ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನ

ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನ
ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನ
	ವೇದಾರಣ್ಯಂ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಗೋಪುರದ ಚಿತ್ರ
ಭೂಗೋಳ
ಕಕ್ಷೆಗಳು	10°22′N 79°51′E / 10.367°N 79.850°E
ದೇಶ	ಭಾರತ
ರಾಜ್ಯ	ತಮಿಳುನಾಡು
ಜಿಲ್ಲೆ	ನಾಗಪಟ್ಟಣಂ
ಸ್ಥಳ	ವೇದಾರಣ್ಯಂ
ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪ
ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪ ಶೈಲಿ	ದ್ರಾವಿಡ ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪ

ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರ ದೇವಾಲಯವು ಶಿವನಿಗೆ ಸಮರ್ಪಿತವಾದ ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯವಾಗಿದ್ದು ಇದು ಭಾರತದ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ವೇದಾರಣ್ಯಂ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿದೆ. ೭ ನೇ ಶತಮಾನದ ತಮಿಳು ಶೈವ ಅಂಗೀಕೃತ ಕೃತಿಯಾದ ತೇವರಂನಲ್ಲಿ ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರರನ್ನು ಪೂಜಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ತಮಿಳು ಸಂತ ಕವಿಗಳು ನಾಯನಾರ್ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ ಹಾಗೂ ಇದನ್ನು ಪಾದಲ್ ಪೇತ್ರ ಸ್ಥಲಂ ಎಂದು ವರ್ಗೀಕರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಎಲ್ಲಾ ಏಳು ತಿರುಮುರೈಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಏಕೈಕ ದೇವಾಲಯವಾಗಿದೆ. ಈ ದೇವಾಲಯವು ಸಂತರಾದ ಅಪ್ಪರ್ ಮತ್ತು ಸಂಬಂದರರ ನಡುವಿನ ದಂತಕಥೆಗೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ.

ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರ ದೇವಾಲಯವು ಆದಿತ್ಯ ಚೋಳ ( ಕ್ರಿ.ಶ. ೮೭೧-೯೦೭) ತಿರುಪುರಂಬಿಯಂ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಅವನ ವಿಜಯದ ಸ್ಮರಣಾರ್ಥ ಕಾವೇರಿ ನದಿಯ ದಡದಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ದೇವಾಲಯಗಳ ಸರಣಿಯ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿದೆ. (ಆದರೆ ೭ ನೇ ಶತಮಾನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿಯೇ ಮಹೇಂದ್ರ ಪಲ್ಲವನ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪರ್ ಮತ್ತು ತಿರುಜ್ಞಾನ ಸಂಬಂದರ್ ದೇವಾಲಯಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದ್ದರಿಂದ ಈ ಹೇಳಿಕೆ ನಿಜವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ತೇವರಂ ಕವಿತೆಗಳಿಂದ ದೇವಾಲಯದ ಬಾಗಿಲುಗಳನ್ನು ತೆರೆದು ಮುಚ್ಚುವಂತೆ ಮಾಡಿದರು. ಆದ್ದರಿಂದ ಈ ದೇವಾಲಯವು ಮಹೇಂದ್ರ ಪಲ್ಲವನ ಯುಗಕ್ಕಿಂತ ಬಹಳ ಹಿಂದೆಯೇ ನಿರ್ಮಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರಬೇಕು). ಇದು ಚೋಳರ ಕಾಲದ ಹಲವಾರು ಶಾಸನಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ದೇವಾಲಯವು ೫:೩೦ ರಿಂದ ೮ ಗಂಟೆಯವರೆಗೆ ವಿವಿಧ ಸಮಯಗಳಲ್ಲಿ ಆರು ದೈನಂದಿನ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಮತ್ತು ಅದರ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರ್ನಲ್ಲಿ ಮೂರು ವಾರ್ಷಿಕ ಉತ್ಸವಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ವಾರ್ಷಿಕ ಬ್ರಹ್ಮೋತ್ಸವದಲ್ಲಿ (ಪ್ರಧಾನ ಉತ್ಸವ) ದೂರದ ಮತ್ತು ಹತ್ತಿರದ ಸಾವಿರಾರು ಭಕ್ತರು ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ತಮಿಳುನಾಡು ಸರ್ಕಾರದ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ದತ್ತಿ ಮಂಡಳಿಯು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ.

ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿ ಮತ್ತು ದಂತಕಥೆ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಶಿವನಿಗೆ ಸಮರ್ಪಿತವಾದ ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯವಾದ ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರ ದೇವಾಲಯದ ಪ್ರಧಾನ ದೇವತೆಯಾದ ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರರ ಹೆಸರನ್ನು ಈ ಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಇಡಲಾಗಿದೆ. ಈ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಹಿಂದೆ "ತಿರುಮರೈಕಾಡು" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ^[೧] ಅಂದರೆ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಪ್ರಾಚೀನ ಗ್ರಂಥಗಳಾದ ವೇದಗಳು ಹುಟ್ಟಿದ ಸ್ಥಳ. ಅಪ್ಪರ್ ಮತ್ತು ತಿರುಜ್ಞಾನಸಂಬಂದರ್ ಅವರ ೭ ನೇ ಶತಮಾನದ ಶೈವ ಅಂಗೀಕೃತ ಕೃತಿ ತೇವರಂ ಈ ಸ್ಥಳವನ್ನು "ತಿರುಮರೈಕಾಡು" ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತದೆ. ಹಿಂದೂ ದಂತಕಥೆಯ ಪ್ರಕಾರ ವೇದಗಳು ಈ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಶಿವನನ್ನು ಪೂಜಿಸಿದರು. ಈ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ "ವೇದಾರಣ್ಯಂ" ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನು ನೀಡಿದರು. ^[೨] ^[೩] ^[೪] ^[೫] ^[೬] ಮತ್ತೊಂದು ಹಿಂದೂ ದಂತಕಥೆಯ ಪ್ರಕಾರ ವಿಷ್ಣುವಿನ ಏಳನೇ ಅವತಾರವಾದ ರಾಮನು ಇಲ್ಲಂಗೈ ರಾಜ ರಾವಣನ ವಿರುದ್ಧದ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಪಾಪಗಳಿಂದ ವಿಮೋಚನೆಗೊಳ್ಳಲು ವೇದಾರಣ್ಯಂಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದನೆಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ.^[೭] ರಾಮನ ಹೆಜ್ಜೆ ಗುರುತುಗಳನ್ನು ವೇದಾರಣ್ಯಂ ಬಳಿಯ ರಾಮರ್ ಪಾದಂ ಎಂಬ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಸಂರಕ್ಷಿಸಲಾಗಿದೆ.ತಮಿಳು ದಂತಕಥೆಯ ಪ್ರಕಾರ ವೇದಗಳು ಶಿವನನ್ನು ಪೂಜಿಸಿದ ನಂತರ ದೇವಾಲಯದ ದ್ವಾರಗಳಿಗೆ ಬೀಗ ಹಾಕಿದರು.ಅಗಸ್ತ್ಯ ಋಷಿಯು ಶಿವ ಮತ್ತು ಪಾರ್ವತಿಯರ ವಿವಾಹವನ್ನು ಈ ದೇವಾಲಯದಿಂದಲೇ ವೀಕ್ಷಿಸಿದರು ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಇನ್ನೊಂದು ದಂತಕಥೆಯ ಪ್ರಕಾರ ದೀಪದಲ್ಲಿದ್ದ ಇಲಿಯು ತುಪ್ಪದ ದೀಪವನ್ನು ಕೆಣಕಿತು. ಹೀಗೆ ಬೆಳಕಿನ ಹರಡುವಿಕೆಯನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿತು. ಶಿವನು ಇಲಿಯನ್ನು ಆಶೀರ್ವದಿಸಿದನು ಮತ್ತು ಅದು ಮುಂದಿನ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ರಾಜ ಮಹಾಬಲಿಯಾಗಿ ಜನಿಸಿದನು. ಆಶ್ವಾನಿಗಳಾದ ನಚಿಕೇತ ಮತ್ತು ಶ್ವೇತಕೇತು ಈ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ತಪಸ್ಸನ್ನು ಮಾಡಿದರು. ^[೮]

ಇತಿಹಾಸ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರ ದೇವಾಲಯದಲ್ಲಿರುವ ಶಾಸನಗಳಿಂದ ವೇದಾರಣ್ಯದ ದಾಖಲಿತ ಇತಿಹಾಸವು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಶಾಸನಗಳನ್ನು ೧೯೦೪ ರಲ್ಲಿ ಮದ್ರಾಸ್ ಎಪಿಗ್ರಾಫಿಕಲ್ ಇಲಾಖೆ ದಾಖಲಿಸಿದೆ. ೧೯೦೪ ರ ೪೧೫ ರಿಂದ ೧೯೦೪ ರ ೫೦೩ ರವರೆಗೆ ಒಟ್ಟು ೮೮ ದಾಖಲಿತ ಶಾಸನಗಳಿವೆ ^[೯] ಶಾಸನಗಳು ಆದಿತ್ಯ ಚೋಳ ( ಕ್ರಿ.ಶ. ೮೭೧-೯೦೭ ), ಒಂದನೇ ರಾಜರಾಜ ಚೋಳ ( ಕ್ರಿ.ಶ. ೯೮೫-೧೦೧೪ ), ಒಂದನೇ ರಾಜೇಂದ್ರ ಚೋಳ ( ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೦೧೨-೧೦೪೪ ) ಮತ್ತು ಒಂದನೇ ಕುಲೋತ್ತುಂಗ ಚೋಳ ( ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೦೭೦-೧೧೨೦ ) ರ ಆಳ್ವಿಕೆಗೆ ಸೇರಿದ ದೇವಸ್ಥಾನದ ವಿವಿಧ ಅನುದಾನಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತವೆ. ^[೧೦] ತಿರುವಿಲೈಯಾದಳ್ ಪುರಾಣಂ ಎಂಬ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಬರೆದ ೧೩ ನೇ ಶತಮಾನದ ಸಂತ ಪರಂಜೋತಿ ಮುನಿವರ್ ಅವರು ವೇದಾರಣ್ಯಂನಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದರು. ಪರಾಂತಕ ಚೋಳನ ಕಾಲದ ಶಾಸನವೊಂದು ನಿತ್ಯ ದೀಪದ ನಿರ್ವಹಣೆಗಾಗಿ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ವ್ಯಾಪಾರಿಯೊಬ್ಬ ೯೦ ಕುರಿಗಳನ್ನು ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ನೀಡಿದ್ದನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತದೆ. ^[೧೧]

ವೇದಾರಣ್ಯಮ್ ಚೋಳ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಭಾಗವಾಗಿ ಮುಂದುವರೆಯಿತು. ಒಂದನೇ ಕುಲೋತ್ತುಂಗ ಚೋಳನ ( ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೦೭೦-೧೧೨೦ ) ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಚೋಳ ಪ್ರದೇಶವು ಶೈವಧರ್ಮದ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿತು. ^[೧೨] ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೩ ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಎರಡನೇ ರಾಜೇಂದ್ರ ಚೋಳರ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಚೋಳರ ಪತನದ ನಂತರ ಹಿಂದಿನ ಚೋಳ ಪ್ರದೇಶವು ಪಾಂಡ್ಯರು ಮತ್ತು ಹೊಯ್ಸಳರ ನಡುವಿನ ಅಧಿಕಾರದ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿತು. ^[೧೩] ನಾಯಕರ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ರಾಜಮನೆತನದ ಆಶ್ರಯವು ದೇವಾಲಯಕ್ಕೆ ಮುಂದುವರೆಯಿತು. ^[೧೪] ನೆಗಾಪಟಂ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು (ಇಂದಿನ ನಾಗಪಟ್ಟಿನಂ ಜಿಲ್ಲೆ) ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೭೫೯ ರಲ್ಲಿ ಲಾಲಿ ( ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೭೦೨-೬೬ ) ನೇತೃತ್ವದ ಫ್ರೆಂಚ್ ಪಡೆಗಳು ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡವು. ತಂಜೂರಿನ ರಾಜನನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಫ್ರೆಂಚರು ವಿಫಲವಾದ ನಂತರ ತಂಜೂರು ಜಿಲ್ಲೆಯನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರು ಸ್ವಾಧೀನಪಡಿಸಿಕೊಂಡರು. ^[೧೫] ^[೧೬] ಆಧುನಿಕ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ತಮಿಳುನಾಡು ಸರ್ಕಾರದ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ದತ್ತಿ ಮಂಡಳಿಯು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ.

ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪ[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಈ ದೇವಾಲಯದಲ್ಲಿ ಲಿಂಗದ ಪಚ್ಚೆ ಚಿತ್ರವಿದೆ. ಇದನ್ನು ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿ ಮರಗತ ಲಿಂಗ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ^[೧೭] ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರ ದೇವಾಲಯದ ಸಂಕೀರ್ಣವು ಪಶ್ಚಿಮ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವ ದಿಕ್ಕುಗಳಲ್ಲಿ ಮೂರು ಪ್ರಾಕಾರಗಳು (ಹೊರ ಪ್ರಾಂಗಣ) ಮತ್ತು ಎರಡು ಐದು ಹಂತದ ರಾಜ ಗೋಪುರಗಳನ್ನು (ಗೇಟ್‌ವೇ ಗೋಪುರ) ಹೊಂದಿದೆ. ದೇವಾಲಯವು ದೇವಾಲಯದ ಸಂಕೀರ್ಣದ ಒಳಗೆ ಪಶ್ಚಿಮ ಪ್ರವೇಶದ್ವಾರದಲ್ಲಿ ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ತೊಟ್ಟಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ^[೧೮] ಮಧ್ಯದ ದೇವಾಲಯವು ಪೂರ್ವಕ್ಕೆ ಮುಖಮಾಡಿದೆ ಮತ್ತು ಗ್ರಾನೈಟ್‌ನಿಂದ ಮಾಡಿದ ಲಿಂಗದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರರ (ಶಿವ) ಚಿತ್ರವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಗಣೇಶ (ಶಿವನ ಮಗ ಮತ್ತು ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯ ದೇವರು), ಮುರುಗನ್ (ಶಿವನ ಮಗ ಮತ್ತು ಯುದ್ಧದ ದೇವರು), ನಂದಿ (ಶಿವನ ಗೂಳಿ ಮತ್ತು ವಾಹನ) ಮತ್ತು ನವಗ್ರಹ (ಒಂಬತ್ತು ಗ್ರಹಗಳ ದೇವತೆಗಳು) ದೇವತೆಗಳ ಗ್ರಾನೈಟ್ ಚಿತ್ರಗಳು ಗರ್ಭಗುಡಿಯ ಸಭಾಂಗಣದ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿವೆ. ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಇತರ ಶಿವ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿರುವಂತೆ ಮೊದಲ ಆವರಣ ಅಥವಾ ವೇದರಣ್ಯೇಶ್ವರರ ಗರ್ಭಗುಡಿಯ ಸುತ್ತಲಿನ ಗೋಡೆಗಳು ದಕ್ಷಿಣಾಮೂರ್ತಿ (ಶಿವನು ಶಿಕ್ಷಕನಾಗಿ), ದುರ್ಗಾ (ಯೋಧ-ದೇವತೆ) ಮತ್ತು ಚಂಡಿಕೇಶ್ವರರ್ (ಸಂತ ಮತ್ತು ಶಿವನ ಭಕ್ತ) ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಎರಡನೇ ಆವರಣವು ಗ್ರಾನೈಟ್ ಗೋಡೆಗಳಿಂದ ಆವೃತವಾಗಿದೆ. ^[೧೯] ಒಳಗಿನ ಗರ್ಭಗುಡಿಯಲ್ಲಿ ೬೩ ನಾಯನಾರ್‌ಗಳ ಚಿತ್ರವಿದೆ. ರಾಮನಾಥ ಲಿಂಗ, ಷಣ್ಮುಘ, ಜ್ವರದೇವ, ಸರಸ್ವತಿ, ಶನೀಶ್ವರ, ಅನ್ನಪೂರ್ಣಿ, ದುರ್ಗಾ, ನಟರಾಜ, ಭೈರವ, ಸೂರ್ಯ ಮತ್ತು ಚಂದ್ರನ ಚಿತ್ರಗಳೂ ಇವೆ. ಇತರ ದೇವಾಲಯಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ ನವಗ್ರಹದ ಚಿತ್ರಗಳು ಸಾಲಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ^[೨೦] ದುರ್ಗ ಮತ್ತು ವನದುರ್ಗೆಯರ ಚಿತ್ರಗಳು ದೇವತೆಗಳ ವಿಶಿಷ್ಟ ನಿರೂಪಣೆಯಾಗಿದೆ. ^[೨೧]

ತಿರುವರೂರಿನ ತ್ಯಾಗರಾಜರ್ ದೇವಾಲಯವು ಅಜಪ ಥನಕ್ಕೆ (ಪಠಣವಿಲ್ಲದೆ ನೃತ್ಯ) ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ. ದಂತಕಥೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಮುಚುಕುಂಟಾ ಎಂಬ ಚೋಳ ರಾಜನು ಇಂದ್ರನಿಂದ (ಆಕಾಶ ದೇವತೆ) ವರವನ್ನು ಪಡೆದನು ಮತ್ತು ತ್ಯಾಗರಾಜ ಸ್ವಾಮಿಯ (ದೇವಾಲಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನ ದೇವರು, ಶಿವ) ಮಲಗಿರುವ ವಿಷ್ಣುವಿನ ಎದೆಯ ಮೇಲೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯಬೇಕೆಂದು ಬಯಸಿದನು. ಇಂದ್ರನು ರಾಜನನ್ನು ದಾರಿತಪ್ಪಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದನು ಮತ್ತು ಇತರ ಆರು ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದನು. ಆದರೆ ರಾಜನು ತಿರುವರೂರಿನಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾದ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಆರಿಸಿದನು. ಇತರ ಆರು ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ತಿರುಕ್ಕುವಲೈ, ನಾಗಪಟ್ಟಿಣಂ, ತಿರುಕರೈಲ್, ತಿರುಕೋಲಿಲಿ, ತಿರುಕ್ಕುವಲೈ ಮತ್ತು ತಿರುಮರೈಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ^[೨೨] ^[೨೩] ಎಲ್ಲಾ ಏಳು ಸ್ಥಳಗಳು ಕಾವೇರಿ ನದಿ ಮುಖಜ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿರುವ ಗ್ರಾಮಗಳಾಗಿವೆ. ಎಲ್ಲಾ ಏಳು ತ್ಯಾಗರಾಜರ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಮೆರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವಾಗ ನೃತ್ಯ ಮಾಡಲು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ (ಇದು ನಿಜವಾಗಿ ನೃತ್ಯ ಮಾಡುವ ಮೆರವಣಿಗೆಯ ದೇವತೆಯನ್ನು ಹೊತ್ತವರು). ನೃತ್ಯ ಶೈಲಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ದೇವಾಲಯಗಳನ್ನು ಸಪ್ತ ವಿದಂಗಂ (ಏಳು ನೃತ್ಯ ಚಲನೆಗಳು) ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ^[೨೪] ಮತ್ತು ಸಂಬಂಧಿತ ದೇವಾಲಯಗಳು ಕೆಳಕಂಡಂತಿವೆ: ^[೨೫]

ದೇವಾಲಯ	ವಿಡಂಗರ್ ದೇವಾಲಯ	ನೃತ್ಯ ಭಂಗಿ	ಅರ್ಥ
ತ್ಯಾಗರಾಜರ ದೇವಸ್ಥಾನ	ವಿಧಿವಿದಂಗಾರ್	ಅಜಬಥಾನಂ	ಭಗವಾನ್ ವಿಷ್ಣುವಿನ ಎದೆಯ ಮೇಲೆ ವಿಶ್ರಮಿಸುವ ಶ್ರೀ ತ್ಯಾಗರಾಜರ ನೃತ್ಯವನ್ನು ಹೋಲುವ ಭಜನೆ ಇಲ್ಲದೆ ನೃತ್ಯ ಮಾಡಿ
ಧರ್ಬಾರಣ್ಯೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನ	ನಾಗರದಂಗಾರ್	ಉನ್ಮಥನಾಥನಮ್	ಅಮಲೇರಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ನೃತ್ಯ
ಕಾಯರೋಹಣಸ್ವಾಮಿ ದೇವಾಲಯ	ಸುಂದರವಿಡಂಗಾರ್	ವಿಲತಿತಾನಂ	ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳಂತೆ ನೃತ್ಯ
ಕನ್ನಯಾರಿಯಮುದಯಾರ್ ದೇವಸ್ಥಾನ	ಅಧಿವಿಡಂಗಾರ್	ಕುಕುನಾಥನಂ	ಹುಂಜದಂತೆ ನೃತ್ಯ
ಬ್ರಹ್ಮಪುರೀಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನ	ಅವನಿವಿಡಂಗಾರ್	ಬೃಂಗನಾಥನಂ	ಹೂವಿನ ಮೇಲೆ ಸುಳಿದಾಡುವ ಜೇನುನೊಣದಂತೆ ನೃತ್ಯ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ
ವೈಮೂರ್ನಾಥರ್ ದೇವಾಲಯ	ನಲ್ಲವಿಡಂಗಾರ್	ಕಮಲನಾನಾಥನಮ್	ತಂಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಚಲಿಸುವ ಕಮಲದಂತೆ ನೃತ್ಯ ಮಾಡಿ
ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನ	ಭುವನಿವಿವಿದಂಗಾರ್	ಹಂಸಪ್ತನಾಥನಂ	ಹಂಸದ ನಡಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ ನೃತ್ಯ

ಆರಾಧನೆ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ದೇವಾಲಯದ ಅರ್ಚಕರು ಹಬ್ಬಗಳ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ದಿನನಿತ್ಯ ಪೂಜೆಯನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಇತರ ಶಿವ ದೇವಾಲಯಗಳಂತೆ ಅರ್ಚಕರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಉಪಜಾತಿಯಾದ ಶೈವ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವರು. ದೇವಾಲಯದ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ದಿನಕ್ಕೆ ಆರು ಬಾರಿ ನಡೆಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೫:೩೦ ಗಂಟೆಗೆ ಉಷತ್ಕಾಲಂ, ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೮:೦೦ ಗಂಟೆಗೆ ಕಲಾಶಾಂತಿ, ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೧೦:೦೦ ಗಂಟೆಗೆ ಉಚ್ಚಿಕಾಲಂ, ಸಂಜೆ ೫:೦೦ ಗಂಟೆಗೆ ಸಾಯರಕ್ಷೈ, ಸಂಜೆ ೭:೦೦ ಗಂಟೆಗೆ ಇರಂಡಂಕಾಲಂ, ಮತ್ತು ರಾತ್ರಿ ೮:೦೦ ಗಂಟೆಗೆ ಅರ್ಧ ಜಾಮಮ್. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಆಚರಣೆಯು ನಾಲ್ಕು ಹಂತಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಅವುಗಳೆಂದರೆ ಅಭಿಷೇಕ (ಪವಿತ್ರ ಸ್ನಾನ), ಅಲಂಕಾರ, ನೈವೇತನಂ (ಆಹಾರ ನೈವೇದ್ಯ) ಮತ್ತು ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರರ್ ಹಾಗೂ ಅಮ್ಮನ್ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ದೀಪ ಆರದನೈ (ದೀಪಗಳನ್ನು ಬೀಸುವುದು). ನಾಗಸ್ವರಂ (ಕೊಳವೆ ವಾದ್ಯ) ಮತ್ತು ತವಿಲ್ (ತಾಳವಾದ್ಯ), ಪುರೋಹಿತರು ಓದುವ ವೇದಗಳಲ್ಲಿನ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸೂಚನೆಗಳು (ಪವಿತ್ರ ಗ್ರಂಥಗಳು) ಮತ್ತು ದೇವಾಲಯದ ಮಾಸ್ತ್‌ನ ಮುಂದೆ ಆರಾಧಕರು ಸಾಷ್ಟಾಂಗ ನಮಸ್ಕಾರದೊಂದಿಗೆ ಸಂಗೀತದ ನಡುವೆ ಪೂಜೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ವಾರದ ಆಚರಣೆಗಳಾದ ಸೋಮವಾರ ಮತ್ತು ಸುಕ್ರವಾರ (ಶುಕ್ರವಾರ), ಪ್ರದೋಷಂ ಮುಂತಾದ ಪಾಕ್ಷಿಕ ಆಚರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ಅಮವಾಸೈ (ಅಮಾವಾಸ್ಯೆಯ ದಿನ), ಕಿರುತಿಗೈ, ಪೌರ್ಣಮಿ (ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ದಿನ) ಮತ್ತು ಸತುರ್ಥಿಯಂತಹ ಮಾಸಿಕ ಹಬ್ಬಗಳು ಇವೆ.^[೨೬] ತಮಿಳು ತಿಂಗಳ ಆದಿ (ಜುಲೈ - ಆಗಸ್ಟ್) ಮತ್ತು ಥಾಯ್ (ಜನವರಿ - ಫೆಬ್ರವರಿ) ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸಲಾಗುವ ಅವಳಿ ಹಬ್ಬಗಳು ಇಡೀ ತಮಿಳುನಾಡಿನಿಂದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಯಾತ್ರಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತವೆ. ಯಾತ್ರಾರ್ಥಿಗಳು ವರ್ಷವಿಡೀ ಸಮುದ್ರ ತೀರದಲ್ಲಿ ಪವಿತ್ರ ಸ್ನಾನ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಪವಿತ್ರ ಸ್ನಾನವನ್ನು ರಾಮೇಶ್ವರಂನಲ್ಲಿರುವ ಪೂಜಾ ಪದ್ಧತಿಗಳಂತೆಯೇ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ^[೨೭] ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ಘಾಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಪವಿತ್ರ ಸ್ನಾನವು ಪಾಪಗಳನ್ನು ನಿವಾರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ^[೨೮] ದೇವಾಲಯದ ಕುಂಬಾಭಿಷೇಗಂ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಮಹಾಸಂಪ್ರೋಕ್ಷಣಂ ೨೬ ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೨೦೧೫ ರಂದು ನಡೆಯಿತು.^[೨೯]

ನಾಯನ್ಮಾರ್ (ಶೈವ ಸಂತರು) ಅಪ್ಪರ್ ಮತ್ತು ತಿರುಜ್ಞಾನಸಂಬಂದರ್ ಅವರು ಬೀಗ ಹಾಕಿದ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ತಿರುಜ್ಞಾನಸಂಬಂದರ್ ಅವರ ಕೋರಿಕೆಯ ಮೇರೆಗೆ ಅಪ್ಪರ್ ಶಿವನನ್ನು ಸ್ತುತಿಸುತ್ತಾ ಭಕ್ತಿಗೀತೆಗಳನ್ನು ಹಾಡಿದರು. ನಂತರ ದೇವಾಲಯದ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಿತು. ತಿರುಜ್ಞಾನಸಂಬಂಧರ ಭಕ್ತಿಗೀತೆಗಳು ಮತ್ತೆ ಗೇಟ್‌ಗಳಿಗೆ ಬೀಗ ಹಾಕಿದವು. ^[೩೦] ^[೩೧] ೭ ನೇ ಶತಮಾನದ ತಮಿಳು ಶೈವ ಅಂಗೀಕೃತ ಕೃತಿಯಾದ ತೇವರಂನಲ್ಲಿ ವೇದಾರಣ್ಯೇಶ್ವರರನ್ನು ಗೌರವಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ತಮಿಳು ಸಂತ ಕವಿಗಳು ನಾಯನಾರ್‌ಗಳು ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಇದನ್ನು ಪಾದಲ್ ಪೇತ್ರ ಸ್ಥಲಂ ಎಂದು ವರ್ಗೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಏಳು ತಿರುಮುರೈಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಏಕೈಕ ದೇವಾಲಯವಾಗಿದೆ. ಈ ದೇವಾಲಯವು ಅಪ್ಪರ್ ಮತ್ತು ಸಂಬಂದರ ನಡುವಿನ ದಂತಕಥೆಗೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ. ಚೇರ ರಾಜ ಚೇರಮ ಪೆರುಮಾಳ್ ನಾಯನಾರ್ ಜೊತೆಗೆ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ನಾಯನಾರ್ ಸುಂದರರ್ ದೇವಾಲಯಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದ್ದನೆಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ^[೩೨] ದೇವಾಲಯದ ಪಶ್ಚಿಮ ದ್ವಾರದಲ್ಲಿ ವಿರಹಟ್ಟೆ ವಿನಾಯಕ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಆನೆ ದೇವರ ಚಿತ್ರವಿದೆ. ಅವನು ರಾಮನಿಂದ ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಟ್ಟ ಪ್ರೇತಗಳನ್ನು ಓಡಿಸಿದನೆಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ^[೩೩] ಮಹೋದ್ಯ ಅಮವಾಸ್ಯೆಯು ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ತಮಿಳು ತಿಂಗಳ ಥಾಯ್‌ನ ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ದಿನದಂದು ನಡೆಯುವ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂದರ್ಭವಾಗಿದೆ. ಮಹೋದಯ ಸ್ನಾನದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ದೇವಾಲಯದ ಸಮೀಪವಿರುವ ಕೊಳ, ಕೋಡಿಯಾಕರೈ ಬೀಚ್, ವೇದಾರಣ್ಯ ಸಮುದ್ರ ಮತ್ತು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ದೇವಾಲಯದ ಒಳಗಿರುವ ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ತೊಟ್ಟಿಯಂತಹ ನಾಲ್ಕು ಜಲಮೂಲಗಳಲ್ಲಿ ಅದ್ದುವುದು. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಭಕ್ತರು ದೇವಾಲಯಕ್ಕೆ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ^[೩೪]

ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

↑ (Report).
↑ Ayyar 1991, pp. 392–402
↑ R.K.K., Rajarajan (2015). "Legends of Madurai in Arts and Festivities". Cultural Contours of History and Archaeology, in Honour of Snehasiri Prof. P. Chenna Reddy. Delhi: B.R. Publishing Corporation. VIII: 1–7.
↑ R.K.K., Rajarajan; Rajarajan, Jeyapriya (2013). Mīnākṣī-Sundareśvara: Tirivuḷaiyāṭaṟ Purāṇam in Letters, Design and Art. Delhi: Sharada.
↑ Ghose 1998, p. 62
↑ "Sri Thiru Marai Kadar temple". Dinamalar. Retrieved 16 April 2011.
↑ Knapp, Stephen (2011). Spiritual India Handbook. Mumbai: Jaico Books. p. 355. ISBN 978-81-8495-024-3.
↑ R., Dr. Vijayalakshmy (2001). An introduction to religion and Philosophy – Tévarám and Tivviyappirapantam (1st ed.). Chennai: International Institute of Tamil Studies. pp. 372–4.
↑ Ayyar 1991, pp. 392–402
↑ Ghose 1998, p. 301
↑ Singh 2008, p. 622
↑ Ayyar 1991, p. 215
↑ Ghose 1998, pp. 59-60
↑ "Journal of Indian History". 82. Department of History, University of Kerala. 2004: 33. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
↑ Dodwell, Henry (1920). Dupleix and Clive. Asian Educational Services. p. 166. ISBN 978-81-206-0394-3.
↑ National encyclopaedia (1885). The national encyclopædia. Libr. ed. Oxford University. p. 287.
↑ "Championing a cause". The Hindu. Chennai. 2012-12-20. Retrieved 2013-04-27.
↑ Ayyar 1991, pp. 392–402
↑ V., Meena (1974). Temples in South India (1st ed.). Kanniyakumari: Harikumar Arts. p. 36.
↑ R., Dr. Vijayalakshmy (2001). An introduction to religion and Philosophy – Tévarám and Tivviyappirapantam (1st ed.). Chennai: International Institute of Tamil Studies. pp. 372–4.
↑ Dr. R., Selvaganapathy, ed. (2013). Saiva Encyclopaedia volume 5 - Temples in Tamil Nadu (Later period) (in Tamil). Chennai, India: Saint Sekkizhaar Human Resource Development Charitable Trust. p. 529.{{cite book}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
↑ Pillai, J.M. Somanasundaram (1994). The great temple at Tanjore. Tamil University, Thanjavur. p. 9.
↑ Sundararajan, Saroja (1985). Glimpses of the history of Karaikkal. Lalitha Publications. p. 54.
↑ "The Journal of the Music Academy, Madras". 71. Madras: Music Academy. 2000: 35. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
↑ Kersenboom-Story, Saskia C. (1987). Nityasumangali. Motilal Banarsidass Publishers. p. 146. ISBN 9788120803305.
↑ "Sri Thiru Marai Kadar temple". Dinamalar. Retrieved 16 April 2011.
↑ South Indian Railway guide illustrated (1926). South Indian Railway guide illustrated. New Delhi: Asian Educational Services. p. 171. ISBN 81-206-1889-0.
↑ Ayyar 1991, pp. 392–402
↑ "Vedaranyeswarar temple 'kumbhabhishekam' draws thousands". The Hindu. 2015-10-27. Retrieved 2015-10-28.
↑ "Sri Thiru Marai Kadar temple". Dinamalar. Retrieved 16 April 2011."Sri Thiru Marai Kadar temple". Dinamalar. Retrieved 16 April 2011.
↑ Kingsbury, Francis; Phillips Kingsbury (1921). Hymns of the Tamil Śaivite Saints. New Delhi: Asian Educational Services. p. 63. ISBN 978-81-206-0285-4.
↑ R., Dr. Vijayalakshmy (2001). An introduction to religion and Philosophy – Tévarám and Tivviyappirapantam (1st ed.). Chennai: International Institute of Tamil Studies. pp. 372–4.R., Dr. Vijayalakshmy (2001). An introduction to religion and Philosophy – Tévarám and Tivviyappirapantam (1st ed.). Chennai: International Institute of Tamil Studies. pp. 372–4.
↑ Venkataraman, Sekar (2019). Temples of Forgotten Glory: A Wide Angle Exposition. Notion Press. p. 218. ISBN 978-1-64587-625-0.
↑ Venkatramanan, Geetha (7 February 2019). "Vedaranyam rises to the occasion". The Hindu. Retrieved 2 November 2019.

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

Ayyar, P. V. Jagadisa (1991). South Indian shrines: illustrated. New Delhi: Asian Educational Services. ISBN 81-206-0151-3.
Ghose, Rajeshwari (1998). The Tyāgarāja cult in Tamilnāḍu: a study in conflict and accommodation. Delhi: Motilal Banarsidass Publishers Private Limited. ISBN 81-208-1391-X.
Singh, Upinder (2008). A History of Ancient and Early Medieval India: From the Stone Age to the. Delhi: Dorling Kindersly (India) Pvt. Ltd. ISBN 978-81-317-1120-0.
Tourist Guide to Tamil Nadu. Sura Books. 2010. p. 74. ISBN 978-81-7478-177-2.

ವರ್ಣಚಿತ್ರಗಳು[ಬದಲಾಯಿಸಿ]

ಗರ್ಭಗುಡಿಯ ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿ
ಗರ್ಭಗುಡಿಯ ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿ
ಗರ್ಭಗುಡಿಯ ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿ
ಪ್ರಾಕಾರದಲ್ಲಿ
ಪ್ರಾಕಾರದಲ್ಲಿ
ಪ್ರಾಕಾರದಲ್ಲಿ

[1] (Report).

[2] Ayyar 1991, pp. 392–402

[3] R.K.K., Rajarajan (2015). "Legends of Madurai in Arts and Festivities". Cultural Contours of History and Archaeology, in Honour of Snehasiri Prof. P. Chenna Reddy. Delhi: B.R. Publishing Corporation. VIII: 1–7.

[4] R.K.K., Rajarajan; Rajarajan, Jeyapriya (2013). Mīnākṣī-Sundareśvara: Tirivuḷaiyāṭaṟ Purāṇam in Letters, Design and Art. Delhi: Sharada.

[Ghose62-5] Ghose 1998, p. 62

[6] "Sri Thiru Marai Kadar temple". Dinamalar. Retrieved 16 April 2011.

[7] Knapp, Stephen (2011). Spiritual India Handbook. Mumbai: Jaico Books. p. 355. ISBN 978-81-8495-024-3.

[8] R., Dr. Vijayalakshmy (2001). An introduction to religion and Philosophy – Tévarám and Tivviyappirapantam (1st ed.). Chennai: International Institute of Tamil Studies. pp. 372–4.

[9] Ayyar 1991, pp. 392–402

[10] Ghose 1998, p. 301

[11] Singh 2008, p. 622

[12] Ayyar 1991, p. 215

[13] Ghose 1998, pp. 59-60

[14] "Journal of Indian History". 82. Department of History, University of Kerala. 2004: 33. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)

[15] Dodwell, Henry (1920). Dupleix and Clive. Asian Educational Services. p. 166. ISBN 978-81-206-0394-3.

[16] National encyclopaedia (1885). The national encyclopædia. Libr. ed. Oxford University. p. 287.

[17] "Championing a cause". The Hindu. Chennai. 2012-12-20. Retrieved 2013-04-27.

[18] Ayyar 1991, pp. 392–402

[19] V., Meena (1974). Temples in South India (1st ed.). Kanniyakumari: Harikumar Arts. p. 36.

[20] R., Dr. Vijayalakshmy (2001). An introduction to religion and Philosophy – Tévarám and Tivviyappirapantam (1st ed.). Chennai: International Institute of Tamil Studies. pp. 372–4.

[21] Dr. R., Selvaganapathy, ed. (2013). Saiva Encyclopaedia volume 5 - Temples in Tamil Nadu (Later period) (in Tamil). Chennai, India: Saint Sekkizhaar Human Resource Development Charitable Trust. p. 529.{{cite book}}: CS1 maint: unrecognized language (link)

[22] Pillai, J.M. Somanasundaram (1994). The great temple at Tanjore. Tamil University, Thanjavur. p. 9.

[23] Sundararajan, Saroja (1985). Glimpses of the history of Karaikkal. Lalitha Publications. p. 54.

[24] "The Journal of the Music Academy, Madras". 71. Madras: Music Academy. 2000: 35. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)

[25] Kersenboom-Story, Saskia C. (1987). Nityasumangali. Motilal Banarsidass Publishers. p. 146. ISBN 9788120803305.

[26] "Sri Thiru Marai Kadar temple". Dinamalar. Retrieved 16 April 2011.

[27] South Indian Railway guide illustrated (1926). South Indian Railway guide illustrated. New Delhi: Asian Educational Services. p. 171. ISBN 81-206-1889-0.

[28] Ayyar 1991, pp. 392–402

[29] "Vedaranyeswarar temple 'kumbhabhishekam' draws thousands". The Hindu. 2015-10-27. Retrieved 2015-10-28.

[30] "Sri Thiru Marai Kadar temple". Dinamalar. Retrieved 16 April 2011."Sri Thiru Marai Kadar temple". Dinamalar. Retrieved 16 April 2011.

[31] Kingsbury, Francis; Phillips Kingsbury (1921). Hymns of the Tamil Śaivite Saints. New Delhi: Asian Educational Services. p. 63. ISBN 978-81-206-0285-4.

[32] R., Dr. Vijayalakshmy (2001). An introduction to religion and Philosophy – Tévarám and Tivviyappirapantam (1st ed.). Chennai: International Institute of Tamil Studies. pp. 372–4.R., Dr. Vijayalakshmy (2001). An introduction to religion and Philosophy – Tévarám and Tivviyappirapantam (1st ed.). Chennai: International Institute of Tamil Studies. pp. 372–4.

[33] Venkataraman, Sekar (2019). Temples of Forgotten Glory: A Wide Angle Exposition. Notion Press. p. 218. ISBN 978-1-64587-625-0.

[34] Venkatramanan, Geetha (7 February 2019). "Vedaranyam rises to the occasion". The Hindu. Retrieved 2 November 2019.

[೧]

[೨]

[೩]

[೪]

[೫]

[೬]

[೭]

[೮]

[೯]

[೧೦]

[೧೧]

[೧೨]

[೧೩]

[೧೪]

[೧೫]

[೧೬]

[೧೭]

[೧೮]

[೧೯]

[೨೦]

[೨೧]

[೨೨]

[೨೩]

[೨೪]

[೨೫]

[೨೬]

[೨೭]

[೨೮]

[೨೯]

[೩೦]

[೩೧]

[೩೨]

[೩೩]

[೩೪]