ಸದಸ್ಯ:2231129Ananyasudhee/my experiment page2

ಭಾರತದ ರಂಗಭೂಮಿ

ಭಾರತದ ರಂಗಭೂಮಿಯು ರಂಗಭೂಮಿಯ ಅತ್ಯಂತ ಪುರಾತನ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇದು ವಿವರವಾದ ಪಠ್ಯ, ಶಿಲ್ಪಕಲೆ ಮತ್ತು ನಾಟಕೀಯ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಇದು ಮೊದಲ ಸಹಸ್ರಮಾನದ BC ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿತು. ಸಂಗೀತ ಮತ್ತು ನೃತ್ಯದ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಂತೆ, ಭಾರತೀಯ ರಂಗಭೂಮಿಯು ನೃತ್ಯದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಾಟಕೀಯ ಪ್ರದರ್ಶನದಿಂದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲಾಗಿದೆ, ಇದು ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಸಂಸ್ಕೃತ ಪದವಾಗಿದೆ ಆದರೆ ನಾಟಕೀಯ ನಿರೂಪಣೆ, ಕೌಶಲ್ಯಪೂರ್ಣ ನೃತ್ಯ ಮತ್ತು ಸಂಗೀತವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಐತಿಹಾಸಿಕವಾಗಿ, ಭಾರತೀಯ ರಂಗಭೂಮಿಯು ತನ್ನ ಗಡಿಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ಬೀರಿದೆ, ಪ್ರಾಚೀನ ಚೀನಾ ಮತ್ತು ದೂರದ ಪೂರ್ವದ ಇತರ ದೇಶಗಳನ್ನು ತಲುಪಿದೆ.

10ನೇ ಮತ್ತು 11ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ವಿಜಯಗಳೊಂದಿಗೆ, ರಂಗಭೂಮಿಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಲಾಯಿತು ಅಥವಾ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿಷೇಧಿಸಲಾಯಿತು. ನಂತರ, ಸ್ಥಳೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ಪುನಃ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ, ಗ್ರಾಮ ರಂಗಭೂಮಿಯು ಉಪಖಂಡದಾದ್ಯಂತ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು, 15 ರಿಂದ 19 ನೇ ಶತಮಾನದವರೆಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿತು. ಆಧುನಿಕ ಭಾರತೀಯ ರಂಗಭೂಮಿಯು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ 19 ನೇ ಶತಮಾನದ ಮಧ್ಯದಿಂದ 20 ನೇ ಶತಮಾನದ ಮಧ್ಯಭಾಗದವರೆಗೆ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೊಂಡಿತು.

19 ನೇ ಶತಮಾನದ ಕೊನೆಯ ಅರ್ಧದಿಂದ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಮಂದಿರಗಳು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಅಭ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಉತ್ತೇಜನವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದವು. 1947 ರಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರ, ಚಿತ್ರಮಂದಿರಗಳು ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಮನರಂಜನೆಯ ಸಾಧನವಾಗಿ ಹರಡಿತು. ವೈವಿಧ್ಯಮಯ, ಬಹು-ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿ, ಭಾರತದ ರಂಗಭೂಮಿಯನ್ನು ಒಂದೇ, ಏಕರೂಪದ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗೆ ಇಳಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಸಮಕಾಲೀನ ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಅದರ ರಂಗಭೂಮಿಯೊಂದಿಗಿನ ಪ್ರಮುಖ ಸ್ಪರ್ಧೆಯು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ದೂರದರ್ಶನ ಉದ್ಯಮಗಳು ಮತ್ತು "ಬಾಲಿವುಡ್" ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಮುಂಬೈ (ಹಿಂದಿನ ಬಾಂಬೆ) ಮೂಲದ ಭಾರತೀಯ ಚಲನಚಿತ್ರೋದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಾಣಗೊಂಡ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳ ಹರಡುವಿಕೆಯಿಂದ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತದೆ. ಹಣಕಾಸಿನ ಕೊರತೆಯು ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಮುಖ ಅಡಚಣೆಯಾಗಿದೆ.

ಭಾರತೀಯ ರಂಗಭೂಮಿಯ ಇತಿಹಾಸ

ಆರಂಭಿಕ ದಿನಗಳು

ಕೆಲವು ವಿದ್ವಾಂಸರ ಪ್ರಕಾರ, ಭಾರತೀಯ ರಂಗಭೂಮಿಯು 15 ನೇ ಶತಮಾನ BC ಯಲ್ಲಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿತು. ಋಗ್ವೇದದಂತಹ ವೈದಿಕ ಪಠ್ಯವು ಯಾಗದ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ನಾಟಕ ನಾಟಕಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವ ಪುರಾವೆಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ. ಪಠ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾದ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸ್ವಗತದಿಂದ ಇಂದ್ರ, ಇಂದ್ರಾಣಿ ಮತ್ತು ವೃಷಾಕಪಿ ನಡುವಿನ ಸಂಭಾಷಣೆಯಂತಹ ಮೂರು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು ತಮ್ಮ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಧಾರ್ಮಿಕವಾಗಿರದೆ ಜಾತ್ಯತೀತವಾಗಿವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಒಂದು ಋಗ್ವೇದದ ಸ್ವಗತವು ಜೂಜುಕೋರನ ಜೀವನವನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅವನ ಹೆಂಡತಿಯ ಗುಹೆಗಳನ್ನು 3 ನೇ ಶತಮಾನದ BC ಯ ಹಿಂದಿನದು ಮತ್ತು 2 ನೇ ಶತಮಾನದ BC ಯ ಖಂಡಗಿರಿ ಗುಹೆಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ರಂಗಭೂಮಿ ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪದ ಆರಂಭಿಕ ಉದಾಹರಣೆಗಳಾಗಿವೆ. .

ಭಾಸನ ಕಾಲನಿರ್ಣಯವು ವಿವಾದಾಸ್ಪದವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು 5ನೇ ಶತಮಾನದ BC ಪೂರ್ವ ನಾಟ್ಯಶಾಸ್ತ್ರದ ದಿನಾಂಕದಿಂದ 2 ನೇ ಶತಮಾನದ AD ವರೆಗೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಭಾಸ ಕೆಲವು ವಿದ್ವಾಂಸರ ಪ್ರಕಾರ ನಾಟ್ಯಶಾಸ್ತ್ರ ಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ಮುಂಚಿನದು. ಅಭಿನಯ ದರ್ಪಣ ಬೆಳಗಿದ ನಂದಿಕೇಶ್ವರರು. ಭರತರ್ಣವ ಎಂಬ 400 ಶೋಲಾಕಗಳ ದೀರ್ಘ ಗ್ರಂಥದ ಸಂಕ್ಷೇಪಣವನ್ನು ಆಧರಿಸಿದ 'ದಿ ಮಿರರ್ ಆಫ್ ಜೆಸ್ಚರ್' ಕೆಲವು ವಿದ್ವಾಂಸರ ಪ್ರಕಾರ ಭರತಕ್ಕಿಂತ ಹಿಂದಿನದು ಎಂದು ತೋರುತ್ತದೆ. ನಂದಿಕೇಶ್ವರನ ಬೋಧನೆಗಳ ಅತ್ಯಂತ ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ ಉದಾಹರಣೆಯು ಭಾಸಾಗೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದೆ.

ನಾಟ್ಯಶಾಸ್ತ್ರವು ಕ್ರಿ.ಪೂ. 200ರ ಅವಧಿಯಷ್ಟು ಹಳೆಯದು, ಆದಾಗ್ಯೂ ವಿವಿಧ ಶಿಕ್ಷಕರನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ಆಚಾರ್ಯ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತದೆ ಆದರೆ ಅವರನ್ನು ಹೆಸರಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಇದು ಇನ್ನೂ ನಾಟಕಕಾರ ಕೊಹಾಲನ ಕಳೆದುಹೋದ ಗ್ರಂಥದ ಉಲ್ಲೇಖದೊಂದಿಗೆ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ತಡವಾಗಿ ಡೇಟಿಂಗ್ ಮಾಡಲು ಒತ್ತಾಯಿಸುವ ವಿದ್ವಾಂಸರ ಪ್ರಕಾರ, ಸಂಸ್ಕೃತ ರಂಗಭೂಮಿಯು 2 ನೇ ಶತಮಾನ BCE ಯಲ್ಲಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿತು ಮತ್ತು 1 ನೇ ಶತಮಾನ CE ಮತ್ತು 10 ನೇ ಶತಮಾನದ ನಡುವೆ ಪ್ರವರ್ಧಮಾನಕ್ಕೆ ಬಂದಿತು, ಇದು ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಸಾಪೇಕ್ಷ ಶಾಂತಿಯ ಅವಧಿಯಾಗಿದ್ದು, ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ನಾಟಕಗಳನ್ನು ಬರೆಯಲಾಯಿತು. ಅದರ ಹೆಸರಿನ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಸಂಸ್ಕೃತ ರಂಗಭೂಮಿಯು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಸಂಸ್ಕೃತ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸಂಸ್ಕೃತದ ಜೊತೆಗೆ ಇತರ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಪ್ರಾಕೃತ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಸಂಸ್ಕೃತ ನಾಟಕದ ಮೊದಲಿನ-ಉಳಿದಿರುವ ತುಣುಕುಗಳು 1 ನೇ ಶತಮಾನದ CE ಯಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದ ಪುರಾತತ್ತ್ವ ಶಾಸ್ತ್ರದ ಪುರಾವೆಗಳ ಸಂಪತ್ತು ರಂಗಭೂಮಿಯ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಯಾವುದೇ ಸೂಚನೆಯನ್ನು ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ. ವೇದಗಳು (ಪ್ರಾಚೀನ ಭಾರತೀಯ ಸಾಹಿತ್ಯ, 1500 ಮತ್ತು 600 BCE ನಡುವೆ) ಅದರ ಯಾವುದೇ ಸುಳಿವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ; ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಸ್ತೋತ್ರಗಳನ್ನು ಸಂವಾದದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ರಚಿಸಲಾಗಿದೆಯಾದರೂ, ವೈದಿಕ ಕಾಲದ ಆಚರಣೆಗಳು ರಂಗಭೂಮಿಯಾಗಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದಂತೆ ಕಂಡುಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಪತಂಜಲಿಯವರ ಮಹಾಭಾಷ್ಯವು ಸಂಸ್ಕೃತ ನಾಟಕದ ಬೀಜಗಳಾಗಿರಬಹುದಾದ ಆರಂಭಿಕ ಉಲ್ಲೇಖವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. 140 BCE ಯ ವ್ಯಾಕರಣದ ಕುರಿತಾದ ಈ ಗ್ರಂಥವು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ರಂಗಭೂಮಿಯ ಆರಂಭಕ್ಕೆ ಕಾರ್ಯಸಾಧ್ಯವಾದ ದಿನಾಂಕವನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ

ಆದಾಗ್ಯೂ, ಈ ದಿನಾಂಕದ ಮೊದಲು ಯಾವುದೇ ನಾಟಕದ ಯಾವುದೇ ತುಣುಕುಗಳು ಉಳಿದಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಆರಂಭಿಕ ಬೌದ್ಧ ಸಾಹಿತ್ಯವು ಭಾರತೀಯ ರಂಗಭೂಮಿಯ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಆರಂಭಿಕ ಪುರಾವೆಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯಿದೆ. ಪಾಲಿ ಸೂತ್ರಗಳು (5 ನೇ ಶತಮಾನದಿಂದ 3 ನೇ ಶತಮಾನ BCE ವರೆಗೆ) ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ನಾಟಕಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವ ನಟರ ತಂಡಗಳ (ಮುಖ್ಯ ನಟನ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ) ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತವೆ. ಈ ನಾಟಕಗಳು ನೃತ್ಯವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ ಎಂದು ಸೂಚಿಸಲಾಗಿದೆ, ಆದರೆ ನೃತ್ಯ, ಹಾಡುಗಾರಿಕೆ ಮತ್ತು ಕಥಾ ವಾಚನಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಪ್ರದರ್ಶನದ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ರೂಪವೆಂದು ಪಟ್ಟಿಮಾಡಲಾಗಿದೆ.

ಸಂಸ್ಕೃತ ರಂಗಭೂಮಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯ ಪ್ರಮುಖ ಮೂಲವೆಂದರೆ ಎ ಟ್ರೀಟೈಸ್ ಆನ್ ಥಿಯೇಟರ್ (ನಾಟ್ಯಶಾಸ್ತ್ರ), ಇದರ ಸಂಯೋಜನೆಯ ದಿನಾಂಕವು ಅನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿದೆ (ಅಂದಾಜುಗಳು 200 BCE ನಿಂದ 200 CE ವರೆಗೆ ಇರುತ್ತದೆ) ಮತ್ತು ಇದರ ಕರ್ತೃತ್ವವನ್ನು ಭರತ ಮುನಿ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಗ್ರಂಥವು ಪ್ರಾಚೀನ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಾಟಕಶಾಸ್ತ್ರದ ಅತ್ಯಂತ ಸಂಪೂರ್ಣವಾದ ಕೃತಿಯಾಗಿದೆ. ಇದು ನಟನೆ, ನೃತ್ಯ, ಸಂಗೀತ, ನಾಟಕೀಯ ನಿರ್ಮಾಣ, ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪ, ವೇಷಭೂಷಣ, ಮೇಕಪ್, ರಂಗಪರಿಕರಗಳು, ಕಂಪನಿಗಳ ಸಂಘಟನೆ, ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು, ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳು ಮತ್ತು ರಂಗಭೂಮಿಯ ಮೂಲದ ಪೌರಾಣಿಕ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಮಾಡುವಾಗ, ಇದು ನಿಜವಾದ ನಾಟಕೀಯ ಅಭ್ಯಾಸಗಳ ಸ್ವರೂಪದ ಬಗ್ಗೆ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. [ಆನುವಂಶಿಕ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ] ಅಗತ್ಯ ಕೌಶಲ್ಯಗಳಲ್ಲಿ (ನೃತ್ಯ, ಸಂಗೀತ ಮತ್ತು ವಾಚನ) ತರಬೇತಿ ಪಡೆದ ಪುರೋಹಿತರಿಂದ ಸಂಸ್ಕೃತ ರಂಗಭೂಮಿಯನ್ನು ಪವಿತ್ರ ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲಾಯಿತು. ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಮನರಂಜನೆ ಎರಡೂ ಅದರ ಗುರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಸಂಸ್ಕೃತ ನಾಟಕಗಳಲ್ಲಿನ ಪಾತ್ರಗಳು ಮುಖ್ಯವಾದವು. ಅವರನ್ನು ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಮೂರು ವಿಧಗಳಾಗಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ ಅವುಗಳೆಂದರೆ ನಾಯಕ(ನಾಯಕ), ನಾಯಕಿ(ನಾಯಕಿ) ಮತ್ತು ವಿದುಸಕ(ವಿದೂಷಕ).

ಏಳನೇ ಶತಮಾನದ ಅಂತ್ಯದ ವೇಳೆಗೆ “ಸ್ಟೇಜ್‌ಕ್ರಾಫ್ಟ್” ಮತ್ತು ಕ್ಲಾಸಿಕ್ ಸಂಸ್ಕೃತ ನಾಟಕದ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯನ್ನು ಅತ್ಯಾಧುನಿಕ ವಿಶ್ವ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದ ಅತ್ಯಗತ್ಯ ಭಾಗವಾಗಿ ನೋಡಲಾಯಿತು. ರಾಜಮನೆತನದ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿ, ಪ್ರದರ್ಶಕರು ವೃತ್ತಿಪರ ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದವರು, ಇದನ್ನು ರಂಗ ನಿರ್ವಾಹಕರು (ಸೂತ್ರಧಾರ) ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದರು, ಅವರು ನಟಿಸಿರಬಹುದು. ಈ ಕಾರ್ಯವು ಬೊಂಬೆಯಾಟಗಾರನಿಗೆ ಹೋಲುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಲಾಗಿದೆ - "ಸೂತ್ರಧಾರ" ದ ಅಕ್ಷರಶಃ ಅರ್ಥವು "ತಂತಿಗಳು ಅಥವಾ ಎಳೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವವರು". ಪ್ರದರ್ಶಕರಿಗೆ ಗಾಯನ ಮತ್ತು ದೈಹಿಕ ತಂತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಕಠಿಣ ತರಬೇತಿ ನೀಡಲಾಯಿತು. ಮಹಿಳಾ ಪ್ರದರ್ಶಕರ ವಿರುದ್ಧ ಯಾವುದೇ ನಿಷೇಧಗಳಿಲ್ಲ; ಕಂಪನಿಗಳು ಎಲ್ಲಾ ಪುರುಷ, ಎಲ್ಲಾ ಸ್ತ್ರೀ, ಮತ್ತು ಮಿಶ್ರ ಲಿಂಗದ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಕೆಲವು ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಪುರುಷರು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಲು ಸೂಕ್ತವಲ್ಲವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸೂಕ್ತವೆಂದು ಭಾವಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕೆಲವು ಪ್ರದರ್ಶಕರು ತಮ್ಮದೇ ವಯಸ್ಸಿನ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಿದರೆ, ಇತರರು ತಮ್ಮ ವಯಸ್ಸಿನವರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ (ಕಿರಿಯರಾಗಿರಲಿ ಅಥವಾ ಹಿರಿಯರಾಗಿರಲಿ) ಪಾತ್ರಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಿದರು. ರಂಗಭೂಮಿಯ ಎಲ್ಲಾ ಅಂಶಗಳಲ್ಲಿ, ಸಂಧಿಯು ನಟನೆಗೆ (ಅಭಿನಯ) ಹೆಚ್ಚಿನ ಗಮನವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ, ಇದು ಎರಡು ಶೈಲಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ: ವಾಸ್ತವಿಕ (ಲೋಕಧರ್ಮಿ) ಮತ್ತು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ (ನಾಟ್ಯಧರ್ಮಿ), ಆದಾಗ್ಯೂ ಪ್ರಮುಖ ಗಮನವು ಎರಡನೆಯದು.

ಇದರ ನಾಟಕವನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಸಾಧನೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದು ನಾಯಕ (ನಾಯಕ), ನಾಯಕಿ (ನಾಯಕಾ), ಅಥವಾ ಕೋಡಂಗಿ (ವಿದುಸಾಕ) ನಂತಹ ಸ್ಟಾಕ್ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದೆ. ನಟರು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಪ್ರಕಾರದಲ್ಲಿ ಪರಿಣತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರಬಹುದು. ಕಾಳಿದಾಸನನ್ನು ಭಾರತದ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಸಂಸ್ಕೃತ ನಾಟಕಕಾರ ಎಂದು ವಾದಯೋಗ್ಯವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ, ಅವರು ಸುಮಾರು ಕ್ರಿ.ಶ. 4ನೇ ಶತಮಾನ CE-ca. 5ನೇ ಶತಮಾನ CE. ಕಾಳಿದಾಸ ಬರೆದ ಮೂರು ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಪ್ರಣಯ ನಾಟಕಗಳೆಂದರೆ ಮಾಳವಿಕಾಗ್ನಿಮಿತ್ರಮ್ (ಮಾಳವಿಕಾ ಮತ್ತು ಅಗ್ನಿಮಿತ್ರ), ವಿಕ್ರಮೂರ್ವಶಿಯಾ (ವಿಕ್ರಮ ಮತ್ತು ಊರ್ವಶಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ), ಮತ್ತು ಅಭಿಜ್ಞಾನಶಾಕುಂತಲ (ಶಕುಂತಲೆಯ ಗುರುತಿಸುವಿಕೆ). ಕೊನೆಯದು ಮಹಾಭಾರತದ ಕಥೆಯಿಂದ ಪ್ರೇರಿತವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ. ಇದು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮತ್ತು ಜರ್ಮನ್ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಅನುವಾದಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮೊದಲನೆಯದು. ಶಕುಂತಲಾ (ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅನುವಾದದಲ್ಲಿ) ಗೊಥೆಸ್ ಫೌಸ್ಟ್ (1808–1832) ಮೇಲೆ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರಿತು.

ಮುಂದಿನ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಭಾರತೀಯ ನಾಟಕಕಾರ ಭವಭೂತಿ (ಸುಮಾರು 7 ನೇ ಶತಮಾನ CE). ಅವರು ಈ ಕೆಳಗಿನ ಮೂರು ನಾಟಕಗಳನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ: ಮಾಲತಿ-ಮಾಧವ, ಮಹಾವೀರಚರಿತ ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ರಾಮಚರಿತ. ಈ ಮೂರರಲ್ಲಿ, ಕೊನೆಯ ಎರಡು ಅವುಗಳ ನಡುವೆ ರಾಮಾಯಣದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮಹಾಕಾವ್ಯವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಪ್ರಬಲ ಭಾರತೀಯ ಚಕ್ರವರ್ತಿ ಹರ್ಷ (606-648) ಮೂರು ನಾಟಕಗಳನ್ನು ಬರೆದ ಕೀರ್ತಿಗೆ ಪಾತ್ರರಾಗಿದ್ದಾರೆ: ಹಾಸ್ಯ ರತ್ನಾವಳಿ, ಪ್ರಿಯದರ್ಶಿಕಾ ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧ ನಾಟಕ ನಾಗಾನಂದ.

ಕೆಲವು ವಿದ್ವಾಂಸರ ಪ್ರಕಾರ, ಗ್ರೀಕ್ ಮತ್ತು ರೋಮನ್ ರಂಗಭೂಮಿಯ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ನಂತರ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಬಂದ ಸಂಸ್ಕೃತ ರಂಗಭೂಮಿಯು ಭಾರತದ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ರಂಗಭೂಮಿಯ ಆರಂಭಿಕ ರೂಪವಾಗಿದೆ. ಒಂದು ಸಿದ್ಧಾಂತವು ಈ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ ದಿ ಗ್ರೇಟ್‌ನ ಭಾರತೀಯ ವಿಜಯದ ಒಂದು ಭಾಗವೆಂದು ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ. ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಸೈನ್ಯವು ಗ್ರೀಕ್ ಶೈಲಿಯ ನಾಟಕಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿತು ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯರು ಪ್ರದರ್ಶನ ಕಲೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡರು. ಕೆಲವು ವಿದ್ವಾಂಸರು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಭಾರತೀಯ ರಂಗಭೂಮಿಯು ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹಿಂದಿನದು ಎಂದು ವಾದಿಸಿದರೂ, ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಗ್ರೀಕ್ ರಂಗಭೂಮಿಯು ಅದನ್ನು ಪರಿವರ್ತಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದೆ ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ. ಭಾರತೀಯ ರಂಗಭೂಮಿಯ ಗ್ರೀಕ್ ಮೂಲವು ಜನಪ್ರಿಯ ಸ್ವೀಕಾರವನ್ನು ಪಡೆದಿಲ್ಲ.

ಉಲ್ಲೇಖ

https://en.wikipedia.org/wiki/Theatre_of_India

https://en.wikipedia.org/wiki/Modern_Theatres

https://www.britannica.com/art/South-Asian-arts/Modern-theatre