಡ್ವಿನ್ ಮೊಂಟಾಗು ಅವರು ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯರ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಮತ್ತು ಸ್ವ-ಆಡಳಿತ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಲು ರಾಜಕೀಯ ಸುಧಾರಣೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದರು. ಈ ಪ್ರಕಟಣೆಯು ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರಲ್ಲಿ ವಿಭಜನೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು. ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಕ್ಷ ತನ್ನ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಆಗಸ್ಟ್ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳ ಸರಣಿಯನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಿತು. ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿ, ಮೊಂಟಗು ಅವರಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರಿಗೆ ಪ್ರಾಂತೀಯ ಶಾಸಕಾಂಗದಲ್ಲಿ ಕೋಮು ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ಕೇಳಿದರು. ೧೯೦೯ ರ ಮಿಂಟೋ-ಮಾರ್ಲೆ ಸುಧಾರಣೆಗಳು -ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಮತದಾರರು ಮತ್ತು ಮೀಸಲು ಸ್ಥಾನಗಳಿಂದ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ನೀಡಲಾದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಹೋಲುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ನೀಡಲು ಅವರು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನಿಂದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಸದಸ್ಯರು ಜಸ್ಟಿಸ್‌ಗೆ ಸ್ಪರ್ಧೆ ನೀಡಲು ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿ ಅಸೋಸಿಯೇಷನ್ (ಎಂಪಿಎ) ನ್ನು ರಚಿಸಿದರು. ಪೆರಿಯಾರ್ ಇವಿ ರಾಮಸಾಮಿ, ಟಿಎವಿ ನಾಥನ್ ಕಲ್ಯಾಣಸುಂದರಂ ಮುದಲಿಯಾರ್, ಪಿ. ವರದರಾಜುಲು ನಾಯ್ಡು ಮತ್ತು ಕೇಶವ ಪಿಳ್ಳೈ ಅವರು ಎಂ.ಪಿ.ಎ. ರಚಿಸುವಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ನಾಯಕರಲ್ಲಿ ಸೇರಿದ್ದಾರೆ. ಎಂ.ಪಿ.ಎ.ಯನ್ನು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತಾವಾದಿ ಪತ್ರಿಕೆ ದಿ ಹಿಂದೂ ಬೆಂಬಲಿಸಿತು. ಎಂಪಿಎ ತನ್ನ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಆದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಸೃಷ್ಟಿ ಎಂದು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಖಂಡಿಸಿತು. ^[೧೪] ೧೪ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೧೭ ರಂದು, ಪ್ರಸ್ತಾವಿತ ಸುಧಾರಣೆಗಳ ಕುರಿತು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಲು ಮೊಂಟಾಗು ಮದ್ರಾಸಿಗೆ ಬಂದರು. ಒ.ಕಂದಸ್ವಾಮಿ ಚೆಟ್ಟಿ (ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಕ್ಷ) ಮತ್ತು ಕೇಶವ ಪಿಳ್ಳೈ (ಎಂಪಿಎ) ಮತ್ತು ಇತರ೨ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ನಿಯೋಗಗಳು ಮೊಂಟಗು ಅವರಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತಾವಗಳನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಿದವು. ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಕ್ಷ ಮತ್ತು ಎಂಪಿಎ ಎರಡೂ ಬಲಿಜ ನಾಯ್ಡುಗಳು, ಪಿಳ್ಳೈಗಳು ಮತ್ತು ಮುದಲಿಯಾರ್‌ಗಳು (ವೆಲ್ಲಾಲರು), ಚೆಟ್ಟಿಗಳು ಮತ್ತು ಪಂಚಮರು ಇವರಿಗೆ ನಾಲ್ಕು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಗುಂಪುಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೋಮು ಮೀಸಲಾತಿಯನ್ನು ಕೋರಿದರು. ಪಿಳ್ಳೈ ಅವರು ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರಾಂತ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸಮಿತಿಗೆ ಎಂ.ಪಿ.ಎ/ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಕ್ಷದ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವಂತೆ ಮನವಿ ಮಾಡಿದರು. ಗವರ್ನರ್ ಬ್ಯಾರನ್ ಪೆಂಟ್ಲ್ಯಾಂಡ್ ಮತ್ತು ಮದ್ರಾಸ್ ಮೇಲ್ ಪತ್ರಿಕೆ ಸೇರಿದಂತೆ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಕೋಮು ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಮಾಂಟಾಗು ಉಪಗುಂಪುಗಳಿಗೆ ಕೋಮು ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಲು ಒಲವು ತೋರಲಿಲ್ಲ.೨ ಜುಲೈ ೧೯೧೮ ರಂದು ನೀಡಲಾದ ಭಾರತೀಯ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಸುಧಾರಣೆಗಳ ಮೇಲಿನ ಮೊಂಟಾಗು-ಚೆಮ್ಸ್‌ಫೋರ್ಡ್ ವರದಿಯು ಈ ವಿನಂತಿಯನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿತು. ^[೧೫] ^[೧೬]

ತಂಜಾವೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ, ಕೋಮು ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಲು ಲಾಬಿ ಮಾಡಲು ಪಕ್ಷವು ಟಿ.ಎಂ. ನಾಯರ್ ಅವರನ್ನು ಲಂಡನ್‌ಗೆ ಕಳುಹಿಸಿತು. ಡಾ. ನಾಯರ್ ಜೂನ್ ೧೯೧೮ ರಲ್ಲಿ ಆಗಮಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಡಿಸೆಂಬರ್‌ವರೆಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರು, ವಿವಿಧ ಸಭೆಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದರು, ಸಂಸತ್ತಿನ ಸದಸ್ಯರನ್ನು (ಸಂಸದರು) ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ಮಾತನಾಡಿದರು ಮತ್ತು ಲೇಖನಗಳು ಮತ್ತು ಕರಪತ್ರಗಳನ್ನು ಬರೆದರು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಪ್ರಸ್ತಾವಿತ ಸುಧಾರಣೆಗಳಿಗೆ ಫ್ರಾಂಚೈಸ್ ಚೌಕಟ್ಟನ್ನು ರೂಪಿಸಲು ನೇಮಿಸಲಾದ ಸೌತ್‌ಬೋರೋಗ್ ಸಮಿತಿಯೊಂದಿಗೆ ಸಹಕರಿಸಲು ಪಕ್ಷವು ನಿರಾಕರಿಸಿತು, ಏಕೆಂದರೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಾದ ವಿಎಸ್ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಮತ್ತು ಸುರೇಂದ್ರನಾಥ ಬ್ಯಾನರ್ಜಿ ಸಮಿತಿಯ ಸದಸ್ಯರಾಗಿದ್ದರು. ಕೋಮು ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಭಾರತೀಯ ನಾಗರಿಕ ಸೇವೆಯ ಅನೇಕ ಭಾರತೀಯ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯರಲ್ಲದ ಸದಸ್ಯರ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿತು.

ಜಂಟಿ ಆಯ್ಕೆ ಸಮಿತಿಯು ೧೯೧೯-೨೦ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಸುಧಾರಣೆಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರದ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ಅಂತಿಮಗೊಳಿಸಲು ವಿಚಾರಣೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿತು. ಆರ್ಕಾಟ್ ರಾಮಸಾಮಿ ಮುದಲಿಯಾರ್, ಕೂರ್ಮಾ ವೆಂಕಟ ರೆಡ್ಡಿ ನಾಯ್ಡು, ಕೋಕಾ ಅಪ್ಪಾ ರಾವ್ ನಾಯ್ಡು ಮತ್ತು ಎಲ್ ಕೆ ತುಳಸಿರಾಮ್ ಅವರನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಜಸ್ಟೀಸ್ ನಿಯೋಗವು ವಿಚಾರಣೆಗೆ ಹಾಜರಾಗಿತ್ತು. ರಾಮರಾಯನಿಂಗರ್ ಅವರು ಅಖಿಲ ಭಾರತ ಭೂಹಿಡುವಳಿದಾರರ ಸಂಘ ಮತ್ತು ಮದ್ರಾಸ್ ಜಮೀನ್ದಾರರ ಸಂಘವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಿದರು. ರೆಡ್ಡಿ ನಾಯ್ಡು, ಮುದಲಿಯಾರ್ ಮತ್ತು ರಾಮರಾಯನಿಂಗರ್ ಅವರು ಪ್ರಮುಖ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರವಾಸ ಮಾಡಿದರು, ಸಭೆಗಳನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ಮಾತನಾಡಿದರು , ಸಂಸದರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಿದರು ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಸ್ಥಳೀಯ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಗೆ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಬರೆದರು. ನಾಯರ್ ಅವರು ವಿಚಾರಣೆಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೊದಲು ೧೭ ಜುಲೈ ೧೯೧೯ ರಂದು ನಿಧನರಾದರು. ನಾಯರ್ ನಿಧನದ ನಂತರ ರೆಡ್ಡಿಯವರು ನಾಯ್ಡು ವಕ್ತಾರರಾದರು. ಅವರು ಆಗಸ್ಟ್ ೨೨ ರಂದು ಸಾಕ್ಷ್ಯ ನೀಡಿದರು. ಪ್ರತಿನಿಧಿತ್ವವು ಲಿಬರಲ್ ಮತ್ತು ಲೇಬರ್ ಸದಸ್ಯರ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಗೆದ್ದರು. ಸಮಿತಿಯ ವರದಿಯು ೧೭ ನವೆಂಬರ್ ೧೯೧೯ ರಂದು ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ಕೋಮು ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಿತು. ಮೀಸಲು ಸ್ಥಾನಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಸ್ಥಳೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಮತ್ತು ಮದ್ರಾಸ್ ಸರ್ಕಾರ ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತದೆ. ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಕ್ಷ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್, ಎಂಪಿಎ ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಸರ್ಕಾರದ ನಡುವಿನ ಸುದೀರ್ಘ ಮಾತುಕತೆಗಳ ನಂತರ, ಮಾರ್ಚ್ ೧೯೨೦ ರಲ್ಲಿ ರಾಜಿ (" ಮೆಸ್ಟನ್ ಪ್ರಶಸ್ತಿ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಯಿತು) ತಲುಪಲಾಯಿತು. ಹಲವೆಣಿಕೆ ಸದಸ್ಯ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿನ ೬೩ ಸಾಮಾನ್ಯ ಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ೨೮(೩ ನಗರ ಮತ್ತು ೨೫ ಗ್ರಾಮೀಣ) ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರಿಗೆ ಮೀಸಲಾಗಿದೆ.

ಅಸಹಕಾರ ಚಳವಳಿಗೆ ವಿರೋಧ

ಮೊಂಟಾಗು-ಚೆಲ್ಮ್ಸ್‌ಫೋರ್ಡ್ ಸುಧಾರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ಮಾರ್ಚ್ ೧೯೧೯ ರ ರೌಲಟ್ ಕಾಯಿದೆಯಿಂದ ಅತೃಪ್ತರಾದ ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಯವರು ೧೯೧೯ ರಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಶಾಸಕಾಂಗಗಳು, ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು, ಶಾಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಬಹಿಷ್ಕರಿಸುವಂತೆ ಅವರು ಕರೆ ನೀಡಿದರು. ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿಯು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಲಿಲ್ಲ, ಇದು ಹೊಸ ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವ ಮೂಲಕ ಮುಂದುವರಿದ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಹತೋಟಿಗೆ ತರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿತು. ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕುವ ಅರಾಜಕತಾವಾದಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿತು. ಪಕ್ಷದ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಾದ ಜಸ್ಟೀಸ್, ದ್ರಾವಿಡನ್ ಮತ್ತು ಆಂಧ್ರಪ್ರಕಾಶಿಕ ಸತತವಾಗಿ ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿಯ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿತು. ಪಕ್ಷದ ಸದಸ್ಯ ಮರಿಯದಾಸ್ ರತ್ನಸ್ವಾಮಿ ಅವರು ೧೯೨೦ ರಲ್ಲಿ ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಯವರ ರಾಜಕೀಯ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರ ಎಂಬ ಕರಪತ್ರದಲ್ಲಿ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ಕೈಗಾರಿಕೀಕರಣದ ವಿರುದ್ಧ ಅವರ ಅಭಿಯಾನವನ್ನು ಟೀಕಿಸಿದರು. ಕೆ.ವಿ.ರೆಡ್ಡಿ ನಾಯ್ಡು ಸಹ ಅಸಹಕಾರ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಿದರು.

ಈ ನಿಲುವು ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಿತು-ಬಹುತೇಕ ರಾಜಕೀಯ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಅಸಕಾರ ಚಳವಳಿಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದವು.ಗಾಂಧಿ ಅವರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದ್ದರು ಎಂದು ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ನಂಬಿತ್ತು. ಇದು ಕೈಗಾರಿಕೀಕರಣಕ್ಕೂ ಒಲವು ತೋರಿತು. ೧೯೨೧ರ ಏಪ್ರಿಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಮದ್ರಾಸ್‌ಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದ ಗಾಂಧಿಯವರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಧರ್ಮದ ಸದ್ಗುಣಗಳು ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಕೊಡುಗೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿದರು. ಇದಕ್ಕೆ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಈ ರೀತಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿತು:

ಸಭೆಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆಯನ್ನು ಗಾಂಧಿ ಮನವೊಲಿಕೆಯ ಬಳಿಕ ಸ್ಥಳೀಯ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ವಹಿಸಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ಗಾಂಧಿ ಅವರೇ ಎರಡೂ ಲಿಂಗಗಳ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಿಂದ ಸುತ್ತುವರೆದಿದ್ದರು. ಅವರ ತಂಡವೊಂದು ಗೀತೆಗಳನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಾ ಸಭೆಗೆ ಬಂದಿತು. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಮುಂದೆ ತೆಂಗಿನಕಾಯಿ ಒಡೆದು, ಕರ್ಪೂರವನ್ನು ಸುಟ್ಟು, ಬೆಳ್ಳಿಯ ತೊಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪವಿತ್ರ ನೀರನ್ನು ಅರ್ಪಿಸಿದರು. ದೈವೀಕರಣದ ಇತರ ಗುರುತುಗಳೂ ಇದ್ದವು ಮತ್ತು ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ, ಮನುಷ್ಯನ ದುರಭಿಮಾನವು ಅಳತೆಗೆ ಮೀರಿ ಹೊಗಳಿತು. ಅವರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ವೈಭವಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದರು. ದ್ರಾವಿಡ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ದ್ರಾವಿಡ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರ, ದ್ರಾವಿಡ ಸಾಹಿತ್ಯ, ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತು ದ್ರಾವಿಡ ಇತಿಹಾಸದ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಸಹ ತಿಳಿದಿಲ್ಲದ ಈ ಗುಜರಾತಿನ ಸಜ್ಜನರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರ ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ಏರಿಸಿದರು; ಮತ್ತು ಹಾಜರಿದ್ದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಅತ್ಯುನ್ನತವಾಗಿ ಸಂತುಷ್ಟರಾಗಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಉಲ್ಲಸಿತರಾಗಿದ್ದರು.

ಕಂದಸ್ವಾಮಿ ಚೆಟ್ಟಿಯವರು ಗಾಂಧಿಯವರ ಜರ್ನಲ್ ಯಂಗ್ ಇಂಡಿಯಾದ ಸಂಪಾದಕರಿಗೆ ಪತ್ರವನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದರು, ಬ್ರಾಹ್ಮಣ/ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಂದ ದೂರವಿರಲು ಸಲಹೆ ನೀಡಿದರು. ಗಾಂಧಿಯವರು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ಶ್ಲಾಘಿಸುವ ಮೂಲಕ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದರು ಮತ್ತು "ನಾನು ದ್ರಾವಿಡ ದಕ್ಷಿಣವನ್ನು ಆರ್ಯ ಉತ್ತರದಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸುವುದರ ವಿರುದ್ಧ ವರದಿಗಾರರಿಗೆ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ನೀಡುತ್ತೇನೆ. ಭಾರತವು ಇಂದು ಕೇವಲ ಎರಡರ ಮಿಶ್ರಣವಲ್ಲ, ಆದರೆ ಇತರ ಅನೇಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳ ಮಿಶ್ರಣವಾಗಿದೆ. ಮದ್ರಾಸ್ ಮೇಲ್ ನಿಂದ ಬೆಂಬಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಗಾಂಧಿ ವಿರುದ್ಧ ಪಕ್ಷದ ನಿರಂತರ ಪ್ರಚಾರವು ಅವರನ್ನು ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ದಕ್ಷಿಣ ತಮಿಳು ಜಿಲ್ಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಮತ್ತು ಕಡಿಮೆ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಚೌರಿ ಚೌರಾ ಘಟನೆಯ ನಂತರ ಗಾಂಧಿಯವರು ಚಳವಳಿಯನ್ನು ಸ್ಥಗಿತಗೊಳಿಸಿದಾಗಲೂ ಪಕ್ಷದ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಮಾನ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದವು. ಗಾಂಧಿಯ ಬಂಧನದ ನಂತರವೇ ಪಕ್ಷವು ಗಾಂಧಿಯ ಮೇಲೆ ಮೃದುವಾಯಿತು, ಅವರ "ನೈತಿಕ ಮೌಲ್ಯ ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧಿಕ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ" ಕ್ಕೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿತು.

ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ

೧೯೧೯ ರ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರದ ಕಾಯಿದೆಯು ಮೊಂಟಾಗು-ಚೆಲ್ಮ್ಸ್‌ಫೋರ್ಡ್ ಸುಧಾರಣೆಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಿತು. ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ಡೈಯಾರ್ಚಿಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿತು. ಡೈಯಾರ್ಷಿಯಲ್ ಅವಧಿಯು ೧೯೨೦ ರಿಂದ ೧೯೩೭ ರವರೆಗೆ ಐದು ಚುನಾವಣೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿತ್ತು.೧೯೨೬-೩೦ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಂತರವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ೧೭ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ೧೩ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿತ್ತು.

೧೯೨೦-೨೬

ಅಸಹಕಾರ ಅಭಿಯಾನದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನವೆಂಬರ್ ೧೯೨೦ರ ಚುನಾವಣೆಗಳನ್ನು ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಿತು. ೯೮ ಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ೬೩ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನುಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಗೆದ್ದಿತು ಎ.ಸುಬ್ಬರಾಯಲು ರೆಡ್ಡಿಯವರು ಮೊದಲ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾದರು, ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ಆರೋಗ್ಯ ಹದಗೆಟ್ಟ ಕಾರಣ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿದರು. ಸ್ಥಳೀಯ ಸ್ವ-ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆರೋಗ್ಯ ಸಚಿವ ರಾಮರಾಯನಿಂಗರ್ (ಪಾನಗಲ್‌ನ ರಾಜ) ಅವರನ್ನು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಲಾಯಿತು. ಪಕ್ಷ ಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಯಿಂದ ಅಸಂತುಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ೧೯೨೪ ರಲ್ಲಿ ಮುದ್ದಿಮಾನ್ ಸಮಿತಿಗೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ ಸಾಕ್ಷ್ಯದಲ್ಲಿ, ಕ್ಯಾಬಿನೆಟ್ ಸಚಿವ ಕೂರ್ಮಾ ವೆಂಕಟ ರೆಡ್ಡಿ ನಾಯ್ಡು ಅವರು ಪಕ್ಷದ ಅಸಮಾಧಾನವನ್ನು ಈ ರೀತಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು:

ಅರಣ್ಯ ಇಲ್ಲದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಸಚಿವನಾಗಿದ್ದೆ. ನೀರಾವರಿ ಮೈನಸ್ ಕೃಷಿ ಸಚಿವನಾಗಿದ್ದೆ. ಕೃಷಿ ಸಚಿವನಾಗಿ ನನಗೆ ಮದ್ರಾಸ್ ಕೃಷಿಕರ ಸಾಲ ಕಾಯಿದೆ ಅಥವಾ ಮದ್ರಾಸ್ ಭೂ ಸುಧಾರಣಾ ಸಾಲ ಕಾಯ್ದೆಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲ. . . ನೀರಾವರಿ, ಕೃಷಿ ಸಾಲ, ಭೂಸುಧಾರಣಾ ಸಾಲ ಮತ್ತು ಕ್ಷಾಮ ಪರಿಹಾರಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲದ ಕೃಷಿ ಸಚಿವರ ದಕ್ಷತೆಯನ್ನು ವಿವರಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಊಹಿಸಬಹುದು. ನಂತರ ಮತ್ತೆ, ನಾನು ಕಾರ್ಖಾನೆಗಳು, ಬಾಯ್ಲರ್ಗಳು, ವಿದ್ಯುತ್ ಮತ್ತು ಜಲವಿದ್ಯುತ್, ಗಣಿ ಅಥವಾ ಕಾರ್ಮಿಕರಿಲ್ಲದ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳ ಸಚಿವನಾಗಿದ್ದೆ, ಇವೆಲ್ಲವೂ ಮೀಸಲು ವಿಷಯಗಳಾಗಿವೆ.

ಆಂತರಿಕ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯವು ಹೊರಹೊಮ್ಮಿತು ಮತ್ತು ೧೯೨೩ರ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷವು ವಿಭಜನೆಯಾಯಿತು. ಸಿ.ಆರ್. ರೆಡ್ಡಿ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿದರು ಮತ್ತು ವಿಭಜನೆಯ ಗುಂಪನ್ನು ರಚಿಸಿದರು ಮತ್ತು ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿದ್ದ ಸ್ವರಾಜ್ಯವಾದಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಮೈತ್ರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡರು. ಪಕ್ಷವು ೧೯೨೩ ರಲ್ಲಿ (ಕಡಿಮೆ ಬಹುಮತದೊಂದಿಗೆ) ಎರಡನೇ ಕೌನ್ಸಿಲ್ ಚುನಾವಣೆಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದಿತು. ಹೊಸ ಅಧಿವೇಶನದ ಮೊದಲ ದಿನ (೨೭ನವೆಂಬರ್ 1923), ಅವಿಶ್ವಾಸ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ೬೫-೪೪ ರಲ್ಲಿ ಸೋಲಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ರಾಮರಾಯನಿಂಗರ್ ಅವರು ನವೆಂಬರ್ ೧೯೨೬ ರವರೆಗೆ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದರು. ^[೧೭] ಪಕ್ಷವು ೧೯೨೬ ರಲ್ಲಿ ಸ್ವರಾಜ್ ಪಕ್ಷದ ವಿರುದ್ಧ ಸೋತಿತು.ಆದರೆ ಸ್ವರಾಜ್ ಪಕ್ಷವು ಸರ್ಕಾರ ರಚಿಸಲು ನಿರಾಕರಿಸಿತು, ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ಪಿ. ಸುಬ್ಬರಾಯನ್ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಸ್ವತಂತ್ರ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು.

೧೯೩೦-೩೭

ಚಿತ್ರ:Justice Party 1930s.jpg

1930 ರಲ್ಲಿ ತೆಗೆದ ಚಿತ್ರ : (ಮಹಿಳೆಯ ನಂತರ ಎಡದಿಂದ ಐದನೆಯದಾಗಿ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ) ಪೆರಿಯಾರ್ ಇ.ವಿ.ರಾಮಸಾಮಿ, ಸಿ.ನಟೇಶ ಮುದಲಿಯಾರ್, ಬೊಬ್ಬಿಲಿಯ ರಾಜ ಮತ್ತು ಎಸ್.ಕುಮಾರಸ್ವಾಮಿ ರೆಡ್ಡಿಯಾರ್

ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ವಿರೋಧದ ನಂತರ, ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಮರಳಿತು . ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಬಿ.ಮುನುಸ್ವಾಮಿ ನಾಯ್ಡು ಅವರ ಅಧಿಕಾರಾವಧಿಯು ವಿವಾದಗಳಿಂದ ಕೂಡಿತ್ತು. ಮಹಾ ಆರ್ಥಿಕ ಕುಸಿತವು ಉತ್ತುಂಗದಲ್ಲಿತ್ತು ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕತೆಯು ಕುಸಿಯಿತು. ದಕ್ಷಿಣ ಜಿಲ್ಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರವಾಹ ಆವರಿಸಿತು. ಆದಾಯದ ಕುಸಿತವನ್ನು ಸರಿದೂಗಿಸಲು ಸರ್ಕಾರವು ಭೂ ತೆರಿಗೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು. ಜಮೀನ್ದಾರರ (ಭೂಮಾಲೀಕರು) ಬಣವು ಅಸಮಾಧಾನಗೊಂಡಿತು ಏಕೆಂದರೆ ಇಬ್ಬರು ಪ್ರಮುಖ ಭೂಮಾಲೀಕರು- ಬಬ್ಬಿಲಿಯ ರಾಜ ಮತ್ತು ವೆಂಕಟಗಿರಿಯ ಕುಮಾರ ರಾಜ-ರನ್ನು ಸಂಪುಟದಿಂದ ಹೊರಗಿಡಲಾಯಿತು. ೧೯೩೦ ರಲ್ಲಿ, ಪಿ.ಟಿ. ರಾಜನ್ ಮತ್ತು ನಾಯ್ಡು ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಸ್ಥಾನದ ಬಗ್ಗೆ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು ಮತ್ತು ನಾಯ್ಡು ಅವರು ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ವಾರ್ಷಿಕ ಪಕ್ಷದ ಒಕ್ಕೂಟವನ್ನು ನಡೆಸಲಿಲ್ಲ.ಎಂ.ಎ. ಮುತ್ತಯ್ಯ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್ ಅವರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ, ಜಮೀನ್ದಾರರು ನವೆಂಬರ್ ೧೯೩೦ ರಲ್ಲಿ ಬಂಡಾಯ "ಶುಂಠಿ ಗುಂಪು" ಅನ್ನು ಸಂಘಟಿಸಿದರು. ೧೦-೧೧ ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೧೯೩೨ ರಂದು ನಡೆದ ಪಕ್ಷದ ಹನ್ನೆರಡನೇ ವಾರ್ಷಿಕ ಒಕ್ಕೂಟದಲ್ಲಿ, ಬಂಡಾಯ ಗುಂಪು ನಾಯ್ಡು ಅವರನ್ನು ಪದಚ್ಯುತಗೊಳಿಸಿತು ಮತ್ತು ಅವರ ಬದಲಿಗೆ ಬೊಬ್ಬಿಲಿ ರಾಜನನ್ನು ನೇಮಿಸಿತು. ಬೊಬ್ಬಿಲಿ ಬಣವು ತನ್ನ ವಿರುದ್ಧ ಪರಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅವಿಶ್ವಾಸ ನಿರ್ಣಯ ಮಂಡಿಸಬಹುದೆಂಬ ಭಯದಿಂದ ನಾಯ್ಡು ನವೆಂಬರ್ ೧೯೩೨ ರಲ್ಲಿ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿದರು ಮತ್ತು ರಾವ್ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾದರು. ^[೧೮] ಅಧಿಕಾರದಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿದ ನಂತರ ಮುನುಸ್ವಾಮಿ ನಾಯ್ಡು ತಮ್ಮ ಬೆಂಬಲಿಗರೊಂದಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು. ಇದನ್ನು ಜಸ್ಟಿಸ್ ಡೆಮಾಕ್ರಟಿಕ್ ಪಾರ್ಟಿ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ವಿಧಾನ ಪರಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ೨೦ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದ ಸದಸ್ಯರ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು. ೧೯೩೫ ರಲ್ಲಿ ಅವರ ಮರಣದ ನಂತರ ಅವರ ಬೆಂಬಲಿಗರು ಮತ್ತೆ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ಸೇರಿದರು. ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಪಕ್ಷದ ನಾಯಕ ಎಲ್. ಶ್ರೀರಾಮುಲು ನಾಯ್ಡು ಅವರು ಮದ್ರಾಸ್ ಮೇಯರ್ ಆಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದರು. ^[೧೯]

ಅವನತಿ

೧೯೩೪ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತಾವಾದಿ ಭಾವನೆಗಳು ಮತ್ತು ಗುಂಪುಗಳ ಒಳಜಗಳವು ೧೯೩೦ ರ ದಶಕದ ಆರಂಭದಿಂದ ಪಕ್ಷವು ಸ್ಥಿರವಾಗಿ ಕುಗ್ಗಲು ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಹಲವು ನಾಯಕರು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸೇರಲು ಹೊರಟಿದ್ದರು. ರಾವ್ ಅವರು ತಮ್ಮದೇ ಪಕ್ಷದ ಸದಸ್ಯರಿಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಪಕ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ಯಶಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದ್ದ ಜಿಲ್ಲಾ ನಾಯಕರ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಮೊಟಕುಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಸರ್ಕಾರದ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಮೂಲಕ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಸಹಯೋಗಿಗಳಾಗಿ ನೋಡಲಾಯಿತು. ಅದರ ಆರ್ಥಿಕ ನೀತಿಗಳೂ ಬಹಳ ಜನವಿರೋಧಿಯಾಗಿದ್ದವು. ಜಮೀನ್ದಾರಿ ಅಲ್ಲದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಭೂ ಕಂದಾಯವನ್ನು ೧೨.೫% ರಷ್ಟು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದು, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನೇತೃತ್ವದ ರೈತರ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳನ್ನು ಕೆರಳಿಸಿತು. ರಾವ್, ಜಮೀನ್ದಾರ, ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಿದರು, ಜನಪ್ರಿಯ ಕ್ರೋಧವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದರು. ಪಕ್ಷವು ೧೯೩೪ ರ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಸೋತಿತು, ಆದರೆ ಸ್ವರಾಜ್ ಪಕ್ಷವು(ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ರಾಜಕೀಯ ಅಂಗ) ಭಾಗವಹಿಸಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದ ಕಾರಣ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಸರ್ಕಾರವಾಗಿ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಯಿತು.

ಅಧಿಕಾರದ ಕೊನೆಯ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷದ ಅವನತಿ ಮುಂದುವರೆಯಿತು. ಪಕ್ಷದ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಬೆಂಬಲಿಗರಾದ ಮದ್ರಾಸ್ ಮೇಲ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಮದ್ರಾಸ್ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಮಹಾ ಆರ್ಥಿಕ ಕುಸಿತದ ಉತ್ತುಂಗದಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯ ಮಂತ್ರಿಗಳು ದೊಡ್ಡ ಮಾಸಿಕ ವೇತನವನ್ನು (ರೂ. 4,333.60, ಕೇಂದ್ರ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ರೂ. 2,250 ಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ) ಪಡೆದುದನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಟೀಕಿಸಿದವು.ಇವುಗಳು ಅದರ ಅನರ್ಹತೆ ಮತ್ತು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದವು ^[೨೦] ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಸರ್ಕಾರದ ವಿರುದ್ಧದ ಅಸಮಾಧಾನದ ಪ್ರಮಾಣವು ಜಮೀನ್ ರಯೋಟ್ ಎಂಬ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಫಲಿಸುತ್ತದೆ:

ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ಈ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯ ಜನರನ್ನು ಪ್ಲೇಗ್‌ನಂತೆ ಅಸಹ್ಯಪಡಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಅವರ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತ ದ್ವೇಷವನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲರೂ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯ ಆಡಳಿದ ಅಂತ್ಯವನ್ನು ಹಾಗೂ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಆಡಳಿತದ ಉದ್ಘಾಟನೆಯನ್ನು ಕಾತರದಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. . . ಹಳ್ಳಿಗಳ ಮುದುಕಿಯರೂ ಕೂಡ ಬೊಬ್ಬಿಲಿ ರಾಜನ ಮಂತ್ರಿಗಿರಿ ಎಷ್ಟು ದಿನ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತದೆ ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ. ^[೨೦]

ಮದ್ರಾಸಿನ ಗವರ್ನರ್ ಲಾರ್ಡ್ ಎರ್ಸ್ಕಿನ್ ಫೆಬ್ರವರಿ ೧೯೩೭ ರಲ್ಲಿ ಆಗಿನ ಸ್ಟೇಟ್ ಸೆಕ್ರೆಟರಿ ಆಫ್ ಸ್ಟೇಟ್ ಝೆಟ್‌ಲ್ಯಾಂಡ್‌ಗೆ ವರದಿ ಮಾಡಿದರು, "ಕಳೆದ ಹದಿನೈದು ವರ್ಷಗಳ ಲೋಪ ಅಥವಾ ಆಯೋಗದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪಾಪವನ್ನು ಅವರಿಗೆ [ಬಬ್ಬಿಲಿಯ ಆಡಳಿತ] ಹಾಕಲಾಗುತ್ತದೆ". ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಂಡ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅನ್ನು ಎದುರಿಸಿದ ಪಕ್ಷವು ೧೯೩೭ ರ ಕೌನ್ಸಿಲ್ ಮತ್ತು ಅಸೆಂಬ್ಲಿ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಸೋತಿತು. ೧೯೩೭ ರ ನಂತರ ಅದು ರಾಜಕೀಯ ಶಕ್ತಿಯಾಗಿ ಕೊನೆಗೊಂಡಿತು. ^[೨೦]

ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯ ಅಂತಿಮ ಸೋಲಿಗೆ, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಸರ್ಕಾರದೊಂದಿಗಿನ ಅದರ ಸಹಯೋಗ ವಿವಿಧ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕಾರಣ ಎಂದು ಆರೋಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದರೊಂದಿಗೆ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಸದಸ್ಯರ ಗಣ್ಯ ಸ್ವಭಾವ, ^[೨೧] ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ಬೆಂಬಲದ ನಷ್ಟ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಮೂಲಭೂತವಾದಿಗಳ ಸ್ವ-ಗೌರವ ಚಳುವಳಿಗೆ ಪಲಾಯನ ಅಥವಾ ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ, ^[೨೨] "...ಆಂತರಿಕ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ, ನಿಷ್ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಸಂಘಟನೆ, ಜಡತ್ವ ಮತ್ತು ಸರಿಯಾದ ನಾಯಕತ್ವದ ಕೊರತೆ" ^[೨೦] ಕೂಡಾ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.

ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ

ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ೧೯೨೬ ರಿಂದ ೧೯೩೦ ರವರೆಗೆ ಮತ್ತು ಮತ್ತೆ ೧೯೩೭ ರಿಂದ ೧೯೪೪ ರಲ್ಲಿ ದ್ರಾವಿಡರ್ ಕಳಗಂ ಆಗಿ ರೂಪಾಂತರಗೊಳ್ಳುವವರೆಗೆ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷವಾಗಿತ್ತು.

೧೯೨೬-೩೦

೧೯೨೬ ರ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ, ಸ್ವರಾಜ್ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಪಕ್ಷವಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿತು, ಆದರೆ ಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದ ಕಾರಣ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ರಚಿಸಲು ನಿರಾಕರಿಸಿತು. ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿತು ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಸಾಕಷ್ಟು ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅಧಿಕಾರ ಮತ್ತು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಗವರ್ನರ್ ವಿಸ್ಕೌಂಟ್ ಗೊಸ್ಚೆನ್ ಅವರೊಂದಿಗಿನ ಘರ್ಷಣೆಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ. ಗೊಸ್ಚೆನ್ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿ ಸ್ವತಂತ್ರ ಸದಸ್ಯರ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿದರು. ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲದ ಪಿ.ಸುಬ್ಬರಾಯರನ್ನು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾಗಿ ನೇಮಿಸಲಾಯಿತು. ಹೊಸ ಸಚಿವಾಲಯವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಗೊಸ್ಚೆನ್ ೩೪ ಸದಸ್ಯರನ್ನು ಕೌನ್ಸಿಲ್‌ಗೆ ನಾಮನಿರ್ದೇಶನ ಮಾಡಿದರು. ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಸ್ವರಾಜ್ ಜೊತೆಗೆ "ಸರ್ಕಾರದ ಮೂಲಕ ಪ್ರಾಕ್ಸಿ" ಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದರು. ೧೯೨೭ ರಲ್ಲಿ, ಅವರು ಸುಬ್ಬರಾಯನ ವಿರುದ್ಧ ಅವಿಶ್ವಾಸ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಮಂಡಿಸಿದರು, ಅದನ್ನು ರಾಜ್ಯಪಾಲರ-ನಾಮನಿರ್ದೇಶಿತ ಸದಸ್ಯರ ಸಹಾಯದಿಂದ ಸೋಲಿಸಲಾಯಿತು. ಸಚಿವಾಲಯದ ಅವಧಿಯ ಅರ್ಧದಲ್ಲಿ, ಗೊಸ್ಚೆನ್ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯನ್ನು ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿದರು. ರಾಜಕೀಯ ಸುಧಾರಣೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಣಯಿಸಲು ಸೈಮನ್ ಆಯೋಗದ ಭೇಟಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಈ ಬದಲಾವಣೆಯು ಸಂಭವಿಸಿದೆ. ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೨೮ ರಲ್ಲಿ ರಾಮರಾಯನಿಂಗಾರ್ ಅವರ ಮರಣದ ನಂತರ, ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ಎರಡು ಬಣಗಳಾಗಿ ಒಡೆಯಿತು: ಸಂವಿಧಾನವಾದಿಗಳು ಮತ್ತು ಮಂತ್ರಿವಾದಿಗಳು. ಮಂತ್ರಿಗಳು ಎನ್.ಜಿ.ರಂಗ ನೇತೃತ್ವ ವಹಿಸಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ಸೇರಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಡಲು ಒಲವು ತೋರಿದರು. ಪಕ್ಷದ ಹನ್ನೊಂದನೇ ವಾರ್ಷಿಕ ಒಕ್ಕೂಟದಲ್ಲಿ ರಾಜಿ ನಡೆದು ಬಿ.ಮುನುಸ್ವಾಮಿ ನಾಯ್ಡು ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿ ಆಯ್ಕೆಯಾದರು.

೧೯೩೬-೪೪

೧೯೩೭ ರಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಅದರ ಹೀನಾಯ ಸೋಲಿನ ನಂತರ, ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿತು. ಬೊಬ್ಬಿಲಿಯ ರಾಜ ಯುರೋಪ್ ಪ್ರವಾಸಕ್ಕಾಗಿ ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾಗಿ ನಿವೃತ್ತರಾದರು. ಸಿ.ರಾಜಗೋಪಾಲಾಚಾರಿ ನೇತೃತ್ವದ ಹೊಸ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸರ್ಕಾರವು ಕಡ್ಡಾಯ ಹಿಂದಿ ಬೋಧನೆಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿತು. ಎ. ಟಿ. ಪನ್ನೀರಸೆಲ್ವಂ (೧೯೩೭ ರ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಸೋಲಿನಿಂದ ಪಾರಾದ ಕೆಲವೇ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯ ನಾಯಕರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು) ^[೨೩] ಜಸ್ಟೀಸ್ ಅವರು ಸರ್ಕಾರದ ಕ್ರಮವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಲು ಪೆರಿಯಾರ್ರಾ ಇ.ವಿ ರಾಮಸಾಮಿ ಅವರ ಆತ್ಮಗೌರವ ಚಳುವಳಿ (SRM) ಗೆ ಸೇರಿದರು. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಉಂಟಾದ ಹಿಂದಿ ವಿರೋಧಿ ಆಂದೋಲನವು ಪಕ್ಷವನ್ನು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರ ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ತಂದಿತು. ರಾವ್ ಅವರ ಅವಧಿ ಮುಗಿದಾಗ, ಪೆರಿಯಾರ್ ೨೯ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೩೮ ರಂದು ಪಕ್ಷದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾದರು. ಮಾಜಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗರಾಗಿದ್ದ ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರು ಪಕ್ಷದೊಂದಿಗೆ ಸಹಕಾರದ ಹಿಂದಿನ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಅವರು ೧೯೨೫ರಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಬ್ರಾಹ್ಮಣತ್ವದ ಆರೋಪದ ನಂತರ ತೊರೆದರು. ಎಸ್.ಆರ್.ಎಂ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮತ್ತು ಸ್ವರಾಜ್ ಅನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವಲ್ಲಿ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಯೊಂದಿಗೆ ನಿಕಟವಾಗಿ ಸಹಕರಿಸಿತು. ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರು ೧೯೨೬ ಮತ್ತು ೧೯೩೦ರಲ್ಲಿ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳ ಪರವಾಗಿ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಿದ್ದರು. ೧೯೩೦ರ ದಶಕದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅವರು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯಿಂದ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರಿಗೆ ಬದಲಾದರು. ಜುಲೈ ೧೯೩೪ ರಲ್ಲಿ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಪಕ್ಷವನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿದ ನಂತರ, ಅವರು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಮರಳಿದರು. ಹಿಂದಿ ವಿರೋಧಿ ಆಂದೋಲನಗಳು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯ ಕುಗ್ಗುತ್ತಿರುವ ಅದೃಷ್ಟವನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸಿದವು. ೨೯ ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೧೯೩೯ ರಂದು, ರಾಜಗೋಪಾಲಾಚಾರಿಯವರ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸರ್ಕಾರವು ಎರಡನೇ ಮಹಾಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಭಟಿಸಿ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿತು. ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರಾಂತೀಯ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ರಾಜ್ಯಪಾಲರ ಆಳ್ವಿಕೆಗೆ ಒಳಪಡಿಸಲಾಯಿತು. ೨೧ ಫೆಬ್ರವರಿ ೧೯೪೦ ರಂದು ಗವರ್ನರ್ ಎರ್ಸ್ಕಿನ್ ಕಡ್ಡಾಯ ಹಿಂದಿ ಸೂಚನೆಯನ್ನು ರದ್ದುಗೊಳಿಸಿದರು.

ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರ ನಾಯಕತ್ವದಲ್ಲಿ, ಪಕ್ಷವು ದ್ರಾವಿಡಿಸ್ತಾನದ (ಅಥವಾ ದ್ರಾವಿಡ ನಾಡು ) ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿತು. ೧೪ ನೇ ವಾರ್ಷಿಕ ಒಕ್ಕೂಟದಲ್ಲಿ (ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೩೮ರಲ್ಲಿ ನಡೆಯಿತು), ಪೆರಿಯಾರ್ ಪಕ್ಷದ ನಾಯಕರಾದರು ಮತ್ತು ಭಾರತದ ರಾಜ್ಯ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯ ನೇರ ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿ ಸಾರ್ವಭೌಮ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ತಮಿಳು ಜನರ ಹಕ್ಕನ್ನು ಒತ್ತುವ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಲಾಯಿತು. ೧೯೩೯ ರಲ್ಲಿ ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರು "ಪ್ರತ್ಯೇಕ, ಸಾರ್ವಭೌಮ ಮತ್ತು ಫೆಡರಲ್ ಗಣರಾಜ್ಯ ದ್ರಾವಿಡ ನಾಡು" ಪ್ರತಿಪಾದನೆಗಾಗಿ ದ್ರಾವಿಡ ನಾಡು ಸಮ್ಮೇಳನವನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಿದರು. ೧೭ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೩೯ ರಂದು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ, ಅವರು ಈ ಹಿಂದೆ (೧೯೩೮ ರಿಂದ) ಬಳಸಲಾಗಿದ್ದ "ತಮಿಳರಿಗಾಗಿ ತಮಿಳುನಾಡು" ಬದಲಿಗೆ "ದ್ರಾವಿಡರಿಗೆ ದ್ರಾವಿಡ ನಾಡು" ಎಂಬ ಘೋಷಣೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿದರು. ೧೯೪೦ರ ಆಗಸ್ಟ್‌ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ೧೫ನೇ ವಾರ್ಷಿಕ ಒಕ್ಕೂಟದಲ್ಲಿ "ದ್ರಾವಿಡಿಸ್ತಾನ" ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಪುನರಾವರ್ತಿಸಲಾಯಿತು ^[೨೪] ೧೯೪೦ ರ ಆಗಸ್ಟ್ ೧೦ ರಂದು, ಪೆರಿಯಾರ್ ದ್ರಾವಿಡ ನಾಡು ಆಂದೋಲನವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಅದರ ಯುದ್ಧ ಪ್ರಯತ್ನಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು. ಕ್ರಿಪ್ಸ್ ಮಿಷನ್ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದಾಗ, ಪೆರಿಯಾರ್, ಡಬ್ಲ್ಯೂ.ಪಿ.ಎ. ಸೌಂದರಪಾಂಡಿಯನ್ ನಾಡಾರ್, ಎನ್‌.ಆರ್. ಸಮಿಯಪ್ಪ ಮುದಲಿಯಾರ್ ಮತ್ತು ಮುತ್ತಯ್ಯ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್ ಅವರನ್ನೊಳಗೊಂಡ ನ್ಯಾಯಾಂಗ ನಿಯೋಗವು ೩೦ಮಾರ್ಚ್ ೧೯೪೨ರಂದು ಮಿಷನ್ ಅನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ದ್ರಾವಿಡ ರಾಷ್ಟ್ರಕ್ಕಾಗಿ ಒತ್ತಾಯಿಸಿತು. ಶಾಸಕಾಂಗ ನಿರ್ಣಯದ ಮೂಲಕ ಅಥವಾ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಸಂಗ್ರಹಣೆಯ ಮೂಲಕ ಮಾತ್ರ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆ ಸಾಧ್ಯ ಎಂದು ಕ್ರಿಪ್ಸ್ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದರು. ^[೨೫] ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಪೆರಿಯಾರ್ ೧೯೪೦ ರಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ೧೯೪೨ ರಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಬೆಂಬಲದೊಂದಿಗೆ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯನ್ನು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ತರುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದರು.

ದ್ರಾವಿಡರ್ ಕಳಗಂ ಆಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆ

ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರು ಚುನಾವಣಾ ರಾಜಕೀಯದಿಂದ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಂಡರು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಸಮಾಜ ಸುಧಾರಣಾ ಸಂಘಟನೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿದರು. ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಪಡೆದರೆ ರಾಜಕೀಯ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಖಂಡಿತಾ ಬರುತ್ತದೆ’ ಎಂದು ವಿವರಿಸಿದರು. ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರ ಪ್ರಭಾವವು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯನ್ನು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ವಿರೋಧಿ, ಹಿಂದೂ ವಿರೋಧಿ ಮತ್ತು ನಾಸ್ತಿಕ ನಿಲುವುಗಳಿಗೆ ತಳ್ಳಿತು. ೧೯೪೨-೪೪ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ತಮಿಳು ಭಕ್ತಿ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃತಿಗಳಾದ ಕಂಬ ರಾಮಾಯಣಂ ಮತ್ತು ಪೆರಿಯ ಪುರಾಣಂಗಳಿಗೆ ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರ ವಿರೋಧವು, ಹಿಂದಿ ವಿರೋಧಿ ಆಂದೋಲನಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿದ್ದ ಶೈವ ತಮಿಳು ವಿದ್ವಾಂಸರೊಂದಿಗೆ ಕಂದಕವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿತು. ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ಎಂದಿಗೂ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಜನಪ್ರಿಯತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಸಿ.ಎನ್. ಅಣ್ಣಾದೊರೈ ಅವರ ಸಹಾಯದಿಂದ ಇದರ ಪ್ರವೇಶವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ನಾಯಕರ ಒಂದು ಗುಂಪಿಗೆ ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರ ನಾಯಕತ್ವ ಮತ್ತು ನೀತಿಗಳಿಂದ ಅಹಿತಕರವಾಯಿತು ಮತ್ತು ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರನ್ನು ಪದಚ್ಯುತಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವ ಬಂಡಾಯ ಗುಂಪನ್ನು ರಚಿಸಿತು. ಈ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಪಿ. ಬಾಲಸುಬ್ರಮಣ್ಯಂ ( ದಿ ಸಂಡೇ ಅಬ್ಸರ್ವರ್‌ನ ಸಂಪಾದಕ), ಆರ್‌.ಕೆ. ಷಣ್ಮುಗಂ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್, ಪಿ.ಟಿ .ರಾಜನ್ ಮತ್ತು ಎ.ಪಿ. ಪಾತ್ರೋ, ಸಿ.ಎಲ್. ನರಸಿಂಹ ಮುದಲಿಯಾರ್, ದಾಮೋದರನ್ ನಾಯ್ಡು ಮತ್ತು ಕೆ.ಸಿ. ಸುಬ್ರಮಣ್ಯ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್ ಸೇರಿದ್ದಾರೆ. ಪೆರಿಯಾರ್ ಪರ ಮತ್ತು ವಿರೋಧಿ ಬಣಗಳ ನಡುವೆ ಅಧಿಕಾರದ ಹೋರಾಟವು ಬೆಳೆಯಿತು. ೨೭ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೪೩ರಂದು, ಬಂಡಾಯ ಗುಂಪು ಪಕ್ಷದ ಕಾರ್ಯಕಾರಿ ಸಮಿತಿಯನ್ನು ಕರೆಯಿತು ಮತ್ತು೧೯೪೦ ರ ನಂತರ ವಾರ್ಷಿಕ ಸಭೆಯನ್ನು ನಡೆಸದಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರನ್ನು ಟೀಕಿಸಿತು. ತನ್ನ ವಿಮರ್ಶಕರನ್ನು ಮೌನಗೊಳಿಸಲು ಪೆರಿಯಾರ್ ಒಕ್ಕೂಟದ ಸಭೆಯನ್ನು ಕರೆಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು.

೨೭ ಆಗಸ್ಟ್ ೧೯೪೪ ರಂದು, ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯ ಹದಿನಾರನೇ ವಾರ್ಷಿಕ ಒಕ್ಕೂಟವು ಸೇಲಂನಲ್ಲಿ ನಡೆಯಿತು ಅಲ್ಲಿ ಪೆರಿಯಾರ್ ಪರ ಬಣವು ಪಕ್ಷದ ನಿಯಂತ್ರಣವನ್ನು ಸಾಧಿಸಿತು. ಒಕ್ಕೂಟವು ಪಕ್ಷದ ಸದಸ್ಯರನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸುವ ನಿರ್ಣಯಗಳನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಿತು: ರಾವ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಮತ್ತು ದಿವಾನ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಅವರಂತಹ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಗೌರವಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುವುದು, ಅವರ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಜಾತಿ ಪ್ರತ್ಯಯಗಳನ್ನು ಕೈಬಿಡುವುದು, ನಾಮನಿರ್ದೇಶಿತ ಮತ್ತು ನೇಮಕಗೊಂಡ ಹುದ್ದೆಗಳಿಗೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿ ಎಂದು ಕರೆನೀಡಿತು. ಪಕ್ಷವು ದ್ರಾವಿಡರ್ ಕಳಗಂ (ಡಿಕೆ) ಎಂಬ ಹೊಸ ಹೆಸರನ್ನೂ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿತು. ನಿರ್ಣಯಗಳನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸುವಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದ್ದ ಅಣ್ಣಾದೊರೈ ಪರಿವರ್ತನೆಗೊಂಡ ಸಂಘಟನೆಯ ಪ್ರಧಾನ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯಾದರು. ಹೆಚ್ಚಿನ ಸದಸ್ಯರು ದ್ರಾವಿಡರ್ ಕಳಗಂ ಸೇರಿದರು. ಪಿ.ಟಿ .ರಾಜನ್, ಮನಪ್ಪಾರೈ ತಿರುಮಲೈಸಾಮಿ ಮತ್ತು ಎಂ. ಬಾಲಸುಬ್ರಮಣ್ಯ ಮುದಲಿಯಾರ್ ಅವರಂತಹ ಕೆಲವು ಭಿನ್ನಮತೀಯರು ಹೊಸ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲು ಬಿ.ರಾಮಚಂದ್ರ ರೆಡ್ಡಿ ಮತ್ತು ನಂತರ ಪಿ.ಟಿ.ರಾಜನ್ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ, ಅವರು ಮೂಲ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಪಕ್ಷವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು. ಈ ಪಕ್ಷವು ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪಗಳನ್ನು ಮಾಡಿತು ಮತ್ತು ಭಾರತ ಬಿಟ್ಟು ತೊಲಗಿ ಚಳುವಳಿಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿತು. ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಗೆ ನಡೆದ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ತನ್ನ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ನೀಡಿತು. ಇದು ೧೯೫೨ ರ ಅಸೆಂಬ್ಲಿ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಒಂಬತ್ತು ಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಿತು. ಪಿ.ಟಿ. ರಾಜನ್ ಮಾತ್ರ ಯಶಸ್ವಿ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಯಾಗಿದ್ದರು. ^[೨೬] ಪಕ್ಷವು ೧೯೫೨ರ ಲೋಕಸಭೆ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಮದ್ರಾಸ್ ಲೋಕಸಭಾ ಕ್ಷೇತ್ರದಿಂದ ಎಂ. ಬಾಲಸುಬ್ರಮಣ್ಯ ಮುದಲಿಯಾರ್ ಅವರನ್ನು ಕಣಕ್ಕಿಳಿಸಿತು. ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಟಿ.ಟಿ. ಕೃಷ್ಣಮಾಚಾರಿ ವಿರುದ್ಧ ಸೋತರೂ, ಮುದಲಿಯಾರ್ ೬೩,೨೫೪ ಮತಗಳನ್ನು ಪಡೆದು ರನ್ನರ್ ಅಪ್ ಆದರು. ಈ ಹೊಸ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷವು ೧೯೫೨ ರ ನಂತರ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಲಿಲ್ಲ. ೧೯೬೮ ರಲ್ಲಿ, ಪಕ್ಷವು ಮದ್ರಾಸಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಸುವರ್ಣ ಮಹೋತ್ಸವವನ್ನು ಆಚರಿಸಿತು. ^[೨೭]

ಚುನಾವಣಾ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆ

ಚುನಾವಣೆಗಳು	ಚುನಾವಣೆಗೆ ಒಟ್ಟು ಸ್ಥಾನಗಳು ^[೨೮]	ಸೀಟುಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದಿದ್ದಾರೆ	ನಾಮನಿರ್ದೇಶನಕ್ಕೆ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಒಟ್ಟು ಸ್ಥಾನಗಳು ^[೨೯]	ಸದಸ್ಯರು ನಾಮಕರಣ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ	ಫಲಿತಾಂಶ	ಪಕ್ಷದ ಅಧ್ಯಕ್ಷ
1920	98	63	29	18	ಗೆದ್ದಿದ್ದಾರೆ	ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿ
1923	98	44	29	17	ಗೆದ್ದಿದ್ದಾರೆ	ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿ
1926	98	21	34	0	ಕಳೆದುಹೋಗಿದೆ	ಪಾನಗಲ್ ರಾಜ
1930	98	35	34		ಗೆದ್ದಿದ್ದಾರೆ	ಬಿ.ಮುನುಸ್ವಾಮಿ ನಾಯ್ಡು
1934	98		34		ಸೋತರು ^[೩೦]	ಬೊಬ್ಬಿಲಿಯ ರಾಜ
1937	215	18	46	7	ಕಳೆದುಹೋಗಿದೆ	ಬೊಬ್ಬಿಲಿಯ ರಾಜ
1939–1946	ಚುನಾವಣೆ ನಡೆದಿಲ್ಲ					ಇವಿ ರಾಮಸಾಮಿ
1946	215	0	46	0	ಭಾಗವಹಿಸಲಿಲ್ಲ	ಪಿಟಿ ರಾಜನ್
1952	375 ^[೩೧]	1	ಎನ್ / ಎ	ಎನ್ / ಎ	ಕಳೆದುಹೋಗಿದೆ	ಪಿಟಿ ರಾಜನ್

ಸಂಸ್ಥೆ

ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷದ ಮೊದಲ ಪದಾಧಿಕಾರಿಗಳನ್ನು ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೧೯೧೭ ರಲ್ಲಿ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಆರ್ಕಾಟ್ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಮುದಲಿಯಾರ್ ಅವರು ಪಕ್ಷದ ಮೊದಲ ಪ್ರಧಾನ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯಾಗಿದ್ದರು. ಪಕ್ಷವು ೧೯೨೦ ರಲ್ಲಿ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಬರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು, ಅದರ ಒಂಬತ್ತನೇ ಒಕ್ಕೂಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ೧೯ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೨೫ ರಂದು ಅದನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಿತು.೧೯೧೭ ರ ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೧೮ ರಂದು ದಿ ಹಿಂದೂ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷದ ನೀತಿಗಳು ಮತ್ತು ಗುರಿಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುವ ಸೂಚನೆಯು ಅದರ ಆರಂಭಿಕ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿತ್ತು.

ಮದ್ರಾಸ್ ನಗರವು ಪಕ್ಷದ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಮೌಂಟ್ ರೋಡ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ತನ್ನ ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷದ ಸಭೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಕೇಂದ್ರ ಕಛೇರಿಯ ಹೊರತಾಗಿ, ಹಲವಾರು ಶಾಖಾ ಕಚೇರಿಗಳು ನಗರದಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ೧೯೧೭ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಪಕ್ಷದ ಎಲ್ಲಾ ಜಿಲ್ಲಾ ಕೇಂದ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಕ್ಷರ ಕಚೇರಿಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಯಿತು, ನಿಯತಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಮದ್ರಾಸ್ ಮೂಲದ ನಾಯಕರು ಭೇಟಿ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಪಕ್ಷವು ೨೫-ಸದಸ್ಯ ಕಾರ್ಯಕಾರಿ ಸಮಿತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು, ಅಧ್ಯಕ್ಷರು, ನಾಲ್ಕು ಉಪಾಧ್ಯಕ್ಷರು, ಪ್ರಧಾನ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿ ಮತ್ತು ಖಜಾಂಚಿ. ೧೯೨೦ ರ ಚುನಾವಣೆಯ ನಂತರ, ಯುರೋಪಿಯನ್ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳನ್ನು ಅನುಕರಿಸಲು ಕೆಲವು ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಮುಖ್ಯ ಸಚೇತಕರನ್ನು ನೇಮಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಪರಿಷತ್ತಿನ ಸದಸ್ಯರು ಸಮಿತಿಗಳನ್ನು ರಚಿಸಿದರು. ಸಂವಿಧಾನದ ೬ನೇ ವಿಧಿಯು ಪಕ್ಷದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಸಂಯೋಜಿತ ಸಂಘಗಳ ನಿರ್ವಿವಾದ ನಾಯಕನನ್ನಾಗಿ ಮತ್ತು ವಿಧಾನ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಪಕ್ಷದ ಸದಸ್ಯರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿತು. ಆರ್ಟಿಕಲ್ ೧೪ ಕಾರ್ಯಕಾರಿ ಸಮಿತಿಯ ಸದಸ್ಯತ್ವ ಮತ್ತು ಪಾತ್ರವನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯಕಾರಿ ಸಮಿತಿಯ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಧಾನ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಗೆ ವಹಿಸಲಾಗಿದೆ.೨೧ ನೇ ವಿಧಿಯು ಪಕ್ಷದ "ಪ್ರಾಂತೀಯ ಒಕ್ಕೂಟ" ವನ್ನು ವಾರ್ಷಿಕವಾಗಿ ಸಂಘಟಿಸಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟಪಡಿಸಿದೆ, ಆದಾಗ್ಯೂ ೧೯೪೪ ರಂತೆ, ೨೭ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ೧೬ ಒಕ್ಕೂಟಗಳನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಲಾಗಿದೆ.

ಕೆಳಗಿನವುಗಳು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷರ ಪಟ್ಟಿ ಮತ್ತು ಅವರ ಆವಧಿಗಳು

ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷರು ^[೩೨]	ಅವಧಿ ಆರಂಭ	ಅವಧಿ ಮುಕ್ತಾಯ
ಸರ್ ಪಿ.ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿ	1917	23 ಜೂನ್ 1925
ಪಾನಗಲ್ ರಾಜ	1925	16 ಡಿಸೆಂಬರ್ 1928
ಪಿ.ಮುನುಸ್ವಾಮಿ ನಾಯ್ಡು	6 ಆಗಸ್ಟ್ 1929	11 ಅಕ್ಟೋಬರ್ 1932
ಬೊಬ್ಬಿಲಿಯ ರಾಜ	11 ಅಕ್ಟೋಬರ್ 1932	29 ಡಿಸೆಂಬರ್ 1938
ಇವಿ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ	29 ಡಿಸೆಂಬರ್ 1938	27 ಆಗಸ್ಟ್ 1944
ಬಿ.ರಾಮಚಂದ್ರ ರೆಡ್ಡಿ	1944	1945
ಪಿಟಿ ರಾಜನ್	1945	1957

ಕೆಲಸಗಳು

ಶಾಸಕಾಂಗ ಉಪಕ್ರಮಗಳು

ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ಶಾಶ್ವತವಾದ ಪ್ರಭಾವದೊಂದಿಗೆ ಹಲವಾರು ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಿತು. ಅದರ ಕೆಲವು ಶಾಸಕಾಂಗ ಉಪಕ್ರಮಗಳು ೨೦೦೯ ರವರೆಗೂ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿವೆ. ೧೬ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೧೯೨೧ರಂದು, ಮೊದಲ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಸರ್ಕಾರವು ಮೊದಲ ಕೋಮು ಸರ್ಕಾರದ ಆದೇಶವನ್ನು (GO # 613) ಅಂಗೀಕರಿಸಿತು, ಆ ಮೂಲಕ ಭಾರತೀಯ ಶಾಸಕಾಂಗ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಮೀಸಲಾತಿಗಳನ್ನು ಕಾನೂನುಬದ್ಧಗೊಳಿಸಿದ ಮೊದಲ ಚುನಾಯಿತ ಸಂಸ್ಥೆಯಾಯಿತು, ಅದು ನಂತರ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಕಾರಾರ್ಹವಾಗಿದೆ. ^[೩೩] ಮದ್ರಾಸ್ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ದತ್ತಿ ಕಾಯಿದೆ, ೧೮ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೨೨ ರಂದು ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ೧೯೨೫ ರಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದಿತು, ಇದು ಅನೇಕ ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯಗಳನ್ನು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ನೇರ ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ತಂದಿತು. ಈ ಕಾಯಿದೆಯು ನಂತರದ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ದತ್ತಿ ( HR & CE ) ಕಾಯಿದೆಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಪ್ರಸ್ತುತ ನೀತಿಗೆ ಪೂರ್ವನಿದರ್ಶನವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿತು. ^[೩೪] ^[೩೫]

೧೯೧೯ ರ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರದ ಕಾಯಿದೆಯು ಮಹಿಳೆಯರು ಶಾಸಕರಾಗುವುದನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿತು. ಮೊದಲ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಸರ್ಕಾರವು ೧ ಏಪ್ರಿಲ್ ೧೯೨೧ ರಂದು ಈ ನೀತಿಯನ್ನು ರದ್ದುಗೊಳಿಸಿತು. ಮತದಾರರ ಅರ್ಹತೆಗಳನ್ನು ಲಿಂಗ ತಟಸ್ಥಗೊಳಿಸಲಾಗಿದೆ. ಈ ನಿರ್ಣಯವು ೧೯೨೬ ರಲ್ಲಿ ಡಾ. ಮುತ್ತುಲಕ್ಷ್ಮಿ ರೆಡ್ಡಿ ಅವರನ್ನು ಪರಿಷತ್ತಿಗೆ ನಾಮನಿರ್ದೇಶನ ಮಾಡಲು ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತು, ಅವರು ಭಾರತದ ಯಾವುದೇ ಶಾಸಕಾಂಗದ ಸದಸ್ಯರಾದ ಮೊದಲ ಮಹಿಳೆಯಾದರು. ೧೯೨೨ ರಲ್ಲಿ, ಮೊದಲ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಸರ್ಕಾರದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ( ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧಗಳು ಹದಗೆಡುವ ಮೊದಲು), ಪರಿಷತ್ತು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ "ಪಂಚಮಾರ್" ಅಥವಾ " ಪರಾಯರ್ " (ಅವಹೇಳನಕಾರಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ) ಎಂಬ ಪದಗಳನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿ " ಆದಿ ದ್ರಾವಿಡರ್ " ಎಂಬ ಪದದೊಂದಿಗೆ ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸಲು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿತು.

೧೯೨೦ ರ ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ಕಾಯಿದೆಯು ಹುಡುಗರು ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಕಡ್ಡಾಯ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿತು ಮತ್ತು ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣದ ಹಣವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು. ಇದನ್ನು ೧೯೩೪ ಮತ್ತು ೧೯೩೫ ರಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ ಸೂಕ್ತ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಈ ಕಾಯಿದೆಯು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಶಾಲೆಗಳಿಂದ ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಪೋಷಕರಿಗೆ ದಂಡ ವಿಧಿಸಿತು. ೧೯೨೩ ರ ಮದ್ರಾಸ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ ಕಾಯಿದೆಯು ಮದ್ರಾಸ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯದ ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿಯನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿತು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯಗೊಳಿಸಿತು. ೧೯೨೦ ರಲ್ಲಿ ಮದ್ರಾಸ್ ಕಾರ್ಪೊರೇಷನ್ ಶಾಸಕಾಂಗ ಮಂಡಳಿಯ ಅನುಮೋದನೆಯೊಂದಿಗೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟದ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿತು. ಇದು ಮದರಾಸಿನ ಥೌಸಂಡ್ ಲೈಟ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಕಾರ್ಪೊರೇಷನ್ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಉಪಹಾರ ಯೋಜನೆಯಾಗಿತ್ತು. ನಂತರ ಇದು ಇನ್ನೂ ನಾಲ್ಕು ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸಿತು. ಇದು ೧೯೬೦ ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಕೆ. ಕಾಮರಾಜ್ ಅವರು ಪರಿಚಯಿಸಿದ ಮತ್ತು ೧೯೮೦ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಎಂ.ಜಿ. ರಾಮಚಂದ್ರನ್ ಅವರು ವಿಸ್ತರಿಸಿದ ಉಚಿತ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟದ ಯೋಜನೆಗಳಿಗೆ ಪೂರ್ವಭಾವಿಯಾಗಿತ್ತು.

೧೯೨೨ ರಲ್ಲಿ ಅಂಗೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮತ್ತು ೧೯೩೫ರಲ್ಲಿ ತಿದ್ದುಪಡಿಯಾದ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳಿಗೆ ರಾಜ್ಯ ನೆರವು ಕಾಯಿದೆಯು ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳ ಸ್ಥಾಪನೆಗೆ ಸಾಲಗಳನ್ನು ನೀಡಿತು. ೧೯೩೧ ರ ಮಲಬಾರ್ ಟೆನೆನ್ಸಿ ಆಕ್ಟ್ (ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೧೯೨೬ ರಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು), ವಿವಾದಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಕೃಷಿ ಹಿಡುವಳಿದಾರರ ಕಾನೂನು ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಬಲಪಡಿಸಿತು ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ "ಕೆಲವು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ (ಭೂಮಿ) ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಕ್ಕನ್ನು" ನೀಡಿತು.

ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು

ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷದ ತಮಿಳು ಮತ್ತು ತೆಲುಗು ಸದಸ್ಯರ ನಡುವಿನ ಪೈಪೋಟಿಯು ಎರಡು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳ ಸ್ಥಾಪನೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಪಕ್ಷದ ಆರಂಭದಿಂದಲೂ ಪೈಪೋಟಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿತ್ತು ಮತ್ತು ಮೊದಲ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಸರ್ಕಾರದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ತಮಿಳು ಸದಸ್ಯರನ್ನು ಸಂಪುಟದಿಂದ ಹೊರಗಿಡಲಾಯಿತು.೧೯೨೧ ರಲ್ಲಿ ಆಂಧ್ರ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಪ್ರಸ್ತಾಪವನ್ನು (ಕೊಂಡ ವೆಂಕಟಪ್ಪಯ್ಯ ಮತ್ತು ಪಟ್ಟಾಬಿ ಸೀತಾರಾಮಯ್ಯ ಅವರಂತಹ ನಾಯಕರ ಬಹುಕಾಲದ ಬೇಡಿಕೆ) ಮೊದಲು ಎತ್ತಿದಾಗ, ಸಿ. ನಟೇಶ ಮುದಲಿಯಾರ್ ಸೇರಿದಂತೆ ತಮಿಳು ಸದಸ್ಯರು ಅದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದರು. ಆಂಧ್ರರು ಅಥವಾ ಆಂಧ್ರ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯವನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ ಎಂದು ತಮಿಳರು ವಾದಿಸಿದರು. ಜೆ.ಎನ್. ರಾಮನಾಥನ್ ಮತ್ತು ರಾಮನಾಡಿನ ರಾಜರಂತಹ ಅತೃಪ್ತ ತಮಿಳು ಸದಸ್ಯರನ್ನು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಲು, ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿ ಅವರು ತಮಿಳು ಸದಸ್ಯ ಟಿ.ಎನ್. ಶಿವಜ್ಞಾನಂ ಪಿಳ್ಳೈ ಅವರನ್ನು೧೯೨೩ ರಲ್ಲಿ ಎರಡನೇ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡರು. ಇದು ತಮಿಳು ಬೆಂಬಲದೊಂದಿಗೆ ೬ ನವೆಂಬರ್ ೧೯೨೫ ರಂದು ಆಂಧ್ರ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ ಮಸೂದೆಯ ಅಂಗೀಕಾರಕ್ಕೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತು. ಈ ಸಂಸ್ಥೆಯು ೧೯೨೬ ರಲ್ಲಿ ಸಿ.ಆರ್. ರೆಡ್ಡಿ ಅದರ ಮೊದಲ ಉಪಕುಲಪತಿಯಾಗಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಇದು ಪ್ರತ್ಯೇಕ, ತಮಿಳು, ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ ಸ್ಥಾಪನೆಗೆ ಕರೆ ನೀಡಿತು, ಏಕೆಂದರೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಪ್ರಾಬಲ್ಯವಿರುವ ಮದ್ರಾಸ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯವು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಲಿಲ್ಲ. ೨೨ ಮಾರ್ಚ್ ೧೯೨೬ ರಂದು, ಶಿವಜ್ಞಾನಂ ಪಿಳ್ಳೈ ಅವರ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆಯಲ್ಲಿ ತಮಿಳು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ಸಮಿತಿಯು ಕಾರ್ಯಸಾಧ್ಯತೆಯನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು ಮತ್ತು ೧೯೨೯ರಲ್ಲಿ ಅಣ್ಣಾಮಲೈ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯವನ್ನು ತೆರೆಯಲಾಯಿತು. ದೊಡ್ಡ ದತ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡಿದ ಅಣ್ಣಾಮಲೈ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್ ಅವರ ಹೆಸರನ್ನು ಇಡಲಾಗಿದೆ. ^[೩೬] ^[೩೭]

ಮೂಲಸೌಕರ್ಯ

ಚಿತ್ರ:Madras 1921.jpg

Map of Madras city in 1921, before the draining of Long Tank

ಚಿತ್ರ:Madras 1955 reduced.jpg

Madras city in 1955, after Long Tank had been drained out

ಎರಡನೇ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ, ರಾಮರಾಯನಿಂಗರ್ ಅವರ ಅಧಿಕಾರದ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಮದ್ರಾಸ್ ನಗರದ ಮೂಲಭೂತ ಸೌಕರ್ಯಗಳು ಸುಧಾರಣೆಗಳನ್ನು ಕಂಡಿತು - ವಿಶೇಷವಾಗಿ ತ್ಯಾಗರಾಯನಗರ ಗ್ರಾಮದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ. ಅವರ ಆಡಳಿತವು ೭ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೧೯೯೨೦ ರ ಮದ್ರಾಸ್ ಟೌನ್ ಪ್ಲಾನಿಂಗ್ ಆಕ್ಟ್ ಅನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಿತು, ನಗರದ ತ್ವರಿತ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಲು ವಸತಿ ವಸಾಹತುಗಳನ್ನು ರಚಿಸಿತು. ^[೩೮]

ದಿ ಲಾಂಗ್ ಟ್ಯಾಂಕ್, a 5 km (3.1 mi) ಉದ್ದ ಮತ್ತು 2 km (1.2 mi) ವಿಶಾಲವಾದ ಜಲಮೂಲ, ನುಂಗಂಬಾಕ್ಕಂನಿಂದ ಸೈದಾಪೇಟ್ ವರೆಗೆ ನಗರದ ಪಶ್ಚಿಮ ಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಚಾಪವನ್ನು ರಚಿಸಿತು ಮತ್ತು ೧೯೨೩ ರಲ್ಲಿ ಬರಿದಾಗಲಾಯಿತು ^[೩೯] ಲಾಂಗ್ ಟ್ಯಾಂಕ್‌ನ ಪಶ್ಚಿಮಕ್ಕೆ ೧೯೧೧ ರಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಸರ್ಕಾರವು ಮರ್ಮಲನ್/ ಮಾಂಬಲಂ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ರೈಲು ನಿಲ್ದಾಣವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವುದರೊಂದಿಗೆ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ^[೩೯] ರಾಮರಾಯನಿಂಗರ್ ಈ ಗ್ರಾಮಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಂತೆ ವಸತಿ ಕಾಲೋನಿ ರಚಿಸಿದರು. ಈ ಕಾಲೋನಿಗೆ "ತ್ಯಾಗರಾಯ ನಗರ" ಅಥವಾ ಟಿ. ನಗರ ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಲಾಯಿತು - ಈಗಷ್ಟೇ ನಿಧನರಾದ ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿ ಅವರ ಸ್ಮರಣಾರ್ಥ. ^[೩೯] ಟಿ.ನಗರವು ಪಾನಗಲ್‌ನ ರಾಜ ರಾಮರಾಯನಿಂಗರ್ ಅವರ ನಂತರ ಪಾನಗಲ್ ಪಾರ್ಕ್ ಎಂಬ ಉದ್ಯಾನವನದ ಸುತ್ತಲೂ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತವಾಗಿದೆ. ^[೩೯] ಈ ಹೊಸ ಬಡಾವಣೆಯಲ್ಲಿನ ಬೀದಿಗಳು ಮತ್ತು ಇತರ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯಗಳಿಗೆ ಮಹಮ್ಮದ್ ಉಸ್ಮಾನ್, ಮುಹಮ್ಮದ್ ಹಬೀಬುಲ್ಲಾ, ಒ. ತನಿಕಾಚಲಂ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್, ನಟೇಶ ಮುದಲಿಯಾರ್ ಮತ್ತು ಡಬ್ಲ್ಯೂ.ಪಿ.ಎ. ಸೌಂದರಪಾಂಡಿಯನ್ ನಾಡರ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಪ್ರಮುಖ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಮತ್ತು ಪಕ್ಷದ ಸದಸ್ಯರ ಹೆಸರನ್ನು ಇಡಲಾಗಿದೆ. ^[೩೯] ^[೪೦] ^[೪೧] ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಸ್ಲಂ ತೆರವು ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದವು ಮತ್ತು ದಟ್ಟಣೆಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಸತಿ ಕಾಲೋನಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸ್ನಾನಗೃಹಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದವು. ಅವರು ೧೯೨೪ ರಲ್ಲಿ ಇಂಡಿಯನ್ ಸ್ಕೂಲ್ ಆಫ್ ಮೆಡಿಸಿನ್ ಅನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಔಷಧದ ಆಯುರ್ವೇದ, ಸಿದ್ಧ ಮತ್ತು ಯುನಾನಿ ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಸಂಶೋಧಿಸಲು ಮತ್ತು ಉತ್ತೇಜಿಸಲು ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಂಡರು . ^[೪೨]

ರಾಜಕೀಯ ಪರಂಪರೆ

ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷವು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ರಾಜಕೀಯ ಸಂಘಟನೆಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸಿತು. ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಚಳುವಳಿಗಳು ೧೯ ನೇ ಶತಮಾನದ ಉತ್ತರಾರ್ಧದಿಂದ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದರೂ, ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ಅಂತಹ ಮೊದಲ ರಾಜಕೀಯ ಸಂಘಟನೆಯಾಗಿದೆ. ರಾಜಪ್ರಭುತ್ವದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಆಡಳಿತ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷದ ಭಾಗವಹಿಸುವಿಕೆಯು ಮದ್ರಾಸ್ ರಾಜ್ಯದ ವಿದ್ಯಾವಂತ ಗಣ್ಯರಿಗೆ ಸಂಸದೀಯ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಕಲಿಸಿತು. ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಮತ್ತು ದ್ರಾವಿಡರ್ ಕಳಗಂ ಇಂದಿನ ದ್ರಾವಿಡ ಪಕ್ಷಗಳಾದ ದ್ರಾವಿಡ ಮುನ್ನೇತ್ರ ಕಳಗಂ ಮತ್ತು ಅಣ್ಣಾ ದ್ರಾವಿಡ ಮುನ್ನೇತ್ರ ಕಳಗಂ, ತಮಿಳುನಾಡನ್ನು (ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ ರಾಜ್ಯ ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿ) ೧೯೬೭ರಿಂದ ಅಡೆತಡೆಯಿಲ್ಲದೆ ಆಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ

ವಿವಾದಗಳು

ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಬಗೆಗಿನ ಧೋರಣೆ

ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷವು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಲು ರಾಜಕೀಯ ಸಂಘಟನೆಯಾಗಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಅದು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಪಕ್ಷದ ಸದಸ್ಯರನ್ನಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಯುರೋಪಿಯನ್ನರು ಸೇರಿದಂತೆ ಇತರ ಗುಂಪುಗಳೊಂದಿಗೆ, ಅವರು ವೀಕ್ಷಕರಾಗಿ ಸಭೆಗಳಿಗೆ ಹಾಜರಾಗಲು ಅನುಮತಿಸಲಾಯಿತು. ೧೯೨೬ ರಲ್ಲಿನ ಸೋಲಿನ ನಂತರ, ಪಕ್ಷವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಒಳಗೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತಾವಾದಿಯಾಗಿ ಮಾಡಲು ಕರೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಲಾಯಿತು. ವಿರೋಧಿಗಳು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಪೆರಿಯಾರ್ ಇ.ವಿ. ರಾಮಸಾಮಿ ಅವರ ಸ್ವಾಭಿಮಾನದ ಬಣ ಮೂಲ ನೀತಿಯನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿತು. ೧೯೨೯ ರಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯಾಂಗ, ಮಂತ್ರಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಂವಿಧಾನವಾದಿಗಳ ನಡುವಿನ ತ್ರಿಪಕ್ಷೀಯ ಸಮ್ಮೇಳನದಲ್ಲಿ, ಸಂಘಟನೆಗೆ ಸೇರುವ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಮೇಲಿನ ನಿರ್ಬಂಧಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಲು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡುವ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಲಾಯಿತು. ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೧೯೨೯ರಲ್ಲಿ, ಕಾರ್ಯಕಾರಿ ಸಮಿತಿಯು ನೆಲ್ಲೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಪಕ್ಷದ ಹನ್ನೊಂದನೇ ವಾರ್ಷಿಕ ಒಕ್ಕೂಟದ ಮುಂದೆ ಅನುಮೋದನೆಗಾಗಿ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಇರಿಸಿತು. ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿ ಮುನುಸ್ವಾಮಿ ನಾಯ್ಡು ಅವರು ಈ ಕೆಳಗಿನಂತೆ ಮಾತನಾಡಿದರು.

ನಾವು ಒಂದು ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಹೊರಗಿಡುವವರೆಗೆ, ನಾವು ರಾಜಕೀಯವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯ ಎಲ್ಲಾ ಜನರ ಪರವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಲು ಅಥವಾ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಾವು ಆಶಿಸುವಂತೆ, ನೀಡಬಹುದಾದ ಸುಧಾರಣೆಗಳ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಪ್ರಾಂತೀಯ ಸ್ವಾಯತ್ತತೆಯನ್ನು ಪ್ರಾಂತಗಳಿಗೆ ನೀಡಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಒಕ್ಕೂಟವು ಎಲ್ಲಾ ಸಮುದಾಯಗಳ ನಿಜವಾದ ಪ್ರಾತಿನಿಧಿಕ ಸಂಸ್ಥೆ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಒಕ್ಕೂಟದ ಉದ್ದೇಶಗಳು ಮತ್ತು ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗೆ ಚಂದಾದಾರರಾಗಲು ಸಿದ್ಧರಿರುವ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಏನು ಆಕ್ಷೇಪಣೆ ಇರಬಹುದು? ನಿಷೇಧ ತೆಗೆದರೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಸೇರದೇ ಇರಬಹುದು. ಆದರೆ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ನಮ್ಮ ಒಕ್ಕೂಟವು ಒಂದು ವಿಶೇಷವಾದ ಸಂಸ್ಥೆ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಆಕ್ಷೇಪಣೆಗೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ.

ಮಾಜಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಚಿವ ಎ.ಪಿ. ಪಾತ್ರೋ, ನಾಯ್ಡು ಅವರ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು. ಆದಾಗ್ಯೂ ಈ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಪೆರಿಯಾರ್ ಮತ್ತು ಆರ್ ಕೆ ಷಣ್ಮುಖಂ ಚೆಟ್ಟಿ ತೀವ್ರವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿದರು ಮತ್ತು ವಿಫಲವಾಯಿತು. ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ಬಿಡುವುದರ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಪೆರಿಯಾರ್ ವಿವರಿಸಿದರು:

ಇತರ ಪಕ್ಷಗಳಲ್ಲಿರುವ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರು ಕ್ರಮೇಣ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿಗೆ ಬರುತ್ತಿರುವಾಗ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ವಿಧಾನಗಳು ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ವಿಧಾನಗಳಿಂದ ಬೇಸತ್ತು, ಅವರನ್ನುಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಪಕ್ಷದ ಶ್ರೇಣಿಗೆ ಸೇರಿಸಲು ಯೋಚಿಸುವುದು ಮೂರ್ಖತನವಲ್ಲವೇ?

ಪಕ್ಷವು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಸದಸ್ಯರನ್ನು ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೧೯೩೪ ರಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು

ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷದೊಂದಿಗೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸುವ ಒತ್ತಡವು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿನ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರನ್ನು ಪಕ್ಷದ ಅಧಿಕಾರ ರಚನೆಗೆ ಬಿಡುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಿತು. ಪಕ್ಷದ ನೀತಿಗಳು ಸ್ಥಾಪಿತ ಸಾಮಾಜಿಕ ಶ್ರೇಣಿಯನ್ನು ಭೇದಿಸಿತು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಸಮುದಾಯಗಳ ನಡುವಿನ ದ್ವೇಷವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು.

ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ

ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷವು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ನಿಷ್ಠವಾಗಿತ್ತು. ಅದರ ಆರಂಭಿಕ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ಜಸ್ಟೀಸ್ ಭಾರತೀಯ ಹೋಮ್ ರೂಲ್ ಚಳುವಳಿಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದರು. ಇದು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಂಸದೀಯ ಸಂಸ್ಥೆಯಾದ ಕೇಂದ್ರ ಶಾಸನ ಸಭೆಗೆ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಲಿಲ್ಲ. ೧೯೧೬-೨೦ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಇದು ಕೋಮು ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವುದರ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿತು. ಅಸಹಕಾರದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಇದು ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿಗಳನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಲು ಮತ್ತು ಖಂಡಿಸುವಲ್ಲಿ ಮದ್ರಾಸ್ ಮೇಲ್ ಜೊತೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತು. ೧೯೧೬ ರಿಂದ ೧೯೨೪ರವರೆಗೆ ಪಕ್ಷದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿದ್ದ ಸರ್ ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಪಕ್ಷದ ಎ.ಪಿ. ಪಾತ್ರೋ ಸೇರಿದಂತೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿಗಳ ವಿರೋಧದ ನಡುವೆ "ರಾಜಕೀಯ ಕೈದಿಗಳು ಡಕಾಯಿತರು ಮತ್ತು ದರೋಡೆಕೋರರಿಗಿಂತ ಕೆಟ್ಟವರು" ಎಂದು ವಿಧಾನಸಭೆಯ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು. ^[೪೩] ಪಾನಗಲ್ ರಾಜ ನೇತೃತ್ವದ ಆಗಿನ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಸರ್ಕಾರವು ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತಾವಾದಿ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಭಾರತಿ ಬರೆದ ಕವಿತೆಗಳ ಪ್ರಕಟಣೆ ಮತ್ತು ವಿತರಣೆಯನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿತು. ^[೪೪] ಆದಾಗ್ಯೂ, ೧೯೨೦ ರ ದಶಕದ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಪಕ್ಷವು ಹೆಚ್ಚು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತಾವಾದಿ ನೀತಿಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಕೈಯಿಂದ ನೂಲುವ ದಾರ ಮತ್ತು ಸ್ವದೇಶಿ ಅರ್ಥಶಾಸ್ತ್ರದ ಹಿಂದಿನ ತಿರಸ್ಕಾರವನ್ನು ಅದು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿತು. ೧೯೨೫ ರಲ್ಲಿ, ಪಕ್ಷದ ವಾರ್ಷಿಕ ಒಕ್ಕೂಟವು "ಸ್ಥಳೀಯ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳು" ಮತ್ತು "ಸ್ವದೇಶಿ ಉದ್ಯಮ" ವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಿತು. ಈ ಪಲ್ಲಟವು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ಸ್ವರಾಜ್ ವಿರುದ್ಧ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಲು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತು, "ಸ್ವರಾಜ್" (ಅಥವಾ ಸ್ವ-ಆಡಳಿತ) ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಮದ್ರಾಸ್ ಶಾಖೆಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಸಿ.ಆರ್. ರೆಡ್ಡಿ ಈ ಬದಲಾವಣೆಯ ನೇತೃತ್ವ ವಹಿಸಿದ್ದರು. ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಯವರಿಗೆ, ಸ್ವರಾಜ್ ಎಂದರೆ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಶಃ ಸ್ವ-ಸರ್ಕಾರ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಲ್ಲ. ಸಂವಿಧಾನವು ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದೆ: ".. ಎಲ್ಲಾ ಶಾಂತಿಯುತ ಮತ್ತು ಕಾನೂನುಬದ್ಧ ಮತ್ತು ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ವಿಧಾನಗಳಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಬೇಗ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಒಂದು ಘಟಕವಾಗಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ವರಾಜ್ಯವನ್ನು ಪಡೆಯಲು. ."

ಜಲಿಯನ್ ವಾಲಾಬಾಗ್ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡವನ್ನು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಖಂಡಿಸಿದೆಯೇ ಎಂಬುದನ್ನು ಐತಿಹಾಸಿಕ ದಾಖಲೆಯು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಸೂಚಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ೧೯೩೦ ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಮುನುಸಾಮಿ ನಾಯ್ಡು ಮತ್ತು ಬೊಬ್ಬಿಲಿಯ ರಾಜನ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತಾವಾದಿ ನೀತಿಗಳ ಕಡೆಗೆ ಪಕ್ಷದ ಬದಲಾವಣೆಯು ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಯಿತು. ನಾಗರಿಕ ಅಸಹಕಾರ ಅಭಿಯಾನದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ,ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಪೊಲೀಸರ ಕಠಿಣ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಭಟಿಸಲಿಲ್ಲ. ^[೨೦] ಆದಾಗ್ಯೂ, ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಮತ್ತು ೧೯೩೪ ರಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಗೆಲುವಿನ ಸರಮಾಲೆಯೊಂದಿಗೆ, ಪಕ್ಷವು ಮತ್ತೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿತು. ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ಪೆರಿಯಾರ್ ಇ.ವಿ. ರಾಮಸ್ವಾಮಿಯ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿತು. ರಾಮಸ್ವಾಮಿಯವರು ೧೯೩೦ರ ದಶಕದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯಿಂದ ದೂರ ಸರಿದಿದ್ದರು. ಪ್ರಚಾರ ಮತ್ತು ಪ್ರಚಾರದಲ್ಲಿ ಅವರ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ, ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ತಮ್ಮ ಚುನಾವಣಾ ಪ್ರಣಾಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಚಳವಳಿಯ ಸಮಾಜವಾದಿ "ಈರೋಡ್" ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಸೇರಿಸಿದರು. ಹೊಸ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವು ಪಾನ ನಿಷೇಧದಂತಹ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತಾವಾದಿ ನೀತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷದ ಬಗ್ಗೆ ವದಂತಿಗಳು

೧೯೨೦ ರಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯು ಎಲ್ಲಾ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರನ್ನು ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಕ್ರಮೇಣ ಅನೇಕ ಸಮುದಾಯಗಳ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿತು. ತ್ಯಾಗರಾಯ ಚೆಟ್ಟಿ ಮತ್ತು ನಂತರ ಪಾನಗಂಟಿ ರಾಮರಾಯನಿಂಗರ್ ಅವರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ, ಪಕ್ಷವು ಕೆಲವು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಶೂದ್ರ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಿತು, ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ದೂರವಿಟ್ಟಿತು. ಮೊದಲ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಸರ್ಕಾರದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಮುಸ್ಲಿಂ ಕೌನ್ಸಿಲ್ ಸದಸ್ಯರು ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು, ಆದರೆ ನೇಮಕಾತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯದಿಂದ ಹಿಂದೆ ಸರಿದರು. ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷದೊಂದಿಗಿನ ಮುಸ್ಲಿಂ ಭ್ರಮನಿರಸನವನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾ, ಅಬ್ಬಾಸ್ ಅಲಿ ಖಾನ್ ಎಂಬ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸದಸ್ಯ ೧೯೨೩ರ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದರು:

ಅನುಭವದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲ ಅವರು ಮುದಲಿಯಾರ್, ನಾಯ್ಡು, ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್ ಅಥವಾ ಪಿಳ್ಳೈಗೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡುತ್ತಾರೆ ಆದರೆ ಮುಹಮ್ಮದ್ದನ್ನಲ್ಲ ಎಂದು ನಾನು ವಾಸ್ತವಿಕ ಅನುಭವದಿಂದ ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ

ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಎಂದಿಗೂ ಮುಸ್ಲಿಂ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಮರಳಿ ಪಡೆಯಲಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಕೋಮು ಮೀಸಲಾತಿಯಿಂದ ತೆರೆದಿರುವ ಉದ್ಯೋಗಗಳ ಅಸಮಾನ ಹಂಚಿಕೆಯನ್ನು ಉನ್ನತ-ಜಾತಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಪಡೆದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಗುಂಪಿಗೆ ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಲು ಅದು ವಿಫಲವಾಯಿತು. ಇದೇ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಬಿರುಕು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಟಿ.ಎಂ. ನಾಯರ್ ಅವರ ಮರಣದ ನಂತರ, ಆದಿ ದ್ರಾವಿಡರನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಪಕ್ಷದಿಂದ ಹೊರಹಾಕಲಾಯಿತು. "ಪುಲಿಯಂತೋಪ್ ಘಟನೆಗಳು" ("ಬಿ & ಸಿ ಮಿಲ್ ಮುಷ್ಕರ" ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ) ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಶೂದ್ರ ಜಾತಿಗಳಾದ ವೆಲ್ಲಲರು, ಬೆರಿ ಚೆಟ್ಟಿಗಳು, ಬಲಿಜ ನಾಯ್ಡುಗಳು, ಕಮ್ಮಗಳು ಮತ್ತು ಕಾಪುಗಳು ಪರಯ್ಯರೊಂದಿಗಿನ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹಳಸಿದವು. ೧೧ ಮೇ ೧೯೨೧ರಂದು, ಕರ್ನಾಟಕ ಜವಳಿ ಗಿರಣಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಟ್‌ಗಳು ಮತ್ತು ಜಾತಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಮುಷ್ಕರ ನಡೆಸಿದರು. ಜೂನ್ ೨೦ ರಂದು, ಬಕಿಂಗ್ಹ್ಯಾಮ್ ಮಿಲ್‌ನ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಅನುಸರಿಸಿದರು. ಮುಷ್ಕರವನ್ನು ಕೊನೆಗೊಳಿಸಲು ಪರಯ್ಯರನ್ನು ಮನವೊಲಿಸಿದರು, ಆದರೆ ಜಾತಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಮುಷ್ಕರವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದರು. ಇದರಿಂದ ಎರಡು ಗುಂಪುಗಳ ನಡುವೆ ವೈಮನಸ್ಸು ಉಂಟಾಗಿತ್ತು. ನಂತರ ಪೊಲೀಸರು ಮತ್ತು ಜಾತಿ ಹಿಂದೂಗಳ ನಡುವಿನ ಘರ್ಷಣೆಯಲ್ಲಿ ಹಲವರು ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಟ್ಟರು. ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ನಾಯಕರು ಸರ್ಕಾರವು ಪರಯ್ಯರನ್ನು ಮುದ್ದಿಸುವ ಮೂಲಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಆರೋಪಿಸಿದರು. ಪಕ್ಷದ ಪತ್ರಿಕೆ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದೆ:

ಕಾರ್ಮಿಕ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಆದಿ-ದ್ರಾವಿಡರನ್ನು ಅನುಚಿತವಾಗಿ ಲಾಲನೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಮತ್ತು ಭಾಗಶಃ ಅವರಿಗೆ ಕೆಲವು ಪೊಲೀಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ನೀಡಿದ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದಿಂದ ಈಗಿನ ಶೋಚನೀಯ ಸ್ಥಿತಿಯು ಎಲ್ಲಾ ಘಟನೆಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಶಃ ತಂದಿದೆ ಎಂದು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯ.

ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೧೨ ರಂದು ಮದ್ರಾಸ್ ಲೆಜಿಸ್ಲೇಟಿವ್ ಕೌನ್ಸಿಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಓ. ಥಣಿಕಾಚಲ ಚೆಟ್ಟಿ ಅವರು ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದರು, ಇದು ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿ ಸದಸ್ಯರು ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯಪಾಲರ ಕಾರ್ಯಕಾರಿ ಮಂಡಳಿಯ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಕಾನೂನು ಸದಸ್ಯರಾದ ಎಸ್. ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಅಯ್ಯಂಗಾರ್ ಮತ್ತು ಗೃಹ ಸದಸ್ಯರಾದ ಲಿಯೋನೆಲ್ ಡೇವಿಡ್ಸನ್ ನಡುವೆ ತೀವ್ರ ಚರ್ಚೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಡೇವಿಡ್ಸನ್ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಅನ್ನು ದೂಷಿಸಿದರು, "ಇದು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಕೇವಲ ಸ್ಟ್ರೈಕರ್ ಮತ್ತು ಸ್ಟ್ರೈಕರ್ ಅಲ್ಲದವರಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾದ ಕಾರ್ಮಿಕ ವಿವಾದವಲ್ಲ, ಆದರೆ ಜಾತಿ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಗಳಿಂದ ಉರಿಯುತ್ತಿರುವ ಬಣ ಹೋರಾಟವಾಗಿದೆ." ಪರಿಷತ್ತಿನ ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿಗಳ ಮುಖ್ಯ ಪ್ರತಿನಿಧಿ ಎಂ.ಸಿ. ರಾಜಾ ಡೇವಿಡ್‌ಸನ್‌ಗೆ ಸಹಮತ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು. ಮದ್ರಾಸ್ ಮೇಲ್ ನ ಆದಿ ದ್ರಾವಿಡ ಓದುಗ ಟಿ.ಎಂ.ನಾಯರ್ ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಹೇಗೆ ಖಂಡಿಸಿದ್ದರೋ ಅದೇ ರೀತಿ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯನ್ನು ಖಂಡಿಸಿದರು. ಪುಲಿಯಾಂತೋಪ್ ಘಟನೆಯ ನಂತರ, ರಾಜಾ ಮತ್ತು ಪರಯ್ಯರು ಪಕ್ಷವನ್ನು ತೊರೆದರು. ^[೪೫]

ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳು

↑ Encyclopedia of Political parties. p.152
↑ Kavitha Muralidharan (20 November 2016). "100 years of Justice Party, a movement which defined Tamil Nadu politics". The NewsMinute. Retrieved 13 September 2021.
↑ Joshua Fishman; Ofelia Garcia (2010). Handbook of Language and Ethnic Identity:The Success-Failure Continuum in Language and Ethnic Identity Efforts (Volume 2): The Success-Failure Continuum in Language and Ethnic Identity Efforts. Oxford University Press, USA. pp. 230–. ISBN 978-0-19-539245-6. Retrieved 7 July 2016.
↑ Manuraj Shunmugasundaram (22 November 2016). "A century of reform The Dravidian movement has left its progressive imprint on Tamil Nadu". The Indian Express. Retrieved 8 August 2018.
↑ "The Inner Grammar of Dissent Lives". K.S. Chalam. Outlook India. 12 December 2016. Retrieved 8 August 2018.
↑ Myron Weiner and Ergun Ozbudun (1987). Competitive elections in developing countries. American Enterprise Institute. p. 61. ISBN 0-8223-0766-9.
↑ ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named Irschick
↑ K. Nambi Arooran (1980). Tamil renaissance and Dravidian nationalism, 1905–1944. p. 37.
↑ Kathleen Gough (1981). Rural society in Southeast India. Cambridge University Press. pp. 144. ISBN 978-0-521-23889-2.
↑ ^೧೦.೦ ^೧೦.೧ Washbrook, David A. (1977). The Emergence of Provincial Politics: The Madras Presidency 1870–1920. Cambridge University Press. pp. 283–285. ISBN 978-0-521-05345-7.
↑ Baker, Christopher John (1976). The Politics of South India 1920–1937. Cambridge University Press. pp. 31–32. ISBN 978-0-521-20755-3.
↑ John R. McLane (1970). The political awakening in India. Prentice-Hall. Inc, Englewood Cliffs, New Jersey. p. 161.
↑ ^೧೩.೦ ^೧೩.೧ R., Muthukumar (1 December 2010). "3.தென்னிந்திய நலவுரிமைச் சங்கம்". Dravida Iyakka Varalaru – Part 1 (in ತಮಿಳು). Chennai: Kizhakku Pathippagam. ISBN 9788184935981.
↑ ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named Irschick3
↑ ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named rajaraman2
↑ ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named rajaraman3
↑ Krishnaswamy, S. (1989). The role of Madras Legislature in the freedom struggle, 1861–1947. Indian Council of Historical Research). pp. 126–131. OCLC 300514750.
↑ ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named encyclopediapoliticalpartiesp197
↑ Hamsapriya, A (1981). Role of the opposition in the Madras legislature 1921–1939 (PDF). Madras University. p. 85. Archived from the original (PDF) on 21 July 2011.
↑ ^೨೦.೦ ^೨೦.೧ ^೨೦.೨ ^೨೦.೩ ^೨೦.೪ Manikumar, K. A. (2003). A colonial economy in the Great Depression, Madras (1929–1937). Orient Blackswan. pp. 180–198. ISBN 978-81-250-2456-9.
↑ David A. Washbrook, and Andre Beteille
↑ Marguerite Ross Barnett
↑ Joseph, George Gheverghese (2003). George Joseph, the life and times of a Kerala Christian nationalist. Orient Blackswan. pp. 240–241. ISBN 978-81-250-2495-8.
↑ Patwardhan, Achyut; Asoka Mehta (1942). The Communal Triangle in India. Allahabad: Kitabistan. p. 172. OCLC 4449727.
↑ Chatterjee, Debi (2004). Up against caste: comparative study of Ambedkar and Periyar. Rawat Publications. p. 43. ISBN 978-81-7033-860-4.
↑ "Statistical Reports of 1951/52 Madras State Election" (PDF). Election Commission of India. Retrieved 3 March 2010.
↑ Justice Party Golden Jubilee Souvenir, 1968.
↑ From 1920 to 1934, 98 seats were available for election in the Madras Legislative Council under the dyarchial system. The legislature was a unicameral body. In 1937 and 1946, 215 seats were available for election in the Legislative Assembly. After the Government of India Act of 1935, the legislature had become bicameral with the Assembly being the lower chamber (with primacy over the Council).
↑ In 1920 and 23, 29 members were nominated to the Legislative Council. During 1926–34, the number increased to 34 with the addition of 5 more members to represent the female franchise. In 1937 and 1946, the Legislature had become bicameral with the Council being the upper house. A total of 46 council seats were filled by election.
↑ But still formed a minority government, as the Swaraj party which had won the election refused to participate in the governing process.
↑ The Justice party led by P. T. Rajan contested only nine seats. The Dravidar Kazhagam led by Periyar did not contest the elections.
↑ Justice party was renamed as Dravidar Kazhagam in 1944. After 1944, a rebel faction claiming to be the original Justice party existed till the mid-1950s.
↑ Murugan, N. (9 October 2006). "RESERVATION (Part-2)". National. Archived from the original on 8 January 2009. Retrieved 2009-12-22.
↑ ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named rajaraman6
↑ "The Hindu Religious and Charitable Endowments Department". Department of HR & CE. Government of Tamil Nadu. Archived from the original on 6 January 2010. Retrieved 2009-12-26.
↑ ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named Irschick8
↑ Raj Kumar (2003). Essays on Indian renaissance. p. 265. ISBN 978-81-7141-689-9.
↑ "Madras Town Planning Act 1920". Kerala Institute of Local Administration. Retrieved 2008-10-28.^{[ಮಡಿದ ಕೊಂಡಿ]}
↑ ^೩೯.೦ ^೩೯.೧ ^೩೯.೨ ^೩೯.೩ ^೩೯.೪ Varghese, Nina (29 August 2006). "T.Nagar: Shop till you drop, and then shop some more". Business Line. Retrieved 4 March 2010.
↑ "DMK will not forsake rights of depressed classes, says Karunanidhi". The Hindu. 18 September 2008. Archived from the original on 21 September 2008. Retrieved 4 March 2010.
↑ S. Muthiah (22 December 2008). "A street name unchanged". The Hindu. Archived from the original on 3 November 2012. Retrieved 4 March 2010.
↑ Arnold, David (2000). The new Cambridge history of India: Science, technology and medicine in Colonial India, Volume 3. Cambridge University Press. p. 185. ISBN 978-0-521-56319-2.
↑ Parthasarathy, R. (1979). Builders of modern India:S. Satyamurti. Publications Division, Government of India. p. 42.
↑ Parthasarathy, R. (1979). Builders of modern India:S. Satyamurti. Publications Division, Government of India. p. 43.
↑ Mendelsohn, Oliver; Marika Vicziany (1998). The untouchables: subordination, poverty, and the state in modern India. Contemporary South Asia. Vol. 4. Cambridge University Press. pp. 94–95. ISBN 978-0-521-55671-2.

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು

ಹೆಚ್ಚಿನ ಓದುವಿಕೆ

Chirol, Sir Valentine (1921). India Old and New Chapter XII:Cross Currents in Southern India. London: Macmillan & Co.

[1] Encyclopedia of Political parties. p.152

[2] Kavitha Muralidharan (20 November 2016). "100 years of Justice Party, a movement which defined Tamil Nadu politics". The NewsMinute. Retrieved 13 September 2021.

[FishmanGarcia2010-3] Joshua Fishman; Ofelia Garcia (2010). Handbook of Language and Ethnic Identity:The Success-Failure Continuum in Language and Ethnic Identity Efforts (Volume 2): The Success-Failure Continuum in Language and Ethnic Identity Efforts. Oxford University Press, USA. pp. 230–. ISBN 978-0-19-539245-6. Retrieved 7 July 2016.

[4] Manuraj Shunmugasundaram (22 November 2016). "A century of reform The Dravidian movement has left its progressive imprint on Tamil Nadu". The Indian Express. Retrieved 8 August 2018.

[5] "The Inner Grammar of Dissent Lives". K.S. Chalam. Outlook India. 12 December 2016. Retrieved 8 August 2018.

[6] Myron Weiner and Ergun Ozbudun (1987). Competitive elections in developing countries. American Enterprise Institute. p. 61. ISBN 0-8223-0766-9.

[Irschick-7] ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named Irschick

[8] K. Nambi Arooran (1980). Tamil renaissance and Dravidian nationalism, 1905–1944. p. 37.

[9] Kathleen Gough (1981). Rural society in Southeast India. Cambridge University Press. pp. 144. ISBN 978-0-521-23889-2.

[Washbrook-10] ೧೦.೦ ^೧೦.೧ Washbrook, David A. (1977). The Emergence of Provincial Politics: The Madras Presidency 1870–1920. Cambridge University Press. pp. 283–285. ISBN 978-0-521-05345-7.

[11] Baker, Christopher John (1976). The Politics of South India 1920–1937. Cambridge University Press. pp. 31–32. ISBN 978-0-521-20755-3.

[12] John R. McLane (1970). The political awakening in India. Prentice-Hall. Inc, Englewood Cliffs, New Jersey. p. 161.

[:0-13] ೧೩.೦ ^೧೩.೧ R., Muthukumar (1 December 2010). "3.தென்னிந்திய நலவுரிமைச் சங்கம்". Dravida Iyakka Varalaru – Part 1 (in ತಮಿಳು). Chennai: Kizhakku Pathippagam. ISBN 9788184935981.

[Irschick3-14] ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named Irschick3

[rajaraman2-15] ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named rajaraman2

[rajaraman3-16] ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named rajaraman3

[Krishnaswamy1-17] Krishnaswamy, S. (1989). The role of Madras Legislature in the freedom struggle, 1861–1947. Indian Council of Historical Research). pp. 126–131. OCLC 300514750.

[encyclopediapoliticalpartiesp197-18] ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named encyclopediapoliticalpartiesp197

[19] Hamsapriya, A (1981). Role of the opposition in the Madras legislature 1921–1939 (PDF). Madras University. p. 85. Archived from the original (PDF) on 21 July 2011.

[Manikumar1-20] ೨೦.೦ ^೨೦.೧ ^೨೦.೨ ^೨೦.೩ ^೨೦.೪ Manikumar, K. A. (2003). A colonial economy in the Great Depression, Madras (1929–1937). Orient Blackswan. pp. 180–198. ISBN 978-81-250-2456-9.

[21] David A. Washbrook, and Andre Beteille

[22] Marguerite Ross Barnett

[23] Joseph, George Gheverghese (2003). George Joseph, the life and times of a Kerala Christian nationalist. Orient Blackswan. pp. 240–241. ISBN 978-81-250-2495-8.

[24] Patwardhan, Achyut; Asoka Mehta (1942). The Communal Triangle in India. Allahabad: Kitabistan. p. 172. OCLC 4449727.

[25] Chatterjee, Debi (2004). Up against caste: comparative study of Ambedkar and Periyar. Rawat Publications. p. 43. ISBN 978-81-7033-860-4.

[26] "Statistical Reports of 1951/52 Madras State Election" (PDF). Election Commission of India. Retrieved 3 March 2010.

[27] Justice Party Golden Jubilee Souvenir, 1968.

[28] From 1920 to 1934, 98 seats were available for election in the Madras Legislative Council under the dyarchial system. The legislature was a unicameral body. In 1937 and 1946, 215 seats were available for election in the Legislative Assembly. After the Government of India Act of 1935, the legislature had become bicameral with the Assembly being the lower chamber (with primacy over the Council).

[29] In 1920 and 23, 29 members were nominated to the Legislative Council. During 1926–34, the number increased to 34 with the addition of 5 more members to represent the female franchise. In 1937 and 1946, the Legislature had become bicameral with the Council being the upper house. A total of 46 council seats were filled by election.

[30] But still formed a minority government, as the Swaraj party which had won the election refused to participate in the governing process.

[31] The Justice party led by P. T. Rajan contested only nine seats. The Dravidar Kazhagam led by Periyar did not contest the elections.

[32] Justice party was renamed as Dravidar Kazhagam in 1944. After 1944, a rebel faction claiming to be the original Justice party existed till the mid-1950s.

[reservations_history-33] Murugan, N. (9 October 2006). "RESERVATION (Part-2)". National. Archived from the original on 8 January 2009. Retrieved 2009-12-22.

[rajaraman6-34] ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named rajaraman6

[hrce-35] "The Hindu Religious and Charitable Endowments Department". Department of HR & CE. Government of Tamil Nadu. Archived from the original on 6 January 2010. Retrieved 2009-12-26.

[Irschick8-36] ಉಲ್ಲೇಖ ದೋಷ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named Irschick8

[Raj_Kumar-37] Raj Kumar (2003). Essays on Indian renaissance. p. 265. ISBN 978-81-7141-689-9.

[madrastownplanningact1920-38] "Madras Town Planning Act 1920". Kerala Institute of Local Administration. Retrieved 2008-10-28.^{[ಮಡಿದ ಕೊಂಡಿ]}

[tnagar-39] ೩೯.೦ ^೩೯.೧ ^೩೯.೨ ^೩೯.೩ ^೩೯.೪ Varghese, Nina (29 August 2006). "T.Nagar: Shop till you drop, and then shop some more". Business Line. Retrieved 4 March 2010.

[40] "DMK will not forsake rights of depressed classes, says Karunanidhi". The Hindu. 18 September 2008. Archived from the original on 21 September 2008. Retrieved 4 March 2010.

[41] S. Muthiah (22 December 2008). "A street name unchanged". The Hindu. Archived from the original on 3 November 2012. Retrieved 4 March 2010.

[42] Arnold, David (2000). The new Cambridge history of India: Science, technology and medicine in Colonial India, Volume 3. Cambridge University Press. p. 185. ISBN 978-0-521-56319-2.

[satyamurtip42-43] Parthasarathy, R. (1979). Builders of modern India:S. Satyamurti. Publications Division, Government of India. p. 42.

[satyamurtip44-44] Parthasarathy, R. (1979). Builders of modern India:S. Satyamurti. Publications Division, Government of India. p. 43.

[45] Mendelsohn, Oliver; Marika Vicziany (1998). The untouchables: subordination, poverty, and the state in modern India. Contemporary South Asia. Vol. 4. Cambridge University Press. pp. 94–95. ISBN 978-0-521-55671-2.

[೧]

[೨]

[೩]

[೪]

[೫]

[೬]

[೭]

[೮]

[೯]

[೧೦]

[೧೧]

[೧೨]

[೧೩]

[೧೪]

[೧೫]

[೧೬]

[೧೭]

[೧೮]

[೧೯]

[೨೦]

[೨೧]

[೨೨]

[೨೩]

[೨೪]

[೨೫]

[೨೬]

[೨೭]

[೨೮]

[೨೯]

[೩೦]

[೩೧]

[೩೨]

[೩೩]

[೩೪]

[೩೫]

[೩೬]

[೩೭]

[೩೮]

[೩೯]

[೪೦]

[೪೧]

[೪೨]

[೪೩]

[೪೪]

[೪೫]