ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಹೋಗು

ಬಾಲಾಜಿ ಬಾಜಿ ರಾವ್

ವಿಕಿಪೀಡಿಯದಿಂದ, ಇದು ಮುಕ್ತ ಹಾಗೂ ಸ್ವತಂತ್ರ ವಿಶ್ವಕೋಶ

ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್
ಅಧಿಕಾರ ಅವಧಿ
೧೭೪೦ – ೧೭೬೧
Monarch
  • ಶಾಹು ೧
  • ಸತಾರಾದ ರಾಜಾರಾಮ್ ೨ (ನಾಮಸೂಚಕ ರಾಜ)
ಪೂರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ಬಾಜಿರಾವ್ ೧
ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ ಮಾಧವರಾವ್ ೧
ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮಾಹಿತಿ
ಜನನ (೧೭೨೦-೧೨-೦೮)೮ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೭೨೦
ಸೇಟ್ ಮಾವಲ್, ಪುಣೆ, ಮರಾಠಾ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ
(ಆಧುನಿಕ ದಿನ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ, ಭಾರತ)
ಮರಣ 23 June 1761(1761-06-23) (aged 40)
ಪಾರ್ವತಿ ಬೆಟ್ಟ, ಪುಣೆ, ಮರಾಠಾ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ
(ಆಧುನಿಕ ದಿನ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ, ಭಾರತ)
ಸಂಗಾತಿ(ಗಳು) ಗೋಪಿಕಾಬಾಯಿ
ಸಂಬಂಧಿಕರು ರಘುನಾಥ ರಾವ್ (ಸಹೋದರ)
ಜನಾರ್ಧನ್ ರಾವ್ ಸಾಹೇಬ್

(ಸಹೋದರ)
ಸದಾಶಿವರಾವ್ ಭಾವು (ಸೋದರಸಂಬಂಧಿ)
ಶಂಶೇರ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ೧ (ಕೃಷ್ಣ ರಾವ್) (ಮಲಸಹೋದರ)

ಮಕ್ಕಳು ವಿಶ್ವರಾವ್
ಮಾಧವರಾವ್ ೧
ನಾರಾಯಣ ರಾವ್
ತಂದೆ/ತಾಯಿ ಬಾಜಿ ರಾವ್ ೧
ಕಾಶಿಬಾಯಿ
ವಾಸಸ್ಥಾನ ಶನಿವಾರವಾಡ, ಪುಣೆ, ಮರಾಠಾ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ (ಆಧುನಿಕ ದಿನ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ, ಭಾರತ)
ಅಡ್ಡಹೆಸರು(ಗಳು) ನಾನಾ ಸಾಹೇಬ್

ಬಾಲಾಜಿರಾವ್ ಭಟ್ (೮ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೭೨೦ - ೨೩ ಜೂನ್ ೧೭೬೧), ನಾನಾ ಸಾಹೇಬ್ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಇವರು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮರಾಠಾ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ೮ ನೇ ಪೇಶ್ವೆಯಾಗಿದ್ದರು. [೧] ೧೭೪೦ ರಲ್ಲಿ ಅವರ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ತಂದೆ, ಪೇಶ್ವೆ ಬಾಜಿರಾವ್ ೧ ರ ಮರಣದ ನಂತರ ಅವರನ್ನು ಪೇಶ್ವೆಯಾಗಿ ನೇಮಿಸಲಾಯಿತು.

ಅವರ ಅಧಿಕಾರಾವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಛತ್ರಪತಿ (ಮರಾಠ ಚಕ್ರವರ್ತಿ) ಕೇವಲ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದ್ದರು. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಮರಾಠಾ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವು ಒಕ್ಕೂಟವಾಗಿ ರೂಪಾಂತರಗೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಇದರಲ್ಲಿ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರು-ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಹೋಲ್ಕರ್‌ಗಳು, ಸಿಂಧ್ಯಾಗಳು ಮತ್ತು ನಾಗ್ಪುರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಭೋಂಸ್ಲೆಸ್ -ಹೆಚ್ಚು ಶಕ್ತಿಶಾಲಿಯಾದರು. ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮರಾಠಾ ಸೀಮೆ ಉಚ್ಛ್ರಾಯ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪಿತು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಈ ವಿಸ್ತರಣೆಯ ಬಹುಪಾಲು ಭಾಗವನ್ನು ಮರಾಠ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರು ಮುನ್ನಡೆಸಿದರು.

ಬಾಲಾಜಿ ಬಾಜಿರಾವ್ ಒಬ್ಬ ಚಾಣಾಕ್ಷ ತಂತ್ರಜ್ಞ, ಚಾಣಾಕ್ಷ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕ ಮತ್ತು ನಿಪುಣ ರಾಜನೀತಿಜ್ಞ. ಅವರು ತಮ್ಮ ಸೋದರಸಂಬಂಧಿ ಸದಾಶಿವರಾವ್ ಭಾವು ಅವರೊಂದಿಗೆ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಶಾಸಕಾಂಗ ಮತ್ತು ಹಣಕಾಸು ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದರು. ಅವರ ನಾಯಕತ್ವದಲ್ಲಿ, ಮರಾಠ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಗಡಿಗಳು ಇಂದಿನ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಪೇಶಾವರ, ದಕ್ಷಿಣದ ಶ್ರೀರಂಗಪಟ್ಟಣ ಮತ್ತು ಇಂದಿನ ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ಮೇದಿನಿಪುರಕ್ಕೆ ವಿಸ್ತರಿಸಿತು. ನಾನಾಸಾಹೇಬರು ರಾಜಧಾನಿ ಪುಣೆ ಮತ್ತು ಮರಾಠಾ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಇತರ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಕರಿಗಾಗಿ ಕಾಲುವೆಗಳು, ಸೇತುವೆಗಳು, ದೇವಾಲಯಗಳು ಮತ್ತು ವಸತಿಗೃಹಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದರು. ಪೇಶ್ವೆಯಾಗಿ ತನ್ನ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ, ನಾನಾಸಾಹೇಬನು ತನ್ನ ಅಧಿಕಾರಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮೂರು ಪ್ರಮುಖ ಅಧಿಕಾರಗಳನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡನು. ಉತ್ತರದಲ್ಲಿ ಮೊಘಲರು, ದಕ್ಷಿಣದಲ್ಲಿ ನಿಜಾಮರು ಮತ್ತು ಬಂಗಾಳ ಸುಲ್ತಾನರು. ಅದರೊಂದಿಗೆ ಪಂಜಾಬ್ ಮೇಲಿನ ಅಫ್ಘಾನ್ ನಿಯಂತ್ರಣವನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸಿದರು. ದೆಹಲಿಯ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಶಾಹಿ ರಾಜಧಾನಿಯ ಮೇಲೆ ಅವರ ಪುನರಾವರ್ತಿತ ಆಕ್ರಮಣಗಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದರು. ರಜಪೂತರು, ರೋಹಿಲ್ಲಾಗಳನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡರು ಮತ್ತು ಔದ್ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ತಟಸ್ಥಗೊಳಿಸಿದರು. ಅವರು ರೈತರ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಬಹಳವಾಗಿ ಸುಧಾರಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಕೃಷಿಯ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಗಮನಾರ್ಹ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ತಂದರು. ಅವರ ಅಧಿಕಾರಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಯಶಸ್ವಿ ಆರ್ಥಿಕ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಸಂಭವಿಸಿದವು. ಸದಾಶಿವರಾವ್ ಭಾವು, ಅವರ ಸೋದರಸಂಬಂಧಿ ಮರಾಠಾ ಸೈನ್ಯದ ಆಧುನೀಕರಣವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು.

ಆರಂಭಿಕ ವರ್ಷಗಳು ಮತ್ತು ಕುಟುಂಬ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಭಟ್ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ೮ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೭೨೦ ರಂದು ಪೇಶ್ವೆ ಬಾಜಿ ರಾವ್ ೧ ಗೆ ಜನಿಸಿದರು. ಏಪ್ರಿಲ್ ೧೭೪೦ ರಲ್ಲಿ ಬಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರ ಮರಣದ ನಂತರ, ಛತ್ರಪತಿ ಶಾಹು ೧೯ ವರ್ಷದ ಬಾಲಾಜಿಯನ್ನು ಆಗಸ್ಟ್ ೧೭೪೦ ರಲ್ಲಿ ಪೇಶ್ವೆಯಾಗಿ ನೇಮಿಸಿದರು. ರಘೋಜಿ ೧ ಭೋಂಸ್ಲೆ ಅವರಂತಹ ಇತರ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರ ವಿರೋಧದ ಹೊರತಾಗಿಯೂ. [೨] [೩] ಅವರು ಗೋಪಿಕಾಬಾಯಿ ಅವರನ್ನು ವಿವಾಹವಾದರು. ದಂಪತಿಗೆ ಮೂವರು ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳಿದ್ದರು. ೧೭೬೧ ರಲ್ಲಿ ಪಾಣಿಪತ್ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಮಡಿದ ವಿಶ್ವರಾವ್, ನಾನಾಸಾಹೇಬನ ನಂತರ ಪೇಶ್ವೆಯಾಗಿ ಬಂದ ಮಾಧವರಾವ್ ಮತ್ತು ಹದಿಹರೆಯದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾಧವರಾವ್ ನಂತರ ನಾರಾಯಣರಾವ್ ಬಂದರು. ನಾನಾಸಾಹೇಬನಿಗೆ ರಘುನಾಥರಾವ್ ಎಂಬ ಒಬ್ಬ ಸಮರ್ಥ ಸಹೋದರನಿದ್ದನು. ಅವನ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆಯು ಪೇಶ್ವೆಯಾಗುವುದು ಮರಾಠಾ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ವಿನಾಶಕಾರಿಯಾಯಿತು.

ರಾಘೋಜಿ ಭೋಂಸ್ಲೆ ಜೊತೆ ಪೈಪೋಟಿ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರ ಅಧಿಕಾರಾವಧಿಯ ಆರಂಭಿಕ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ರಾಘೋಜಿ ೧ ಭೋಂಸ್ಲೆ ದಕ್ಷಿಣ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮರಾಠ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಅವರು ಪೇಶ್ವೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಉತ್ತಮ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಾಲಾಜಿ ಪೇಶ್ವೆಯಾಗಿ ನೇಮಕಗೊಳ್ಳುವ ಸ್ವಲ್ಪ ಮೊದಲು, ರಘೋಜಿ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಮರಾಠಾ ಪಡೆಯನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸಿದ್ದರು. ದೋಸ್ತ್ ಅಲಿ ಖಾನ್ ವಿರುದ್ಧ ಭೋಂಸ್ಲೆ ವಂಶದ ರಾಜಮನೆತನದ ತಂಜಾವೂರಿನ ಪ್ರತಾಪ್ ಸಿಂಗ್‌ಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವುದು ಅವನ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿತ್ತು. ರಘೋಜಿ ದೋಸ್ತ್ ಅಲಿಯನ್ನು ಮೇ ೧೭೪೦ ರಲ್ಲಿ ಕೊಂದರು ಮತ್ತು ದೋಸ್ತ್ ಅಲಿ ಅವರ ಮಗ ಸಫ್ದರ್ ಅಲಿ ಖಾನ್ ಅವರನ್ನು ಆರ್ಕಾಟ್ ನವಾಬನ್ ಆಗಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು. ಅವರು ಸತಾರಾಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದರು ಮತ್ತು ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಪೇಶ್ವೆಯಾಗಿ ನೇಮಕ ಮಾಡುವುದರ ವಿರುದ್ಧ ವಿಫಲವಾದ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಿದರು. ನಂತರ ಅವರು ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದರು. ಅಲ್ಲಿ ಅವರು ಮಾರ್ಚ್ ೧೭೪೧ ರಲ್ಲಿ ಚಂದಾ ಸಾಹಿಬ್ ಅನ್ನು ಸೋಲಿಸಿದರು. ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯಿಂದ ಚಂದಾ ಸಾಹಿಬ್ ಅವರ ಫ್ರೆಂಚ್ ಮಿತ್ರರಿಂದ ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಲಾಯಿತು. ಸತಾರಾಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದ ನಂತರ, ರಘೋಜಿ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್‌ರನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವುದನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದರು. [೪]

೧೭೪೩ ರಲ್ಲಿ, ರಾಘೋಜಿ ಭೋಂಸ್ಲೆ ಒರಿಸ್ಸಾದಲ್ಲಿ ಅಲಿವರ್ದಿ ಖಾನ್ ಅವರ ಪಡೆಗಳ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದರು. ೧೭೪೪ ರಲ್ಲಿ ಒರಿಸ್ಸಾದಿಂದ ರಾಘೋಜಿಯನ್ನು ಹೊರಹಾಕಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರಿಗೆ ಖಾನ್ ₹ ೨,೦೦೦,೦೦೦ ಪಾವತಿಸಿದರು. ರಾಘೋಜಿ ನಂತರ ಛತ್ರಪತಿ ಶಾಹುಗೆ ದೂರು ನೀಡಿದರು ಮತ್ತು ಸ್ವತಃ ಒರಿಸ್ಸಾ, ಬಂಗಾಳ ಮತ್ತು ಬಿಹಾರದಲ್ಲಿ ಮರಾಠರ ಉಸ್ತುವಾರಿಯನ್ನು ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡರು. ೧೭೫೨ ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ರಘೋಜಿ ಒರಿಸ್ಸಾದ ಆಡಳಿತವನ್ನು ವಹಿಸಿಕೊಂಡರು ಮತ್ತು ಚೌತ್ ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಬಂಗಾಳ ಮತ್ತು ಬಿಹಾರದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದರು. ಅವರು ಬಂಗಾಳಕ್ಕೆ ತಂದ ಅಸ್ಥಿರತೆ ನಂತರ ಅಲ್ಲಿ ಈಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕಂಪನಿಯ ಉದಯಕ್ಕೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತು. [೫]

ತಾರಾಬಾಯಿ ಮತ್ತು ಉಮಾಬಾಯಿ ಅವರಿಂದ ಬಂಡಾಯ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]
ಕಲಾವಿದ ಬಾಬುರಾವ್ ಪೇಂಟರ್ ಅವರ ೨೦ ನೇ ಶತಮಾನದ ತಾರಾಬಾಯಿಯ ಚಿತ್ರಣ. ಅವಳು ೧೭೫೧ ರಲ್ಲಿ ಪೇಶ್ವೆಯ ವಿರುದ್ಧ ವಿಫಲವಾದಳು.

ತಾರಾಬಾಯಿ, ರಾಜಾರಾಮ್ ಛತ್ರಪತಿಯ ಹಿರಿಯ ವಿಧವೆ ಕೊಲ್ಹಾಪುರದ ತನ್ನ ಮಲಮಗ ಸಂಭಾಜಿ ೨ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಅವಳ ಸೋದರಳಿಯ ಛತ್ರಪತಿ ಶಾಹು ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿದರು. ೧೭೪೦ ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ, ಶಾಹು ಅವರ ಜೀವನದ ಕೊನೆಯ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ತಾರಾಬಾಯಿ ಅವರಿಗೆ ಮಗುವನ್ನು ತಂದರು. ರಾಜಾರಾಮ್ ೨ . ಅವಳು ಮಗುವನ್ನು ತನ್ನ ಮೊಮ್ಮಗನಂತೆ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಿದಳು. ಹೀಗಾಗಿ, ಶಿವಾಜಿಯ ನೇರ ವಂಶಸ್ಥಳು. ಶಾಹು ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ಪಡೆದರು ಮತ್ತು ೧೭೪೯ ರಲ್ಲಿ ಅವನ ಮರಣದ ನಂತರ, ರಾಜಾರಾಮ್ ೨ ಅವನ ನಂತರ ಛತ್ರಪತಿಯಾದನು . [೬] ಮುಂದಿನ ವರ್ಷ, ಪೇಶ್ವೆ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಹೈದರಾಬಾದ್ ನಿಜಾಮನ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಲು ಹೊರಟರು. ಅವರ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ತಾರಾಬಾಯಿ ರಾಜಾರಾಮ್ ೨ ಅವರನ್ನು ಪೇಶ್ವೆ ಹುದ್ದೆಯಿಂದ ತೆಗೆದುಹಾಕುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು. ರಾಜಾರಾಮ್ ನಿರಾಕರಿಸಿದಾಗ, ಅವಳು ಅವನನ್ನು ೨೪ ನವೆಂಬರ್ ೧೭೫೦ ರಂದು ಸತಾರಾದಲ್ಲಿನ ಕತ್ತಲಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಸಿದಳು. ಅವನು ಮೋಸಗಾರನೆಂದು ಅವಳು ಹೇಳಿಕೊಂಡಳು ಮತ್ತು ಅವಳು ಅವನನ್ನು ತನ್ನ ಮೊಮ್ಮಗ ಎಂದು ತಪ್ಪಾಗಿ ತೋರಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ತಾರಾಬಾಯಿ ಇತರ ಮಂತ್ರಿಗಳು ಮತ್ತು ನಿಜಾಮ ಸಲಾಬತ್ ಜಂಗ್ ಅವರ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಪಡೆಯುವಲ್ಲಿ ವಿಫಲರಾದರು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಅವಳು ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಗಣ್ಯ ಮಹಿಳೆ ಉಮಾಬಾಯಿ ದಭಾಡೆ ಅವರ ಸಹಾಯವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದಳು. [೭]

ಉಮಾಬಾಯಿ ದಭಾಡೆ ಅವರು ದಭಾಡೆ ಕುಟುಂಬದ ಮಾತೃಪ್ರಧಾನರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರ ಸದಸ್ಯರು ಸೇನಾಪತಿ (ಕಮಾಂಡರ್-ಇನ್-ಚೀಫ್) ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಗುಜರಾತ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಿದರು. ಆಕೆಯ ಪತಿ ಮೊಘಲರಿಂದ ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಟ್ಟರು ಮತ್ತು ಛತ್ರಪತಿ ಶಾಹು ವಿರುದ್ಧದ ದಂಗೆಗಾಗಿ ಆಕೆಯ ಹಿರಿಯ ಮಗನನ್ನು ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ತಂದೆ ಕೊಂದರು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಶಾಹು ಅವರು ದಭಾಡೆಗಳನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಗುಜರಾತ್‌ನಿಂದ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ ಆದಾಯದಲ್ಲಿ ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಹಣವನ್ನು ತಮ್ಮ ಖಜಾನೆಗೆ ಪಾವತಿಸುವ ಷರತ್ತಿನ ಮೇಲೆ ಅವರ ಜಾಗೀರ್‌ಗಳು ಮತ್ತು ಶೀರ್ಷಿಕೆಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವರಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟರು. ಉಮಾಬಾಯಿಯವರ ಅಪ್ರಾಪ್ತ ಪುತ್ರ ಯಶವಂತ್ ರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಸೇನಾಪತಿಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಆದರೆ ಅವರು ಗುಜರಾತ್‌ನ ಮರಾಠಾ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ಕಾರ್ಯಕಾರಿ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು. ದಭಾಡೆಗಳು ಎಂದಿಗೂ ಯಾವುದೇ ಆದಾಯವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ದುಃಖಿತ ತಾಯಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಯಾವುದೇ ಕ್ರಮವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಶಾಹು ಬಯಸಲಿಲ್ಲ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಶಾಹುವಿನ ಮರಣದ ನಂತರ ಪೇಶ್ವೆ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಖಾಲಿ ಖಜಾನೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಒಪ್ಪಂದದ ಪ್ರಕಾರ ಗುಜರಾತ್ ಆದಾಯವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ದಭಾಡೆಗಳಿಗೆ ಒತ್ತಡ ಹೇರಿದರು. ೧೭೫೦ ರಲ್ಲಿ ಉಮಾಬಾಯಿ ಅವರನ್ನು ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಭೇಟಿಯಾದರು ಮತ್ತು ದಭಾಡೆಗಳು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಿದ್ದರಿಂದ ಒಪ್ಪಂದವು ಅನೂರ್ಜಿತವಾಗಿದೆ ಎಂದು ವಾದಿಸಿದರು. ಈ ವಾದವನ್ನು ಮನರಂಜಿಸಲು ಪೇಶ್ವೆ ನಿರಾಕರಿಸಿದರು. [೮]

ತಾರಾಬಾಯಿಯ ಬಂಡಾಯವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಉಮಾಬಾಯಿ ತನ್ನ ಲೆಫ್ಟಿನೆಂಟ್ ದಾಮಾಜಿ ರಾವ್ ಗಾಯಕ್ವಾಡ್ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ೧೫,೦೦೦ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದಳು. ಗಾಯಕ್ವಾಡ್ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಪುಣೆಯತ್ತ ಸಾಗಿದರು, ಪೇಶ್ವೆಯ ತಾಯಿ ಕಾಶಿಬಾಯಿ ಮತ್ತು ಅವನ ಅಜ್ಜಿ ರಾಧಾಬಾಯಿ ಪುಣೆಯಿಂದ ಸಿಂಹಗಡಕ್ಕೆ ಪಲಾಯನ ಮಾಡಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದರು. ಪುಣೆಯ ಬಳಿಯ ಪರ್ಗಾಂವ್‌ನಲ್ಲಿ ಬೀಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾಗ, ಪೇಶ್ವೆಯ ನಿಷ್ಠಾವಂತ ಮಹದ್ಜಿ ಪುರಂದರೆಯಿಂದ ಒಂದು ಪತ್ರವನ್ನು ಪಡೆದರು. ಅವರು ಅವರನ್ನು ದೇಶದ್ರೋಹಿ ಎಂದು ಖಂಡಿಸಿದರು. ತರುವಾಯ, ಗಾಯಕ್ವಾಡ್ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಸತಾರಾ ಕಡೆಗೆ ಮುನ್ನಡೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಮಹಾದ್ಜಿಯವರ ಸಹೋದರ ತ್ರಯಂಬಕರಾವ್ ಪುರಂದರೆ ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ೨೦,೦೦೦-ಬಲವಾದ ಪಡೆಯನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸಿದರು. ಗಾಯಕ್ವಾಡ್ ಅವರನ್ನು ಸತಾರಾದ ಉತ್ತರದ ಸಣ್ಣ ಪಟ್ಟಣವಾದ ನಿಂಬ್‌ನಲ್ಲಿ ಸೋಲಿಸಿದರು. ನಂತರ ಅವರು ಸತಾರಾಗೆ ಮೆರವಣಿಗೆ ನಡೆಸಿದರು. ಅಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ತಾರಾಬಾಯಿ ಸ್ವಾಗತಿಸಿದರು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ತ್ರಯಂಬಕ್ರರಾವ್ ತನ್ನ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಪುನಃ ರಚಿಸಿದನು ಮತ್ತು ೧೫ ಮಾರ್ಚ್ ೧೭೫೧ ರಂದು ವೆನ್ನಾ ನದಿಯ ದಡದಲ್ಲಿ ಬೀಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದ ಗಾಯಕ್ವಾಡ್ನ ಸೈನ್ಯದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದನು. ಗಾಯಕ್ವಾಡ್ ಈ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಸೋಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟರು ಮತ್ತು ಭಾರೀ ನಷ್ಟಗಳೊಂದಿಗೆ ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಬೇಕಾಯಿತು. ತ್ರಯಂಬಕ್ರರಾವ್ ಅವನನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದನು ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣಾ ನದಿ ಕಣಿವೆಯ ಒಂದು ಕಮರಿ ಬಳಿ ತನ್ನ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಮೂಲೆಗುಂಪು ಮಾಡಿದನು. [೯]

ಏತನ್ಮಧ್ಯೆ, ದಂಗೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಮೊಘಲ್ ಗಡಿಯನ್ನು ತೊರೆದರು ಮತ್ತು ೧೩ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ೪೦೦ ಮೈಲುಗಳನ್ನು ಕ್ರಮಿಸುವ ಮೂಲಕ ಸತಾರಾ ಕಡೆಗೆ ವೇಗವಾಗಿ ಮುನ್ನಡೆದರು. ಅವರು ಏಪ್ರಿಲ್ ೨೪ ರಂದು ಸತಾರಾವನ್ನು ತಲುಪಿದರು ಮತ್ತು ತಾರಾಬಾಯಿಯ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಸೋಲಿಸಿದ ಯವತೇಶ್ವರ್ ಗ್ಯಾರಿಸನ್ ಅನ್ನು ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿದರು. ನಂತರ ಅವರು ಗಾಯಕ್ವಾಡನ ಸೈನ್ಯದ ಮೇಲೆ ನಿಗಾ ಇರಿಸಿದ್ದ ತ್ರಯಂಬಕ್ರರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಸೇರಿದರು. ಗಾಯಕ್ವಾಡ್ ಕದನ ವಿರಾಮವನ್ನು ಘೋಷಿಸಲು ಮತ್ತು ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿ ಶಾಂತಿ ಒಪ್ಪಂದದ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಲು ಒತ್ತಾಯಿಸಲಾಯಿತು. ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರಿಂದ ₹ ೨,೫೦೦,೦೦೦ ಯುದ್ಧ ಪರಿಹಾರದ ಜೊತೆಗೆ ಗುಜರಾತ್‌ನ ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದರು. ದಾಮಾಜಿ ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದರು, ಅವರು ಕೇವಲ ಅಧೀನ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಉಮಾಬಾಯಿ ಅವರನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಲು ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಕೇಳಿದರು. ಏಪ್ರಿಲ್ ೩೦ ರಂದು, ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ಸಂಜೆ ದಾಳಿಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು ಮತ್ತು ದಾಮಾಜಿಯ ಶಿಬಿರವು ಪ್ರತಿರೋಧವಿಲ್ಲದೆ ಶರಣಾಯಿತು. ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ನಂತರ ಸತಾರಾ ಕೋಟೆಯನ್ನು ಸುತ್ತುವರೆದರು ಮತ್ತು ದೈಹಿಕ ಮತ್ತು ಮಾನಸಿಕ ಸ್ಥಿತಿಯು ಗಣನೀಯವಾಗಿ ಹದಗೆಟ್ಟಿದ್ದ ಛತ್ರಪತಿ ರಾಜಾರಾಮ್ ೨ ಅವರನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಲು ತಾರಾಬಾಯಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದರು. ತಾರಾಬಾಯಿ ನಿರಾಕರಿಸಿದರು, ಮತ್ತು ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಪುಣೆಗೆ ತೆರಳಿದರು, ಏಕೆಂದರೆ ಸುಸಜ್ಜಿತ ಮತ್ತು ಬಲವಾದ ಸತಾರಾ ಕೋಟೆಯ ಮುತ್ತಿಗೆ ಸುಲಭವಲ್ಲ. [೧೦]

ನಂತರ, ಸತಾರಾ ಗ್ಯಾರಿಸನ್‌ನಲ್ಲಿ ತಾರಾಬಾಯಿಯ ಪಡೆಗಳ ಒಂದು ವಿಭಾಗವು ಅವಳ ವಿರುದ್ಧ ಬಂಡಾಯವೆದ್ದಿತು. ದಂಗೆಯನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಿದರೂ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ವಿರುದ್ಧದ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ ಎಂದು ಅರಿವಾಯಿತು. ಆದ್ದರಿಂದ ಅವಳು ಶಾಂತಿ ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಳು. ಅವರು ಪುಣೆಯಲ್ಲಿ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದರು ಮತ್ತು ಪೇಶ್ವೆಯ ಕಚೇರಿಯ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. ಪೇಶ್ವೆಗಳು ಇಷ್ಟಪಡದಿದ್ದ ತನ್ನ ಲೆಫ್ಟಿನೆಂಟ್ ಬಾಬುರಾವ್ ಜಾಧವ್ ಅವರನ್ನು ವಜಾಗೊಳಿಸಲು ಅವಳು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಳು. ಪ್ರತಿಯಾಗಿ, ಪೇಶ್ವೆ ಅವಳನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸಿದನು. ೧೪ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೧೭೫೨ ರಂದು, ಇಬ್ಬರೂ ಜೆಜೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ಖಂಡೋಬಾ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರ ಶಾಂತಿಯ ಭರವಸೆ ನೀಡಿದರು. ಈ ಪ್ರಮಾಣ ವಚನ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ, ತಾರಾಬಾಯಿ ರಾಜಾರಾಂ ೨ ತನ್ನ ಮೊಮ್ಮಗನಲ್ಲ, ಆದರೆ ಗೋಂಧಳಿ ಜಾತಿಯ ವೇಷಧಾರಿ ಎಂದು ಪ್ರಮಾಣ ಮಾಡಿದರು. [೧೧] ಅದೇನೇ ಇದ್ದರೂ, ಪೇಶ್ವೆ ರಾಜಾರಾಮ್ ೨ ರನ್ನು ಛತ್ರಪತಿ ಮತ್ತು ಶಕ್ತಿಹೀನ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡರು. [೧೨]

ಮೇ ೧೭೫೧ ರಲ್ಲಿ, ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ದಾಮಾಜಿ ಗಾಯಕ್ವಾಡ್ ಮತ್ತು ಅವರ ಸಂಬಂಧಿಕರನ್ನು ಬಂಧಿಸಿ ಪುಣೆಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದರು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ, ದಭಾಡೆಗಳನ್ನು ಸಹ ಬಂಧಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಅವರ ಜಾಗೀರ್ ಮತ್ತು ಬಿರುದುಗಳಿಂದ ವಂಚಿತರಾದರು. [೧೩] ಪುಣೆಯಲ್ಲಿ, ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಯಶವಂತ ರಾವ್ ದಾಭಾಡೆ ಪರವಾಗಿ ಗುಜರಾತ್‌ನ ಅರ್ಧವನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುವಂತೆ ದಾಮಾಜಿಗೆ ಪದೇ ಪದೇ ಒತ್ತಡ ಹೇರಿದರು. ದಾಮಾಜಿ ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು ಮತ್ತು ೧೯ ಜುಲೈ ೧೭೫೧ ರಂದು, ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಮತ್ತು ಅವರ ದಿವಾನ್ ರಾಮಚಂದ್ರ ಬಸವಂತ್ ಅವರನ್ನು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾದ ಬಂಧನದಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದರು. ನವೆಂಬರ್ ೧೪ ರಂದು, ಅವರು ಅವರನ್ನು ಲೋಹಗಡದಲ್ಲಿ ಸೆರೆಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದರು. ಕೆಲವು ವಾರಗಳ ನಂತರ ರಾಮಚಂದ್ರ ಬಸವಂತ್ ಗುಜರಾತಿಗೆ ಪರಾರಿಯಾದ. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ದಾಮಾಜಿಯನ್ನು ಲೋಹಗಡದಲ್ಲಿ ಕಬ್ಬಿಣದ ಸರಪಳಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಲು ಆದೇಶಿಸಿದರು. ನಂತರ ಅವರು ತಮ್ಮ ಸಹೋದರ ರಘುನಾಥ್ ರಾವ್ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಗುಜರಾತ್ಗೆ ಮಿಲಿಟರಿ ದಂಡಯಾತ್ರೆಯನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದರು. ರಘುನಾಥ್ ರಾವ್ ಅವರು ಸೂರತ್‌ನಿಂದ ಆದಾಯವನ್ನು ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು. ಆದರೆ ತಪತಿ ನದಿಯ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ಮುನ್ನಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಏತನ್ಮಧ್ಯೆ, ಪರ್ನರ್ ಮುತ್ತಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಸೇನಾಪತಿ ಶಂಕರಜಿ ಕೇಶವ್ ಫಡ್ಕೆ ಅವರನ್ನು ಸೋಲಿಸಿದಾಗ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಹಿನ್ನಡೆಯನ್ನು ಪಡೆದರು. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಅವರು ಗಾಯಕ್ವಾಡ್‌ಗಳೊಂದಿಗೆ ರಾಜಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಮಾರ್ಚ್ ೧೭೫೨ ರಲ್ಲಿ, ದಾಮಾಜಿ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ದಭಾಡೆಸ್ ಅನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಲು ಮತ್ತು ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಸೇರಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. ಪ್ರತಿಯಾಗಿ, ಅವರನ್ನು ಗುಜರಾತ್‌ನ ಮರಾಠಾ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಗುಜರಾತ್‌ನಿಂದ ಮೊಘಲರನ್ನು ಹೊರಹಾಕಲು ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರಿಗೆ ನೆರವು ನೀಡಿದರು. ಒಂದು ಬಾರಿ ₹ ೧,೫೦೦,೦೦೦ ಪಾವತಿಸುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಪೇಶ್ವೆಗೆ ವಾರ್ಷಿಕ ₹ ೫೨೫,೦೦೦ ಗೌರವವನ್ನು ನೀಡುವುದಾಗಿ ಗಾಯಕ್ವಾಡ್ ಭರವಸೆ ನೀಡಿದರು. ಪೇಶ್ವೆಯ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿ ೨೦,೦೦೦ ಕುದುರೆಗಳ ಅಶ್ವಸೈನ್ಯವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಲು ಅವರನ್ನು ಕೇಳಲಾಯಿತು. [೧೪]

ನಿಜಾಮರ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರಚಾರ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

೧೭೫೧ ರಲ್ಲಿ, ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಹೈದರಾಬಾದ್ ನಿಜಾಮ್ ಸಲಾಬತ್ ಜಂಗ್ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿದರು, ಅವರನ್ನು ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯ ಫ್ರೆಂಚ್ ಗವರ್ನರ್ ಜನರಲ್ ಮಾರ್ಕ್ವಿಸ್ ಡಿ ಬುಸ್ಸಿ-ಕ್ಯಾಸ್ಟೆಲ್ನೌ ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು. ತಾರಾಬಾಯಿಯ ದಂಗೆ ಮತ್ತು ಫ್ರೆಂಚ್-ತರಬೇತಿ ಪಡೆದ ಶತ್ರು ಪಡೆಗಳ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ, ಮರಾಠರು ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಬೇಕಾಯಿತು. ೧೭೫೨ ರಲ್ಲಿ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ನಿಜಾಮರ ವಿರುದ್ಧ ಹೊಸ ದಾಳಿಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಅವರು ಫ್ರೆಂಚರನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಇಂಗ್ಲಿಷರ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಕೋರಿದರು. ಆದರೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಸಂಘರ್ಷದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದರು. ಮರಾಠರು ಸಲಾಬತ್ ಜಂಗ್ ಅವರ ಸಹೋದರ ಗಾಜಿ ಉದ್-ದಿನ್ ಖಾನ್ ಅವರನ್ನು ನಿಜಾಮ್ ಆಗಿ ನೇಮಿಸಬೇಕೆಂದು ಬಯಸಿದ್ದರು. ಇತರ ಅನುಕೂಲಗಳ ಜೊತೆಗೆ ₹ ೬,೦೦೦,೦೦೦ ಪಾವತಿಸುವುದಾಗಿ ಅವರು ಭರವಸೆ ನೀಡಿದ್ದರಂತೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಖಾನ್ ಅವರ ಮಲತಾಯಿ ವಿಷ ಸೇವಿಸಿ ಸಾಯಿಸಿದರು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಮತ್ತು ಮಾರ್ಕ್ವಿಸ್ ಡಿ ಬುಸ್ಸಿ-ಕ್ಯಾಸ್ಟೆಲ್ನೌ ಶಾಂತಿ ಒಪ್ಪಂದವನ್ನು ಮುಕ್ತಾಯಗೊಳಿಸಿದರು. ನಿಜಾಮನು ಬೇರಾರ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಜಾಗೀರ್‌ಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾನೆ ಎಂಬ ಷರತ್ತಿನ ಮೇಲೆ ರಾಘೋಜಿ ಭೋಂಸ್ಲೆ ಸಹ ಶಾಂತಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. [೧೫]

ರಜಪೂತರೊಂದಿಗಿನ ಸಂಬಂಧಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]
ಮರಾಠ ಒಕ್ಕೂಟವು ೧೭೬೦ ರಲ್ಲಿ ಉತ್ತುಂಗದಲ್ಲಿತ್ತು (ಹಳದಿ ಪ್ರದೇಶಗಳು).

ಬಾಲಾಜಿಯ ತಂದೆ ಬಾಜಿ ರಾವ್ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಪಾದ್ಶಾಹಿ (ಹಿಂದೂ ರಾಜತ್ವ) ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಗುರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ರಜಪೂತರೊಂದಿಗೆ ಉತ್ತಮ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡರು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರ ಅಧಿಕಾರಾವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಮರಾಠರು ರಜಪೂತ ದೊರೆಗಳನ್ನು ದೂರವಿಟ್ಟರು. [೧೬]

೧೭೪೩ ರಲ್ಲಿ ಜೈಪುರದ ಜೈ ಸಿಂಗ್ ೨ ಮರಣಹೊಂದಿದಾಗ, ಅವನ ಮಕ್ಕಳಾದ ಈಶ್ವರಿ ಸಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಮಾಧೋ ಸಿಂಗ್ ನಡುವೆ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರದ ಯುದ್ಧ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಮಾಧೋ ಅವರನ್ನು ಮೇವಾರ್‌ನ ಜಗತ್ ಸಿಂಗ್ ೨ ಮತ್ತು ಬುಂಡಿಯ ಉಮ್ಮದ್ ಸಿಂಗ್ ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಮರಾಠರು ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಈಶ್ವರಿಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು. ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ಅವರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಹಣವನ್ನು ನೀಡಿದರು. ನಂತರ, ಜಗತ್ ಸಿಂಗ್ ಮಾಧೋ ಅವರ ಪರವಾಗಿ ಮಲ್ಹಾರ್ ರಾವ್ ಹೋಲ್ಕರ್ ಅವರನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು, ಆದರೆ ಜಯಪ್ಪ ರಾವ್ ಸಿಂಧಿಯಾ ಈಶ್ವರಿಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವುದನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದರು. ಈ ಪ್ರಸಂಗವು ರಜಪೂತರೊಂದಿಗೆ ಮರಾಠರ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹಾಳುಮಾಡಿತು. ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಮರಾಠರ ನಡುವಿನ ಆಂತರಿಕ ಕಲಹಕ್ಕೂ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಮಾಧೋ ಸಿಂಗ್ ನಂತರ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರಿಂದ ಮಧ್ಯಸ್ಥಿಕೆಯನ್ನು ಕೋರಿದರು, ಅವರು ಖುದ್ದಾಗಿ ಜೈಪುರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಈಶ್ವರಿ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು ಮಾಧೋ ಸಿಂಗ್‌ಗೆ ೪ ಮಹಲ್‌ಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡಲು ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿದರು. ಈಶ್ವರಿ ಸಿಂಗ್ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. ಆದರೆ ಬಾಲಾಜಿ ಪುಣೆಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದ ನಂತರ ಅವರ ಭರವಸೆಯನ್ನು ಪಾಲಿಸಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದರು. ಮಲ್ಹಾರ್ ರಾವ್ ಹೋಳ್ಕರ್ ಅವರು ಮಾಧೋಗಾಗಿ ಮಹಲ್ ಗಳನ್ನು ಬಲವಂತವಾಗಿ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡರು, ಆದರೆ ಈಶ್ವರಿ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಮೇಲೆ ಗೌರವವನ್ನು ಸಹ ವಿಧಿಸಿದರು. ೧೭೫೦ ರಲ್ಲಿ, ಮರಾಠರು ಈಶ್ವರಿ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಬಾಕಿಯನ್ನು ಪಾವತಿಸದ ಕಾರಣ ಅವರ ಮೇಲೆ ಯುದ್ಧ ಘೋಷಿಸಿದರು. ಈಶ್ವರಿ ಸಿಂಗ್ ಅವರು ಮರಾಠರನ್ನು ತೀರಿಸಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಹಣವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಹತಾಶರಾಗಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಅವರು ತಮ್ಮ ನಾಗರಿಕರ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ತೆರಿಗೆಗಳನ್ನು ವಿಧಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಇದರಿಂದ ಮನನೊಂದು ವಿಷ ಸೇವಿಸಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. [೧೭]

ಈಶಾವರಿ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಮರಣದ ನಂತರ, ಮಾಧೋ ಸಿಂಗ್ ಜೈಪುರದ ಆಡಳಿತಗಾರರಾದರು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಅವರು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಮರಾಠರನ್ನು ನಂಬಲಿಲ್ಲ, ಅವರು ತಮ್ಮ ಅಣ್ಣನನ್ನು ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನೋಡಿದರು. ಸಫ್ದರ್‌ಜಂಗ್ ಮಧ್ಯಪ್ರವೇಶಿಸಿ ಮರಾಠರನ್ನು ಕ್ಷಮೆಯಾಚನೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಲ್ಪ ಪರಿಹಾರದೊಂದಿಗೆ ತೊರೆಯುವಂತೆ ಮನವೊಲಿಸುವವರೆಗೂ ಅವರು ಮರಾಠರ ವಿರುದ್ಧದ ಯುದ್ಧಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದರು. ಸಫ್ದರ್‌ಜಂಗ್‌ನ ಮರಣದ ನಂತರ, ಮರಾಠರು ಮತ್ತೆ ರಜಪೂತ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿದರು. ಇದು ಸಫ್ದರ್‌ಜಂಗ್‌ನ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ ಶುಜಾ-ಉದ್-ದೌಲಾ ಮತ್ತು ಅಫ್ಘಾನ್ ರಾಜ ಅಹ್ಮದ್ ಶಾ ದುರಾನಿ (ಅಬ್ದಾಲಿ) ಅವರ ಸಹಾಯ ಪಡೆಯಲು ಮಾಧೋ ಸಿಂಗ್‌ಗೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಿತು. [೧೮]

೧೭೪೯ ರಲ್ಲಿ, ಜೋಧಪುರದ (ಮಾರ್ವಾರ್) ಅಭಯ್ ಸಿಂಗ್ ನಿಧನರಾದರು, ಇದು ಬಖ್ತ್ ಸಿಂಗ್ ಮತ್ತು ರಾಮ್ ಸಿಂಗ್ ನಡುವಿನ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರದ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ರಾಮ್ ಸಿಂಗ್ ಜಯಪ್ಪ ಸಿಂಧಿಯಾ ಅವರ ಸಹಾಯವನ್ನು ಕೋರಿದರು. ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೧೭೫೨ ರಲ್ಲಿ ಸಿಂಧಿಯಾ ಜೋಧ್‌ಪುರಕ್ಕೆ ತೆರಳುವ ವೇಳೆಗೆ, ಬಖತ್ ಸಿಂಗ್ ನಿಧನರಾದರು. ಅವರ ನಂತರ ಅವರ ಮಗ ಬಿಜಯ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರು ಮರಾಠರ ವಿರುದ್ಧ ಮೊಘಲರು, ರೋಹಿಲ್ಲಾಗಳು ಮತ್ತು ಮಾಧೋ ಸಿಂಗ್‌ರಿಂದ ಸಹಾಯವನ್ನು ಕೋರಿದರು. ಮಾಧೋ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಸಹಾಯದಿಂದ, ಮಹಾರಾಜ ವಿಜಯ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರು ಶಾಂತಿ ಮಾತುಕತೆಗೆ ಒಪ್ಪುವ ಮೊದಲು ಒಂದು ವರ್ಷದವರೆಗೆ ಮರಾಠರನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದರು. ಅಂತಹ ಒಂದು ಶಾಂತಿ ಸಂಧಾನದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಜಯಪ್ಪ ರಾವ್ ಸಿಂಧಿಯಾ ಜುಲೈ ೧೭೫೫ ರಲ್ಲಿ ಮಾರ್ವಾರ್‌ನ ವಿಜಯ್ ಸಿಂಗ್‌ನ ರಾಯಭಾರಿಗಳಿಂದ ಹತ್ಯೆಗೀಡಾದರು. ಇದು ಫೆಬ್ರವರಿ ೧೭೫೬ [೧೯] ದತ್ತಾಜಿ ರಾವ್ ಸಿಂಧಿಯಾ ಶಾಂತಿ ಒಪ್ಪಂದವನ್ನು ಮುಕ್ತಾಯಗೊಳಿಸುವವರೆಗೂ ಮರಾಠರು ಮತ್ತು ರಜಪೂತರ ನಡುವೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹಗೆತನಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು.

ಜಾಟ್‌ಗಳೊಂದಿಗಿನ ಸಂಬಂಧಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮರಾಠರು- ಜಾಟ್ ಸಂಬಂಧಗಳು ಹದಗೆಟ್ಟವು. ಬಾಲಾಜಿಯ ಕಿರಿಯ ಸಹೋದರ ರಘುನಾಥ್ ರಾವ್ ಅವರು ಸಮೃದ್ಧ ಭರತ್‌ಪುರ ರಾಜ್ಯದಿಂದ ಆದಾಯದ ಪಾಲು ಬಯಸಿದ್ದರು. ಈ ರಾಜ್ಯದ ದೊರೆ ಸೂರಜ್ ಮಾಲ್, ಈಶ್ವರಿ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಜೈಪುರ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಪ್ರವೇಶಿಸಿದ್ದರು. ಇದು ಮಾಧೋವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದ ಮಲ್ಹಾರ್ ರಾವ್ ಹೋಳ್ಕರ್ ಅವರಂತಹ ಮರಾಠಾ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿತು. ೧೭೫೪ ರಲ್ಲಿ, ಮೊಘಲ್ ವಜೀರ್ ಸಫ್ದರ್ಜಂಗ್ ಮೊಘಲ್ ಚಕ್ರವರ್ತಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಸೂರಜ್ ಮಾಲ್ ಅವರ ಸಹಾಯವನ್ನು ಕೋರಿದರು. ಅವನನ್ನು ಎದುರಿಸಲು, ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಶಾಹಿ ನಿಷ್ಠ ಇಮಾದ್-ಉಲ್-ಮುಲ್ಕ್, ಮರಾಠರ ಸಹಾಯವನ್ನು ಕೋರಿದನು. ರಘುನಾಥ ರಾವ್ ಈ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡರು ಮತ್ತು ಮಲ್ಹರ್ ರಾವ್ ಹೋಳ್ಕರ್ ನೇತೃತ್ವದ ಪಡೆಯನ್ನು ಭರತ್ಪುರಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸಿದರು. ಸೂರಜ್ ಮಾಲ್ ಅವರಿಗೆ ₹ ೪,೦೦೦,೦೦೦ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಯುದ್ಧವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಆದರೆ, ರಘುನಾಥ್ ರಾವ್ ಅವರು ಈ ಪ್ರಸ್ತಾಪದಿಂದ ತೃಪ್ತರಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮರಾಠರು ೧೭೫೪ ರ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಭರತ್‌ಪುರದ ಕುಮ್ಹೇರ್ ಕೋಟೆಯನ್ನು ಸುಮಾರು ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ಶಾಂತಿ ಒಪ್ಪಂದವನ್ನು ಮುಕ್ತಾಯಗೊಳಿಸಿದರು. ಮೂರು ವಾರ್ಷಿಕ ಕಂತುಗಳಲ್ಲಿ ₹ ೩,೦೦೦,೦೦೦ ಪಾವತಿಸಲು ಸೂರಜ್ ಮಾಲ್ ಅವರ ಪ್ರಸ್ತಾಪವನ್ನು ಮರಾಠರು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. [೨೦]

ಮೊಘಲರೊಂದಿಗಿನ ಸಂಬಂಧಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಬಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರ ಅಧಿಕಾರಾವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಮೊಘಲರು ಮಾಲ್ವಾವನ್ನು ನಾಮಮಾತ್ರವಾಗಿ ಮರಾಠರಿಗೆ ನೀಡಿದ್ದರು. ಆದರೆ ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಮರಾಠರಿಗೆ ನಿಯಂತ್ರಣವನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿಲ್ಲ. ಪೇಶ್ವೆಯಾದ ನಂತರ, ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಜೈ ಸಿಂಗ್ ೨ ರ ಮೂಲಕ ಮೊಘಲ್ ಚಕ್ರವರ್ತಿಯನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಮಾಲ್ವಾದ ಉಪ ಗವರ್ನರ್ ಆಗಿ ನೇಮಕಗೊಳ್ಳಲು ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು ( ಅಹ್ಮದ್ ಶಾ ನಾಮಸೂಚಕ ಗವರ್ನರ್ ಆಗಿ). ಪ್ರತಿಯಾಗಿ, ಅವರು ಮೊಘಲ್ ಚಕ್ರವರ್ತಿಗೆ ನಿಷ್ಠೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡಿದರು. ಅಗತ್ಯದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ೪,೦೦೦ ಸೈನಿಕರ ಪಡೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಚಕ್ರವರ್ತಿಯ ಆಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ೫೦೦ ಸೈನಿಕರ ಪಡೆಯನ್ನು ಇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವರು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. [೨೧]

೧೭೪೮ ರಲ್ಲಿ, ಮೊಘಲ್ ವಜೀರ್ ಸಫ್ದರ್‌ಜಂಗ್‌ನ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿ ಜಾವೇದ್ ಖಾನ್ ಹೈದರಾಬಾದ್‌ನ ಹೊಸ ನಿಜಾಮ್ ನಾಸಿರ್ ಜಂಗ್ ಅವರನ್ನು ವಜೀರ್ ವಿರುದ್ಧ ಮೈತ್ರಿಗೆ ಸೇರಲು ಆಹ್ವಾನಿಸಿದರು. ಸಫ್ದರ್ಜಂಗ್ ನಾಸಿರ್ ಜಂಗ್ ವಿರುದ್ಧ ಮರಾಠರ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಕೋರಿದರು. ನಾಸಿರ್ ಜಂಗ್ ದೆಹಲಿಯನ್ನು ತಲುಪದಂತೆ ತಡೆಯಲು ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರು ಸಿಂಧಿಯಾ ಮತ್ತು ಹೋಲ್ಕರ್ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಹೀಗಾಗಿ ಸಫ್ದರ್ಜಂಗ್ ಅನ್ನು ಉಳಿಸಿದರು. [೨೨]

೧೭೪೮ ರಿಂದ, ಆಫ್ಘನ್ ರಾಜ ಅಹ್ಮದ್ ಶಾ ದುರಾನಿ (ಅಬ್ದಾಲಿ) ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ಹಲವಾರು ಆಕ್ರಮಣಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದನು. ಮೊಘಲರು ಮರಾಠರ ಸಹಾಯವನ್ನು ಪಡೆಯುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು. ೧೭೫೨ ರಲ್ಲಿ, ದೋಬ್ ಪ್ರದೇಶದ ರೋಹಿಲ್ಲಾಗಳು ಮೊಘಲ್ ಚಕ್ರವರ್ತಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಬಂಡಾಯವೆದ್ದರು. ಅವರು ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಸಫ್ದರ್ಜಂಗ್ ಅನ್ನು ಸೋಲಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಭಾರತವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಲು ದುರಾನಿಯನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿಸಿದರು. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ, ಸಫ್ದರ್ಜಂಗ್ ಮರಾಠರ ಸಹಾಯವನ್ನು ಕೋರಿದರು. ಅವರು ದಂಗೆಯನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು. ಮರಾಠರು ಮತ್ತು ಮೊಘಲರು ೧೭೫೨ ರಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಿದರು. ಬಾಹ್ಯ ಆಕ್ರಮಣಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಆಂತರಿಕ ದಂಗೆಗಳನ್ನು ಸೋಲಿಸಲು ಮೊಘಲರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಮರಾಠರು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. ಮೊಘಲರು ಪೇಶ್ವೆ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಅಜ್ಮೀರ್ ಮತ್ತು ಆಗ್ರಾದ ಗವರ್ನರ್ ಆಗಿ ನೇಮಿಸಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. ಲಾಹೋರ್, ಮುಲ್ತಾನ್, ಸಿಂಧ್ ಮತ್ತು ಹಿಸ್ಸಾರ್ ಮತ್ತು ಮೊರಾದಾಬಾದ್‌ನ ಕೆಲವು ಜಿಲ್ಲೆಗಳಿಂದ ಚೌತ್ ಸಂಗ್ರಹಿಸುವ ಹಕ್ಕನ್ನು ಮರಾಠರಿಗೆ ನೀಡಲಾಯಿತು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಮೊಘಲ್ ಚಕ್ರವರ್ತಿಯು ಲಾಹೋರ್ ಮತ್ತು ಮುಲ್ತಾನ್ ಅನ್ನು ಅಹ್ಮದ್ ಷಾ ದುರಾನಿಗೆ ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟನು. ಜೊತೆಗೆ, ಅಜ್ಮೀರ್‌ನಂತಹ ರಜಪೂತ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಮರಾಠರಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸುವುದನ್ನು ಅವರು ಅಂಗೀಕರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಇದು ಮರಾಠರನ್ನು ದುರಾನಿಗಳು ಮತ್ತು ರಜಪೂತರೊಂದಿಗೆ ಸಂಘರ್ಷಕ್ಕೆ ತಂದಿತು. [೨೩]

ಎ c. 1770 ಮೂರನೇ ಪಾಣಿಪತ್ ಯುದ್ಧದ ರೇಖಾಚಿತ್ರ.

ಬಂಗಾಳಕ್ಕೆ ಮರಾಠಾ ವಿಸ್ತರಣೆ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

೧೭೪೧ ರಿಂದ ೧೭೫೧ ರವರೆಗೆ, ರಘುಜಿ ಭೋಂಸ್ಲೆ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಮರಾಠರು ಆರು ಬಾರಿ ಬಂಗಾಳವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿದರು. ೧೭೪೧ ರಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೆಯದು, ೧೭೪೨ ರಲ್ಲಿ ಎರಡನೆಯದು, ಹಾಗೆಯೇ ೧೭೪೪ ರಲ್ಲಿ ಮೂರನೆಯದು ಮತ್ತು ೧೭೪೫ ರಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕನೆಯದು ರಘುಜಿ ಅವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿತ್ತು. ೧೭೪೭ ರಲ್ಲಿ ಐದನೆಯದು ಮತ್ತು ೧೭೪೮ ರಲ್ಲಿ ಆರನೆಯದು ಕ್ರಮವಾಗಿ ಜಾನೋಜಿ ಮತ್ತು ಸಬಾಜಿಯವರು ಕೈಗೊಂಡರು. ಈ ಆಕ್ರಮಣಗಳು ಬಂಗಾಳದ ನವಾಬನ ಸೈನ್ಯದಲ್ಲಿ ಭಾರೀ ನಾಶವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿದವು. ನವಾಬ್ ಅಲಿವರ್ದಿ ಖಾನ್ ೧೭೪೧ ರಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಆಕ್ರಮಣವನ್ನು ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿಸುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು. ೧೭೪೩ ರಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮರಾಠಾ ಸೈನ್ಯಗಳು ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿದವು - ಒಂದು ರಘುಜಿ ಭೋಸ್ಲಾಗೆ ಸೇರಿದ್ದು, ಇನ್ನೊಂದು ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್. ಅಲಿವರ್ದಿ ಖಾನ್ ಅವರಿಗೆ ಸಬ್ಸಿಡಿಯನ್ನು ಪಾವತಿಸಲು ನಿರ್ಬಂಧವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಚೌತ್ ತೆರಿಗೆಯನ್ನು ಪಾವತಿಸುವುದಾಗಿ ಭರವಸೆ ನೀಡಿದರು. [೨೪] ನಿರಂತರ ಘರ್ಷಣೆಯು ಬಂಗಾಳದ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಮೇಲೆ ಭಾರಿ ನಷ್ಟವನ್ನುಂಟುಮಾಡಿತು. [೨೫] ಹಿಂದೂ ಮರಾಠಾ ಯೋಧರು ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳವನ್ನು ಹೂಗ್ಲಿ ನದಿಯವರೆಗೆ ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡರು. [೨೬]

ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, " ಬರ್ಗಿಸ್ " ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಯೋಧರು, ಸ್ಥಳೀಯ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ವಿರುದ್ಧ [೨೭] ಹಿಂದೂ ಬೆಂಗಾಲಿಗಳಾದ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಮತ್ತು ಬಿಹಾರಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ದೌರ್ಜನ್ಯ ನಡೆಸಿದರು. ಬರ್ದ್ವಾನ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಮತ್ತು ಯುರೋಪಿಯನ್ ಮೂಲಗಳಲ್ಲಿ ವರದಿಯಾಗಿರುವಂತೆ, ಬಾರ್ಗಿಗಳು ಹಳ್ಳಿಗಳನ್ನು ಲೂಟಿ ಮಾಡಿದರು ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಬಂಗಾಳದ ಡಚ್ ಈಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕಂಪನಿಯ ಕಾರ್ಖಾನೆಯ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ಜಾನ್ ಕೆರ್ಸೆಬೂಮ್, ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ ಮತ್ತು ಬಿಹಾರದಲ್ಲಿ ಬಹುಶಃ ೪೦೦,೦೦೦ ಹಿಂದೂ ನಾಗರಿಕರು ಸತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಅಂದಾಜಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಬಾರ್ಗಿಸ್ ಆಕ್ರಮಣಕ್ಕೆ. [೨೮] > ಬಂಗಾಳದಲ್ಲಿ ಬರ್ಗಿ ದಾಳಿಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಉಂಟಾದ ಸಾವುನೋವುಗಳು ಭಾರತೀಯ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಮಾರಣಾಂತಿಕ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. [೨೯] ಗಂಗಾರಾಮ್ ಬರೆದ ೧೮ ನೇ ಶತಮಾನದ ಬಂಗಾಳಿ ಪಠ್ಯ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ ಪುರಾಣದ ಪ್ರಕಾರ:

೧೭೫೧ ರಲ್ಲಿ, ಮರಾಠರು ಬಂಗಾಳದ ನವಾಬನೊಂದಿಗೆ ಶಾಂತಿ ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಿದರು. ಅದರ ಪ್ರಕಾರ ಮೀರ್ ಹಬೀಬ್ (ಮರಾಠರಿಗೆ ಪಕ್ಷಾಂತರಗೊಂಡ ಅಲಿವರ್ದಿ ಖಾನ್ ಅವರ ಮಾಜಿ ಆಸ್ಥಾನ) ಬಂಗಾಳದ ನವಾಬನ ನಾಮಮಾತ್ರದ ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿ ಒರಿಸ್ಸಾದ ಪ್ರಾಂತೀಯ ಗವರ್ನರ್ ಮಾಡಲಾಯಿತು. [೨೫] ಇದು ಬಂಗಾಳದ ನವಾಬನನ್ನು ಮರಾಠರಿಗೆ ಉಪನದಿಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿತು. ಅವರು ರೂ. ೧.೨ ಬಂಗಾಳ ಮತ್ತು ಬಿಹಾರದ ಚೌತ್ ಎಂದು ವಾರ್ಷಿಕವಾಗಿ ಮಿಲಿಯನ್, ಮತ್ತು ಮರಾಠರು ಮತ್ತೆ ಬಂಗಾಳವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸದಿರಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. [೩೦] [೩೧] ಬಂಗಾಳದ ನವಾಬನೂ ರೂ. ೩.೨ ಮರಾಠರಿಗೆ ಮಿಲಿಯನ್, ಹಿಂದಿನ ವರ್ಷಗಳ ಚೌತ್‌ನ ಬಾಕಿಗಳ ಕಡೆಗೆ. [೩೨] ಈಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕಂಪನಿಯು ಸ್ವಾಧೀನಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರೆಗೂ ಚೌತ್ ಅನ್ನು ೧೭೫೮ ರವರೆಗೆ ಬಂಗಾಳದ ನವಾಬ್ ವಾರ್ಷಿಕವಾಗಿ ಪಾವತಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. [೩೩]

ದುರಾನಿ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಸಂಘರ್ಷ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಆರಂಭಿಕ ಆಕ್ರಮಣಗಳ ನಂತರ, ಅಹ್ಮದ್ ಶಾ ದುರಾನಿ ತನ್ನ ಮಗ ತೈಮೂರ್ ಶಾ ದುರಾನಿಯನ್ನು ಪಂಜಾಬ್ ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಗವರ್ನರ್ ಆಗಿ ನೇಮಿಸಿದನು. ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ನಂತರ ದುರಾನಿಗಳ ಮುಂಗಡವನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಲು ರಘುನಾಥ್ ರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದರು. ೧೭೫೮ ರಲ್ಲಿ, ರಘುನಾಥ್ ರಾವ್ ಲಾಹೋರ್ ಮತ್ತು ಪೇಶಾವರವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡರು ಮತ್ತು ತೈಮೂರ್ ಶಾ ದುರಾನಿಯನ್ನು ಓಡಿಸಿದರು. ಇದು ಮರಾಠಾ ವಿಸ್ತರಣೆಯ ಉನ್ನತ-ನೀರಿನ ಗುರುತು, ಅಲ್ಲಿ ಅವರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಗಡಿಗಳು ಸಿಂಧು ನದಿಯ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಕೇರಳದವರೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸಿದವು. ಹೀಗೆ ಮರಾಠರು ಉಪಖಂಡದ ವಾಯುವ್ಯ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ದುರಾನಿಯ ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿಗಳಾದರು. [೩೪] ಏತನ್ಮಧ್ಯೆ, ಮರಾಠರು ಮೊಘಲ್ ಚಕ್ರವರ್ತಿಯನ್ನು ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ತಗ್ಗಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರ ಮಗ ವಿಶ್ವರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಮೊಘಲ್ ಸಿಂಹಾಸನದ ಮೇಲೆ ಇರಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿದರು. [೩೫] ದೆಹಲಿಯ ಮೊಘಲ್ ನಿಷ್ಠ ಮುಸ್ಲಿಂ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಈ ಬೆಳವಣಿಗೆಗಳಿಂದ ಗಾಬರಿಗೊಂಡರು ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಮರಾಠಾ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸುವಂತೆ ದುರಾನಿಗೆ ಮನವಿ ಮಾಡಿದರು. [೩೬]

ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ಅಹ್ಮದ್ ಶಾ ದುರಾನಿ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ಹೊಸ ಆಕ್ರಮಣವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ೧೭೫೯ [೩೭] ಅಂತ್ಯದ ವೇಳೆಗೆ ಲಾಹೋರ್ ತಲುಪಿದರು. ಅವರು ರೋಹಿಲ್ಲಾ ಕುಲೀನ ನಜೀಬ್-ಉದ್-ದೌಲಾ ಮತ್ತು ಔದ್ ನವಾಬ್ ಶುಜಾ-ಉದ್-ದೌಲಾದಲ್ಲಿ ಮಿತ್ರರನ್ನು ಗಳಿಸಿದರು. ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್ ಅವರು ಸದಾಶಿವ ರಾವ್ ಭೌ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಪಡೆಯನ್ನು ಕಳುಹಿಸುವ ಮೂಲಕ ದುರಾನಿ ಆಕ್ರಮಣಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದರು. ಈ ಬಲವು ಹೋಳ್ಕರ್, ಸಿಂಧಿಯಾ, ಗಾಯಕ್ವಾಡ್ ಮತ್ತು ಗೋವಿಂದ್ ಪಂತ್ ಬುಂದೇಲೆ ಅವರ ತುಕಡಿಗಳಿಂದ ಪೂರಕವಾಗಿತ್ತು . ಭರತ್‌ಪುರದ ಜಾಟ್ ದೊರೆ ಸೂರಜ್ ಮಾಲ್ ಕೂಡ ಮರಾಠರನ್ನು ಸೇರಿಕೊಂಡರು. ಆದರೆ ನಂತರ ಭೌ ಅವರೊಂದಿಗಿನ ತಪ್ಪು ತಿಳುವಳಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಮೈತ್ರಿಯನ್ನು ತೊರೆದರು. [೩೮]

೧೭೫೯ ಮತ್ತು ೧೭೬೧ ರ ನಡುವೆ, ದುರಾನಿಗಳು ಮತ್ತು ಮರಾಠರು ಹಲವಾರು ಚಕಮಕಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಣ್ಣ ಯುದ್ಧಗಳಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರ ಹೋರಾಡಿದರು. ವಿಭಿನ್ನ ಫಲಿತಾಂಶಗಳೊಂದಿಗೆ. ಪಾಣಿಪತ್‌ನಲ್ಲಿನ ಮರಾಠಾ ಗ್ಯಾರಿಸನ್‌ನ ಮುತ್ತಿಗೆಯ ವಿಸ್ತೃತ ಅವಧಿಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಬಾಲಾಜಿಯ ಬಲವರ್ಧನೆಗಳು ಮುರಿಯಬೇಕಾಗಿತ್ತು ಆದರೆ ನರ್ಮದೆಯ ಆಚೆಗೆ ಎಂದಿಗೂ ತಲುಪಲಿಲ್ಲ. ದುರಾನಿಗಳು ೧೭೬೧ ಜನವರಿ ೧೭೧೪ ರಂದು ಮೂರನೇ ಪಾಣಿಪತ್ ಕದನದಲ್ಲಿ ಹಸಿವಿನಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದ ಮತ್ತು ಕಡಿಮೆ ಸಜ್ಜುಗೊಂಡ ಮರಾಠ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ನಿರ್ಣಾಯಕವಾಗಿ ಸೋಲಿಸಿದರು. [೩೯] ಸುರೇಶ್ ಶರ್ಮಾ ಅವರ ಪ್ರಕಾರ, "ಪಾಣಿಪತ್‌ಗೆ ಕಾರಣವಾದದ್ದು ಬಾಲಾಜಿ ಬಾಜಿರಾವ್ ಅವರ ಆನಂದದ ಪ್ರೀತಿ. ಅವರು ಡಿಸೆಂಬರ್ ೨೭ ರವರೆಗೆ ತನ್ನ ಎರಡನೇ ಮದುವೆಯನ್ನು ಆಚರಿಸಲು ಪೈಥಾನ್‌ನಲ್ಲಿ ವಿಳಂಬ ಮಾಡಿದರು, ಅದು ತುಂಬಾ ತಡವಾಗಿತ್ತು". [೪೦]

ಸಾವು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಪಾಣಿಪತ್‌ನಲ್ಲಿನ ಸೋಲು ಮರಾಠರಿಗೆ ಭಾರೀ ನಷ್ಟವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿತು ಮತ್ತು ಪೇಶ್ವೆ ಬಾಲಾಜಿ ರಾವ್‌ಗೆ ಭಾರಿ ಹಿನ್ನಡೆಯಾಯಿತು. ಭಿಲ್ಸಾದಲ್ಲಿ ೨೪ ಜನವರಿ ೧೭೬೧ ರಂದು ಪಾಣಿಪತ್ ಸೋಲಿನ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಅವರು ಬಲವರ್ಧನೆಯ ಪಡೆಗೆ ಮುನ್ನಡೆಸಿದರು. ಹಲವಾರು ಪ್ರಮುಖ ಸೇನಾಪತಿಗಳಲ್ಲದೆ, ಪಾಣಿಪತ್ ಕದನದಲ್ಲಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಮಗ ವಿಶ್ವಸ್ರಾವ್ ಮತ್ತು ಸೋದರಸಂಬಂಧಿ ಸದಾಶಿವರಾವ್ ಭಾವು ಅವರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಅವರು ಖಿನ್ನತೆಗೆ ಒಳಗಾದರು ಮತ್ತು ೨೩ ಜೂನ್ ೧೭೬೧ ರಂದು ನಿಧನರಾದರು ಮತ್ತು ಅವರ ಕಿರಿಯ ಮಗ ಮಾಧವ್ ರಾವ್ ೧ ಅವರು ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯಾದರು. [೪೧]

ಜನಪ್ರಿಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]
  • ೧೯೯೪ ರ ಹಿಂದಿ ಟಿವಿ ಸರಣಿ ದಿ ಗ್ರೇಟ್ ಮರಾಠದಲ್ಲಿ, ಪೇಶ್ವೆ ಬಾಲ್ಜಿ ಬಾಜಿರಾವ್ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಬಾಲ್ ಧುರಿ ಚಿತ್ರಿಸಿದರು.
  • ೨೦೧೪ ರ ಭಾರತೀಯ ಮರಾಠಿ ಭಾಷೆಯ ಚಲನಚಿತ್ರ, ರಾಮ ಮಾಧವ್, ರವೀಂದ್ರ ಮಂಕಣಿ ಅವರಿಂದ ಚಿತ್ರಿಸಲಾಗಿದೆ.
  • ೨೦೧೫ ರ ಬಾಲಿವುಡ್ ಚಲನಚಿತ್ರ ಬಾಜಿರಾವ್ ಮಸ್ತಾನಿಯಲ್ಲಿ, ಆಯುಷ್ ಟಂಡನ್ ಯುವ ಬಾಲಾಜಿ ಬಾಜಿರಾವ್ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ.
  • ೨೦೧೯ ರ ಬಾಲಿವುಡ್ ಚಲನಚಿತ್ರ, ಪಾಣಿಪತ್, ಪೇಶ್ವಾ ಬಾಲಾಜಿ ಬಾಜಿರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಮೊಹ್ನಿಶ್ ಬಹ್ಲ್ ಅವರು ಚಿತ್ರಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಸಹ ನೋಡಿ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]
  • ಕೋಲಿ ದಂಗೆಗಳು
  • ಕೋಲಿ ಜನರ ಪಟ್ಟಿ
  • ಕೋಲಿ ರಾಜ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಕುಲಗಳ ಪಟ್ಟಿ

ಹೆಚ್ಚಿನ ಓದುವಿಕೆ

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]
  • ಬಾಲಾಜಿ ಬಾಜಿರಾವ್ (ನಾನಾಸಾಹೇಬ) ಪೇಶ್ವಾ ಅವರಿಂದ ಪ್ರೊ. ಎಸ್ ಎಸ್ ಪುರಾಣಿಕ್.
  • ಉದಯ್ ಎಸ್. ಕುಲಕರ್ಣಿ ಅವರಿಂದ ಪಾಣಿಪತ್‌ನಲ್ಲಿ ಅಯನ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ, ಮುಲಾ ಮುತಾ ಪಬ್ಲಿಷರ್ಸ್, ೨ನೇ ಆವೃತ್ತಿ, ೨೦೧೨.
  • ವಿಶ್ವಾಸ್ ಪಾಟೀಲ್ ಅವರಿಂದ ಪಾಣಿಪತ್, ರಾಜಹಂನ್ಸ್ ಪ್ರಕಾಶಕರು.

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು

[ಬದಲಾಯಿಸಿ]
  1. ↑ Jaswant Lal Mehta (2005). Advanced Study in the History of Modern India 1707–1813. Sterling. pp. 213–216. ISBN 9781932705546.
  2. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
  3. ↑ Wolseley Haig (1928). The Cambridge History of India, Volume 3. Cambridge University Press. pp. 407–418.
  4. ↑ Wolseley Haig (1928). The Cambridge History of India, Volume 3. Cambridge University Press. pp. 407–418.Wolseley Haig (1928). The Cambridge History of India, Volume 3. Cambridge University Press. pp. 407–418.
  5. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
  6. ↑ Biswamoy Pati, ed. (2000). Issues in Modern Indian History. Popular. p. 30. ISBN 9788171546589.
  7. ↑ Charles Augustus Kincaid; Dattatray Balwant Parasnis (1918). A History of the Maratha People Volume 3. Oxford University Press. pp. 2–10.
  8. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
  9. ↑ Charles Augustus Kincaid; Dattatray Balwant Parasnis (1918). A History of the Maratha People Volume 3. Oxford University Press. pp. 2–10.Charles Augustus Kincaid & Dattatray Balwant Parasnis (1918). A History of the Maratha People Volume 3. Oxford University Press. pp. 2–10.
  10. ↑ Charles Augustus Kincaid; Dattatray Balwant Parasnis (1918). A History of the Maratha People Volume 3. Oxford University Press. pp. 2–10.Charles Augustus Kincaid & Dattatray Balwant Parasnis (1918). A History of the Maratha People Volume 3. Oxford University Press. pp. 2–10.
  11. ↑ Charles Augustus Kincaid; Dattatray Balwant Parasnis (1918). A History of the Maratha People Volume 3. Oxford University Press. pp. 2–10.Charles Augustus Kincaid & Dattatray Balwant Parasnis (1918). A History of the Maratha People Volume 3. Oxford University Press. pp. 2–10.
  12. ↑ Biswamoy Pati, ed. (2000). Issues in Modern Indian History. Popular. p. 30. ISBN 9788171546589.Biswamoy Pati, ed. (2000). Issues in Modern Indian History. Popular. p. 30. ISBN 9788171546589.
  13. ↑ Jaswant Lal Mehta (2005). Advanced Study in the History of Modern India 1707–1813. Sterling. pp. 213–216. ISBN 9781932705546.Jaswant Lal Mehta (2005). Advanced Study in the History of Modern India 1707–1813. Sterling. pp. 213–216. ISBN 9781932705546.
  14. ↑ Charles Augustus Kincaid; Dattatray Balwant Parasnis (1918). A History of the Maratha People Volume 3. Oxford University Press. pp. 2–10.Charles Augustus Kincaid & Dattatray Balwant Parasnis (1918). A History of the Maratha People Volume 3. Oxford University Press. pp. 2–10.
  15. ↑ Henry Dodwell (1920). Dupleix and Clive: Beginning of Empire. Routledge. pp. 87–90. ISBN 9781136912856.
  16. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
  17. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
  18. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
  19. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
  20. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
  21. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
  22. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
  23. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
  24. ↑ Marshall, P. J. (2 ನವೆಂಬರ್ 2006). Bengal: The British Bridgehead: Eastern India 1740-1828 (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-02822-6.
  25. ↑ ೨೫.೦ ೨೫.೧ ড. মুহম্মদ আব্দুর রহিম. "মারাঠা আক্রমণ". বাংলাদেশের ইতিহাস. ২৯৩–২৯৯.
  26. ↑ P. J. Marshall (2006). Bengal: The British Bridgehead: Eastern India 1740-1828. Cambridge University Press. p. 72. ISBN 9780521028226.
  27. ↑ P. J. Marshall (2006). Bengal: The British Bridgehead: Eastern India 1740-1828. Cambridge University Press. p. 72. ISBN 9780521028226.P. J. Marshall (2006). Bengal: The British Bridgehead: Eastern India 1740-1828. Cambridge University Press. p. 72. ISBN 9780521028226.
  28. ↑ Kirti N. Chaudhuri (2006). The Trading World of Asia and the English East India Company: 1660-1760. Cambridge University Press. p. 253. ISBN 9780521031592.
  29. ↑ C. C. Davies (1957). "Chapter XXIII: Rivalries in India". In J. O. Lindsay (ed.). The New Cambridge Modern History. Vol. VII: The Old Regime 1713–63. Cambridge University Press. p. 555. ISBN 978-0-521-04545-2.
  30. ↑ Shoaib Daniyal (21 ಡಿಸೆಂಬರ್ 2015). "Forgotten Indian history: The brutal Maratha invasions of Bengal". Scroll.in.
  31. ↑ OUM. pp. 16, 17
  32. ↑ Jaswant Lal Mehta (2005). Advanced Study in the History of Modern India 1707-1813. ISBN 9781932705546.
  33. ↑ Jadunath Sarkar (1997) [First published 1932]. Fall of the Mughal Empire (4th ed.). ISBN 9788125011491.
  34. ↑ Roy, Kaushik (2004). India's Historic Battles: From Alexander the Great to Kargil. Permanent Black, India. pp. 80–81. ISBN 978-8178241098.
  35. ↑ Elphinstone, Mountstuart (1841). History of India. John Murray, Albemarle Street. pp. 276.
  36. ↑ Syed Shabbir Hussain; Abdul Hamid Alvi; Absar Hussain Rizvi (1980). Afghanistan Under Soviet Occupation. World Affairs Publications. p. 56.
  37. ↑ Agrawal, Ashvini (1983). "Events leading to the Battle of Panipat". Studies in Mughal History. Motilal Banarsidass. p. 26. ISBN 978-8120823266.
  38. ↑ Robinson, Howard; James Thomson Shotwell (1922). "Mogul Empire". The Development of the British Empire. Houghton Mifflin. p. 91.
  39. ↑ Kaushik Roy (2004). India's Historic Battles: From Alexander the Great to Kargil. Orient Blackswan. pp. 84–94. ISBN 9788178241098.
  40. ↑ Sharma, Suresh K. (2006). Haryana: Past and Present (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Mittal Publications. p. 173. ISBN 9788183240468. Retrieved 7 ಮಾರ್ಚ್ 2019.
  41. ↑ G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.G.S.Chhabra (2005). Advance Study in the History of Modern India (Volume 1: 1707–1803). Lotus Press. pp. 29–47. ISBN 978-81-89093-06-8.
ಪೂರ್ವಾಧಿಕಾರಿ
ಬಾಜಿ ರಾವ್ ೧ 		ಪೇಶ್ವೆ
೧೭೪೦–೧೭೬೧ 		ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ
ಮಾಧವ ರಾವ್ ೧
"https://kn.wikipedia.org/w/index.php?title=ಬಾಲಾಜಿ_ಬಾಜಿ_ರಾವ್&oldid=1137096" ಇಂದ ಪಡೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ